Hoog bezoek van Archimandriet Efrem
van het Heilig en groot klooster van Vatopedi
op de Heilige Athosberg aan Brugge en aan onze parochie
Archimandriet Efrem en het leven op de Athosberg : een portret
In de stilte van de Heilige Athosberg, waar verleden en heden samenkomen in een tijdloze dans van geloof en devotie, staat Vader Efrem als een baken van licht en hoop voor allen die zijn pad kruisen. Zijn aanwezigheid herinnert ons eraan dat zelfs in deze turbulente wereld, de weg naar innerlijke vrede en spirituele vervulling nog steeds gevonden kan worden door degenen die bereid zijn om in de voetsporen van de heiligen te treden.
Als higoumen van het Vatopediklooster draagt Vader Ephrem de verantwoordelijkheid voor het geestelijk en materieel welzijn van zijn monastieke gemeenschap. Hij begeleidt hen met een zachte hand, moedigt hen aan om de deugden van eenvoud, gehoorzaamheid en broederlijke liefde na te streven, en inspireert hen om hun spirituele reis met vastberadenheid verder te zetten. Maar bovenal is Vader Efrem een levend voorbeeld van de tijdloze waarheden van het orthodoxe geloof. Zijn leven is een testament van overgave aan God, van dienstbaarheid aan anderen, en van de diepe vreugde die voortvloeit uit een leven gewijd aan gebed en contemplatie.
Vader Efrem is abt van het Heilige Grote Klooster van Vatopedi. Zijn naam in de wereld is Basilios Koutsou. Hij werd geboren in 1956 in Amochostos, Cyprus. Hij studeerde af aan de Theologische Faculteit van de Universiteit van Athene. In 1982 werd hij in de Nieuwe Skite (Athosberg) door Gerondas Joseph tot monnik getonsureerd. De broederschap van Gerondas Joseph kreeg de leiding over het Heilige Klooster van Vatopedi en in 1990 ging dit klooster over van het idioritmisch leven (= leven in afzondering) naar het cenobitisch leven (= leven in gemeenschap). Daarop werd Vader Efrem verkozen en geïntroniseerd als eerste abt. Van de 2200 monniken die de Athosberg vandaag telt, leven er zowat 120 in het Vatopediklooster. Ze zijn afkomstig uit verschillende landen waaronder Griekenland, Cyprus, Roemenië, Polen, … en er leven zelfs twee monniken uit Frankrijk.
In dit klooster wordt ook de ‘Gordel van de Moeder Gods’ bewaard.
Bezoek aan Brugge
Op vrijdag 31 mei bracht Gerondas Efrem met een delegatie een bezoek aan Brugge. Tot de delegatie behoorden ook drie van zijn monniken, namelijk Vader Alexis, Vader Pavlos en Vader Ermolaos. De delegatie werd begeleid door Metropoliet Athenagoras van België, Aartspriester Bernard Peckstadt, Aartspriester Spyridon en zijn Presbytera en onze tolk Pavlos.
Het begijnhof
Na een mooie wandeling in het hart van de stad trokken we naar het begijnhof waar er een ontvangst voorzien was door burgemeester Dirk De fauw. De delegatie werd er officieel ontvangen in de tuin waar de burgemeester wat uitleg gaf over geschiedenis van het begijnhof. Abt Vader Efrem overhandigde een mooi kunstwerk aan de burgemeester, een geschilderd tafereel van de grot waarin de Heilige Joseph de Hesychast geleefd heeft op de Athosberg. Hij schonk tevens een kleurrijke agenda met afbeeldingen van iconen en met een groepsfoto van de 120 monniken van de gemeenschap van Vatopedi.
Na dit kort maar krachtig bezoek werden we verwacht aan de uitgang van het begijnhof om in een koets door de straten van “het Venetië van het noorden” naar de Basiliek van het Heilig Bloed gebracht te worden.
De basiliek van het Heilig Bloed
Daar werden we verwelkomd door Mgr. Lode Aerts, bisschop van Brugge, alsook door E.H. Piet Vandevoorde, rector van de Bloedkapel, en door een verantwoordelijke van de Confrérie van het Heilig Bloed.
We werden vergast op een interessante rondleiding door de rector. Die startte in de benedenkapel waar onze aandacht ging naar een mooi uitgehouwen steen waarop de doop van de Heilige Basilios is voorgesteld. Daarna gingen we naar het Heilig Altaar waar we met zijn allen de reliek van de H. Basilios de Grote vereerden. We zongen er het troparion van de Heilige Basilios alsook het Paastroparion in het Grieks; dit was een ontroerend moment. Nadien bezochten we ook de prachtige bovenkerk. Ook daar gaf de rector uitleg over de kerk en over het schrijn van het Heilig Bloed dat opnieuw door allen werd vereerd. We herhaalden er het Paastroparion en dit werd door de vele bezoekers sterk gesmaakt. Tenslotte gingen we nog naar het museum van de Bloedkapel waar Metropoliet Athenagoras en Vader Efrem het gouden boek tekenden.
Graag houden wij er dan ook aan Mgr. Lode Aerts, de rector van de Bloedkapel en de vertegenwoordiger van de Confrérie speciaal te danken voor hun gastvrijheid en hartelijk onthaal.
Lezing van Gerondas Efrem in het Grootseminarie
Op vrijdagavond 31 mei 2024 gaf Archimandriet Efrem een lezing in het Grootseminarie van Brugge op uitnodiging van de Orthodoxe parochie van Brugge. Vader Efrem sprak er in het Grieks over “Het hedendaagse spiritueel leven. Een getuigenis van de Heilige Athosberg”. Deze lezing werd simultaan vertaald naar het Nederlands door onze tolk Pavlos De Ryck. Hij gaf er het beste van zichzelf om een zo trouw mogelijke Nederlandse weergave van de woorden van de archimandriet te maken. Daarnaast ook was er ook nog een Engelse vertaling voorzien.
We waren heel blij dat het 140 plaatsen tellende auditorium van het Grootseminarie vol liep en dat er er heel wat vooraanstaanden de lezing kwamen aanhoren. Zo waren er onder meer onze Metropoliet Athenagoras van België met zijn hulpbisschop Ioakim, Bisschop Dossithée van de Georgische orthodoxe kerk. De katholieke Kardinaal Jozef De Kesel trotseerde zelfs de avondspits om vanuit Mechelen de lezing bij te wonen.
Ook de Oecumenische Studie en Gebedsgroep van West-Vlaanderen was vertegenwoordigd door o.a. Kan. Prof. Adelbert Denaux, de voorzitter Kan. Deken Henk Laridon en nog vele andere leden. Daarenboven was er ook een mooie vertegenwoordiging van de kloosters uit de regio met E.H. Prior Leon Van Luchene, Pater Nikolaas, broeder Mozes en Pater Henrik-Maria van de paters Karmelieten, Moeder Hanna osb overste van Bethanië, Zr. Marie Rose Joye en nog veel andere priesters van zowel de Katholieke als Orthodoxe kerk. En tenslotte was er een grote groep van onze Brugse parochianen aanwezig die allen met veel aandacht de woorden van Vader Efrem beluisterden.
Gerondas Efrem sprak uit het hart en gaf veel spirituele raadgevingen verwijzend naar de vele Vaders die hij gekend heeft op de Heilige Athosberg en die nu reeds heilig zijn verklaard, waaronder de Heilige Efrem van Katounakia, de Heilige Joseph de Hesychast, de Heilige Paisios de Athoniet en de Heilige Sophrony de Athoniet.
Graag willen wij hier dan enkele van zijn gedachten citeren.
- Zo sprak Vader Efrem zijn vertrouwen uit in de wetenschappen. Er is tegenwoordig heel veel mogelijk, mede dank zij de artificiële intelligentie. Doch, de geestelijke problemen zullen niet op deze manier opgelost worden.
- We moeten ons hart steeds zuiveren want in het hart van mensen kunnen wandaden beraamd worden. Wie aan het kerkelijk leven deelneemt, probeert de smaak van de genade te proeven. Dat betekent, contact leggen met de eeuwigheid. Elke mens is geroepen tot het eeuwig leven. De kennis van Christus betekent meteen de toegang tot dat eeuwig leven.
- Uiteraard is voor een christen het geloof in de verrijzenis/opstanding belangrijk, maar even belangrijk is het geloof in de menswording van Christus, de incarnatie. Hij heeft ons menselijk leven gedeeld.
- Voor een christen is het gebed onmisbaar. Daarvoor kunnen we ons wenden tot de psalmen waarin allerlei gevoelens aan bod komen, ook treurnis. ‘Wenen’ kan heel zinvol zijn, het wast en zuivert het hart. God is menslievend.
- Een monnik streeft er steeds naar te naderen tot God en Christus helpt ons daarbij. Aan degenen die in hun hart verlangen naar de Heer, verschijnt Hij reeds.
- Vader Efrem benadrukt het belang van goed leiderschap. Het is goed je te laten leiden door een geestelijk leider. Wie zichzelf adviseert, bestrijdt uiteindelijk zichzelf.
- We krijgen niet alles wat we hopen en verlangen. Soms is een mens kwaad op God. We moeten zaken aanvaarden. Een deur die niet opengaat, moet je niet willen intrappen.
- De H. Sofronius herhaalt vaak : ‘Hou je ver van zonde’. Vanuit ons geloof proberen wij steeds op God gericht te zijn en het goede te doen.
Tot hier enkele woorden uit zijn heel mooie en spirituele conferentie. Tot slot antwoordde Vader Efrem nog op enkele vragen en werd hij door Metropoliet Athenagoras bedankt voor de zinvolle woorden die hij tot ons allen richtte.
Nadien werd er door de orthodoxe parochie van Brugge een feestelijke receptie aangeboden in de feestzaal naast het auditorium. We genoten met volle teugen van de lekkere hapjes en drankjes en van het aangenaam samen zijn en iedereen kon nog persoonlijk contact hebben met Gerondas Efrem en zijn zegen ontvangen. Hij gaf ook aan vele aanwezigen een klein kruisje als geschenk.
Wij danken van harte allen die ons geholpen hebben voor het welslagen van deze avond.
Frans orthodox koor
Ensemble Vocal Malinine
uit Parijs in concert te Brugge
Op zaterdag 2 maart 2024 ontvingen wij het orthodox koor Ensemble Vocal Malinine te Brugge. Tien orthodoxe christenen uit Parijs kwamen concerteren op uitnodiging van Metropoliet Athenagoras en Aartspriester Bernard Peckstadt. Dit concert werd georganiseerd door de orthodoxe parochie van de HH. Konstantijn en Helena te Brugge en vond plaats in de nabijgelegen Sint-Annakerk. Ongeveer 230 personen kwamen luisteren en meebidden en genoten er van de prachtige stemmen.
Het koor bestaat uitsluitend uit orthodoxe christenen – allen nakomelingen van de oude Russische migratie – en staat onder de deskundige leiding van Mathieu Malinine. Voor deze gelegenheid trad een beperkte delegatie van het koor aan. Deze bestond uit: Tatiana Sollogoub, Tatiana Becchio en Tatiana Ossipoff (sopranen), Anne Rehbinder en Anastasia Becchio (alten), Mathieu Malinine en Alexis Guyot (tenoren) en Alexander Rehbinder, Cyrille Sollogoub en Mathieu Drobot (bassen).
Metropoliet Athenagoras van België sprak het welkomstwoord uit in naam van de orthodoxe parochie van Brugge en van haar rector Vader Bernard, en verzorgde ook enkele verhelderende bindteksten over de liturgische muziek in de Orthodoxe Kerk. Voor deze gelegenheid bestond het repertoire van het koor hoofdzakelijk uit gezangen in het Kerkslavisch en het Frans.
Het concert begon met hymnen uit de Vespers, de Metten en de Goddelijke Liturgie. In de vredesektenie beantwoordde het koor afwisselend met ‘Gospodi pomilui’ en ‘Heer ontferm U’ de voorzang van Vader Bernard Peckstadt. Na de pauze werden weerklonken enkele gezangen van het feest van Kerstmis gevolgd door hymnen uit de Grote Vasten waaronder enkele liederen uit de dienst van het Heilig en Onbevlekt Lijden van Onze Heer en God en Verlosser Jezus Christus. Dit tweede deel werd beëindigd met de vreugdevolle gezangen van Pasen, o.a. de aankondiging van de opstanding van Christus, ‘Dat God verrijze…’ eveneens voorgezongen door vader Bernard en beantwoord met het paastroparion, en dat met verschillende melodieën en in diverse talen. Als toegift zong het koor nog het wondermooi Groot Prokimen dat op Pasen en Pinksteren gezongen wordt tijdens de Tweede Vespers, nl. ‘Welke God is groot als onze God’. Tot slot weerklonk het ‘Nog vele Jaren – Mnoga ljetta!’ en mochten we samen het Onze Vader naar Kedrov zingen en bidden.
Dat het een succes was, daar kunnen al diegenen die er waren van getuigen. Het was echt de hemel op aarde! We ontvingen achteraf nog heel veel positieve reacties en veel mensen voegden eraan toe: “Hopelijk tot volgend jaar voor een nieuw concert”.
Het koor luisterde de volgende dag de Pontificale Goddelijke Liturgie op, voorgegaan door Metropoliet Athenagoras van België in concelebratie met Vader Bart D’Huyvetter, Vader Bernard Peckstadt en Vader Marios Movila.
Dank aan allen voor het welslagen van dit initiatief.
Ensemble Vocal Malinine, een impressie
Ze liggen me niet echt, de concerten met liturgische muziek. Het zal aan mij liggen, want ze worden – zeker in de kerst- en paastijd – heel druk bijgewoond. Ik vind het namelijk jammer dat muziek die voor de liturgie gecomponeerd werd vaak door luisteraars geconsumeerd wordt waar ze eigenlijk bedoeld is om door deelnemers gevierd te worden. En daarom begrijp ik ook niet waarom heden ten dage zoveel dopen, huwelijken en uitvaarten – zelfs in kerken – opgeluisterd worden door muziek van cd’s, van Spotify, enz. Het woord ‘opgeluisterd’ zegt het helemaal : de aanwezigen worden niet aangezet tot deelnemen maar worden opgedrongen te luisteren. Begrijpt u mijn voorbehoud als ik op 2 maart de Sint-Annakerk binnenkom ? Bovendien prijkt de naam van de dirigent in grote letters op het programmaboekje. Dat voorspelt weinig goeds voor een avond met liturgische muziek…
Maar dan, als bij toverslag, smelt mijn vooroordeel weg als ik zie op welke manier het koor de kerk betreedt. Geen grande entrée. Anders dan bij een doorsnee concert worden de zangers niet reeds op voorhand met een applaus bedacht, als waren het vedetten, maar met een indringende stilte. En bescheiden vraagt de dirigent aan onze metropoliet om ons uit te nodigen op te staan voor de eerste hymne. Voor wie christelijke zintuigen heeft, voelt dit niet zomaar aan als een lichaamsbeweging. Het is de verbeelding van de houding waartoe wij als christenen geroepen zijn : opstandige mensen te worden. Dat wil zeggen, mensen te worden die getuigen van de opstanding, mensen worden die anderen laten opstaan – uit welke dood dan ook. Veel ‘liturgischer’ kon de avond niet beginnen. De dirigent had zich toen reeds met verve van zijn taak als gelegenheidsvoorganger gekweten. En ik, ik was verkocht want ik was niet veroordeeld tot luisteren maar mocht deelnemen. Die mogelijkheid tot deelname werd versterkt door de verhelderende bindteksten van onze metropoliet.
Als je zoals ik, zelf al vaak het dirigeerstokje vastgehouden hebt en als je tijdens een concert als dit de dirigent van nabij kunt volgen, dan durven je gedachten wel eens afdwalen. Je vergeet te bidden en bestudeert de techniek van de dirigent. Ik excuseer mij daarvoor maar het is sterker dan mezelf. Wel – je kon het al vermoeden bij het woord ‘impressie’ in de titel – ik was onder de indruk. Ik heb namelijk een boontje voor dirigenten die met kleine bewegingen zowel het tempo als de dynamiek van het koor kunnen besturen. Die anticiperend dirigeren, dat wil zeggen dat ze een fractie van een seconde vooraf tonen wat ze van de groep verlangen. Die een glimlach bij de zangers kunnen opwekken zodat we zien dat in dit Ensemble Vocal zingen geen karwei is maar een plezier. Die bovendien zelf meezingen als ware dat de eenvoudigste zaak van de wereld. En die bij het afsluitend applaus niet voor het koor gaan staan maar een stap opzij zetten. Zo’n dirigent is Mathieu Malinine. Chapeau Mathieu, petje af, je hebt dat voorbeeldig gedaan, je bent een voorbeeld voor elke dirigent in spe. Bovendien was er de prachtige vondst om vader Bernard tot tweemaal toe te laten voorzingen. Niet alleen omdat hij dat goed kan en graag doet, het versterkte ook het liturgisch karakter van de avond en het gemeenschapsgevoel in de kerk. Ik hoop stilletjes dat je de volgende keer durft af te sluiten met een door iedereen meegezongen onzevader (bv. dat van Rimsky Korsakov, dat kennen we toch allemaal). Bedankt Mathieu Malinine, bedankt fijne koorzangers (volgende keer schrijf ik iets over jullie), bedankt monseigneur en vader Bernard voor het initiatief, bedankt Diana en Victoria voor de hartelijke ontvangst.
Guido Verleye
voor meer foto’s: KLIK HIER
Bezoek van Archimandriet Eliseos,
abt van het Athoniet klooster Simonos Petras
Op maandag 5 februari 2024 bracht archimandriet Eliseos, de abt van het bekende klooster Simonos Petras (Athosberg), op uitnodiging van Vader Bernard, een bezoek aan Brugge en aan de parochie van de Heiligen Konstantijn en Helena te Brugge.
Vader Eliseos was vergezeld van Metropoliet Athenagoras van België, Bisschop Joachim van Apollonia en de Athoniete priestermonniken, de vaders Iakovos van Simonos Petras en Theophilos van Pantokrator. Ze bezochten eerst de stad Brugge te voet maar ook met een bootje, van waar ze uit een andere invalshoek het Venetië van het Noorden konden aanschouwen, met de heel mooie oude gebouwen en brugjes.
Nadien werd deze delegatie hartelijk ontvangen in de Bloedkapel door Zijne Excellentie Bisschop Lode Aerts, bisschop van Brugge, alsook door E.H. Piet Vandevoorde, rector van de Bloedkapel, en de heer Gustave Arnould, lid van de Confrérie van de Bloedkapel. Ze kregen een hele mooie rondleiding en vereerden er de relikwie van het Heilig Bloed en de relikwie van de Heilige Basilios de Grote, één van de grote kerkvaders. Nadien volgde nog een aangename ontmoeting en mochten ze ook het gastboek van de Confrérie ondertekenen.
Nadien begaf de delegatie zich naar de Ezelstraat, waar ze verwacht waren in de orthodoxe parochie te Brugge tegen 18u. Daar werden ze ontvangen door Lidia en Victoria van de parochie die hen onthaalde met koffie en thee. Ondertussen liep de orthodoxe kerk van de Heiligen Konstantijn en Helena vol met een mooi aantal gelovigen die van her en der kwamen voor de Vespers en een ontmoeting met Vader Eliseos en de twee priestermonniken.
Vader Bernard, rector van de parochie, ging voor. Het parochie koor o.l.v. Guido Verleye verzorgde er de liturgische zangen. We waren ook blij dat Mgr Lode, bisschop van Brugge, kwam meebidden in deze avonddienst en deze delegatie kwam vereren met zijn aanwezigheid.
Metropoliet Athenagoras verwelkomde de Athoniete delegatie, waarna archimandriet Eliseos diepgaande woorden uitsprake voor de verzamelde menigte.
Verslag Aartspriester Bernard Peckstadt
Het is precies 50 jaar geleden dat paus Paulus VI en de oecumenische patriarch Athenagoras elkaar ontmoetten in Jeruzalem. Dit vond plaats op 5 januari 1964. Het was de eerste keer sinds 1439 dat de primaten van de Kerk van Rome en de Kerk van Constantinopel elkaar ontmoetten. Ze omhelsden elkaar en baden samen het Onze Vader in het Grieks en Latijn. Deze ontmoeting markeerde het begin van de dialoog en toenadering tussen de Orthodoxe Kerk en de Rooms-Katholieke Kerk.
Na deze gebeurtenis zei patriarch Athenagoras: “We hebben elkaar één keer omhelsd, daarna nog een keer en nog een keer. Als twee broers die elkaar na een lange scheiding weer hebben ontmoet”. Ze spraken en baden samen. Veel langer dan verwacht! Een gezamenlijke verklaring, een ware dankzegging, werd wereldkundig gemaakt: “De twee pelgrims, met hun ogen gericht op Christus – die samen met de Vader het voorbeeld en de schepper is van eenheid en vrede – bidden tot God dat deze ontmoeting een teken en een eerste stap mag worden voor wat nog moet komen voor de Glorie van God en de verlichting van de gelovigen…”.
Voordat hij zijn reis naar het Heilige Land ondernam, raadpleegde patriarch Athenagoras alle lokale orthodoxe kerken. De paus, de patriarch en alle aanwezigen op de bijeenkomst getuigden allemaal van de kracht van dit teken. Ze voelden dat Christus zelf aan het werk was en dat mensen gedragen werden. De eerste omhelzing was er een in de geest van Pinksteren. De vredeskus symboliseerde een gemeenschap die eerst zichzelf wilde herstellen in liefde. “Dus wanneer u uw offer naar het altaar brengt en u bedenkt dat uw broeder iets tegen u heeft, laat uw offer daar dan liggen, ga heen en verzoen u met uw broeder en kom dan terug en breng uw offer” (Matt. 5, 23-24). De paus en de patriarch hebben vaak aan deze woorden herinnerd! De beelden van de ontmoeting tussen Athenagoras en Paulus VI gingen de hele wereld rond: op televisie, in alle kranten en prestigieuze tijdschriften, wat de rooms-katholieken van het Westen veel deed begrijpen dat de Latijnse Kerk niet de enige was. Ze waren zich terdege bewust van de protestanten, maar waren totaal onverschillig gebleven voor de orthodoxen. Na deze ontmoeting werden veel relikwieën van de apostelen teruggegeven aan de Orthodoxe Kerk: de schedels van de apostelen Andreas en Titus en de relikwieën van de heilige Sabbas.
Zestig jaar na de historische ontmoeting in Jeruzalem kunnen we alleen maar in herinnering roepen dat patriarch Athenagoras tijdens zijn hele pontificaat nooit ophield liefde en begrip te verkondigen en te bidden voor een verenigde Kerk, een Kerk die vernieuwd is in de apostolische traditie, een Kerk die, oprijzend uit de hedendaagse kerkelijke chaos, het christelijke volk in staat zou stellen elkaar te ontmoeten in de gemeenschappelijke kelk van communio. Het is echter duidelijk dat de oecumene – helaas – niet meer dezelfde impact heeft als in de jaren na deze historische ontmoeting.
+ Metropoliet Athenagoras
Orthodoxe Kerk in België
ZIE VIDEO:
Klik hier om de video te bekijken
LUISTERFRAGMENT:
Kerstmis 2023
Lieve mensen van de parochie van de Heilige Konstantijn en Helena,
Wat was het fijn om in jullie parochie Kerstmis te mogen vieren!
De sfeer bij jullie is zo warm en liefdevol….
En dan die intens doorleefde liturgie, die je meteen diep raakt…..
De avond van 24 december, Kerstavond, zo intiem, bijna ingetogen,
met al die kaarsen in een donkere kerk….
In afwachting van het Licht dat komt…
Kerstavond 2023
En dan de volgende morgen die stralende liturgie van Kerstmis…
Zo intens vreugdevol…
Het Licht van God, dat doorbreekt in onze wereld….
Christus wordt geboren in ons hart…
Kerstmis 2023
Is het niet bijzonder, om zo met elkaar het feest te vieren van Gods Licht?
Gods Licht dat er altijd is, ook als de wereld soms zo donker lijkt…
Of… als het in ons eigen hart donker is door zorgen of verdriet…
Daarom is het zo belangrijk, dat mensen overal in de wereld
juist in de donkerste tijd van het jaar licht ontsteken,
als een teken van vertrouwen
dat het duister niet zal winnen van het licht…
Zo steken wij Christenen lichtjes aan met Kerstmis,
de Hindoes met Divali,
de Joden met Chanoeka…
Daarmee zeggen we:
‘’Gods Licht is er altijd, vertrouw daar maar op,
ook al zie je het soms niet…’’
Gods Licht is er altijd…
O Jezus Christus, Jij die tot ons komt
om de wereld te verlichten,
Jij bent Licht in de duisternis,
Jij bent ons Licht…
Moge Jij nu ook
in ons hart worden geboren.
Amen
Carine Philipse, uit Den Haag, Nederland
Op 8 oktober 2023, gedachtenis van de Heiligen Pelagia, maagd in Syrië, werd in de Orthodoxe kerk van de HH. Konstantijn en Helena te Brugge het Heilig sacrament van het huwelijk ingezegend van Roman en Nino uit Tbilisi in Georgie.
We kozen ervoor om onze huwelijksceremonie in de Orthodoxe Kerk van Brugge te laten celebreren om een aantal belangrijke redenen. Ten eerste creëren de prachtige architectuur en de rijke geschiedenis van de kerk een betoverende en romantische sfeer. De verfijnde fresco’s, de sierlijke iconen en de traditionele vormgeving vormen een schilderachtige achtergrond voor deze speciale dag.
Bovendien heeft deze locatie sentimentele waarde voor ons. De keuze om onze huwelijksceremonie in de Orthodoxe Kerk vanBrugge te houden omdat het onze droomplek was, voegt nog een extra laag van betekenis toe aan onze beslissing. Deze keuze staat voor onze gedeelde droom en het begin van een nieuw hoofdstuk op een locatie die een speciale plek in ons hart heeft. De schoonheid en charme van de kerk hebben ongetwijfeld de romantische en sfeervolle kwaliteit van deze speciale dag versterkt, waardoor het een onvergetelijke ervaring werd.
Bovendien sluit de orthodoxe kerk aan bij onze spirituele overtuigingen en erfenis, waardoor het voor ons een betekenisvolle plek is om onze geloften uit te wisselen en ons leven samen als getrouwd stel te beginnen.
Het is belangrijk om de belangrijkste rol van Vader Bernard in onze huwelijksceremonie te noemen. We besloten op het laatste moment om in het buitenland te trouwen. Toen we contact opnamen met vader Bernard, was hij zelf al in het buitenland, maar hij stelde alles in het werk om ons te helpen. Hij speelde een belangrijke rol bij het verkrijgen van de nodige toestemmingen en het verzamelen van alle benodigde documenten voor ons huwelijk. De ceremonie die hij leidde was echt geweldig en we zijn zo dankbaar dat we hem hebben gevonden. Vader Bernard is een geweldig persoon. We hadden nooit kunnen dromen van een mooiere huwelijksceremonie.
Dank u, vader Bernard, voor uw ongelooflijke steun. We zijn heel dankbaar voor de geweldige huwelijksceremonie.
Tot slot heeft de warme en gastvrije gemeenschap van de Orthodoxe Kerk van Brugge ons tijdens ons samenzijn omarmd, waardoor het een plek is waar we ons echt gesteund en verbonden voelen.
Wedding ceremony at the Bruges Orthodox Church
We chose to have our wedding ceremony at the Bruges Orthodox Church for several meaningful reasons. Firstly, the church’s stunning architecture and rich history create a truly enchanting and romantic atmosphere. Its intricate frescoes, ornate icons, and traditional design offer a picturesque backdrop for our special day.
Furthermore, this location holds sentimental value for us. Choosing to have your wedding ceremony at the Bruges Orthodox Church because it was your dream place adds another layer of significance to your decision. This choice represents your shared dream and the beginning of a new chapter in a location that holds a special place in your hearts. The church’s beauty and charm will undoubtedly enhance the romantic and dreamlike quality of your special day, making it a truly unforgettable experience.
Moreover, the Orthodox Church aligns with our spiritual beliefs and heritage, making it a meaningful place for us to exchange vows and start our life together as a married couple.
It’s important to mention Father Bernard’s main role in our wedding ceremony. We decided to have a last-minute wedding abroad. When we contacted Father Bernard, he was already abroad himself, but he made every effort to help us. He played a significant role in obtaining the necessary permissions and collecting all the required documents for our wedding. The ceremony he conducted was truly amazing, and we’re so grateful to have found him. Father Bernard is a wonderful person . We could never have dreamed of a more beautiful wedding ceremony. Thank you, Father Bernard, for your incredible support. We are deeply grateful for the amazing wedding ceremony.
Lastly, the warm and welcoming community of the Bruges Orthodox Church has embraced us throughout our relationship, making it a place where we feel truly supported and connected.
Mijn familiebezoek aan België, Brugge, begon op 9 september 2023. Ik vloog van Juba, de hoofdstad van Zuid-Sudan, naar Istanbul en vervolgens naar Brussel. Daarna reisde ik naar Brugge waar mijn familie woont. Mijn vrouw Carmen Tatiana en onze dochter Justina zijn allebei buren waardoor we elkaar altijd kunnen zien. Onze ontmoetingen concentreerden zich op de vooruitgang van het gezin.
De afgelopen 40 jaar heb ik deelgenomen aan de bevrijding van Soedan die werd afgesloten met een alomvattend vredesakkoord (CPA) dat werd ondertekend door zowel SPLM (SPLA) als de regering van Soedan onder leiding van president Omer Hassan el Beshir. Het einde van de langste oorlog, die bijna 49 jaar duurde, was een zegen voor het volk van Soedan in het bijzonder en voor Afrika in het algemeen.
Mijn bezoek aan België duurde maar 2 weken, wat ik te weinig vond, maar als ik volgend jaar weer kom, zal ik langer dan 2 weken hier verblijven. Mijn indruk over België is dat het een natie is om rekening mee te houden op zoveel aspecten. Aan de andere kant heb ik gezien dat er hier in Brugge zoveel toeristen te zien zijn terwijl ze genieten van de mooie stad en het uitzicht van de historische gebouwen.
Op mijn tweede zondag bezocht ik de orthodoxe parochie van de HH. Konstantijn en Helena in Brugge waar mijn dochter Justina parochiaan is. Na de Goddelijke Liturgie en gebeden gingen we allen samen naar de parochiezaal om er een te koffie drinken en werd ik verzocht mij voor te stellen aan de parochie. Vader Bernard verwelkomde mij hartelijk en er werd “Nog vele jaren” voor mij gezongen waardoor ik met een blij hart terug naar huis mocht gaan. Met de weinige woorden eindig ik door u allen mijn oprechte waardering en hartelijke groeten over te brengen.
Uw in Christus Eervolle Dr. Achol Marial Deng
Op zondag 27 augustus 2023 werd in de kerk van de H.H. Konstantijn en Helena in Brugge een dankliturgie gevierd ter gelegenheid van de 20e verjaardag van de bisschopswijding en de 10e verjaardag van de intronisatie als metropoliet van België van Mgr Athenagoras, en van de 20e verjaardag van de diaken- en priesterwijdingen van Vader Bernard. De Pontificale Liturgie werd voorgegaan door onze Metropoliet Athenagoras van België in concelebratie met de Aartspriesters Bart D’huyvetter, Bernard Peckstadt, Konstantinos Kenanidis en Priester Filip Boone, alsook Hiërodiaken Adamantios Karfis.
Het voltallig koor onder leiding van Stefaan Coudenys zette zijn beste beentje voor om er een feestelijke Liturgie van te maken. Vele parochianen, familie en vrienden namen deel aan dit mooi gebeuren.
Na de liturgie volgde een toespraak van Patrick Dezilie die sinds het begin van de parochie trouw aanwezig is en zich al die jaren inzet als één van de acolieten van onze parochie. Patrick vertelde er levendig over het begin van de parochie, hoe het in 1995 allemaal eenvoudig begon onder impuls van Mgr Athenagoras, die de eerste rector werd en hoe hij dan bij zijn promotie tot bisschop (juni 2003) de fakkel overdroeg aan zijn broer, Vader Bernard.
Hij bedankte er ook heel wat personen die uiteraard de twee jubilarissen altijd hebben ondersteund, maar meer algemeen ook alle gelovigen van de parochie. Uiteraard werden Vader Ignace en Matouschka Mita veelvuldig vernoemd, maar ook Catherine en de kinderen Peckstadt: Justine, Nicolas en Baptiste. Hij verwees weliswaar naar het grote werk dat Mgr Athenagoras reeds verwezenlijkt heeft, ook sinds zijn verheffing tot de waardigheid van het epsicopaat en sinds tien jaar ook als metropoliet. De vele diakens en priesters die hij wijdde, maar ook de vele nieuwe parochies die onder zijn impuls het daglicht zagen.
Leonardo mocht nadien namens de parochiegemeenschap aan Mgr Athenagoras een mooi geschenk overhandigen (en schrijfpen), als herinnering aan die mooie dag.
Op zijn beurt nam Mgr Athenagoras het woord en zei meteen dat het feest eigenlijk 5 jaar te vroeg gevierd wordt, want jubileum wordt pas gevierd voor de 25e verjaardag van een belangrijke gebeurtenis.
Maar hij dankte Vader Bernard voor zijn inzet gedurende deze 20 jaar en benadrukte dat hij reeds zijn rechterhand was toen ze samen de parochie hebben opgericht in 1995. Hij dankte hem en wees op het feit dat het niet altijd gemakkelijk is om een parochiepriester te zijn. Er horen immers veel meer taken bij, dan de loutere viering van de liturgische diensten in de kerk. Een priester viert ook alle sacramenten: de vele dopen, huwelijken, ziekenzalving etc.. en bezoekt bovendiende zieken, de eenzamen, de noodlijdenden en wijdt hun huizen in. Daarnaast zijn er ook de vele administratieve taken die bij een parochie horen, zonder berop te kunnen doen op een secretaresse.
Mgr Athenagoras verwees uitdrukkelijk ook naar de vele parochianen die de priester ondersteunen bij al zijn taken: de acolieten, de koorleden, zij die helpen bij het opnetten en onderhoud van de gebouwen en die zorgen voor de agapen.
Mgr Athenagoras besloot zijn toespraak, zeggend: “dat een parochie nood heeft aan goede parochiepriesters, maar dat de priester niets kan doen zonder de medewerking en samenwerking van de parochianen. Komt daarbij dat een priester geen liturgie kan vieren zonder gelovigen, net zoals de gelovigen geen liturgie kunnen vieren zonder priester. We danken God voor deze synergie en de goede samenwerking in de schoot van onze parochie, hier in Brugge, en wensen allen nog vele jaren toe.
Na de liturgie ging het feest verder met een receptie in de bovenzaal en de kapel op het gelijksvloers. Het was een prachtig feest, waarvoor dank aan allen die meehielpen om dit te helpen organiseren.
TOESPRAAK VAN PATRICK DEZILLIE
Eminentie, Vader Bernard, Eerwaarde Vaders, Beste mensen.
Vandaag vieren we feest. We gaan even terug in de tijd.
We schrijven voorjaar 2003. De parochie krijgt minder goed nieuws, onze rector, Vader Athenagoras, moet ons verlaten. Hij wordt hulpbisschop van onze Metropoliet, wijlen Mgr Panteleimon. Uiteraard waren we met z’n allen fier, want het was tenslotte toch onze rector die uitverkoren was. Niet iedere parochie kan dat zeggen.
Monseigneur U hebt van onze parochie voor iedereen een echte thuis gemaakt. Terwijl we hier in deze kerk liturgie vierden met als iconostase 2 staanders met grote iconen op, werd ons kapelletje hier tegenover klaar gemaakt als echte Orthodoxe kerk. Veel zaterdagen werd er hier hard gewerkt, veel plezier gemaakt en Catherine zorgde voor lekkere picknick voor ‘s middags. Zo vormden we een zeer hechte groep. Ondertussen groeide de parochie. Zoals een kei, die in een vijver wordt geworpen, kringen in het water maakt die langzaam uitdeinen, zo ook deinde de parochie verder uit, zover dat U zelfs een 2e parochie stichtte en nu in Oostende. Onze parochie werd een bloeiende parochie, zoals een pas aangeplante wijngaard meer en meer druiven begint te geven en goede wijn.
“Achter iedere succesvolle man staat een sterke vrouw” wordt gezegd. Bij U was dit uw lieve mama, wijlen presbytera Mita, zonder ook de steun van uw papa, wijlen Vader Ignace, te vergeten.
Dan kwam de grote vraag. Wie zal U opvolgen? Zoveel Nederlandstalige priesters waren er toen nog niet. lk herinner me nog levendig de vergadering in het kleine bovenzaaltje, waar nu de bibliotheek zit. Groot was de vreugde toen we te horen kregen dat uw broer, lector Bernard, u zou opvolgen. Een Gods geschenk. De H. Geest heeft hier zeker zijn werk gedaan. Van Vader Bernard wisten we dat hij bezeten was door het Heilig vuur van het geloof. Hij toonde dit ook letterlijk, toen hij met z’n rood lectorsgewaad te dicht bij de kaarsen stond vloog het gewaad, gelukkig zonder erg, in brand.
Vader Bernard, met uw natuurlijk charisma, wat u samen met uw broer, Monseigneur Athanagoras, erfde van uw vader, Vader Ignace, bent U erin geslaagd om de parochie verder uit te breiden. Met uw diep geloof en met de hulp van Catherine, de sterke vrouw achter u en uw 3 kinderen maakt u van onze parochie een warm nest. lk herinner me dat U me ooit vertelde dat uw kinderen tegen hun mama zegden : maar als papa priester wil worden, laat hem dat toch doen. Het werk van de H. Geest zei u me toen.
Met de energie die u erfde van uw papa zet u zich steeds verder in voor de parochie. U slaagde erin om een nieuw kerkgebouw voor ons te vinden. Toen ons kapelletje te klein werd hebt u overal gezocht en het enige wat telde was vooral de ligging. Gelovigen moesten het makkelijk vinden, parkeergelegenheid hebben en een bushalte niet te ver vandaan enz en enz. Ook voor Oostende vond U een mooie nieuwe kerk.
Onze parochie breid steeds verder uit en dat ondervind ik ook aan den lijve. Als Kris, mijn vrouw, en ik onze agenda’s samen leggen hoor ik zeer veel dat ze die of die zaterdag moet komen zingen voor een doop of een huwelijk.
Zoals ik reeds zei staat achter ieder succesvolle man een sterke vrouw. Bij jou is dit Catherine, zij, samen met jullie 3 kinderen en schoonkinderen en nu ook nog die mooie kleine spruit van een Rosalie.
Ik trap een open deur in als ik zeg dat we met z’n allen u mogen danken, Monseigneur, omdat U ons zo’n fantastische priester hebt gegeven.
Monseigneur, bedankt omdat U ons zo’n mooie parochie hebt nagelaten. Vader Bernard, bedankt om alles wat je voor ieder van ons doet in goede en minder goede dagen. Bedankt, Catherine omdat je Vader Bernard wilt delen met zoveel mensen. Bedankt Justine, Arnout en Rosalie, Nicolas en Florence, Baptiste en Géraldine om jullie vader en schoonvader met iedereen te willen delen.
Monseigneur en Vader Bernard, nog vele, vele jaren en een welgemeend proficiat in naam van de ganse parochiegemeenschap. Monseigneur, in naam van de ganse parochie hebben wij nog een geschenk voor U, iets wat U zeker zult kunnen gebruiken. Het wordt u overhandigd door Leonardo.
NOG ENKELE INDRUKKEN BIJ DEZE VIERING
Daniël Magurianu
En niemand neemt zich zelven die eer aan, maar die van God geroepen wordt, gelijkerwijs als Aaron. (Hebreeën 5:1-14)
Elke viering brengt vreugde. Op zondag vierden we 20 jaar priesterschap van vader Bernard en tegelijkertijd 10 jaar sinds vader Athenagoras metropoliet werd en 20 jaar sinds hij bisschop werd. Deze viering brengt niet alleen vreugde onder ons, maar brengt nog veel meer: het brengt het bewijs van het delen van de liefde van Christus in onze parochies, in de harten en zielen van de orthodoxe gemeenschap, de geloofsbelijdenis voorbij de grenzen die worden opgelegd door taal of cultuur, wanneer alle gelovigen, ongeacht het land waar ze vandaan komen, worden verenigd door één woord: Christus. Hier is deze wijngaard van druiven van verschillende variëteiten gezegend met een familie van priesters die de Orthodoxie in België wortel heeft geschoten. Vader Ignace Peckstadt, de wortelgever die de fundamenten van de orthodoxie heeft gelegd in de parochie van Gent waar hij ook rector was, heeft ervoor gezorgd dat hij op zijn beurt goede vruchten heeft voortgebracht waarvan wij allen genieten: Metropoliet Athenagoras en vader Bernard. Zij vervolgden de weg die hun vader was ingeslagen en slaagden er zo in de parochie van Brugge en later de parochie van Oostende op te richten. Vader Bernard werd priester in 2003 op hetzelfde jaar dat vader Athenagoras bisschop werd. Hier in Oostende, als ik nu terugkijk, was het begin van de Orthodoxie heel moeilijk omdat de religieuze diensten op verschillende locaties werden gehouden, evenals de Anglicaanse kerk en Protestantse in Oostende.
Zijn Eminentie Metropoliet Panteleimon van België, Exarch van de Oecumenische Patriarch, heeft op 29 oktober 2004 de orthodoxe gemeenschap van Oostende officieel uitgeroepen en erkend als de Orthodoxe Parochie van de HH. Kyrillos en Methodios en Priester Bernard Peckstadt aangesteld als rector ervan.
Vader Bernard en toenmalig bisschop Athenagoras slaagden er met veel moeite in om een locatie te vinden voor de orthodoxe kerk in een winkel en dat werd onze kerk. Dat kleine, nutteloze en anonieme gebouw niet ver van de Stadshuis, in Euphrosyna Beernaertstraat werd omgevormd tot een levende kerk vol geloof, vertrouwen en vreugde omdat vader Bernard en Mgr Athenagoras zij aan zij werkten met de gelovigen om de muren van de winkel om te vormen tot muren van geloofsgetuigenis. Hoewel het moeilijk was, hebben die tijden hun charme en God zag en hielp ons in onze inspanningen.
Op zaterdag 1 april 2006, Gedachtenis van de Heilige Maria van Egypte en van de Heilige Makarios, mochten we voor het eerst een Goddelijke Liturgie vieren in onze eigen kerk. Eerst celebreerde Priester Bernard Peckstadt de Kleine Waterwijding en zegende hij de kerk en het gebouw in.
Later werd Mgr. Athenagoras, op 27 november 2013, tot Metropoliet van België, Nederland en Luxemburg verkozen . Hier begon de wijngaard te bloeien en een prachtige kerk, vol ornamenten en Byzantijnse schilderijen, met een prachtig orthodox altaar, met een iconostase vol iconen die de orthodoxe gelovigen uitnodigt om deel te nemen aan het Heilig Avondmaal, biedt vandaag elke zondag een plaats vol liefde, geloof en God. Deze kerk, die een kathedraal waardig is, (de voormalige Sint-Godelievekerk in de Goedheid-straat) is het resultaat van de inspanningen van metropoliet Athenagoras en vader Bernard zodat de orthodoxe gelovigen Gods zegen kunnen delen en de weg van Christus kunnen volgen hier naast onze huizen in Oostende.
Dit feest is ook een bekroning van de inspanningen en het geloof en de gebeden van dankbaarheid van alle gelovigen die met lichaam en ziel aanwezig waren sinds die jaren dat deze wijngaard begon te groeien. Sommigen van hen zijn voor eeuwigheid geboren, maar zij die zondag aanwezig waren een levend getuigenis van geloof, van liefde voor de naaste zijn, ongeacht waar onze naaste vandaan komt.
Na de Goddelijke Liturgie zaten de mensen rond de tafel om vele herinneringen te delen en van de verschillende gerechten te proeven die ze zelf voor hun naaste hadden bereid. Aan de tafel vertelde vader Bernard ook zijn verhaal, maar tegelijkertijd is hij de enige die een overzicht heeft van de belangrijkste gebeurtenissen in het leven van de gelovigen aan tafel. Hij is degene die hun verdriet en vreugde kent, hij is degene die over ons waakt en ons met Christus, door middel van de Heilige Mysteries, verbindt als we bezorgd zijn en lijden of als we vreugde hebben. Hij is als een stille geloofsboom in wiens schaduw de pasgeborenen, de jongeren en de ouderen schuilen. Ik heb gezien Mgr. Athenagoras zit aan tafel met vader Bernard, blij kijkend van vriendschap en liefde, mooie woorden delend die het licht uit zijn ziel laten stralen. Zijn wijngaard is veel groter geworden maar Brugge en Oostende blijven de eerste takken.
En ik moet denken aan het prachtige gebed dat Mgr. Athenagoras uitspreekt tijdens elke liturgie: ‘ Heer, Heer, kijk uit de hemel neer, en zie en bezoek deze wijngaard en richt hem weer op, die door uw rechterhand geplant werd’ (Psalm 79, 15-16).
Een gemeenschap waarin liefde voor de naaste wordt getoond, wordt een gezonde gemeenschap en het leven wordt verlengd. Maar dat is niet alles: elke ontmoeting in Christus zijn druppels van tijd die veranderen in druppels van eeuwigheid.
Natuurlijk kunnen de nieuwe gelovigen die naar onze parochie zijn gekomen deze herinneringen niet delen, maar op hun beurt zullen zij over 20 jaar al hun eigen verhaal te vertellen hebben.
Voor de oud-gelovigen van de parochie Brugge en Oostende zijn deze jaren in hun hart gebleven zoals blijkt uit de mooie brief die Patrick voorlas in de kerk. Dit alles zijn niet zomaar herinneringen: het zijn gezegende momenten buiten tijd en ruimte, ingeschreven in de eeuwigheid als een getuigenis van het geloof van mensen en Gods liefde voor mensen. Naar mijn bescheiden mening is dit hoe de eeuwigheid in ons wordt gebouwd: door onze naaste lief te hebben en door Christus lief te hebben.
‘En ik zeg je: jij bent Petrus de rots. Op die rots zal ik mijn kerk bouwen. Mijn kerk zal er zijn zolang deze wereld bestaat. Aan jou geef ik de sleutels van de poort naar de nieuwe wereld. Want de besluiten die jij hier op aarde neemt, zullen ook geldig zijn in de hemel. (Matteüs, 16, 18-19)
Op zondag 3 september 2023 woonde Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België en Exarch van Nederland en Luxemburg de bisschopswijding bij van de nieuwe aartsbisschop van Mechelen-Brussel en Primaat van de Katholieke Kerk in België, Zijne Eminentie Luc Terlinden. Hij werd vergezeld door Zijne Excellentie Bisschop Joachim van Apollonia en diaken Adamantios Karfis.
De wijding van de nieuwe aartsbisschop van Mechelen-Brussel vond plaats in de volgepakte Sint-Romboutskathedraal in Mechelen. Voor aanvang van de wijdingsceremonie legde de nieuwe aartsbisschop in de tuin van het aartsbisschoppelijk paleis de traditionele geloofseed af aan de paus. De ceremonie werd bijgewoond door de Apostolische Nuntius in België, aartsbisschop Franco Coppola, en kardinaal Jozef De Kesel.
Om 15.00 uur stapten koning Filip en koningin Mathilde onder applaus een bomvolle kathedraal binnen. Andere hoogwaardigheidsbekleders waren de minister van Binnenlandse Zaken, Annelies Verlinden, en de voormalige eerste minister en minister van Staat, Mark Eyskens.
De wijdingsceremonie werd voorgegaan door Kardinaal Jozef De Kesel en gecelebreerd door verschillende bisschoppen uit België en de buurlanden. De kardinaal verwelkomde onder andere de vertegenwoordigers van de andere christelijke kerken en benadrukte het belang en de waarde van goede relaties tussen religieuze gemeenschappen.
Verwijzend naar het Evangelie benadrukte de Kardinaal in zijn homilie dat wie zichzelf probeert te redden, alles verliest. “Deze woorden van Jezus”, zei hij, “omvatten ook een grote uitdaging voor de Kerk, die in deze tijden haar plaats in het hart van de samenleving zoekt: niet om te regeren, maar om te dienen”.
Na de litanie ontving de gewijde de handoplegging en de zalving. “Tot uw dienst, maak hem tot een goede herder van uw kudde, een trouwe hogepriester, die u zonder verwijt dag en nacht dient, die het offer van uw Kerk voorzit en uw genade voor haar afsmelt”, bad Kardinaal Jozef De Kesel.
Mgr. Terlinden ontving vervolgens uit handen van kardinaal De Kesel het evangelieboek en de bisschoppelijke insignes: de bisschoppelijke ring, de mijter en de staf. De nuntius overhandigde hem het pallium, dat op 29 juni in Rome door paus Franciscus werd gezegend.
De nieuwe aartsbisschop bedankte in het bijzonder ook metropoliet Athenagoras voor zijn eervolle aanwezigheid en voor het fraaie geschenk dat hij van hem kreeg.
Lang leve de nieuwe Aartsbisschop !
Op uitnodiging van Zijne Gelukzaligheid Patriarch Daniel mocht Metropoliet Athenagoras op zondag 13 augustus 2023 voorgaan in de Goddelijke Liturgie in het Klooster van Radu Voda, in hartje Boekarest, waar honderden gelovigen de Dienst bijwoonden in openlucht. De Belgische delegatie werd hartelijk ontvangen door de higoumen van het Klooster, Archimandriet Nektarios, en diens monniken.
Aan het einde van de Liturgie heeft Zijne Eminentie Metropoliet een lange toespraak gehouden en zijn vreugde geuit over zijn bezoek aan Roemenië, wat voor hem en zijn broer vele herinneringen oproept.
Zo vertelde hij dat zij in 1967 voor het eerst Roemenië hadden bezocht en sindsdien ontelbare contacten hebben gehad met patriarchen, bisschoppen, theologen, monniken en monialen, zowel in Roemenië als in België. Hij zei verder ook verheugd te zijn te mogen zien hoezeer het Roemeense volk vroom is en met devotie de Goddelijke Diensten meevieren, maar ook graag hun kloosters bezoeken.
Hij was ook ontroerd, omdat in de kerk van het Klooster van Radu Voda het graf is van wijlen Patriarch Justinian, die hij persoonlijk goed gekend had en die in 1972 bij hen thuis, in België , was geweest. Hij dankte de Patriarch voor zijn toestemming om er de Goddelijke Liturgie te mogen vieren en de higoumen, Archimandriet Nektarios en zijn medebroeders voor hun warm onthaal en wenste iedereen een zalig feest van de Ontslaping van de Moeder Gods toe.
Op zaterdag 12 augustus 2023 is Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België en Exarch van Nederland en Luxemburg ontvangen door Zijne Gelukzaligheid Patriarch Daniel van Roemenië, in diens residentie in Boekarest. Metropoliet Athenagoras was vergezeld van zijn broer, Aartspriester Bernard Peckstadt, en van Aartspriester Sorin Selaru (priester van het Patriarchaat van Roemenië in Brussel).
Tekst: van de orde van de Heilige Apostel Andreas:
Er had een lang gesprek plaats over de situatie waarin onze Kerk zich vandaag bevindt, maar er werden vooral ook veel herinneringen naar boven gehaald.
Aan het einde van de audiëntie ontvingen Metropoliet Athenagoras en Vader Bernard allebei eretekens van de Orde van de Heilige Apostel Andreas, de metropoliet een enkolpion, de priester een borstkruis met de afbeelding van de Eerstgeroepene der Apostelen.
Het Roemeense Patriarchaat,
Luisteren naar de woorden van onze Heer Jezus Christus: “Zo moet jullie licht schijnen voor de mensen opdat ze jullie goede daden zien en eer bewijzen aan jullie vader in de hemel” (Matteüs 5:16) en overtuigd zijn van alle diepe inspanningen en de resultaten van uitzonderlijke activiteiten op verschillende terreinen van het kerkelijk en maatschappelijk leven ter ondersteuning van de Kerk: Op basis van de voorrechten verleend aan de Nieuwe door het Statuut voor de organisatie en werking van de Roemeens-Orthodoxe Kerk en, als teken van Onze waardering en zegen, verlenen wij de Orde van H. Apostel Andrei, Beschermer van Roemenie aan Priester Bernard Peckstadt.
Metropoliet Athenagoras van België en Vader Bernard brengen een bezoek
aan Roemenië voor de vieringen ter nagedachtenis van de Heilige Niphon
Op uitnodiging van Zijne Eminentie Metropoliet Niphon van Târgoviste, reisde Metropoliet Athenagoras van België en Exarch van Nederland en Luxemburg naar Roemenië om deel te nemen aan de festiviteiten ter ere van de jaarlijkse viering van de Heilige Niphon, Patriarch van Constantinopel. Deze patriarch heeft het kerkelijk leven van de Roemeense Kerk nieuw leven ingeblazen, hervormd en heeft een beslissende bijdrage geleverd aan het behoud van het orthodoxe geloof van het Roemeense volk, waar hij aan het begin van de 16e eeuw gedurende een aanzienlijke periode woonde.
Viering ter nagedachtenis van de heilige Niphon, patriarch van Constantinopel in Targoviste
Op de feestdag zelf, vrijdag 11 augustus 2023, werd de Goddelijke Liturgie gevierd op het centrale plein van Târgoviste, voorgegaan door Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België, als vertegenwoordiger vn het Oecumenisch Patriarchaat, samen met metropoliet Nektarios van Kytion (Kerk van Cyprus) en metropoliet Niphon van Târgoviste, evenals bisschoppen Veniamin (Republiek Moldavië), Sevastian van Slatina en Nestor van Deva. Duizenden gelovigennamen deel aan de viering. De ceremonie vond plaats in aanwezigheid van leden van de regering en een aantal vertegenwoordigers uit de politieke, gerechtelijke en academische wereld.
Tijdens de liturgie sprak Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België in een homilie over de grote persoonlijkheid van de Heilige Niphon, aartsbisschop van Constantinopel en over zijn nalatenschap aan het Roemeens-orthodoxe volk. “Op deze gedenkdag van onze vader onder de Heiligen, Niphon, patriarch van Constantinopel, zijn we bijeen om het feest van deze geëerde Heilige te vieren. We zijn ook bijeen om het feest van uw naam te vieren, geliefde Eminentie Metropoliet Niphon. Dank u dat u ons de gelegenheid geeft om uw vreugde te delen en die van de kudde die aan u is toevertrouwd en die u vandaag meer dan ooit omringt. Dank u ook dat u ons toestaat deze Goddelijke Liturgie te vieren met onze concelebranten en de menigte gelovigen die deze grote Heilige vereren. De Heilige Niphon was een heilige patriarch van de Kerk van Constantinopel, maar hij is ook een heilige van de Kerk van Roemenië. Dit geeft ons ook de gelegenheid om de spirituele, canonieke en kerkelijke banden tussen onze twee patriarchaten te vernieuwen en te versterken. Deze banden strekken zich uit tot heel Roemenië, want de beroemde Heilige Niphon, patriarch van Constantinopel, heeft het Roemeense volk rijk gezegend tijdens zijn leven, door zijn fysieke aanwezigheid en zijn leringen, maar ook na zijn dood, door zijn Heilige relikwieën. En zijn spirituele aanwezigheid blijft op vandaag nog steeds een rots waarop de orthodoxe gelovigen hier leunen”.
Hij bracht ook de broederlijke groeten over van Zijne Heiligheid Oecumenisch Patriarch Bartholomeüs en de zegen van de Heilige en Grote Kerk van Christus, het Oecumenisch Patriarchaat: “Tot slot bidden wij tot de Heilige Niphon om ons allen, orthodoxe christenen over de hele wereld, te sterken, zodat wij – vandaag meer dan ooit – de eenheid tussen ons kunnen bewaren en samen kunnen getuigen van ons orthodoxe geloof. Sta mij toe u, Uwe Eminentie en Metropoliet van Târgoviște, Monseigneur Niphon, de meest oprechte groeten en broederlijke omhelzing over te brengen van Zijne Allerheiligste Oecumenische Patriarch Bartholomeüs, en aan u allen, broeders, vaders en kinderen, zijn patriarchale groeten en onophoudelijke gebeden voor alle orthodoxe christenen, in het bijzonder alle vrome mensen van Roemenië.”
Tijdens de lunch die volgde, nam Metropoliet Athenagoras opnieuw het woord en benadrukte dat deze gedenkdag van de Heilige Niphon ook het onomastische feest is van Zijne Eminentie Metropoliet Niphon. Hij feliciteerde hem met al het werk dat hij doet, zowel in zijn bisdom, waar alles perfect georganiseerd is, als als hoofd buitenlandse zaken van het patriarchaat van Roemenië. “Dit zijn extreem moeilijke tijden binnen onze Orthodoxe Kerk, en we moeten er alles aan doen om de situatie te redden en deze oorlog te stoppen”.
Metropoliet Athenagoras werd vergezeld door zijn broer naar vlees en bloed, Protopresbyter Bernard Peckstadt; Metropoliet Nektarios van Kytion werd vergezeld door zijn diaken, vader Marion. De gasten bezochten ook verschillende kloosters en ontdekten de schoonheid van het Roemeense land en vooral de gastvrijheid van de mensen.
Bezoek aan enkele Roemeense Orthodoxe kloosters
Na afloop van de plechtigheden in verband met het feest van St. Ier. Nifon, Patriarch van Constantinopel en Metropoliet van Walachije, vrijdag 11 augustus 2023, Zijne Eminentie monseigneur Athenagoras, Metropoliet van België en Exarch van Nederland en Luxemburg-Oecumenisch Patriarchaat en Zijne Eminentie monseigneur Nektarios, Metropoliet van Kition en Exarch van Larnaca en Pano Lefkada-Kerk van Cyprus – gasten van ons bisdom, vergezeld van de Eerwaarde Vader Metropoliet Nifon, de Aartsbisschop van Târgovişte en de Patriarchale Exarch, bezochten het Viforâta-klooster in de buurt van Târgovişte.
Op zaterdag 12 augustus 2023 bezocht Zijne Eminentie monseigneur Metropoliet Athenagoras, vergezeld van vader Bernard Peckstadt uit België, het Diocesane Museum in de Chiriarchale Residentie, het Diocesane Centrum, de Metropolitan Residence, het Stelea-klooster in Târgoviște – een symbool van nationale verzoening, evenals het Dealu-klooster, de belangrijkste bergnecropolis, waar het hoofd van Mihai Voievod Viteazul zich bevindt.
Bij elk van de drie kloosters werden de Hiërarchen begroet door de kloostergemeenschap, tot wie zij een woord van wijsheid richtten. De twee hiërarchen waardeerden de pastorale missie, de maatschappelijke betrokkenheid en de oecumenische dienst van onze hiërarch, samen met het vlotte verloop van de ceremonies in verband met het feest van St. Jer. Nifon van Târgoviste.
1e verjaardag nagedachtenis van Aartspriester Theophiel Pelgrims
Op zaterdag 8 april 2023 voor het feest van Lazaruszaterdag werd op vraag van de familie in de schoot van de Parochie van de Heilige Konstantijn en Helena te Brugge de 1e verjaardag gevierd van het ontslapen van Aartspriester Theophile Pelgrims. Het was Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras die voorging in de viering van de Goddelijke Liturgie, in concelebratie met de Aartspriesters Vader Bart D’huyvetter en Vader Bernard Peckstadt, de rector van de parochie.
Op het einde van de Liturgie werd de Dienst der Nagedachtenis gezongen en heeft onze Metropoliet Athenagoras de nagedachtenis van onze dierbare ontslapene vader Theophile gevierd. In zijn woordje becommentarieerde Metropoliet Athenagoras de Evangelielezing van de dag over de verrijzenis van Lazaros, waarbij hij het vooral had over onze roeping als christenen vandaag de dag. Metropoliet Athenagoras dankte de priesters maar ook de familie Pelgrims en het gelovige volk dat samengekomen was voor de nagedachtenis van Vader Theophile, die in de laatste jaren van zijn lev
en de parochie veel had bezocht.
Nadien werd iedereen uitgenodigd voor een samenzijn en een sobere vastenmaal in de parochiezaal. Eeuwige gedachtenis aan Vader Theophile!
Nagedachtenis van Aartspriester Theophiel Pelgrims (1932-2022)
De dierbare Aartspriester Theophile Pelgrims is op 10 april 2022 te Vilvoorde in de Heer ontslapen. Hij was priester van ons Aartsbisdom en diende eertijds met grote toewijding als priester in Congo en sinds het einde van de jaren ‘70 in de Parochie van de Heilige Drie-eenheid en de Heiligen Kosmas en Damianus in Elsene. Hij was gehuwd en vader en grootvader van meerdere kinderen en kleinkinderen.
Vader Theophile Pelgrims werd geboren op 16 maart 1932 in Tremelo, studeerde filosofie en theologie en werd priester-missionaris in Afrika (Congo). Tegen het einde van de jaren zeventig keerde hij terug naar zijn geboorteland en diende hij samen met wijlen Aartspriester Marc Nicaise in Brussel. Hij reisde veel om in tal van kleine parochies in de Benelux Liturgie te vieren. Hij was ook leraar orthodoxe godsdienst op verschillende scholen in België.
Vader Theophile was een zachtaardige man, een echte priester, die hield van de viering van kerkdiensten en die steeds wist zich ten dienste van hen die in nood zijn te stellen. Hij hield van zijn vrouw, presbytera Alexia, hun kinderen en kleinkinderen. Hij had een grote passie voor muziek en speelde vooral graag piano.
Als priester op rust kwam hij bijna voor alle grote feesten van het kerkelijk jaar naar onze parochie te Brugge om mee te concelebreren met Vader Bernard en Vader Bart. Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras had hem een paar dagen voor zijn ontslapen in het ziekenhuis bezocht.
De Heer heeft hem een jaar geleden tot zich geroepen en laat hem voortaan rusten daar waar de gerechten rust genieten. Moge zijn gedachtenis eeuwig zijn!
“Filoptochos Brugge”
HULP AAN DE OORLOGSVLUCHTELINGEN VAN OEKRAÏNE
De situatie in Oekraïne en aan haar grenzen maakt ons enorm bezorgd. Alle hulp is nu belangrijk voor de Oekraïense mensen.
“Filoptochos Brugge” namelijk de Orthodoxe parochie van Brugge en de Sint- Michielsbeweging te Brugge hebben terug samen een hulpgroep samengesteld op vraag van Iulia en Viktoriia beide van Oekraïne en wonend in Brugge, om steun te bieden aan de vluchtelingen uit het door oorlog geteisterde Oekraïne.
HOE KUNNEN WIJ HULP BIEDEN?
1. HULPGOEDEREN SCHENKEN:
Volgende inzamelingspunten in Brugge zijn voorzien voor het schenken van hulpgoederen:
- – Orthodoxe Parochie HH. Konstantijn en Helena:
Ezelstraat 85, 8000 Brugge elke donderdag (vanaf 13:30u tot 15:00u ) zaterdag (van 16:00u tot 17:30u), op zondag (van 12:00u tot 13:00u) - – Of Sint-Michielsbeweging en Sint Donatianusparochie:
Sint Jakobskerk, Sint-Jakobsplein 2, 8000 Brugge elke vrijdag, zaterdag, zondag of maandag 13u. tot 17u. - – Er zullen ook artikelen ingezameld worden in Technish Instituut Heilige Familie (Maricolen) te Brugge. U kunt dus ook producten meegeven met leerlingen of leerkrachten van deze school.
Alle goederen worden naar de Oekraïense grens op opvangplaatsen getransporteerd door vrijwilligers met konvooien, georganiseerd vanuit Brugge.
Breng a.u.b. zoveel mogelijk ordelijk in een kartonnen doos, niet gesloten. Ook lege kartonnen dozen zijn welkom. Dat vergemakkelijkt het sorteren en verpakken.
WELKE GOEDEREN?
HOUDBARE VOEDSEL
- – conserven: vis/vlees groenten. Liefst blik, geen glas.
- – voeding die nog lang bewaart…
VERZORGING
- – Maandverbanden
- – Persoonlijk hygiënemateriaal
- – Zeep – douchegel – shampoo (enkel ongeopende verpakkingen)
VOOR BABY’S EN KINDEREN:
- – baby voeding, formule melk, aardappelpureevlokken
- – pampers in verschillende formaten
- – Kindergeneesmiddelen etc…
ZIE DE GEDETAILEERDE LIJST IN BIJLAGE
EEN VOLLEDIGE MEDISCHE LIJST (die updates krijgt)is te vinden op: https://move-tm.be/humanitairehulp
Breng geen materiaal dat niet op deze lijst voorkomt.Dit maakt het voor onze vrijwilligers alleen maar moeilijker…
- 2. U KUNT DE VLUCHTELINGEN FINANCIEEL STEUNEN:
U kunt de vluchtelingen ook financieel steunen op naam van:
“Orthodoxe Parochie Brugge”
IBAN: BE77 7480 3838 6542 Mededeling : “hulp aan vluchtelingen Oekraïne”.
De ontvangen gelden gebruiken wij samen om voedsel-, verzorgingsproducten en EHBO-middelen in te kopen en om de humanitaire diensten daar terplaatse te steunen.
3. OPVANG VAN VLUCHTELINGEN:
Voorlopig hebben nog maar weinig vluchtelingen België bereikt, die in de meeste gevallen op weg zijn naar vrienden en bekenden. Maar wij weten niet wat er morgen gebeurt…
Mocht u bereid zijn om vluchtelingen te helpen, kan je je registreren viawww.brugge.be/opvangoekraine (of #plekvrij)
Graag zo concreet mogelijk opgeven welke hulp u kunt bieden: onderdak (hoeveel personen, hoe lang), begeleiding bij dagelijkse zaken, tolk- en vertaaldiensten, enz. Ook graag uw contactgegevens en de talen die u spreekt. Deze gegevens worden vertrouwelijk behandeld.
Wij hopen op deze manier als geloofsgemeenschap onze bescheiden bijdrage te kunnen leveren, mede dankzij jouw hulp!.
Namens de hulpgroep “Filoptochos Brugge” Hulp voor de oorlogsvluchtelingen in Oekraïne
Aartspriester Bernard Peckstadt, Orthodoxe parochie HH. Konstantijn en Helena te Brugge tevens namens de parochianen Julia en Victoriia uit Oekraïne
Priester Lode Vandeputte, Sint-Michielsbeweging
“Filoptochos Brugge”
HULP AAN DE OORLOGSVLUCHTELINGEN
VAN OEKRAÏNE
Beste vrienden,
Aangaande de oorlog die op dit moment nu bezig is in Oekraïne ontving Vader Bernard van twee Oekraïnse parochianen Viktoriya en Iulia de vraag hoe we iets samen kunnen doen voor de oorlogsvluchtelingen van Oekraïne. Zo riep Vader Bernard hen beide samen in onze parochie en hebben we samen gekeken wat we hiervoor zouden kunnen doen om deze oorlogsvluchtelingen en slachtoffers te kunnen helpen. Heel vlug kwamen er heel goede initiatieven op tafel en vader Bernard aanvaarde om hen te helpen bemiddelen en de zaak wat te helpen coördineren.
Vermits er reeds een samenwerkingsgroep is tussen de Sint-Michielsbeweging en de Orthodoxe parochie van Brugge onder de naam “Filoptochos Brugge” nam Vader Bernard contact op met de verantwoordelijke ervan, Priester Lode Vandeputte, die een goede confrater en vriend is van vader Bernard en de Parochie. Zo vroeg vader Bernard om samen te werken voor deze hulpbehoeftigen en in deze moeilijke oorlog situatie.
Onze beide gemeenschappen zijn in shock over de oorlog die is uitgebroken en het geweld waarmee dat gepaard gaat. Voor de vele familieleden van onze Oekraïnse broeders en zusters en hun familieleden die van huis en haard verdreven zijn. Voor allen die lijden, de gewonden en de stervenden diegene die op de vlucht zijn soms jonge moeders met hun kleine kinderen en die hun echtgenoten hebben moeten achterlaten om de strijden voor hun land.
De orthodoxe Parochie van de H.H. Konstantijn en Helena in Brugge bestaat uit meer dan 20 nationaliteiten, waaronder uiteraard veel Grieken, Roemenen Oekraïners, Bulgaren, Russen, Wit-Russen, Kazachstan, Georgiërs, Polen Serviërs, Syriërs, enz. Hierdoor zijn er heel veel van onze parochianen die rechtstreeks geraakt worden door deze oorlog.
Er zijn mensen met familieleden in Oekraïne die vast zitten of op de vlucht zijn. Er zijn parochianen die zelf of waarvan hun familieleden vast zitten of verschuild in metrostations of schuilkelders.
Zodoende hebben de Orthodoxe parochie van Brugge samen met de Sint-Michielsbeweging een nieuw initiatief genomen onder de naam “Filoptochos Brugge” om samen een werkgroep op te richten voor de oorlogsvluchtelingen van Oekraïne. Wij zamelen voedsel, warme kinderkledij en dekens in en zullen deze goederen via onze eigen kanalen naar Oekraïne sturen. Daarnaast doen we ook beroep op financiële giften. Wij gaan ook hulp bieden en opvang proberen te regelen en zullen dit in samenspraak doen met de stad Brugge.
Tenslotte willen wij ook duidelijk zijn dat wij als beide kerkgemeenschappen geen politieke standpunten willen innemen, maar streven wij gezamenlijk voor de vrede in deze wereld .
Op woensdag 9 maart 2022 zal de Sint-Michielsbeweging op bezoek gaan naar de Orthodoxe kerk om er samen een korte gebedsdienst te houden met gebeden voor vrede en verzoening en zullen er samen vredeskaarsen aansteken.
Priester Lode Vandeputte Aartspriester Bernard Peckstadt
Sint Michielsbeweging Orthodoxe parochie Brugge
Bisschopswijding van bisschop Dimitrios,
nieuwe Metropoliet van Frankrijk (Oecumenisch Patriarchaat)
De nieuwe metropoliet van Frankrijk, aartsbisschop Dimitrios, is vandaag gewijd tijdens de Goddelijke Liturgie in de patriarchale kerk van het Oecumenisch Patriarchaat van de Heilige Georgios in de Phanar (Istanbul). De liturgie, voorgezeten door Zijne Alheiligheid Oecumenisch Patriarch Bartholomeos, werd bijgewoond door aartsbisschop Emmanuel, metropoliet van Chalcedon, aartsbisschop Meliton, metropoliet van Philadelphia, aartsbisschop Barnabas, metropoliet van Neapolis en Stavropolis, aartsbisschop Joachim, metropoliet van Proussa, alsmede aartspriester Alexis Struve, bisschoppelijk vicaris van het vicariaat van de H. Maria van Parijs en de H. Alexis. Bij deze gelegenheid hield Mgr. Dimitrios een toespraak in het Frans, waarvan u hieronder de vertaling kunt zien.
Toespraak in het Frans door bisschop Dimitrios
bij zijn bisschopswijding, zondag 25 juli 2021
Sta mij toe om in het Frans te spreken. Allereerst wilSta mij toe om in het Frans te spreken. Allereerst wil ik Uwe Alheiligheid en de Heilige Synode van het Oecumenisch Patriarchaat danken voor het vertrouwen dat u mij vandaag schenkt door mij uit te nodigen de geestelijke verantwoordelijkheid op mij te nemen van het Heilige Aartsbisschop van Frankrijk. Dit is een eer waarvan ik de ernst nauwelijks kan inschatten, ook al heb ik vele jaren in de historische kerk van de Boodschap van de Moeder Gods in Marseille gediend. Allereerst zou ik mijn parochianen willen zeggen hoezeer hun actieve aanwezigheid en genegenheid mij hebben geholpen in mijn pastoraal dienstwerk. Vandaag zou ik hen daarvoor willen bedanken, maar ik zou hen ook willen zeggen dat mijn nieuwe functies, hoewel geografisch wat verder van elkaar verwijderd, mij geestelijk dichterbij zal brengen.
Het overnemen van Zijne Eminentie metropoliet Emmanuel van Chalcedon is zeker geen gemakkelijke taak, zo omvangrijk en beslissend was zijn activiteit voor de orthodoxie in Frankrijk. Ik hoop, met Gods hulp, in zijn voetsporen te kunnen treden en de vele projecten waarvan hij de onvermoeibare initiator was, te kunnen blijven uitvoeren. En als ik kijk naar de taak die nu op mij rust, is het met een gevoel van ongeduld, maar ook van nederigheid dat ik de onontbeerlijke samenwerking met mijn broeders bisschoppen van de Orthodoxe Bischoppenconferentie van Frankrijk wil verdiepen, zodat de getuigenis van onze Kerk kan blijven schitteren in Frankrijk. Ik ben ook bijzonder verheugd over de voortzetting van de oecumenische verbintenis met onze broeders en zusters van verschillende christelijke zusterkerken, zonder de interreligieuze samenwerking te vergeten, die in de context van het Franse secularisme een bizonder belang kent.
Aan alle geestelijken en gelovigen van het Aartsbisdom van Frankrijk, aan haar vele kloostergemeenschappen, wil ik mijn bewondering en dankbaarheid betuigen voor het levend houden van de historische traditie van het orthodoxe geloof in de diaspora. Ik zie ernaar uit u allen te leren kennen en met u samen te werken in de groei van de wijngaard van de Heer. Intussen vertrouw ik mij toe aan uw gebeden opdat de Heer mij helpt en steunt nu mij deze nieuwe verantwoordelijkheden als Metropoliet van Frankrijk worden toevertrouwd.
Ik kan deze bescheiden mededeling niet beëindigen zonder de geestelijkheid en de gelovigen van het vicariaat van de H. Maria van Parijs en de H. Alexis van Ugine te vermelden, dat thans integraal deel uitmaakt van het Aartsbisdom van Frankrijk. Aan haar vertegenwoordigers die hier vandaag aanwezig zijn, en in de eerste plaats aan aartspriester Alexis Struve, zeg ik mijn dankbaarheid en mijn niet aflatende steun toe. Tenslotte zou ik deze boodschap willen eindigen met de woorden van de Heilige Apostel Paulus aan Timoteüs: “Groot is inderdaad het geheimenis der godzaligheid. Hij werd geopenbaard in het vlees, gerechtvaardigd door de Geest, aanschouwd door de engelen, verkondigd onder de heidenen, geloofd in de wereld, verheven in heerlijkheid. (1 Tim. 3, 1-16) Dit mysterie is niets anders dan het leven van de Kerk dat zich in de wereld ontvouwt voor haar verlossing.
Boodschap aan Metropoliet Dimitrios ter gelegenheid
van zijn bisschopswijding
Hieronder vindt u de boodschap aan Monseigneur Dimitrios, aan de vooravond van zijn bisschopswijding, in naam van de geestelijkheid, de monniken en de monialen en de gelovigen van het Aartsbisdom van Frankrijk.
Beste Monseigneur,
Wij, geestelijken, monniken en kloosterzusters van de parochiegemeenschappen en kloosters van het Aartsbisdom van Frankrijk, zijn bijzonder verheugd met uw verkiezing aan het hoofd van ons Aartsbisdom. Wij verheugen ons en sturen u onze hartelijke gelukwensen. Onder uw leiding zullen wij al onze kracht inzetten om te leven en te getuigen van de Blijde Boodschap, waar de Heer ons ook geplaatst heeft. Zoals u weet, bestaat uw Aartsbisdom uit orthodoxen van alle rangen en standen, westerlingen die het geloof ontdekken of herontdekken via de orthodoxie, afstammelingen van immigranten en recente immigranten. Deze verscheidenheid is een rijkdom die de uitdrukking is van het oecumenische karakter van ons Patriarchaat.
Monseigneur, wij verzekeren u van onze gebeden dat uw apostolaat in Frankrijk, dat u reeds kent, bevloeid door de getuigenis van zovele heiligen, onze gemeenschappen zal blijven doen groeien naar de ” volheid van Christus” (Ef 4,13) en het licht van de wereld moge weerkaatsen. Wij geestelijken, monniken en monialen voegen onze stem bij die van alle gelovigen die al uw gemeenschappen in Frankrijk steunen en richten ons uit de grond van ons hart tot u: AXIOS! AXIOS! AXIOS!
Archimandriet Philadelphos Kafalis benoemd
tot vicaris-generaal van ons Aartsbisdom
Op zijn naamfeest, de 24e juli 2021, heeft Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras Archiamdnriet Philadelphos Kafalis, directeur van zijn persoonlijk bureau benoemd tot vicaris-generaal van ons Aartsbisdom.
In een korte toespraak tot de nieuwe vicaris-generaal zei Zijne Eminentie: “Vandaag is de tijd aangebroken om Vader Philadelphos, een van mijn goede medewerkers, te benoemen tot vicaris-generaal van ons Aartsbisdom. In de aartsbisdommen van de Oecumenische Troon wordt de vicaris-generaal door de metropoliet benoemd uit de priestermonniken of hiërodiakens. De handoplegging voor deze functie wordt alleen gedaan in het Heilige Centrum van de Orthodoxe Kerk, het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel, door de Patriarch. In de aartsbisdommen is het een loutere benoeming. De functie van de vicaris-generaal brengt kerkelijke, administratieve en sociale verplichtingen met zich mee. De vicaris-generaal is een absoluut vertrouwenspersoon van de metropoliet, die deze bijstaat bij zijn hoge taken, bij het zoeken naar oplossingen voor moeilijkheden en probleemstellingen van het Aartsbisdom. De vicaris-generaal denkt als zijn metropoliet en handelt altijd met zijn toestemming en zegen, precies zoals een monnik niks doet zonder hiervoor de toestemming van zijn abt te hebben bekomen. Hij heeft geen ander programma dan dit van de metropoliet”.
Tot slot wenste Zijne Eminentie de nieuwe vicaris-generaal een goede en waardige diakonia toe. Vader Philadelphos werd in 2016 tot diaken gewijd en in 2019 tot priester. Hij heeft theologie gestudeerd in Thessaloniki en in Chambésy (Genève).
Het naamfeest van onze Metropoliet Athenagoras
Op zaterdag 24 juli 2021, feest van de heilige Athenagoras de Apologeet, vierde Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België en Exarch van Nederland en Luxemburg zijn naamfeest. Hij ging voor in de Goddelijke Liturgie, gevierd in de Orthodoxe Kathedraal in Brussel. Hij was omringd van priesters en diakens.
Aan het einde van de Goddelijke Liturgie dankte Monseigneur Athenagoras de Aartsbisschop van de Syro-Jacobitische Christenen, Mgr Georges Kourie, om hem met zijn aanwezigheid te eren. De twee hiërarchen werden, met een tussenpoos van een paar jaar, opgeleid aan dezelfde Theologische Faculteit van de Aristoteles-Universiteit in Thessaloniki. Metropoliet Athenagoras bedankte de aartsbisschop voor hun goede en harmonieuze samenwerking. Mgr Athenagoras dankte ook dhr. Basilios Zarmpalis, consul-generaal van Griekenland in België, dhr. Stylianos Kymparidis, Archon van de Heilige en Grote Kerk van Christus, dhr. Dimitrios Argyropoulos, voorzitter van de Helleense Gemeenschap van Brussel, en aan alle gelovigen die er hun herder kwamen gelukwensen.
Ten slotte bedankte Zijne Eminentie de leden van de geestelijkheid voor hun deelname en in het bijzonder de priesters en diakens die zijn directe medewerkers zijn en in de eerste plaats de directeur van zijn persoonlijk bureau, Archimandriet Philadelphos Kafalis, die hij op die dag benoemd heeft tot vicaris-generaal van het Aartsbisdom van België en Exarchaat van Nederland en Luxemburg.
Jean Tchékan werd geboren voor de eeuwigheid
op 21 juli 2021
Op woensdag, 21 juli 2021, is de 87-jarige dienaar van God Jean Tchékan voor de eeuwigheid geboren. Dhr Jean Tchékan werd geboren in 1933 te Parijs. Hij is zoon, kleinzoon en achterkleinzoonvan orthodoxe priesters. Hij was gehuwd met Xenia en vader van twee kinderen. Zijn studiën van russisch en van philologie voltooide hij aan de Sarbonne. Daarenboven studeerde hij theologie aan het Orthodox Theologisch Instituur St Serge en aan het (katholiek) Hoger Instituut voor Liturgie, beide te Parijs. Hij was assistent voor de russische taal aan het “Institut national des Langues et Civilisations Orientales” , en leidde er ook een seminarie over de religieuze problemen in de U.S.S.R. Hij was lesgever aan het instituut St. Serge(pastorale vormingscursussen). Tenslotte was hij één van de verantwoordelijken van het Coördinatiecomité van de Orthodoxe Jeugd. Als leek, geëngageerd om te getuigen en de Kerk te dienen, stichter van de Orthodoxe Persdienst (SOP), was hij een trouwe dienaar van Christus.
Moge de Heer hem opnemen in zijn Koninkrijk en moge Hij zijn vrouw Xenia, zijn kinderen Serge en Grégoire, zijn kleinkinderen en heel zijn familie tot steun zijn. Eeuwige gedachtenis! De begrafenis zal plaats vinden op dinsdag 27 juli en gevierd worden in het klooster van de Bescherming van de Moeder Gods in Bussy en Othe.
JEAN TCHÉKAN, TEN DIENSTE VAN DE KERK.
Jean Tchékan, die ik heb gekend binnen de Orthodoxe Fraterniteit in West-Europa en tijdens de Europese congressen en regionale raden, blijft voor mij, zoals voor velen die tot de Orthodoxie zijn gekomen, een referentie en een model. Als er één ding is dat hij ons heeft bijgebracht door zijn voorbeeld en zijn wijze raad, dan is het wel de onvoorwaardelijke, onbaatzuchtige en creatieve dienstbaarheid van de Kerk.
Hijzelf diende het met voortdurende trouw door zijn engagement binnen de Broederschappen, de oprichting met Vadder Michel Evdokimov van de SOP, een belangrijk orgaan van informatie en bezinning dat gedurende verschillende decennia onmisbaar was.
Jean was een kostbare bron voor de Fraterniteit van het Westen, die hij vanaf het begin in de jaren zeventig begeleidde aan de zijde van de echtparen Korotkoff, Zimine en Jean Claude Roberti, door deel te nemen aan onze bijeenkomsten, door onze stamelende koren ter hulp te schieten, door op een toegankelijke manier enkele theologische punten uiteen te zetten en door ons met een opvallend gevoel voor humor te vertellen over het kerkelijk leven.
Deze humor deelde hij met zijn vrienden Vsevolod Gousseff of Nicolas Lossky en wij allen genoten van zijn anekdotes, verteld met zijn talent voor imitatie, wat een hit was op de oecumenische zittingen in Pomeyrol.
Jean heeft ons, net als onze geloofsvaders van deze generatie, die het beste van de traditie in zich dragen, of dat nu Russisch, Grieks, Antiochiaans, Roemeens of… Frans is (met de Vader Boris Bobrinskoy en Cyrille Argenti, en Prof. Olivier Clément…), een levende orthodoxie doen ontdekken, met een menselijk gezicht, welwillend, feestelijk, radicaal vrij en diep geworteld in Christus. Moge de Heer hem een eeuwige herinnering in onze harten schenken en hem in Zijn licht verwelkomen zoals Hij zelf zo velen van ons heeft verwelkomd met zijn vrouw Xenia.
Michèle Nikitine (van de Parochie van de Geboorte van Christus – Le Mans)
Metropoliet Athenagoras van België op het Te Deum
in de Brussels Kathedraal
Op woensdag 21 juli 2021 heeft Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België deelgenomen aan het Te Deum dat in de Sint-Michiels- en-Sint-Goedelekathedraal in Brussel gezongen werd ter gelegenheid van de Belgische Nationale Feestdag. Hunne Majesteiten de Koning en de Koningin, Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Elisabeth, Hertogin van Brabant, Hunne Koninklijke Hoogheden Prins Gabriel, Prins Emmanuel en Prinses Eléonore woonden traditiegetrouw het Te Deum bij voor de nationale feestdag bij.
Het traditionele Te Deum vond plaats met de nodige veiligheidsmaatregelen binnen en zonder publiek buiten. Aanwezig waren de koninklijke familie, de Voorzitters van de Kamer en van de Senaat, de Eerste Minister, enkele ministers en vertegenwoordigers van de rechterlijke macht, de deken van de diplomaten en enkele prominenten van het land. Ze hadden allen een mondmasker aan.
Het Te Deum werd voorgegaan door Zijne Excellentie Bisschop Jean Kockerols hulpbisschop van Kardinaal Jozef De Kesel die door ziekte beproefd is. Onder de aanwezigen waren ook de hoge vertegenwoordigers van de andere erkende erediensten, w.o. Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België, hoofd van de Orthodoxe Kerk in België.
Het Te Deum stond dit jaar in het teken van de natuurramp die ons land enkele dagen geleden zo diep getroffen heeft, maar ook van alle slachtoffers van de coronapandemie.
In de namiddag mocht Metropoliet Athenagoras plaats nemen op de eretribune, vòòr het Koninklijk Paleis, vanwaar hij samen met de vorsten en de leden van de regeringen van ons land het Militair Défilé mocht bijwonen.
God schenke Hunne Majesteiten de Koning en de Koningin, de Koninklijke Familie, de vertegenwoordigers van de regeringen en het volk rijke genadegave, gezondheid en nog vele jaren!
Nieuwe Metropoliet van Frankrijk:
Archimandriet Dimitrios Ploumis
Op deze dag, 20 juli 2021, kwam de Heilige Synode bijeen onder het voorzitterschap van Zijne Alheiligheid de Oecumenische Patriarch. Op zijn voorstel werd de Eerwaarde Archimandriet Dimitrios Ploumis, rector van de historische parochie van het Ontslapen van de Moeder Gods in Marseille en diocesaan leider van de regio Midi, unaniem gekozen aan het hoofd van het Orthodox Aartsbisdom van Frankrijk.
Het pas verkozen hoofd van het orthodox aartsbisdom van Frankrijk vierde de ceremonie van de kleine en grote boodschap en ontving de gelukwensen van de patriarch, en de Metropolieten leden van de Heilige Synode. De wijding van de nieuw verkozen Metropoliet van Frankrijk had plaats in de Patriarchale Kerk op zondag 25 juli 2021. Namens het Secretariaat van de Heilige Synode.
Mijn ervaring in de Orthodoxe
Parochie van Brugge
In september 2021 begon ik aan mijn postgraduaatstudie aan het Europacollege in Brugge, waar ik tien maanden zou doorbrengen. Ik was erg opgewonden, maar aan de andere kant ook erg gestrest en bezorgd, niet alleen over het intense academische leven, maar ook over het leven in deze kleine stad in West-Vlaanderen. Voordat ik vertrok, zocht ik op internet naar interessante plaatsen om te bezoeken in Brugge en ik vroeg me af of er een orthodoxe kerk was tussen het grote aantal prachtige katholieke kerken die deze stad rijk is. Ik was erg blij en verrast toen ik de Orthodoxe Parochie van de Heiligen Konstantijn en Helena ontdekte! Ik stuurde een bericht naar het emailadres dat ik op de website had gevonden, en vroeg om meer informatie over het uurroster van de liturgieën. Vader Bernard antwoordde binnen het volgende uur en zijn warme woorden en vriendelijke boodschap gaven me het gevoel dat ik in Brugge mijn spirituele thuis had gevonden. Dit was echt belangrijk voor mij, want ik kende niemand in deze nieuwe plaats en het hebben van een kleine maar warme en sterke Orthodoxe kerk in de plaats waar ik de volgende belangrijke maanden van mijn leven zou doorbrengen, gaf me kracht, positiviteit en vulde me met geluk. Ik voelde dat de band met mijn vaderland levend en sterk bleef.
Vader Bernard stond altijd aan mijn zijde en gaf me belangrijke aanwijzingen en informatie over de liturgieën. De eerste keer dat ik naar de parochie ging, was ik verbaasd over de prachtige hagiografieën, het artistieke houten altaarstuk, de gezangen die in drie verschillende talen werden gezongen, maar bovenal voelde ik mij zeer welkom door de mensen die mij uitnodigden om na de liturgieën een kopje koffie te drinken, ook al spraken we niet dezelfde taal. De sfeer was heel warm, ik voelde me meteen thuis en wist dat deze plek me zou bieden wat ik het meest nodig had tijdens deze moeilijke periode van leven in het buitenland en meer bepaald tijdens de pandemische crisis.
Een van de belangrijkste en meest onvergetelijke momenten die ik beleefde als lid van de Orthodoxe Parochie in Brugge was de Paastijd. De Goede Week doorbrengen in de Orthodoxe Kerk van Brugge was voor mij een aparte ervaring. Het was de eerste keer dat ik de belangrijkste orthodoxe viering in een ander land dan het mijne doorbracht en ik zou zeggen dat ik dezelfde ontroering voelde als wanneer ik thuis was. De sfeer was heel mooi, de bloemen van het Epitafios, de gezangen en de voortdurende en toegewijde hulp en organisatie van de liturgieën door Vader Bernard, onder de strenge beperkingen van de pandemie, gaven mij het gevoel alsof ik in Griekenland was.
De voorbereiding van het Epitafios en van de Paasgeschenken voor de behoeftigen op Goede Vrijdag, samen met de liturgie met de Epitafios in de tuin van de kerk, was erg mooi en schiep een sfeer van vroomheid en religieuze opwinding. Op de heilige zaterdag voelde ik me nog meer thuis. We zongen de hymne van de Verrijzenis van Christus in verschillende talen, terwijl we de kaarsen met het heilige licht vasthielden, in de tuin van de kerk. Ik heb geleerd hoe ik “Christus is verrezen” kan zeggen in het Engels, Frans, Grieks, Nederlands, Roemeens, Russisch en Duits. De mensen waren heel vriendelijk en blij dat deze belangrijke viering kon plaatsvinden, zelfs in de moeilijke omstandigheden van de wereldwijde pandemie, door de maatregelen te respecteren en de Orthodoxe Paastradities te beleven.
De laatste zondag dat ik de kerk bezocht, was ook heel belangrijk voor mij. Aan het einde van de liturgie bood Vader Bernard mij een boek aan over de kerk met zeer mooie iconen en de mensen zongen voor mij! Ik voelde me gezegend en heel gelukkig dat ik deze geweldige mensen had ontmoet en vooral Vader Bernard en zijn familie. Dit jaar was heel speciaal, niet alleen voor mij, maar ook voor de hele mensheid. Het levend houden van de Orthodoxie, zelfs in de meest katholieke plaatsen en in landen met verschillende religies, maakt deel uit van de aard van de Orthodoxie. De Orthodoxie is een Kerk die bestand is tegen moeilijkheden en die de mensen in de hele wereld verenigd.
Pinelopi Anyfanti – (Griekse studente aan het Europacollege)
Zijne Alheiligheid de Oecumenische Patriarch Bartholomeos krijgt vaccin toegediend
Op donderdag 28 januari 2021, kort voor de middag, kreeg Zijne Alheiligheid de Oecumenische Patriarch Bartholomeos het COVID-19 vaccin toegediend in het Universitair Medisch Centrum CAPA in Istanbul.
Zijne Alheiligheid bedankte de artsen en het personeel van het Medisch Centrum, en via hen, alle eerstelijns gezondheidswerkers over de hele wereld voor hun zelfopoffering bij de zorg voor de geïnfecteerden en hun dierbaren.
Het is het vurige gebed van Zijne Heiligheid dat iedereen zich zo snel mogelijk laat vaccineren om dit wereldwijde en dodelijke virus in te dammen.
Heilige Kruisverheffing, patroonheilige van de kerk en parochie Sint-Kruis
In de wondermooie hymne aan de inwoners van Filippi schrijft de apostel Paulus: ‘Hij die bestond in goddelijke majesteit heeft zich niet willen vastklampen aan de gelijkheid met God. Hij heeft zichzelf ontledigd en het bestaan van een slaaf op zich genomen. Hij is aan mensen gelijk geworden (Fil., 2, 6-7). Deze verzen worden voorgelezen in de tweede lezing op het feest van de Heilige Kruisverheffing, 14 september.
Die dag vieren we de patroonheilige van één van de kerken en parochies van de federatie Sint-Kruis Brugge. Enerzijds is de naam verwant aan de Orthodoxe gemeenschap, anderzijds onderhoudt de katholieke gemeenschap al vele jaren een twinning met de Anglicaanse kerk, namelijk met de parochie Saint-Denys Sleaford in het bisdom Lincoln.
-In 2002 worden de eerste contacten gelegd door vicar John Patrick, toenmalige pastoor van Saint-Denys, Sleaford en priester Jan Rossey, toenmalige pastoor van Heilige Kruisverheffing, Sint-Kruis Brugge. De twinning ziet het levenslicht, een jaarlijkse ontmoeting tussen beide parochies wordt in het leven geroepen. Om beurt trekt een twintigtal mensen uit Sint-Kruis naar Sleaford, het ander jaar komt een delegatie van Sleaford naar Sint-Kruis. De ontmoeting gebeurt in het kader van groeiende oecumenische verbondenheid. Er is immers meer dat ons verbindt dan dat ons verdeelt. Het gezamenlijk gebed, zusterlijk en broederlijk, verdiept de eenheid. Een viertal dagen verblijven de bezoekers in gastgezinnen en wordt hen een gevarieerd programma voorgeschoteld. Hoogtepunt is de eucharistieviering op zondag en een ontmoetingsavond waar niet alleen gans de federatie toe is uitgenodigd maar ook de andere christelijke kerken uit Brugge. Wederzijdse vriendschap tussen de gezinnen, die al jaren bestaat, is het geheim van de twinning.
-Wie de neogotische kerk te Sint-Kruis binnentreedt, wordt meteen getroffen door de rijke symboliek die op diverse plaatsen verwijst naar het feest van de heilige Kruisverheffing, dat zijn oorsprong heeft in de vierde eeuw. Keizer Konstantijn is te Rome verwikkeld in een oorlog tegen keizer Maxentius. Op een nacht heeft hij een visioen, hij ziet de woorden aan de hemel: ‘in hoc signo vinces, in dit teken zal je overwinnen’. Deze woorden zijn verwerkt in een hedendaags kunstwerk aan de linkerkant naast de biechtstoel (anno 2000). Konstantijn beveelt het kruis mee te dragen tijdens de volgende veldslag. Hij wint de strijd. Samen met zijn troepenmacht neemt hij het christelijk geloof aan. Ook zijn moeder keizerin Helena bekeert zich. Ze geeft opdracht opgravingen te doen in Jeruzalem op zoek naar het kruis waar Jezus aan gestorven is. Een tempel wordt afgebroken en het kruis gevonden op 13 september 326. Daags er na wordt het kruis plechtig verheven en in processie rondgedragen door de straten van Jeruzalem. Sedertdien is het feest van de Heilige Kruisverheffing op 14 september. De Kruisvinding is uitgebeeld in het rechterretabel van het hoofdaltaar dat volledig is gewijd aan het kruisdood van de Heer. Naast het kruis staat keizerin Helena. Hierdoor hebben wij een bijzondere verwantschap met de Orthodoxe kerkgemeenschap te Brugge die de naam draagt ‘Orthodoxe parochie van de HH. Konstantijn en Helena’. Links vooraan in de Orthodoxe kerk bevindt zich een prachtige icoon van de heilige Konstantijn en de heilige Helena. In de eucharistieviering op zondag volgend op hun feestdag (21 mei) wordt in Sint-Kruis een bijzondere voorbede aan de orthodoxe gemeenschap gewijd.
-‘Hij die bestond in goddelijke majesteit heeft zich niet willen vastklampen aan de gelijkheid met God. Hij heeft zichzelf ontledigd en het bestaan van een slaaf op zich genomen. Hij is aan mensen gelijk geworden’.
Geen pracht, geen praal noch macht maar liefde, goddelijke onweerstaanbare liefde, is Gods Majesteit. God en Jezus zijn één in die liefde. Jezus heeft echter zich er niet willen aan vastklampen. Hij heeft het bestaan van een mens aangenomen en Gods liefde op aarde gebracht. Die liefde deelt Hij met ons. Wij mogen er kwistig mee omspringen.
‘Blijf in mijn liefde’, is het thema van de bidweek (Joh., 15, 5-9).
Allen weten we echter dat liefde vaak gekruisigd is. Het altaar van de Heilige Kruisverheffing is doorweven met kruissymbolen. Ook de eenheid is gekwetst. Zijn we niet allen oecumenisch geroepen om wonden te helen door telkens opnieuw en steeds meer te verblijven in Gods liefde, die er altijd is en altijd eerst? Zijn liefde is de bron van de eenheid.
Wilfried Desrumaux
Parochie Heilige Kruisverheffing
Bidweek voor de eenheid van de christenen (18 – 25 januari 2021)
Blijf in mijn liefde. Dan zal je veel vrucht dragen (Johannes 15,5-9)
De mens is een sociaal wezen. Dat zegt men al eeuwen. Het betekent dat iedere mens verbindingen heeft. We behoren tot een bepaalde familie. We hebben een naam en een identiteit. Die hebben alles met onze afkomst te maken. Niet weinig mensen gaan op zoek naar hun voorouders en leggen een genealogie aan. In een ‘stamboom’ wordt dan mooi de geschiedenis en samenstelling van de familie weergegeven. De boom, met wortel, stam, takken en bladeren drukt de evolutie en de verbondenheid uit.
Als thema voor de oecumenische bidweek 2021 werd voor de verbondenheid gekozen. In het hoofdstuk 15 van het Johannesevangelie vinden we het mooie beeld dat Jezus hiervoor gebruikt: ’Ik ben de wijnstok, jullie de ranken; mijn vader is de wijnbouwer’. Bij de ranken maakt hij een duidelijk onderscheid tussen de vruchtbare ranken, die bijgesnoeid worden, en de onvruchtbare ranken, die weggesneden worden. Vruchtbaarheid vindt zijn oorsprong in de liefde.
Liefde is altijd iets dat mensen verbindt. Uit liefde zijn we allen geboren. Nog anderen zijn in onze familie geboren. Door bloedverwantschap zijn we met elkaar verbonden. Van familieleden die we waarderen en in het hart dragen zijn we graag familie. Het geeft ons een genoegen, vaak niet zonder enige fierheid. Bij het achterhalen van familieverbanden komt men wel eens in het gesprek uit op de zin: ‘Uiteindelijk we allemaal wel ergens familie van mekaar,…langs Adam rond’.
Christenen behoren allemaal tot de christenfamilie, hoe verschillend ze ook zijn. 2021 jaar na Christus bestaat het christendom uit een bonte verscheidenheid aan kerken en gemeenschappen. Tussen die christenen zijn er soms grote verschillen. Maar ze zijn allemaal familie. ‘Langs Christus rond’, zouden we mogen zeggen, zijn alle gedoopte christenen familie van elkaar. De jaarlijkse bidweek voor de eenheid van de christenen brengt dit onder de aandacht.
Bij ‘familie’ horen familiefoto’s. Telkens ik een foto zie van een oecumenische dienst, waarbij de verschillende voorgangers even poseren, heb ik een dubbel gevoel. Mijn eerste gevoel is een goed en positief gevoel: Mooi, prachtig…die christenen uit verschillende kerken slagen erin samen te komen en te bidden! Zoiets zou 50 jaar geleden zeker nog niet mogelijk geweest zijn. Maar een tweede gevoel is eerder negatief: Ze zijn nog altijd niet één! Er blijven verschillen en geschilpunten. Er is nog een weg af te leggen. Er is nog werk in het proces van één worden.
De oecumenische beweging is een lang proces. Pessimisten zien weinig vooruitgang en hebben vaak al de hoop op vereniging opgegeven. Optimisten, daarentegen, trekken zich op aan iedere nieuwe stap tot verzoening. Dat de oecumenische beweging in de voorbije decennia niet is stilgevallen is op zich al bemoedigend. Kardinaal Walter Kasper schreef in 2009 een boek over 40 jaar oecumenische dialoog. Hij koos voor de titel: ‘Een rijke oogst’. Op de voorpagina van de Nederlandstalige editie (van uitgeverij Abdij van Berne) prijkt een passende foto van een bloeiende wijngaard. Zo’n wijngaard uitbouwen vergt veel zorg en tijd. Het is een proces van jaren, precies zoals het oecumenisch proces. Wie erin werkt heeft ijver en geduld nodig, continu en permanent. Pas op die manier kan er groei en vruchtbaarheid zijn.
Bij zijn gebruik van het beeld insisteert Jezus op de intense band tussen rank en wijnstok, dus tussen de leerling en Jezus zelf. Hij zegt: ‘Als iemand in mij blijft en ik in hem, zal hij veel vrucht dragen… Als jullie in mij blijven in mijn woorden in jullie, kun je vragen wat je wilt en het zal gebeuren’. ‘Blijf in mijn liefde’, voegt hij er nog aan toe. Zelf blijft hij in de liefde van de Vader.
Er is dus doorstromende en wederzijdse voeding en bevruchting, dankzij de liefde. Is die er niet, dan verdorren de takken. Een opdracht voor de oecumenische beweging is om niet te verdorren. Verdorren gebeurt wanneer een rank niet meer verbonden is en geen voeding meer krijgt.
Zo is het noodzakelijk dat alle christelijke kerken met de ene Christus verbonden blijven. ‘Los van mij kun je niets’, zei Jezus. De verbondenheid is essentieel. Geen enkele rank is uit zichzelf vruchtbaar. Zo is een christelijke kerk of gemeenschap, die zich isoleert en niet langer verbonden leeft, gedoemd te verdorren of te verworden tot een losse aparte sekte.
In een kerk of gemeenschap die zich blijvend verbonden weet met Christus kan zijn liefde doorstromen. Dan groeit die in vruchtbaarheid, volgens het gebruikte beeld. Het feit dat alle gedoopte christenen en alle kerken hun voedingsbron in dezelfde Christus hebben maakt hen met elkaar verbonden. Het is goed om dat blijvend te beseffen.
Iedere rank moet ook beseffen dat zij niet de enige rank is. Er zijn ook andere. Geen enkele rank is dezelfde, maar ze zijn alle gegroeid uit en aan dezelfde wijnstok. Het is de wijnbouwer een eer (v. 8) als de ranken goede vrucht dragen. En wat vrucht voortbrengt, dat is de liefde. In die liefde, zo is de boodschap voor de leerlingen, moeten ze blijven!
Eigen aan liefde is dat ze veel kan verdragen. Ze houdt vol, ondanks de bestaande verschillen. Liefde is maar blijvend als men ook kan verzoenen en onenigheden bijleggen. Het geldt voor individuen, maar ook voor groepen mensen.
Kerken zullen het maar volhouden als er intern vergeving en verzoening is. Kerken zullen het met elkaar maar volhouden, als ze, over de verschillen heen, liefde en respect voor elkaar blijven betonen. Iedere vruchtbare rank is waardevol en draagt bij tot een goede en gezonde wijngaard. Zo heeft iedere christelijke kerk haar waarde. Meer zelfs, de ene kerk kan de andere stimuleren en helpen vruchtbaar te worden. Daarin zijn spiritualiteit en solidariteit onlosmakelijk met elkaar verbonden. Elke christengemeenschap kan maar groeien als ze geworteld is in Christus. Dan is het een vreugde vast te stellen dat er vele christengemeenschappen zijn die groeien en bloeien. Dan kan het, naar de titel van het boek van Kasper, een ‘rijke oogst’ worden.
Soms zijn er mooie en treffende oecumenische momenten. Zo mochten we op zondag
25 oktober in de stad Brugge een mooie viering van ‘500 jaar Reformatie’ meemaken. De viering vond plaats in de Sint-Walburgakerk, een kerk waarin de Rooms-katholieke gemeenschap aan de Protestantse gemeenschap gastvrijheid verleent om er hun vieringen te houden. De viering en werd bijgewoond door de Rooms-katholieke bisschop van Brugge, Lode Aerts. Tevens waren voorgangers en leden aanwezig uit de Orthodoxe, de Anglicaanse kerk en de Pinkstergemeente. Waren er ooit duistere momenten in de geschiedenis van de Reformatie in Brugge, dan was deze bijeenkomst een heel mooi en historisch oecumenisch gebaar.
In het West-Vlaanderen bestaat de oecumenische studie- en werkgroep, die maandelijks samenkomt. Ze bestaat uit een 30 leden, afkomstig uit verschillende christelijke kerken. De bijeenkomsten kennen een vast stramien: gebedsmoment, broodmaaltijd en werkvergadering.
Er is in de stad Brugge, in de Ezelstraat 83, een oecumenische kapel als bidplaats voor alle christenen. Tevens is er sedert 1979 de overzeese oecumenische link met de Engelse bisdommen Lincoln (Anglicaans) en Nottingham (Rooms-katholiek).
De oecumenische werking in West-Vlaanderen heeft een eigen weblog: http://kerkeninbrugge.wordpress.com
Ook is er oecumenische info te vinden op de facebookpagina ‘Brugse kerken delen licht’.
Gezien de maatregelen omtrent het Covid-19 virus kunnen de gebedsmomenten tijdens de Oecumenische bidweek dit jaar niet fysiek plaatsvinden.
Een papieren brochure is er dit jaar ook niet.
Een online-brochure kan gevonden worden op volgend webadres: www.cib.brussels
Laten we de eenheid onder de christenen dit jaar, meer dan anders, opnemen in ons persoonlijk gebed. Door ons gemeenschappelijk geloof en door ons gebed zijn wij op een bijzondere wijze met elkaar verbonden.
Kan. Henk Laridon,
voorzitter Oecumenische Studie- en Werkgroep West-Vlaanderen
Gebed voor de eenheid
Drieëne God, Schepper en Vader,
Wij loven en danken U.
Uit liefde hebt U de wereld en ook ons geschapen.
Eenheid en liefde mogen wij erkennen in U, Vader, Zoon en Heilige Geest.
Geef dat die eenheid en die liefde in ons mogen doorstromen.
Inspireer ons tot dialoog en ontmoeting.
Vergeef ons onze onenigheid en kortzichtigheid.
Vergeef ons onze eigenwijsheid en fanatieke gedachten.
Toon ons altijd weer Uw liefde.
Laat die ons vruchtbaar maken.
Moge ons zoeken naar verbinding en eenheid vruchten dragen.
Maak ons steeds weer aandachtig voor Uw woord.
Maak ons steeds bewust van onze verbondenheid in en door het doopsel.
Geef ons het goede gevoel van verbondenheid met Jezus Christus,
als ranken aan de wijnstok.
Laat christenen en kerken naar elkaar toegroeien.
Breng verzoening tussen mensen en volkeren.
Moge de verbondenheid van alle christenen
bijdragen tot respect en vrede, in onze omgeving en in heel de wereld,
tot Uw lof en eer.
Amen.
Momenteel kan u iedere zondag de metten en de Goddelijke Liturgie
volgen vanuit onze Orthodoxe parochie te Brugge via streaming.
De omstandigheden rond het probleem covid-19 laten ons niet toe een volwaardig liturgisch leven te hebben. Dit brengt er ons toe om de Liturgie te vieren in heel beperkte kring (zoals de wet het voorschrijft) en deze te streamen.
Daarom vieren we vanuit onze Orthodoxe Parochie van Brugge nu iedere zondag (van 9:00 tot 11:30) met een beperkte groep en kan u deze via streaming nu volgen via de volgende link: http://www.facebook.com/Orthodoxie.Brugge/live
We wensen u veel sterkte toe in deze moeilijke periode en wees vooral voorzichtig. Vergeet niet dat God ons nooit in de steek laat en we in elke beproeving een geestelijke sterkte kunnen putten.
Laten wij vooral ons gebed richten tot de Moeder Gods.
Voor een videofragment vanuit onze Kerk : KLIK HIER
Met de heel mooie Hymne Agni Parthene.
Nadien enkele troostwoorden van vader Bernard in coronatijden.
Zondag 22 november 2020
In gebed verbonden
Vader Bernard Peckstadt
ACK-VOORZITTER FELICEERT METROPOLIET AVGOUSTINOS VAN DUITSLAND
Ter gelegenheid van zijn 40e verjaardag als Metropoliet van de Grieks Orthodoxe Kerk in Duitsland feliciteerde de voorzitter van de Werkgroep van Christelijke Kerken in Duitsland (ACK), Zijne Eminentie Metropoliet Avgoustinos met die verjaardag en dankte hem voor zijn toewijding aan de Orthodoxie en Oecumene in Duitsland.
In zijn felicitatiebrief benadrukte Aartspriester Constantinos Miron de vele prestaties van Metropoliet Avgoustinos tijdens zijn 40-jarige ambtstermijn. Metropoliet Avgoustinos voelt zich, door zijn jarenlange deelname aan het bestuur en algemene vergadering van het ACK, zeer nauw verbonden met oecumene en ACK. Daarom gedenkt het ACK op deze “speciale dag van eer en respect” Metropoliet Avgoustinos. In zijn brief verwees Aartspriester Constantin Miron ook naar de Grieks Orthodoxe Kerk in Duitsland, naar de ontwikkeling van een “gastarbeiderskerk aan de rand van de samenleving naar een landelijke kerk”. Metropoliet Avgoustinos heeft een aanzienlijk aandeel in de goed georganiseerde kerkelijke structuur met een groeiend potentieel.
Aartspriester Constantin Miron herinnerde zich de oprichting van de Orthodoxe bisschoppen conferentie in Duitsland (OBKD) en het bijhorende proces van “het zich thuisvoelen en integratie van orthodoxe christenen”. Daardoor zijn er vandaag ongeveer 500.000 orthodoxe christenen in Duistland. Er zijn heel veel parochies, sommige met eigen infrastructuur.
Metropoliet Avgoustinos is door zijn aanwezigheid als het ware een ‘levende icoon van de orthodoxie’ in Duitsland geworden. Naast zijn betrokkenheid bij het ACK als bestuurslid en afgevaardigde in de Algemene Vergadering had Metropoliet Avgoustinos een grote verdienste in de oecumenische beweging.
Concluderend prees Aartspriester Constantin Miron, Metropoliet Avgoustinos als een “bruggenbouwer tussen Grieken en Duitsers” die door zijn rustige aanwezigheid in de Duitse samenleving heeft bijgedragen aan de “fundamentele vorming van het beeld van de Grieken in Duitsland”.
Feest van het Oecumenisch Patriarchaat van de Heilige Apostel Andreas
Zijne Heiligheid Paus Franciscus looft de voortrekkersrol van het Oecumenische Patriarchaat van Constantinopel in het streven naar christelijke eenheid.
Een delegatie van het Vaticaan, onder leiding van Kardinaal Kurt Koch, de voorzitter van de Pauselijke Raad voor de Eenheid van de Christenen, woont vandaag in Constantinopel de viering van het feest van de Heilige Andreas bij, de patroonheilige van de Orthodoxe Kerk.
In een boodschap aan Zijne Alheiligheid de Oecumenische Patriarch van Constantinopel Bartholomeos I, die wordt beschouwd als de opvolger van de Apostel Andreas, schrijft Zijne Heiligheid Paus Franciscus dat hij alle vertrouwen heeft in het herstel van de eenheid van de Rooms-katholieke en orthodoxe Kerk. Hij looft ook de inspanningen van het Oecumenische Patriarchaat voor de eenheid. Wij zijn God dankbaar voor de vooruitgang in de wederzijdse relaties van de Katholieke Kerk en het Oecumenische Patriarchaat in de afgelopen eeuw (…) Hoewel er nog altijd obstakels zijn, ben ik ervan overtuigd dat we het doel van het herstel van de volledige gemeenschap door samen op pad te gaan en theologische dialoog zullen bereiken.
De Paus heeft ook woorden van of voor de inspanningen van beide kerken voor de vrede en schrijft dat christelijke kerken, samen met andere religieuze tradities, de plicht hebben om een voorbeeld te bieden van dialoog, wederzijds respect en praktische samenwerking.
Met dank overgenomen Bron: VIS/CNA
Hoe iconen zullen gemaakt worden in de kerk Heilige Nicolaas in New-York
Een van de meest bekende hedendaagse iconografen, Hiëromonnik Loukas van het Xenofontos klooster op de Athos Berg, startte met het “schilderen” van het visioen van Aartsbisschop Elpidorhoros van Amerika dat het Paradijs op aarde wil uitbeelden in de Grieks-Orthodoxe kerk van de Heilige Nicolaas.
Aartsmonnik Loukas studeerde wiskunde en bereidde de autonomie voor van de Orthodoxe Kerk van Oekraïne. De ernstig bejubelde iconograaf reisde naar New-York om de Grieks-Orthodoxe Kerk van de Heilige Nicolaas te bezoeken, samen met Bisschop Joachim van Amissos, die gespecialiseerd is in de geschiedenis van de Byzantijnse kunst. Ondanks de moeilijke voorwaarden in deze Coronatijd wou ik toch zelf naar de kerk gaan om het werk te superviseren.
Zoals vader Loukas aanduidde, wou hij dat ”de aanwezigheid van de Heilige Nicolaas een troost en hoop zou zijn in de koude atmosfeer van ijzer en glas architectuur, en dat de heilige ons zou beschermen met zijn oneindige mirakelen”.
“Ik doe mijn best om het tijdloze van deze gebeurtenissen te combineren met de tragische gebeurtenissen die hier plaats vonden”, zei de iconograaf van de Broederschap van het Xenophontos klooster op de Athos Berg, waar een sterke artistieke activiteit heerst. De slachtoffers van die rampspoedige dag worden zo evenzeer herdacht als zij die hun leven lieten om de slachtoffers te redden die gevangen zaten.”
Het doel is om de kerk afgewerkt te krijgen in 2021 en ze in te wijden op 11 september 2021, precies 20 jaar na de terroristische aanvallen op het World Trade Center. “Ook al werden we vernederd zowel als Aartsbisschop of als een Natie, hebben wij niet de hoop verloren, nooit ons geloof verloren, noch onze vastberadenheid om deze kerk te bouwen” zei Aartsbisschop Elpidophoros. Hij beloofde dat het niet alleen een Grieks-Orthodoxe kerk zou zijn, maar een Nationaal Tabernakel zou worden voor alle Orthodoxen, voor de Griekse gemeenschap en voor het Amerikaanse volk.
ORTHODOX LEVEN IN KENIA – DE IMPACT VAN MISSIES
OP 12 NOVEMBER BEGINT ER EEN REEKS VAN VIER SEMINARIES VIA HET WEB
Naar Kenia reizen om er getuige te zijn van het orthodox geloof doe je niet zomaar. Niet iedereen kan zich een reis veroorloven van 9.500 mijl om de levendigheid van het geloof te kunnen ervaren, de vroomheid van het volk, en ondergedompeld te kunnen worden in een nieuwe culturele atmosfeer.
Er valt zoveel te leren van de orthodoxe christenen in Kenia, en dit is voor ons de gelegenheid om te ontdekken hoe het missieprogramma een positieve impact had op de groei van ons geloof en vrijwilligers motiveerde uit de Verenigde Staten om deze zo noodzakelijke inspanning te steunen.
De Grieks Orthodoxe Kerk van de Heilige Johannes de Doper in Beaverton biedt ons een vierdelig web seminarie aan “Orthodox leven in Kenia – De impact van missiewerk”. Tijdens deze livestream seminaries zullen de deelnemers meegenomen worden naar kerken, dorpen en scholen een wereld verwijderd en toch verbonden door ons geloof en onze liefde in Jezus Christus.
Het schema van de seminaries is als volgt:
• Donderdag 12 november “Effecten van afhankelijkheid” met Dr. William Black
• Donderdag 19 november “Reactie op verandering” met Joël Pleban, Elayne Goldman en Virginia Gathoni
• Donderdag 3 december “Opvoeding en liturgische noden” met Theodoros en Eleni Karamatskos en Virginia Gathoni
• Donderdag 10 december “Een persoonlijk gesprek met Zijne Eminentie Aartsbisschop Makarios van Kenia” met Dr. William Black
De vrije Webinars zullen beginnen om 17.00 PST, 20.00 EST,
en zullen in livestream te volgen zijn op de pagina van You Tube
van de parochie van de Heilige Johannes de Doper.
Je moet je niet registreren, klik gewoon en laat je inspireren.
Post eventueel je vragen voor de presentatoren en in de mate van het mogelijke zullen ze beantwoord worden tijdens de livestream sessies.
Kan je niet deelnemen, dan kan je de Webinars ook bekijken na iedere sessie want zij zullen on line gepost worden na iedere sessie.
Dit is een unieke gelegenheid en een die de orthodoxe christenen van over heel de wereld verbindt. Noteer dit in jullie agenda zodat je het niet mist.
Voor meer informatie bezoek http://stjohngoc.org/ministries/missions-evangelism/orthodox-kenya/ of mail naar orthodoxkenya@gmail.com.
Te Deum ter gelegenheid van het feest van 28 oktober in het Aartsbisdom
Zijne Eminentie de Metropoliet van België en Exarch van Nederland en Luxemburg vierde zondag 25 oktober 2020 de Goddelijke Liturgie in de Kathedraal van de Heilige Aartsengelen Michaël en Gabriël van Brussel. Hij was omringd door leden van de geestelijkheid van het aartsbisdom. Er waren eveneens vertegenwoordigers van de Griekse autoriteiten in België en slechts een beperkt aantal gelovigen aanwezig, vanwege de sanitaire maatregelen om de verspreiding van Covid-19 te vertragen.
Na de liturgie werd een Te Deum gezongen ter gelegenheid van de Griekse nationale feestdag, aangezien deze zondag het dichtst bij de jubileumdatum ligt. Onder de deelnemers herkenden we de officiële autoriteiten van het Griekse diplomatieke corps in België en bij de Europese instanties, onder leiding van Zijne Excellentie de heer Dionysios Kalamvrezos, Ambassadeur van Griekenland in België, evenals de militaire autoriteiten van Griekenland in de NAVO met aan hun hoofd vice-admiraal Mr. Ioannis Pavlopoulos.
In zijn toespraak verwees De Ambassadeur van Griekenland in België, de heer Dionysios Kalamvrezos, naar de historische gebeurtenissen, de zelfopoffering en de eenheid die de Grieken destijds tentoon spreidden, eigenschappen die ook in deze moeilijke tijd noodzakelijk zijn.
Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België dankte de ambassadeur voor zijn toespraak en wenste Griekenland al het goede om de huidige moeilijkheden te overwinnen, want “Griekenland”, zei hij, als “vlaggenschip van de democratie en de Europese beschaving heeft de wereld en de hedendaagse samenleving veel te bieden”.
Daarop volgden de nationale hymnen, dat van Griekenland dat allen meezongen, en dat van het gastland.
Tot slot werd een herdenkingsgebed en kranslegging verricht op de begraafplaats waar drie Griekse soldaten liggen.
500 jaar protestantisme in Brugge
Laten we elkaar vasthouden,
Laten we elkaar steunen
in solidariteit en liefde
want we zijn allen
broeders en zusters in Christus.
Dat was zondag het thema van de oecumenische herdenkingsdienst van de Reformatie op zondag 25 oktober in de mooie St.-Walburgakerk. In een donkere tijd, waarin het coronavirus weer wild om zich heen grijpt, had de protestantse gemeenschap de moed om deze viering door te laten gaan. Het was een historisch moment: in een voormalige Jezuïetenkerk werd 500 jaar protestantisme herdacht in een brede kring van oecumenische zusters en broeders: protestanten, katholieken en orthodoxen, Zevende-dags Adventisten en mensen van de Pinksterbeweging. Zo ver zijn we dus al gekomen in de oecumene.
In de eredienst gingen de vicevoorzitter van de VPKB ds. Jelle Brouwer, Mgr. Lode Aerts en ds. Jannica de Prenter voor.
Verscheiden voorgangers vanuit de oecumenische studie- en werkgroep West-Vlaanderen werkten mee en verzorgden een gebed of lezing: Ds. De Winne (Pinkstergemeente De Kruispoort), Deken Henk Laridon (voorzitter oecumenische studie- en werkgroep West-Vlaanderen), vader Bernard Peckstadt(Orthodoxe parochie HH Konstantijn en Helena), Nadine Van Parys (Adventskerk Brugge) en Wilfried Desmureaux (pastorale eenheid St.-Kruis).
De muzikale ondersteuning werd verzorgd door organist Dimos de Beun en cantors Brecht Crabeels, Martine Buyle en Annegret Kutsch.
In de preek van Ds. Jannica de Prenter stond 1 Sam 23 centraal. David moet vluchten voor Saul. Opgejaagd en achternezeten trekt hij naar de woestijn van Zif. Ruig en rotsachtig land, waar nauwelijks nog iets groeit. David en zijn mannen verbergen zich. Ze trekken van spelonk naar spelonk en dwars door ravijnen; ze schuilen tussen rotsen en bergkloven. David zoekt zijn toevlucht in Choresa, want hij voelt hoe Saul hem op de hielen zit.
Plotseling straalt er een lichtbundel door de kieren van de grot, want ineens is Jonathan daar: zijn vriend, die hem altijd trouw is gebleven. In feite waren ook David en Jonathan rivalen. Jonathan was immers de kroonprins… ook hij zou op een dag koning van Israël kunnen worden. Maar David en Jonathan kiezen voor een vriendschap voorbij de rivaliteit. Ze beloven trouw te blijven aan elkaar en elkaar te beschermen. Echte vriendschap is warm en hartelijk, oprecht en trouw en laat zich niet kleinkrijgen door afgunst, jaloezie of machtsstrubbelingen. Vriendschap geboren uit liefde verdraagt alles. Altijd blijft ze hopen op verzoening en vrede.
Ware vriendschap is dat je elkaar steunt,
ook in donkere, moeilijke tijden.
Dat je elkaar hooghoudt en helpen wilt
in onmogelijke omstandigheden.
Dat wij mogen zijn als David en Jonathan.
Laten wij elkaar vasthouden, juist nu.
Aan het eind van de viering waren er twee bemoedigende dankwoorden. Ds. Jelle Brouwer benadrukte dat Luther nooit de kerk heeft willen verdelen. Verscheiden voorbeelden van de protestants-katholieke dialoog passeerden de revue, waarbij Paus Franciscus veelvuldig geciteerd werd. Mgr. Lode Aerts sloot de dienst af met deze woorden van Maarten Luther:
Du süße Lieb, schenk uns deine Gunst
Laß uns empfinden der Liebe Brunst
Daß wir uns von Herzen einander lieben
Und im Friede auf einem Sinn blieben.
Zangboek van Wittenberg uit 1524
Vertaling door Ad den Besten:
Geef, heil’ge liefde in overvloed,
Doe ons hart ontvlammen in uw gloed,
Dat wij één van zinnen elkaar beminnen
Alle twist en tweedracht overwinnen.
Kyrieleis
In de St.-Walburgakerk klinkt een woord van vriendschap en trouw.
Over kerkmuren heen worden bruggen geslagen, worden verbindingen gelegd.
We zijn op de goede weg.
Verslag: Ds. Jannica de Prenter
Boodschap van Zijne Heiligheid Oecumenische Patriarch Bartholomeus
op het Interreligieuze Forum van de G20
(Riyadh, 13-17 oktober 2020)
Uwe Eminentie,
Uwe Excellenties,
Wij wensen u zegeningen bij deze aanvang van het Interreligieuze Forum van de G20, van 13 tot 17 oktober, dat uit Riyad, in het Koninkrijk Saoedi-Arabië, wordt uitgezonden. Wij waarderen de inspanningen van de Saoedi-Arabische autoriteiten om een open ruimte te bieden voor de interreligieuze en interculturele dialoog en om deze vooraanstaande online-bijeenkomst te organiseren.
Het Interreligieuze Forum van de G20 biedt de politieke leiders een buitengewone gelegenheid om samen te komen en na te denken over belangrijke beleidsinitiatieven op mondiaal vlak en die gebruik kunnen maken van de invloed van de grootste economieën ter wereld. Het is ons een voorrecht geweest u te mogen begroeten ter gelegenheid van vorige Forums, en we feliciteren de organisatoren met het aantrekken van zo’n uitgebreide bijeenkomst van religieuze leiders, overheidsfunctionarissen, academici en deskundigen uit het maatschappelijk middenveld. We zijn verheugd te zien dat er in het programma altijd veel aandacht is geweest voor milieukwesties, zowel in plenaire als in gelijktijdige sessies.
We hadden alleen graag gezien dat we er fysiek bij hadden kunnen zijn, wetend en met waardering voor de vrijgevigheid van onze Saudi-Arabische gastheren, die oprecht hadden gehoopt dat we aan zo’n historisch forum zouden kunnen deelnemen. Helaas is onze situatie dit jaar anders dan ooit tevoren, vanwege de COVID-19 pandemie. Het jaar 2020 is voor veel mensen een zeer uitdagende periode geweest vanwege de coronavirusziekte. We zijn zeer bedroefd om te zien dat veel mensen zijn overleden, dat deze nieuwe situatie de kloof tussen arm en rijk heeft vergroot, de gezondheidszorg heeft gecompliceerd en de toegang tot de basisbehoeften aan voedsel, water en onderdak heeft belemmerd.
We zijn ook opnieuw getuige geweest van de situatie van veel migranten, vluchtelingen en asielzoekers die in de Middellandse Zee om het leven zijn gekomen en veel beproevingen hebben moeten doorstaan. Zoals in de Bijbel wordt gezegd: “Als één deel lijdt, lijdt elk deel eronder; als één deel wordt geëerd, verheugt elk deel zich erover” (1 Korintiërs 12,26). “Wanneer dat één lid lijdt, delen ale ledematen in het lijden; wordt één lid geëerd, alle leden delen in de vreugde.”
Dergelijke al te alledaagse taferelen blijven oproepen tot ware solidariteit. Publieke woorden dienen vertaald te worden in publieke daden, in navolging van het evangelie verhaal van de barmhartige Samaritaan. Het centrale punt van onze orthodoxe theologie is de bescherming van de menselijke waardigheid die in onze natuur wordt weerspiegeld als wezens die naar het beeld en de gelijkenis van God zijn geschapen (Genesis 1.26).
Wij willen iedereen die nu deze zitting bijwoont eraan herinneren dat de menselijke waardigheid geen kleur, geslacht, leeftijd, etniciteit of religie kent. Iedereen heeft dezelfde waarde en daarom moet er op elk moment en op elke plaats voor respect en gelijke behandeling van mensen worden gezorgd.
Dit jaar zijn we ook getuige geweest van de opkomst van de Black Lives Matter beweging in de VS. We staan op dezelfde voet als zwarte mensen en mensen van kleur over de hele wereld om de door God gegeven oneindige waarde van ieder mens te bevestigen: een mens kan niet worden gereduceerd tot marktwaarde, tot slechts een product voor uitwisseling. Om het met de woorden van een beroemde filosoof te zeggen: “Alles heeft ofwel een prijs ofwel een waardigheid. Voor datgene wat een prijs heeft, kan ook iets anders in de plaats gesteld worden als equivalent. Wat daarentegen boven elke prijs verheven is [en dat is de menselijke persoon] en derhalve geen equivalent toelaat, heeft een waardigheid. “
Wij willen deze gelegenheid aangrijpen om onze stem te verheffen tegen structurele ongelijkheden, elke vorm en uitdrukking van racisme, etnocentrisme, tribalisme, kasteïsme en classisme. De beleidsmakers en degenen die het beleid uitvoeren moeten weten dat we oproepen tot nultolerantie ten aanzien van onrechtvaardigheid en elke andere vorm van discriminatie.
Ook willen we onze tevredenheid uiten over het feit dat de organisatoren hebben besloten om de kwestie van het behoud en de bescherming van het religieuze en culturele erfgoed aan te pakken. We moeten begrijpen en onthouden dat heilige plaatsen nauw verbonden zijn met onze religieuze identiteit en vroomheid. Helaas hebben we ervaren dat dergelijke dierbare plaatsen wapens of doelwitten kunnen worden bij het verspreiden van etnische en religieuze onverdraagzaamheid. Daarom moeten we proberen om solidariteit, tolerantie en samenwerking te bevorderen, bruggen te bouwen, openheid en vertrouwen te kweken. Samen met de bewustmaking en de sensibilisering van het geweten worden we opgeroepen om concrete gemeenschappelijke initiatieven en acties te lanceren. Een sterkere mobilisatie op het niveau van de acties is echt nodig voor ons allemaal.
Daarom dringen wij er bij de deelnemers aan dit forum op aan om het VN-actieplan voor de bescherming van religieuze sites (Plan of Action to Safeguard Religious Sites) te steunen. We willen ook de opstelling van beleidsaanbevelingen aanmoedigen die de onderlinge afhankelijkheid tussen de bescherming van religieus en cultureel erfgoed en de verbetering van het wederzijds begrip en respect en de interreligieuze toenadering benadrukken. Dit alles vermindert de mogelijkheid van een gevaarlijke botsing van beschavingen en elimineert ongerechtvaardigd wantrouwen tussen volkeren met verschillende religieuze en culturele achtergronden, wat bijdraagt aan de weg naar vrede, gebaseerd op gerechtigheid en solidariteit.
We zijn ons ervan bewust dat het beheer van heilige plaatsen op niet-conflictueuze wijze complex is, maar we zijn er sterk van overtuigd dat onze religieuze en culturele monumenten kunnen fungeren als vitale uitgangspunten voor een eerlijke dialoog. Ze bieden plaatsen waar buren, burgers en naties op vruchtbare wijze bij elkaar kunnen komen. Daarom zult u iets echt belangrijks hebben bereikt als u zulke goede beleidsaanbevelingen kunt ontwikkelen die zelfs voor de economieën van de G20 gunstig kunnen zijn om een betere milieukwaliteit te ondersteunen en de duurzame bescherming van de religieuze identiteit en het culturele erfgoed wereldwijd te versterken.
In deze geest wensen wij u productieve beraadslagingen en inspirerende resultaten toe. U zult kwesties aansnijden die enorme gevolgen hebben voor onze planeet, voor ons samenleven en voor de mensheid en haar spirituele waarden. Wij wensen u onze hartelijke groeten en gebeden en wensen u veel succes.
Dank u voor uw vriendelijke aandacht!
Voor de videoboodschap: KLIK HIER
1e Goddelijke Liturgie van Bisschop Joachim van Apollonia in Brugge
Op zondag 11 oktober 2020, de 4e zondag van Lucas en gedachtenis van de Heilige Vaders van het VIIe Oecumenisch Concilie, vierde Zijne Excellentie Bisschop Joachim van Apollonia (hulpbisschop van Metropoliet Athenagoras) een 1e Goddelijke Liturgie in de schoot van de Parochie van de Heiligen Konstantijn en Helena te Brugge. Hij werd er omringd door de Aartspriesters Bart D’Huyvetter en Bernard Peckstadt, de rector van de parochie. Het was een heel mooie en serene dienst met een mooie menigte van gelovigen. De Pontificale Liturgie werd op gepaste wijze opgeluisterd door het parochiekoor o.l.v. Stefaan Coudenys.
In zijn homilie verwees Zijne Excellentie naar het feest van de dag alsook naar het Evangelie van de goede zaaier. Daarenboven dankte hij God dat Hij hem waardig heeft geacht om bisschop te mogen worden en hierbij ging zijn dank en liefde ook uit naar Metropoliet Athenagoras, die zich met veel vaderlijke liefde over hem heeft ontfermd. Ook ging zijn grote waardering uit naar het Oecumenische Patriarchaat en in het bijzonder naar Zijne Alheiligheid de Oecumenische Patriarch Bartholomeos die meteen aanvaard heeft hem te promoveren tot één van de bisschoppelijke herders van onze Orthodoxe Kerk.
Bisschop Joachim zei vereerd en dankbaar te zijn dat Metropoliet Athenagoras hem de mogelijkheid heeft geboden om als hulpbisschop bij ons in Brugge de Liturgie te komen vieren. Hij vond het prachtig om zoveel gelovigen te zien in de kerk. De Goddelijke Liturgie is namelijk ook afhankelijk van zijn parochianen. Samen vormen we de Kerk van Jezus Christus.
Verder wees hij erop dat we momenteel in heel moeilijke periode leven. Tijden van Corona (Covid 19), maar ook van andere beproevingen. Het is als Orthodox Christen belangrijk om als eenheid naar de Kerk te komen. Alleen in de kerk, en met de Kerk samen, kan men echte vrede en rust vinden. Jammer genoeg worden sommigen bekoord door hun individualistisch denken.
Verder richt hij een woord van dank tot Vader Bart, die met hem concelebreerde, maar ook tot Vader Bernard, die als rector van de parochie voor een hartelijke verwelkoming zorgt. Tenslotte dankte hij het koor voor de heel mooie verzorging van deze dienst, de acolyten voor hun vriendelijkheid en behulpzaamheid en alle aanwezige gelovigen die deelnamen aan deze Goddelijke Liturgie!
Op zijn beurt verwelkomde Vader Bernard Zijne Excellentie Bisschop Joachim en sprak in naam van de parochie zijn vreugde uit voor zijn aanwezigheid, ditmaal als bisschop. Vader Bernard dankte hem in het bijzonder voor de heel mooie dienst en ook omdat hij zich heeft ingespannen enkele gebeden in de Nederlandse taal voor te bidden.
Tenslotte zong Vader Bernard voor Monseigneur Joachim het Nog vele jaren! Xronia Polla! Wij wensen Bisschop Joachim veel zegen en gezondheid toe en hopen hem spoedig terug te mogen ontvangen in onze parochie te Brugge.
Parochiefeest van de Heiligen Silouan de Athoniet
en Martinus van Tour en Diakenwijding
Ter gelegenheid van de herdenking van één van haar patroonheiligen, de H. Silouan de Athoniet, ging Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België en Exarch van Nederland en Luxemburg op zondag 20 september 2020 voor in de Goddelijke Liturgie in de parochie van de Heiligen Silouan de Athoniet en Martinus van Tour in St.- Gillis (Brussel) ter gelegenheid van de de herinnering aan een van zijn beschermers, de heilige Silouane de Athoniet, en wijdde er eveneens de koorleider, de heer Laurent Van Damme, tot de diaken.
De nieuw gewijde is architect van opleiding, heeft de Belgische nationaliteit en studeerde af aan het Orthodox Theologisch Instituut van het Aartsbisdom “Heilige Apostel Paulus”. Samen et zijn echtgenote, die uit een klerikale familie stamt, vormen zij een gezin met vier kinderen. De nieuwe diaken zal zijn diaconie uitvoeren in de parochie waar hij tot nu toe als voorzanger heeft gediend.
De parochie van de HH. Silouan de Athoniet en Martinus van Tours is een van de twee Franstalige parochies van Brussel. Zij werd opgericht in 1995 met eerwaarde vader Bartholomeos D’Huyvetter als eerste priester. In 2006 werd de heer Athanase de Theux door toenmalig Metropoliet Panteleimon tot diaken van de parochie gewijd. Zijn priesterwijding in 2008 stelde hem in staat het parochieleven in handen te nemen, waardoor de Franstalige orthodoxen van Brussel verder hun geloof in de eigen taal konden beleven.
Zich inspirerend op de evangelieperikoop van de dag verwees Zijne Eminentie in zijn toespraak tot de kandidaat naar Christus die elke gelovige oproept om zijn kruis te dragen, en moedigde hem aan om deze roeping te aanvaarden in de naam van Christus en van de Heilige Silouan de Athoniet, beschermer van de parochie. “Wat een genade om uw diakenwijding te mogen beleven op de feestdag van de patroonheilige van onze parochie: de Heilige Silouan de Athoniet. Hij is een heilige waar wij westerse orthodoxen erg van houden! Onder de duizenden monniken die naar het monastiek ascetisme leefden op de berg Athos en die aldus het enige spoor van hun leven achterlieten in een register van Athonitische archieven, was deze monnik een baken voor onze tijd en van spirituele uitstraling, waarvan noch zijn oorsprong, noch de bescheidenheid van zijn persoon voorbestemd leken om vele generaties te verlichten. Hij die meer dan veertig jaar de Tuin van de Allerheiligste niet verliet, is nu over de hele wereld bekend … omdat hij een diepmenselijke dimensie had, bestaande uit liefde voor de naaste en mededogen voor alle mensen, wat het op het eerste gezicht zeker toegankelijker leek voor onze tijdgenoten, die verloren zijn in onverschilligheid en ongeloof ”.
Hij besloot met het uiten van zijn vreugde als Metropoliet om een nieuw lid te verwelkomen in de geestelijkheid van zijn Aartsbisdom, een persoon die bereid is zich te wijden aan een goede zaak, altijd trouw aan onze Moederkerk, het Oecumenisch Patriarchaat, dat met weinig middelen onvermoeibaar inzet voor zijn verspreide kudde!
Vervolgens dankte Zijne Eminentie, na de nieuwe diaken en de leden van zijn familie te hebben gefeliciteerd, de deelnemers die waren gekomen om dit moment van vreugde voor het Aartsbisdom te delen, al degenen die bijdragen in de parochie, en vooral de rector van de parochie, vader Athanase de Theux, die hij de rang van Oikonomos van het Aartsbisdom toekende.
Voor meer foto’s: KLIK HIER
Protocol Nr. 529
† BARTHOLOMEOS
DOOR DE GENADE GODS AARTSBISSCHOP VAN CONSTANTINOPEL,
NIEUW ROME, EN OECUMENISCH PATRIARCH
MOGE DE GENADE, DE VREDE EN DE BARMHARTIGHEIDVAN ONZE HEER, GOD EN REDDER JEZUS CHRISTUS, DE OORSPRONG VAN DE GEHELE SCHEPPING, MET HET PLEROMA VAN DE KERK ZIJN.
Eerbiedwaardige broeders en geliefde kinderen in de Heer,
Meer dan ooit wordt onze natuurlijke omgeving en het milieu waarin wij ons dagelijks begeven, bedreigd. En deze bedreiging treft niet alleen de kwaliteit van het leven als wel het leven zelf en het voorbestaan van de schepping. Deze bedreiging is groter dan er ooit een geweest is in de geschiedenis van de mensheid.
Zoals in de oude griekse mythe Prometheus het vuur uit de hemel had gestolen om het aan de mensen te geven als een geschenk van een onvermoede vernielende kracht, zo staan vandaag de kernwapens overal ter wereld als symbool voor deze steeds groeiende almachtscomplex van de mens, die zich waant God zelf te zijn.
De mens is natuurlijk vrij in zijn groei en ontwikkeling. Maar de menselijke vrijheid kan twee kanten opgaan. Door wetenschap en techniek kan de mens een kracht ontwikkelen die in dienst staat van mens en natuur. Wetenschap en techniek kunnen ertoe bijdragen om steeds efficienter weerstand te bieden aan allerlei ziekten en andere aandoeningen die tot op heden toe als noodlottig werden bestempeld. Wetenschap en techniek kunnen nieuwe perspectieven openen naar een betere en gezondere toekomst van de mensheid. Maar anderzijds kunnen wetenschap en techniek ook leiden tot de vernietiging van onze natuurlijke omgeving, en ook tot de vernieling van de zo rijke biodiversiteit in de dieren- en plantenwereld. Wetenschap en techniek leiden vandaag ook tot de vervuiling van onze grote water voorraden en van de lucht die wij dagelijks inademen; en uiteindelijk tot de grondige verstoring van ons klimaat en de evenwichtige afwisseling van de seizoenen.
Het is toch onverantwoord dat de mensheid vandaag economische beslissingen neemt zonder rekening te houden met het ecologische impact ervan. Economische ontwikkeling mag geen nachtmerrie blijven voor het milieu. Wij zijn er immers zeker van dat een gezond alternatief voor economische ontwikkeling mogelijk is, ter vervanging van het zogenaamde economisme dat louter gericht is op maximale winst. De toekomst van de mens is toch niet de homo “economicus”. In de laatste decennia heeft het oecumenisch Patriarchaat juist daarom een aantal initiatieven ontwikkeld ter bescherming van ons milieu en de geschapen wereld. Zij heeft op die manier een pioniersrol vervuld. En dat zullen wij ook blijven doen in de toekomst. We zullen ecologische conferenties organiseren; wij zullen de gelovigen en de jongeren blijven uitnodigen tot concrete acties ter bescherming van het milieu. Wij zullen deze problemen blijven aankaarten in onze interreligieuze dialogen, alsook in onze kontakten met politieke leiders; wij zullen blijven samenwerken met ecologische organisaties en bewegingen. Het is gebleken dat deze samenwerking nieuwe mogelijkheden openen tot efficiënte gemeenschappelijke acties.
De milieu-activiteiten van het patriarchaat zijn niet zomaar een eenmalige reactie van een nieuw fenomeen maar zij zijn het logisch gevolg van haar kerkelijk zelfbewustzijn. Het leven zelf van de kerk is immers toegepaste ecologie. Het sacramenteel leven van de christenen, het godsdienstig engagement van de gelovigen, het teruggetrokken leven van de monniken en monialen in hun kloosters leiden vanzelfsprekend tot een diepere eerbied voor de schepping. De ecologische gevoeligheid van de orthodoxe kerk is geen modeverschijnsel van voorbijgaande aard maar is een essentiële dimensie van het christelijk leven. De hedendaagse acute milieucrisis heeft dit bewustzijn alleen aangescherpt. De strijd voor de bescherming van de schepping is een centrale dimensie van ons geloof. Eerbied voor het milieu is de basis voor de verheelijking van de naam van God. De vernietiging en de beschadiging van de geschapen wereld is daarentegen zondermeer een blaam aan de Schepper zelf.
Geliefde kinderen, het is duidelijk dat het ons aller verantwoordelijkheid is om onze natuurlijke omgeving als een kostbaar gemeengoed te verzorgen en te beschermen. Wij allen moeten leren leven zonder schade te brengen aan onze natuur. Vandaag is dat een categorieke en dringende oproep tot de gehele mensheid. Wij weten dat vele individuen en ook heel wat gemeenschappen en organisaties zich daarvoor reeds hebben ingezet. Er is inderdaad een nieuwe stroom ontstaan van ecologische verantwoordelijkheidszin. Maar anderzijds stellen wij vast dat de meeste staten eerder beantwoorden aan hun economische impulsen met verwaarlozing van de bescherming van het milieu.
Intussen blijven we staan voor deze cruciale vraag: hoelang kan onze aarde en geheel onze geschapen wereld al die steriele debatten en deze besluiteloosheid der naties verdragen blijven? Een merkwaardige vaststelling is deze: tijdens de huidige Covid-19 pandemie met de opgelegde reisbeperkingen, de sluiting van de fabrieken, de vermindering van de industriële activiteiten, heeft men een vermindering vastgesteld van vervuilende stoffen in de atmosfeer. Het is daardoor eens te meer aangetoond dat onze economische gedrevenheid een absolute prioriteit geeft aan rendabiliteit boven de bescherming van ons zo kostbaar leefmilieu. Meer dan ooit toont dit aan dat er een absolute noodzaak is ontstaan naar een koerswijziging. De vraag wordt meer en meer gesteld naar een ecologisch gerichte economie. We doen een beroep op de orthodoxe jongeren om te beseffen hoe belangrijk het is om als christelijke gelovige te leven in deze moderne wereld. In deze geest wensen we u allen vanuit de Fanar een gelukkig en gezegend nieuw kerkelijk jaar, in dankbaarheid voor de gehele schepping Gods.
Moge door de voorspraak van de Alheilige Moeder Gods de genade en de barmhartigheid van onze algoede God over u nederdalen.
1 september 2020
† Bartholomeos van Constantinopel
vurig voorbidder van jullie allen bij God
Gisteren, 11 augustus 2020, had in het Klooster van de Moeder Gods Aller Bescherming te Bussy-en-Othe (Frankrijk) de begrafenis plaats van Vader Boris Bobrinskoy, Protopresbyter van de Oecumenische Troon. Het was een bijzondere dag voor de Orthodoxie in West-Europa, een dag van eenheid en verbondenheid. Iets waar onze Kerk vandaag de dag veel nood aan heeft.
Vader Boris is in de Heer ontslapen in de nacht van 6 op 7 augustus, in het licht van de Verheerlijking van onze Heer en Verlosser Jezus Christus. Dit is allicht niet toevallig, want Vader Boris was zelf voor velen een waarachtige verlichter, als mens, als theoloog, als priester en vooral als geestelijke vader. Hij was voor ons allen – die hem van nabij gekend hebben – een licht in de duisternis, een voorbeeld tot navolging.
Enkele honderden gelovigen waren samen gekomen om te bidden voor zijn eeuwige zielenrust en hem te begeleiden tot zijn laatste rustplaats, op het kerkhof van Bussy-en-Othe. Eerst werd er een Goddelijke Liturgie gevierd, voorgegaan door Aartspriester Alexis Struve, bisschoppelijk vicaris voor de Parochies van Russische Traditie, die omringd was van priesters en diakens. De Liturgie werd bijzonder mooi gezongen, in het Slavisch, door de monialen van het Klooster, o.l.v. de Abdis Moeder Emiliani. Nadien volgde de Begrafenisdienst voorgegaan door Zijne Eminentie Metropoliet Emmanuel van Frankrijk, eveneens omringd van priesters en diakens, behorende tot diverse lokale Orthodoxe Kerken. De hymnen werden gezongen in het Frans door een koor o.l.v. Pierre Rehbinder.
De echtgenote van Vader Boris, Matouchka Hélène, en hun kinderen en kleinkinderen zaten aan de zijde van de kist. In de menigte merkte men ook de aanwezigheid op van enkele bisschoppen (Metropoliet Athenagoras van België, Aartsbisschop Job van Telmissos en Bisschop Symeon van Domodedovo), maar ook van Dom Michel Mallèvre, dominicaan en hoofdredacteur van het oecumenisch tijdschrift Istina, en dus vertegenwoordiger van de Rooms-Katholieke Kerk.
Opmerkelijk was hoe de eenheidsfiguur, die Vader Boris was, op zijn uitvaart orthodoxe clerici rond hetzelfde altaar samenbracht om deel te hebben aan het Lichaam en Bloed van Christus. Dit is helaas geen evidentie meer, sinds de orthodoxe christenen in de Diaspora meer dan ooit verdeeld zijn. Zo verbrak het Patriarchaat van Moskou de communio met het Oecumenisch Patriarchaat omwille van de toekenning van de autokefalie aan de Orthodoxe Kerk van Oekraïne. Het verbreken van de communio wordt als bijzonder pijnlijk en onaanvaardbaar ervaren. De orthodoxe christenen in West-Europa willen dat er spoedig een einde komt aan dit droevig besluit en dat we opnieuw samen de Liturgie kunnen vieren. Welke getuigenis van het christen-zijn leggen we af in een wereld die steeds meer afstand doet van God en diens Kerk? Alleen maar van verdeeldheid, daar waar we geroepen worden tot eenheid en naastenliefde. Laten we – zonder uitstel – samen bidden en werken aan het herstel van die eenheid.
We zijn ervan overtuigd dat Vader Boris ons hierin zal helpen dit en elk geschil te overstijgen, opdat we voorbeelden zouden zijn van die eenheid die Christus zelf van ons verlangt! Die overtuiging hebben we, omdat Vader Boris zelf de nodige kwaliteiten had om te overbruggen, om te relativeren en om op de juiste wijze pastoraal en geestelijk raad te geven. Zijn blik en enkele woorden volstonden om u terug op het juiste pad te zetten! Hij was ook de man van de dialoog, zowel inter-orthodox als op oecumenisch vlak. Deze kwaliteiten maakten van hem een waarachtige bruggenbouwer, een verzoener en voorbeeld voor ons allen.
Na de uitvaart werd iedereen uitgenodigd om een lichte maaltijd in de binnenkoer van het Klooster, waar clerus en gelovigen de familie en de monialen verder omringden in hun beproeving.
Vader Boris Bobrinskoy werd te Parijs geboren op 25 februari 1925, in een gezin van de Russische emigratie. Na school te hebben gelopen bij de Paters Jezuïeten volgde hij zijn theologische opleiding aan het Orthodox Theologisch Instituut Saint-Serge te Parijs, waaraan hij vele jaren nauw verbonden bleef. Zo werd hij in 1954 professor van dogmatische theologie en in 1993 decaan van het Instituut. De spirituele grondslag van zijn theologische vorming vond hij bij zijn leermeesters, de grote figuren van de zogenaamde Parijse School, zoals Vader Nicolaas Afanassieff, Vader Georges Florovsky en Vader Alexander Schmemann, met een hernieuwde aandacht voor de Kerkvaders, de Bijbelse herbronning en de na-oorlogse liturgische vernieuwing. Hij werd Doctor in de Theologie. Als priester ontplooide hij een heel actieve pastorale activiteit. Einde de jaren zestig werd hij de rector van de Franstalige Parochie van de Heilige Drie-Eenheid te Parijs, gevestigd in de Crypte van de Orthodoxe Kathedraal van de Heilige Alexander Nevsky. Ook als geestelijke vader bleef hij altijd en voor iedereen beschikbaar voor het sacrament van de Biecht. Zo was hij een echt geestelijk toeverlaat voor ontelbaren, ook voor vele jongeren.
Hij was de voorzitter van ‘La Voix de l’Orthodoxie’, een vereniging die hij in 1981 had opgericht om religieuze uitzendingen voor Rusland uit te zenden. Tevens wordt hij geteld onder de oprichters van de Orthodoxe Fraterniteit in West-Europa.
In de nacht van 6 op 7 augustus 2020 ging Protopresbyter van de Oecumenische Troon Boris Bobrinskoy van ons heen in zijn woonst te Bussy-en-Othe (Dep. Yonne, Bourgondië, Frankrijk). Vader Boris was jarenlang Decaan en Professor Dogmatische Theologie aan het Institut Saint Serge te Parijs, en Rector van de Heilige Drie-eenheidsparochie te Parijs.
Boris Bobrinskoy werd in 1925 geboren in Parijs, als zoon van Russische ouders die naar Frankrijk waren getrokken na de Revolutie van 1917. Na de dood van zijn moeder, toen hij slechts tien was, werd hij naar Namen (België) en Parijs gestuurd, op internaat bij jezuïeten van de byzantijnse ritus. In 1942 werd vader Cyprian Kern zijn geestelijke vader, en diende hij als acoliet in de H. Alexander Nevskikathedraal van het Oecumenisch Patriarchaat.
Na het behalen van zijn baccalaureaat in 1944, begon Bobrinskoy zijn theologische studies aan het Institut St. Serge, in hetzelfde jaar als John Meyendorff. Daar kwam hij onder de invloed van faculteitsleden zoals de vaders George Florovsky, Nicolas Afanasiev, Cyprian Kern, en Alexander Schmemann, en Antony Kartashev en Léon Zander. Hij werd ook sterk beïnvloed door Vladimir Lossky, die Decaan en Professor was aan het Institut St. Denis. In 1949 studeerde hij af met het neerleggen van zijn thesis over het mysterie van het vormsel in de vierde-eeuwse Syrisch-Palestijnse traditie. Bobrinskoy begon zijn licentiaatswerk (master) onder leiding van vader George Florovsky, die het voor hem regelde dat hij twee jaar in Athene (Griekenland) kon studeren.
Bij zijn terugkeer naar St. Serge, begon hij geschiedenis te onderwijzen, maar in 1954 aanvaardde hij de leerstoel in dogmatische theologie (die hij behield tot 2009). Dat werd drie jaar later gevolgd door zijn huwelijk met Hélène Disterlo, met wie hij drie kinderen kreeg. Hij werd diaken gewijd in de lente van 1959 en priester in de herfst. In 1969 werd vader Boris de Rector van de Heilige Drie-eenheidsparochie, de Franstalige gemeenschap die samenkomt in de crypte van de H. Alexander Nevskikathedraal. Hij was zich sterk bewust van de nood aan de inworteling van de Orthodoxe Kerk in de West-Europese realiteit. Daarom was hij een actief lid van de “Fraternité Orthodoxe” (Orthodoxe Broederschap in West-Europa).
Zijn leven lang behoorde hij als priester tot het Oecumenisch Patriarchaat en was hij heel actief in de Oecumenische Beweging. Hij was lid van Geloof en Orde (Wereldraad van Kerken – WCC), nam verschillende keren deel aan de Algemene Vergaderingen van de WCC als lid van de afvaardiging van het Oecumenisch Patriarchaat, maar ook op panorthodoxe bijeenkomsten op hoog niveau te Chambésy, Zwitserland.
Van kindsbeen af had onze Metropoliet Athenagoras een band met vader Boris. Vader Boris was de geestelijke vader van Metropoliet Athenagoras, vader Ignace Peckstadt. Hij had ook een geestelijke band met vader Boris, die een mens met een groot hart was en uitzonderlijke pastorale zorg; iemand die wist hoe te luisteren naar de andere mens, en het kader begreep waarin zijn geestelijke kinderen leefden.
Hij kwam vrij vaak naar België, waar hij lezingen gaf en talrijke vrienden had.
Enkele jaren geleden trok hij zich terug bij het Orthodoxe Klooster van de Bescherming van de Moeder Gods te Bussy-en-Othe (Frankrijk).
Moge God hem de zielenrust schenken! Eeuwige gedachtenis!
Vandaag valt de deugd van het geduld op door haar afwezigheid. Degenen die geduld hebben, winnen meestal: ongeduld is de bron van veel ernstige problemen.
Geduld in de moeilijkheden van het leven brengt geestelijke volwassenheid. Geduld betekent moed, dapperheid en een wijze ziel. Degenen die geen geduld hebben zijn bang, timide en verliezen. De patiënten, gewonden, gehandicapten, werklozen en de armen hebben een grote behoefte aan geduld: zonder geduld worden ze gemakkelijk ontmoedigd.
We zeggen vaak tegen anderen dat ze geduld moeten hebben. Het is niet altijd even gemakkelijk. Op de berg Athos wensen ze veel geduld. Geduld is een veelvoorkomend woord, maar moeilijk te bereiken. Het vergt inspanning, hard werken, kennis, nederigheid, verdraagzaamheid, ijver en cultivatie. Ongeduld komt meestal voort uit egoïsme. We moeten het volhouden om echt te kunnen liefhebben. Wie geduldig is, heeft hoop en is daarom bevrijd van ups en downs. Wie hoopvol is, is optimistisch, geduldig en moedig. We stellen een verstikkend schema op voor onze medemensen, we stellen strenge voorwaarden aan hen en we zijn verdrietig dat ze niet snel reageren. Wat zou het leven zijn als we meer geduld hadden?
Zelfs in het geestelijk leven is er soms een neiging tot onbeschaamdheid. De rechtgeaarde Job is de belichaming van geduld. God vertrouwt de ongeduldige niet. Mensen zoeken snel en gemakkelijk winst. Maar goede dingen worden verworven door te zwoegen. Lichamelijke ziekten kunnen onze geestelijke gezondheid herstellen. Er zijn veel mogelijkheden in het leven: uit verbittering komt het goede. De hindernissen betekenen dat we ver van luiheid, onzorgvuldigheid en verbijstering moeten verrijzen. De ongeduldige heeft geen geestelijke genade, want hij is gevuld met verdriet, depressie, melancholie en frustratie.
We worden in het labyrint gelokt van tegenspoed, schandalen, secularisme, pleziertjes, hebzucht en waanideeën. Wie nederig is en geduld heeft, verzet zich en wint. Geduld zal iemand helpen. Hij zal niet op de knieën worden gebracht, noch tot een scheiding worden geleid, noch de mond gesnoerd worden of onderdrukt worden door allerlei tegenslagen. Het getuigt van sterkte om de bittere gebeurtenissen in je leven zachtmoedig en zonder protest te doorstaan. De vele uitdagingen, eigenaardigheden, grillen en moeilijkheden van het leven geven ruimte voor geduld. Het sterke verlangen van degenen die de anderen al bezitten maakt hen ongeduldig.
Interpersoonlijke relaties vereisen zeker veel geduld. We moeten ons in de plaats van de andere plaatsen, luisteren naar wat hij zegt, zijn pijn voelen, hem toegeeflijk en vriendelijk toespreken: we kunnen niet oordelen. We moeten ook geduld hebben met onszelf, ons innerlijk leren kennen en accepteren. Geduld komt niet alleen voort uit hoop, maar ook uit liefde. Liefde voor God en de mens. Offerliefde. Wie de ander verdraagt is verdraagzaam, zachtmoedig, welwillend, vrijgevig, glimlachend en vredig.
Geduld heeft veel te bieden in het moeilijke moderne leven. We moeten de beroering van de tijd doorstaan, de problemen van anderen, de moeilijkheden van onszelf. Gezegend zijn zij die het tot het einde toe volhouden.
De Dag van de Aarde 22 april 2020
De Oecumenische Patriarch zegt In zijn boodschap dat “elke dag een gelegenheid is om ‘de aarde te vieren als die van de Heer en dat allen die op de aarde wonen tot de Heer behoren’ (Psalm 24.1). Elke dag is een herinnering aan onze kwetsbaarheid en solidariteit. We worden vandaag meer dan ooit herinnerd aan onze verantwoordelijkheid voor de aarde en voor elkaar in het licht van die onderlinge afhankelijkheid tussen de aarde en al haar bewoners“.
Het bericht vermeld eveneens dat “de crisis een moment van duidelijk en definitief oordeel is. De COVID-19-crisis is een dwingend moment van waarheid en beoordeling van ons respect voor de kostbare gaven die we hebben ontvangen en die ons door God zijn toevertrouwd“.
Oecumenische Patriarch Bartholomeos op de Dag van de Aarde 2020
Dit jaar is het de 50ste verjaardag van de het ontstaan van de Dag van de Aarde. De opdracht van de Dag van de Aarde bestaat erin om samen te werken met burger- en geloofsgemeenschappen om lokale oplossingen te ontwikkelen voor wereldwijde problemen, waaronder klimaatverandering, de aantasting van het milieu door de plasticvervuiling en bedreigingen voor de biodiversiteit. Earth Day promoot programma’s die variëren van acties met weinig impact tot “een miljard groene daden” om de grootste uitdaging van onze tijd aan te gaan.
Natuurlijk is elke dag “de Dag van de Aarde”! Elke dag is een gelegenheid om “de aarde te vieren als die van de Heer en dat allen die daarin wonen tot de Heer behoren” (Psalm 24.1). Elke dag is een herinnering aan onze kwetsbaarheid en solidariteit. In feite worden we vandaag meer dan ooit herinnerd aan onze verantwoordelijkheid voor de aarde en voor elkaar in het licht van die onderlinge afhankelijkheid tussen de aarde en al haar bewoners. De ecologische verantwoordelijkheid en het respect voor de heiligheid en de schoonheid van elke mens, van ouderen en gehandicapten, armen en gemarginaliseerden, zieken en diegene die lijden zijn vandaag de universele, categorieke verplichting voor de hele mensheid.
In de afgelopen weken, met de alarmerende verspreiding van het Coronavirus (COVID-19), worden we pijnlijk herinnerd aan de onderlinge verbondenheid tussen de mensen over de hele wereld. We zijn dus verplicht om verder na te denken over de noodzaak en de urgentie van onze reactie op kwesties die steeds meer aan kracht winnen en ons voortbestaan bedreigen.
Hoewel het misschien moeilijk is om grondige vergelijkingen te maken of simplistische verbanden te leggen tussen de menselijke invloed op de natuurlijke omgeving en een wereldwijde crisis zoals COVID-19, kunnen we ons de vraag stellen of het opgelegde menselijke isolement om de verspreiding van het virus te voorkomen heeft geleid tot zuiver water en zuivere lucht en tot een herwaardering van onze relatie met de natuur en haar vermogen om ons te genezen? We voegen daar natuurlijk onmiddellijk aan toe aan toe dat geen enkel verlies aan mensenlevens ooit een ecologische vernieuwing van de planeet kan rechtvaardigen, maar het lijdt geen twijfel dat individuele actie en de reactie van de gemeenschap van vitaal belang zijn in de confrontatie met de klimaatverandering en de pandemie van het coronavirus. We bidden vurig voor de snelle terugkeer van het normale leven in deze surrealistische tijden.
De crisis is een moment van duidelijkheid en een definitief oordeel. En de COVID-19-crisis is een dwingend moment van waarheid en beoordeling van ons respect voor de kostbare gaven die we hebben ontvangen en die ons door God zijn toevertrouwd. In de afgelopen decennia hebben we onderstreept en verklaard dat wanneer we geïsoleerd zijn van God, we onvermijdelijk, zo niet onbedoeld, ook de hulpbronnen van de planeet uitputten. Inderdaad, we hebben herhaaldelijk dergelijk gedrag tegen God’s schepping in verband gebracht en zelfs geïdentificeerd met zonde. Net als wij lijdt ook de aarde aan “isolatie” en vervreemding. “De hele schepping kreunt tot op de dag van vandaag met pijn … en verlangt reikhalzend naar … haar bevrijding door de kinderen van God” (Romeinen 8.19-22). Deze tijd van onzekerheid en onzekerheid heeft ons geleerd om voor elkaar te zorgen. Zullen we eindelijk ook leren om onze impact op het milieu te verminderen?
Als gevolg van de ecologische ontwrichting die door de wereldwijde crisis van deze pandemie is ontstaan, zal de Dag van de Aarde dit jaar in de hele wereld elektronisch worden gevierd. Hoe paradoxaal is het dat de aarde ons blijft inspireren, instrueren en uitnodigen tot een hernieuwd engagement en een hernieuwd verbond met de schepping. Hoe zullen we hierop reageren? Ons gebed is dat dit kritieke moment voor ons allen en voor de hele planeet een gelegenheid zal zijn voor vernieuwing en verlossing, voor bevrijding en transformatie, maar ook voor inspiratie en verlichting.
PAASBOODSCHAP
VAN ZIJNE EMINENTIE METROPOLIET ATHENAGORAS VAN BELGIE
EXARCH VAN NEDERLAND EN LUXEMBURG
PASEN 2020
Prot. N°240/2020
Dierbare broeders en zusters in Christus,
Christus is verrezen!
Christus is verrezen uit het graf als de ‘eerstgeborene uit de doden’ en niemand van diegenen die in Hem geloven blijft zonder hoop in het graf. Ook diegenen die rusten in de graven wachten op hun opstanding. Christus is verrezen en wij zullen ook verrijzen!
De poorten van het komende Koninkrijk zijn nu geopend en we worden er ons steeds meer van bewust dat wij door God naar zijn beeld geschapen zijn, om ons te laten deelnemen aan zijn eeuwig l
even. Onze deelname aan het goddelijk leven is ons hier op aarde gegeven door onze deelname aan het sacramentele leven van de Kerk. Ook al kunnen we dit jaar “geen Pasen vieren in de Kerk, bedenk dan dat elk contact met Christus Pasen is. We ontvangen genade in de Goddelijke Liturgie omdat de Heer Jezus daarin aa
nwezig is, Hij voltrekt het sacrament en Hij is de Ene, die aan de gelovigen is verleend. Wanneer we echter Zijn Naam aanroepen, gaan we dezelfde aanwezigheid van Christus binnen en ontvangen we dezelfde genade. Daarom, als de Liturgie ons ontnomen worden, hebben we altijd Zijn Naam, worden we van de Heer niet ontnomen”, aldus Archimandriet Zacharias van het Patriarchaal Klooster van Essex.
Het is in de Verrijzenis van Christus dat wij het antwoord vinden op alle vragen die de menselijke geest verstoren. Zelfs op de vraag over de zin van het lijden en de dood. Deze vraag stellen we ons des te meer in deze moeilijke dagen van pandemie. Veelal begrijpen wij niet waarom de Heer ons de beproeft. Maar nu weten we één zaak, nl. dat Christus verrezen is en dat ons de mogelijkheid geboden wordt om aan het Licht van zijn Verrijzenis deel te nemen.
Moge dit Paasfeest voor ieder van ons een tijd van grote vreugde, hoop en licht zijn.
Christus is verrezen! Hij is waarlijk verrezen!
Met mijn vaderlijke zegen en liefde in de opgestane Heer,
Metropoliet Athenagoras van België
Exarch van Nederland en Luxemburg
Patriarchale boodschap voor het Heilige Pascha – Protocol nr. 270
† B A R T H O L O M E O S
DOOR DE GENADE GODS AARTSBISSCHOP VAN
CONSTANTINOPEL, HET NIEUWE ROME, EN OECUMENISCH PATRIARCH,
MOGE DE VREDE EN DE GENADE VAN DE GLORIERIJK VERREZEN CHRISTUS
MET HET GEHELE PLEROMA VAN DE KERK ZIJN.
Eerbiedwaardige broeders en geliefde kinderen in de Heer,
Bij het bereiken van het Heilige Paasfeest en het delen van de vreugde van de Verrijzenis, zingen we voor de Heer van de heerlijkheid, die door zijn dood de dood overwon, en met Hem Adam, elke mens, deed opstaan, en de deuren van het paradijs voor ons opende.
De roemrijke opstanding van Christus is de verzekering dat niet de dood het leven van de wereld domineert, maar dat het de Heer is die de macht van de dood afschaft, de Heer die eerst bekend stond als niet-geïncarneerde Logos, later als het Woord dat, uit liefde voor de mensheid, voor ons vlees geworden is, stierf als mens en weer opstond op gezag van, en als God, en met glorie zal terugkeren om de goddelijke economie tot stand te brengen.
Als eenwaar gebeurd mysterie en vormt de Verrijzenis de kern van het kerkelijk leven. De stralende aanbidding, de heilige sacramenten, het leven van gebed, vasten en ascese, de pastorale dienst en het goede getuigenis in de wereld, dit alles ademt de geur van paasvreugde uit. Het leven van gelovigen in de Kerk is een dagelijks Pascha; het is een “vreugde van boven”, de “vreugde van de redding”, maar ook “redding als vreugde”.[1]
De diensten van de Heilige Week zijn dus niet somber, maar vervuld met de zegevierende kracht van de Verrijzenis. Ze onthullen dat het Kruis niet het laatste woord heeft in het plan van de redding van mens en wereld. Dit wordt reeds op Lazaruszaterdag aangekondigd. De opstanding uit de dood van de goede vriend van Christus is een voorbode van de “gemeenschappelijke opstanding”. Het opschrift “vandaag hangt aan het kruis” bereikt zijn hoogtepunt met de aanroeping: “toon ons uw heilige Opstanding”.
Voor het Epitafios zingen we: “Ik vier en verheerlijk uw passie, ik bezing uw Graflegging en uw Opstanding”. En tijdens de paasdienst verkondigen we hardop de ware betekenis van het Kruis: “Door het kruis kwam vreugde over de hele wereld”.
De “volmaakt heilige dag” van Pasen is de daggeraad van de “achtste dag”, het begin van “nieuwe schepping”, de ervaring van onze eigen opstanding, het grote “wonder van de redding”.[2] Het is de levende zekerheid dat de Heer voor ons gemarteld en gekruisigd werd, dat Hij voor ons uit de dood is opgestaan en “voor ons de eeuwige opstanding en hemelvaart voor ons voorbereidt”.[3] Tijdens de hele paasperiode zingt de hymnologie met onvergelijkbare poëzie de antropologische betekenis van de roemrijke Opstanding van Christus, de overgang van de mens uit de gebondenheid naar ware vrijheid, “de opkomst, de opgang naar het Beloofde Land”[4]. Deze reddende vernieuwing in Christus vindt plaats in de Kerk als een verlengstuk van het ethos van de eucharistie in de wereld, als een ‘belijdenis van waarheid in liefde’, als samenwerking met God voor de transfiguratie van de wereld, zodat ze de volheid vertegenwoordigt van de laatste openbaring van goddelijke liefde in het koninkrijk van de uiteindelijke bestemming. Leven in de opgestane Christus betekent het Evangelie verkondigen “tot aan de uiteinden van de aarde”, naar het model van de apostelen; het betekent getuigen in daden van de neergedaalde Genade, en de hoop op de “nieuwe schepping”, waar “de dood niet langer zal bestaan; waar geen rouw, geen geween, geen smart meer zal zijn ”[5].
Geloof in de Verrijzenis van Christus en met Hem in onze opstanding doet niets af aan de pijnlijke aanwezigheid van dood, lijden en het kruis in het leven van de wereld. We onderdrukken de wrede realiteit niet; we beschermen onszelf psychologisch niet tegen de dood door het geloof. We weten echter dat het huidige leven niet het volledige leven is, dat we hier slechts “voorbijgangers” zijn; dat we thuishoren in Christus, en op weg zijn naar Zijn eeuwige rijk. De aanwezigheid van lijden en dood, hoe duidelijk ook, is niet de ultieme realiteit. Deze realiteit is de definitieve afschaffing van de dood. In het Koninkrijk van God is er geen lijden of dood, maar eindeloos leven. “Vóór uw eerbiedwaardige Kruisiging” – zingen we – “waren de mensen bang voor de dood; maar na uw glorieuze Passie was het de mens die werd gevreesd door de dood”[6].
Het geloof in Christus geeft kracht, uithoudingsvermogen en geduld om beproevingen te doorstaan. Christus is degene die “alle ziekten geneest en ons van de dood verlost”.[7] Hij heeft voor ons geleden, Hij heeft aan de mensen geopenbaard dat God “altijd voor ons is”, dat de waarheid van God in wezen in Zijn filantropie ligt. Die begeerlijke stem van de goddelijke liefde weerklinkt in de woorden: “wees maar gerust, vriend,” zoals Christus tegen de verlamde zegt,” en “wees maar gerust, mijn dochter,[8]” tegen de vrouw die aan vloeiingen leed, in de woorden “houd moed, ik heb de wereld overwonnen[9]” vóór de Passie en in de woorden “houd moed, Paulus[10]”, die Hij richtte aan de gevangengenomen en met de dood bedreigde apostel der Natiën.
De pandemie van het nieuwe coronavirus heeft aangetoond hoe kwetsbaar de mens is, hoe makkelijk hij in de ban raakt van angst en wanhoop, hoe zwak zijn kennis en zelfvertrouwen is, hoe verouderd het idee is van de dood als een levenseinde markerend feit, waarvoor het volstaat om de dood te vergeten of te onderdrukken om er mee te kunnen omgaan. Extreme situaties tonen aan dat de mens niet in staat zijn om zijn bestaan stevig in handen te houden, wanneer ze geloven dat de dood de onoverwinnelijke realiteit is en de grens die niet kan worden overschreden.
Het is moeilijk voor ons om mens te blijven zonder de hoop op eeuwigheid. Deze hoop leeft in de harten van dokters, verzorgers, vrijwilligers, donateurs en al diegenen die hun lijdende broeders moedig helpen, in een geest van onbaatzuchtigheid en liefde. Zij ademen in deze crisis zonder voorgaande opstanding en hoop uit. Zij zijn de “barmhartige Samaritanen” die, met risico van hun leven, wonden helen door er olie en wijn in te gieten; zij zijn de hedendaagse “mannen van Cyrene” op de Golgotha van de bedlegerige patiënten.
Met deze gedachten, eerbiedwaardige broeders en geliefde kinderen in de Heer, eren we de Naam – die boven elke naam staat – van de Verrezen Heer die leven brengt vanuit zijn eigen licht en die alles met vreugde laat stralen door het licht van de Verrijzenis. We vragen de genezer van zielen en lichamen, de leverancier van leven en opstanding, in Zijn onuitsprekelijke menslievendheid, om ons waardig te maken en ons te belonen met het kostbare geschenk van de gezondheid, en om ons naar het juiste pad te leiden, zodat met de Goddelijk geschonken vrijheid in de wereld rekening gehouden wordt, als een voorafbeelding van de vervulling ervan in het hemelse koninkrijk van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest.
Christus is Verrezen!
Fanar, Heilig Pasen 2020
† Bartholomeos van Constantinopel
vurig voorbidder van u allen bij God
[1] Vader Alexander Schemann, Journal, ed. Akritas, Athene 2003, p. 223
[2] Gregorius van Nazianze, Homilie voor Pasen, ΒΕΠ 60, p. 202
[3] Gregorius Palamas, Over Hemelvaart, PG 151, 277
[4] Gregorius van Nazianze, op. cit. 191.
[5] Ap. 21: 4
[6] Vespers 27 september
[7] Dienst van de ziekenzalving
[8] Mt 9: 2 en 22
[9] Joh 16: 33
[10] Hand: 23: 11
TROOSTWOORDEN
BIJ HET BEGIN VAN DE GROTE WEEK
VAN Z.A. De OECUMENISCHE PATRIARCH
BARTHOLOMEOS
– Homilie na de vespers van Palmzondag –
11 april 2020
Broeders en kinderen in de Heer,
Opnieuw is de Heilige en Grote Vastentijd tot een einde gekomen. Op zaterdag vierden we met vreugde de opstanding van de intieme vriend van Christus, Lazarus, die als prefiguratie van de “gemeenschappelijke verrijzenis dient”. Zondag genieten we van het feest van Palmzondag, wanneer we zullen zingen: “Gezegend zijt Gij die komt in de naam des Heren. Hosanna in de hoge!”
We gaan de Heilige en Grote Week in met compassie en nederigheid, nadat we de loop van een Grote Vastenperiode hebben doorlopen die anders was dan de vorige. De heersende pandemie heeft ons dagelijks en kerkelijk leven danig veranderd. Onze kerken zijn gesloten. De Heilige smaak van het Heilig Avondmaal, de Heilige communie, ontbreekt aan onze zintuigen. We zien het gezicht van onze broeders en zusters in de kerk niet. We zijn verstoken van de ontroerende diensten en de geur van wierook. Dit alles roept zeker een gevoel van vervreemding op. We blijven in ons huis om ons te beschermen tegen het dodelijke virus; we zijn afwezig in “het huis van de Vader” in wie we ons als orthodoxe niet alleen “thuis” voelen, maar welke “ons thuis” is.
Desalniettemin waren wij genoodzaakt deze kwellende beslissing te nemen en deze regels ook te laten gelden voor de Goede Week, voor de bescherming van iedereen, zonder enige uitzondering.
De mantel van de Patriarch had jullie leven weer moeten bedekken, zoals dit sinds mensenheugenis plaats vindt in de geschiedenis van de Martellaarstroon van Constantinopel.
Beste broeders en kinderen, u moet er zeker van zijn dat als u gekwetst wordt door de gesloten kerken, uw patriarch in nood verkeert en verontrust is. Maar ik verzeker u dat het niet anders kan. In deze kritieke tijd van de pandemie stellen artsen en medische geleerden de verplichte maatregelen voor die door de staat worden opgelegd. Ook wij moeten bijdragen aan de bescherming van onze buren.
Natuurlijk bidden wij tot de God van de liefde, de Geneesheer van onze ziel en ons lichaam, dat Hij de zieken in hun lijden versterkt en het moeilijke werk van de artsen, de verpleegkundigen en al degenen die zich opofferen om dit immense probleem aan te pakken, ondersteunt. Deze ongekende crisis heeft de kracht en de waarde van de liefde en de solidariteit blootgelegd, die alle menselijke normen overstijgen en het zegel van de Goddelijke genade dragen.
We moeten erkennen en aanvaarden dat deze maatregelen ons geloof niet aantasten. Ze doen helemaal niets af aan de centrale plaats die Tempel inneemt of van zijn heilige diensten in het leven van onze gelovigen. Deze tijdelijke beperkende maatregelen zijn geen beslissingen tegen de Kerk. Ze hebben geen betrekking op onze identiteit als gelovigen, maar alleen op onze identiteit als mensen die “vlees dragen en in de wereld wonen”.
Inderdaad, ook wij blijven deze buitengewone maatregelen consequent uitvoeren. In onze Traditie is Pascha niet de enige “gekozen en heilige dag”: het hele leven van de Kerk is Pascha. De verrijzenis is “de glorie van de Kerk” en “de schatkamer van het Koninkrijk”.
De Opstanding is het hele geloof, de ethos en de cultuur van de Orthodoxie. Elke Goddelijke Liturgie is Pascha. De opstanding is elke nederige kapel, elke heilige tempel. De Heiligen en Martelaren van het geloof, de heilige iconen die we vereren, evenals elke daad van liefde en naastenliefde: dit alles ademt de geur van de Opstanding. Het leven van onze gelovigen is een dagelijkse Pascha. We kennen de betekenis van de Opstanding omdat we de betekenis van het Kruis kennen. Wij zijn de Kerk van het Kruis en de Opstanding. We hebben ervaring met het Kruis en de smaak van de Opstanding en daarom verkondigen we op klinkende wijze: “Zie, door het Kruis is de vreugde van de gehele wereld binnengedrongen”.
Zo zullen deze Heilige Week en Pascha, geliefde Christenen, uw Patriarch en de geestelijken van de Phanar intensiever voor u allen bidden. Hier, in het grote klooster van de Orthodoxie, zullen wij uw namen met liefde neerleggen in de Beker des Levens. Jullie zijn “degenen die om legitieme redenen afwezig zijn”, waarvoor we de Heer smeken: “Red, o Heer, Uw volk en zegen Uw erfenis.”
U zal het “Heilige Licht” niet door de kaars op Pascha ontvangen, maar het zal nog steeds uw hart opwekken. Open uw hart op die stralende Nacht van de Opstanding, zodat het licht van de slapeloze lantaarn van de Heilige Grote Kerk van Christus in uw hart kan schijnen. Maak u vrijelijk “leeg” om verlicht te worden door het ontluikende licht van de opgestane Christus. En dan wordt u eveneens “het licht van de wereld”, zoals onze Heer wenst voor hen die Hem volgen.
Broeders en kinderen, deze tijd zal snel voorbijgaan; de pandemie zal verdwijnen; door de genade van God zullen de wonden genezen. Ik bid dat wij allen uit deze crisis tevoorschijn zullen komen, nadat we de dimensie van de diepte in alle dingen hebben ontdekt en de “goede transformatie” hebben ervaren, de kracht van de gemeenschap met God hebben begrepen. God, die “leven en licht” is, en wij de waarde van de goddelijke gaven van gezondheid en leven, van opoffering en verzaking aan de individuele rechten ter wille van de liefde hebben geapprecieerd.
De Heilige Week opent zich voor ons: zie, de Bruidegom komt. Zie, wij stijgen op naar Jeruzalem, terwijl de Heer afdaalt om gekruisigd te worden. Vandaag hangt Hij aan het kruis. We zingen Uw hymnen Uw reddende passie, o Christus en we verheerlijken Uw opstanding. De extreme nederigheid van het Kruis brengt de overwinning van de Koning van de glorie. Wij wensen u allen een vruchtbare strijd, een gunstige reis met Christus op de verlossende weg van het Kruis en de Opstanding.
Nog vele jaren voor iedereen! En een gezegend Pascha!
Fanar, Vespers Palmzondag 2020
† Bartholomeos van Constantinopel
Corona: verklaring van leiders
De leiders van alle erkende religies in ons land danken de hulpverleners en roepen allen op om ondanks de afstand meer dan ooit verbonden te blijven.
Te midden van alle onzekerheid en angst is het een teken van hoop en grote kracht te zien hoe juist nu in deze situatie de solidariteit zo groot is. Uitdagingen en problemen waarmee de wereld vandaag geconfronteerd wordt, proberen we soms op te lossen door ze buiten onze grenzen te houden. Maar het virus kent geen grenzen. God heeft ons deze aarde toevertrouwd. Ze is ons gemeenschappelijk huis. We zijn verantwoordelijk voor elkaar.
Onze aandacht gaat uiteraard allereerst uit naar de slachtoffers van het virus: wie besmet raakten, wie in het ziekenhuis liggen. Vooral ook wie gestorven zijn en de families die het van zo nabij meemaken. Ook grote dankbaarheid en eerbied voor allen die hen nabij zijn: dokters, het verplegend personeel en de vele vrijwilligers. En ook wie bij het stilvallen van het sociale leven, toch de noodzakelijke diensten blijven verrichten.
We willen als religieuze leiders van ons land onze waardering uitspreken voor allen die de verspreiding van het virus kordaat tegengaan. In het bijzonder dank voor de tegemoetkomingen aan hen die door deze epidemie in grote financiële moeilijkheden geraken. Waardering ook voor de grote verantwoordelijkheidszin van de hele bevolking van ons land. Jarenlang is in ons land een uitstekende gezondheidszorg en ziekteverzekering opgebouwd waardoor niemand van die zorg is uitgesloten. We beseffen nu maar al te goed hoe belangrijk dit is en in de toekomst zal blijven.
We zijn verplicht afstand te houden van elkaar. Maar dat mag ons niet beletten om, meer dan ooit, verbonden te blijven. In onze culturele en religieuze verscheidenheid is het onze menselijkheid die ons ten diepste met elkaar verbindt. Wie we ook zijn en van welke overtuiging ook: we zijn elkanders lotgenoten, verantwoordelijk voor elkaar.
In synagogen, kerken en moskeeën kunnen onze gemeenschappen nu niet meer samenkomen voor het gebed. Maar ook hier geldt dat de verbondenheid blijft en de opdracht om te bidden.
Daartoe willen we hier uitdrukkelijk oproepen, elk vanuit onze eigen religieuze traditie: laten we bidden voor de zieken en stervenden en voor hen die hen bijstaan. Laten we bidden voor elkaar en voor ons land.
Laten we bidden dat we doorheen deze crisis beter zouden zien waar het in het leven echt op aankomt. Gebed en solidariteit zijn nu onze sterkste wapens.
We hopen allen dat deze crisis vlug mag keren. Maar het is ook onze hoop dat we erna niet al te vlug weer overgaan tot de orde van de dag. Dat we niet te vlug vergeten wat we hebben meegemaakt. Want wie vergeet, wordt nog kwetsbaarder. Deze crisis kan ons de ogen openen en ons helpen onze prioriteiten te herschikken, zowel in ons persoonlijke leven als in de samenleving. Dat we blijven beseffen, ook als de crisis voorbij is, dat we in al onze verscheidenheid elkaar nodig hebben. Dat we zoeken naar nieuwe vormen van gastvrijheid, broederschap en solidariteit. In dat zoeken en herschikken van onze prioriteiten kunnen ook de godsdiensten een belangrijke rol spelen. Het is in die verantwoordelijkheid dat wij als religieuze leiders in ons land eraan houden gezamenlijk langs deze weg het woord te nemen.
De religieuze leiders van België
Namens de joodse, christelijke en moslimgemeenschappen:
Kardinaal Jozef De Kesel
Metropoliet Athenagoras Peckstadt
Ds. Steven Fuite
Kanunnik Jack McDonald
Dr. Geert W. Lorein
Opperrabbijn Albert Guigui
Mr. Philippe Markiewicz
Mehmet Üstün
Belangrijke mededeling van ons Aartsbisdom
aangaande het Covid-19 (Corona) virus (31 maart 2020)
Aan Zijne Excellentie de Hulpbisschop,
Aan de Eerwaarde Priesters en Diakens,
van ons Aartsbisdom,
Met het verschijnen en verspreiden van het coronavirus maken we ongetwijfeld ongeziene en moeilijke tijden door en we bidden tot de Heer voor elke genadegave!
Bij deze laat ik u een nieuw Communiqué geworden van de Heilige Synode van onze Moederkerk, het Oecumenisch Patriarchaat, die tot nader order om de opschorting van alle liturgische diensten vraagt. Dit is waar ook de autoriteiten van onze landen om vragen.
Ik ben me ervan bewust dat – indien we geen beterschap zien van de situatie – we dit jaar een heel moeilijke Heilige en Grote Week en Feest van de Opstanding van Christus zullen beleven, zonder liturgische diensten, zonder Goddelijke Liturgie, zonder Heilige Communie. We moeten onze gelovigen echter aanmoedigen om thuis, vòòr hun iconen, de diensten te bidden, precies zoals Metropoliet Johannes van Pergamon onlangs aanspoorde in een interview. Wellicht kunnen wij hen op onze websites liturgische teksten aanbieden. Bovendien worden we geroepen om onze gelovigen telefonisch of op een andere manier bij te staan en aan te moedigen in deze bizarre omstandigheden waarin angst intrede doet in hun leven. We weten evenwel dat Christus de overwinnaar is van alle kwaad! Laten we bidden en hopen dat ook wij – met Gods hulp en zo spoedig mogelijk – dit kwaad mogen overwinnen en dat we straks onze intieme gemeenschap met onze algoede en menslievende God, verder kunnen beleven!
Ik dank u ook voor uw gebeden voor onze confrater, Vader Nikolaos Palamianakis, die geleidelijk herstelt! Godzijdank!
Met mijn vaderlijke zegen en liefde in Christus.
Uw Metropoliet,
+ Athenagoras van België
Mededeling van het Oecumenisch Patriarchaat
aangaande het Covid-19 (Corona) virus (31 maart 2020)
Met zijn communiqué van 18 maart kondigde het Oecumenisch Patriarchaat het besluit af om alle kerkelijke rituelen en evenementen op zijn grondgebied tot het einde van de maand op te schorten, evenals zijn voornemen om op de kwestie terug te komen, indien dit door recente ontwikkelingen nodig zou worden geacht.
Aangezien het aantal gevallen van COVID-19 zich wereldwijd dramatisch vermenigvuldigt, met vele slachtoffers tot gevolg, en omdat daarom het – terecht – opleggen van strikte en restrictieve maatregelen in bijna elk land voortduurt, zal het bovengenoemde verbod tot nader order, en afhankelijk van het verloop van de pandemie, onvermijdelijk van toepassing blijven voor het Heilig Centrum van de Fanar, en voor de Bisdommen van de Oecumenische Troon over de gehele wereld.
De Moederkerk van Constantinopel bidt en wenst dat snel het juiste effectieve medicijn wordt gevonden om de ziekte te bestrijden, om deze grote crisis te overwinnen en de effecten ervan op de samenleving en de economie aan te pakken.
Vanwege het hoofdsecretariaat
van de Heilige en Gezegende Synode
Herdersbrief van Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras
van België en Exarch van Nederland en Luxemburg
m.b.t. het coronavirus
Excellentie,
Eerwaarde vaders,
Eerwaarde moeder en zusters,
Dierbare broeders en zusters,
Laten we, geconfronteerd met de moeilijkheden die in meer of mindere mate door de COVID-19-pandemie worden veroorzaakt, ons vertrouwen in de Heer hernieuwen en deze situatie met christelijke liefde onder ogen zien. Elke situatie is goed voor een christen die vooruitgang wil boeken, maar de situatie is in elk deel van de wereld anders. De gemeenschap van heiligen brengt ons ertoe om van ons alles te maken wat anderen raakt, want “als een lid lijdt, lijden allen met hem” (1 Kor. 12, 26). Laten we bij elke noodsituatie bidden voor degenen die kritieke situaties meemaken, zoals mensen die nu zwaar getroffen zijn door het coronavirus, populaties die gedwongen zijn te emigreren om te overleven (de huidige Syrische exodus), gezinnen die getroffen zijn door een tragedie, enz.
COVID-19 leidde tot een noodsituatie, veranderde het gebruikelijke levensritme en beïnvloedde de algemene gemoedstoestand. Het is goed om te onthouden dat de Heer ons Zijn genade geeft om ons ook in deze onzekere situaties te heiligen. Laten we elkaar helpen om er dag in dag uit mee om te gaan; houd er rekening mee dat wanneer we gedwongen worden ons externe werk te beperken, we ons innerlijk kunnen ontwikkelen.
Om te reageren op de evolutie van de pandemie, voeren de burgerlijke autoriteiten van elk land preventie- en controlemaatregelen in. Weet echter dat wanneer we in onze landen geen liturgische diensten kunnen vieren, daar waar toegestaan is liturgieën gevierd worden voor het leven van de wereld en in diepe spirituele eenheid met het Godsvolk. Laten we fantasierijk zijn in het levend houden van de apostolische zending en het dienen van anderen, nu de voorzichtigheid en gezindheid van de burgerlijke autoriteiten ons niet toelaten elkaar te ontmoeten. Weet ook dat hierin het christelijke leven intenser wordt beleefd.
Maar vergeten we bovenal niet: de Kerk was, is en blijft het Lichaam van Christus. Communicatie met God is persoonlijk en vindt overal en op alle manieren plaats. De Heilige Communie is de verbindende schakel die ons in leven houdt en verbonden met het Lichaam van Christus. De Heilige Communie heeft echter geen magische eigenschappen en als de juiste spirituele omstandigheden er niet zijn, wordt het volgens Apostel Paulus schaamte en kritiek.
Bovendien viert onze Kerk de vijfde zondag van de Heilige en Grote Vasten de Heilige Maria van Egypte, die slechts één keer in haar leven het grote mysterie van de heilige communie heeft ontvangen. De kwalitatieve en kwantitatieve omvang van onze wil is het criterium waarmee onze Heer ons geloof en onze toewijding aan zijn wil zal meten. Het is om deze reden niet de plaats, maar de wijze die telt. De alziende God ziet de onzichtbare strijd van eenieder en geeft het rechtvaardige voordeel aan ieder van ons als rechtvaardig en barmhartig.
Bovendien maakt onze lokale Kerk deel uit van de samenleving waarin we leven. Ze wordt hier gerespecteerd dankzij de onvermoeibare inspanningen van haar vertegenwoordigers. Het spreekt voor zich dat ze leeft en handelt in overeenstemming met de verordeningen van de wettelijk gekozen regering van dit land en diens besluiten. Wanneer ze het niet eens is met richtlijnen, lanceert ze een protest en geeft haar standpunt weer. Soms wordt haar stem gerespecteerd en worden haar verzoeken geaccepteerd.
Dit is de reden waarom de beslissing van ons Aartsbisdom in deze turbulente periode precies in deze context wordt geregeld, in overeenstemming met de beslissing van de Heilige Synode van het Oecumenisch Patriarchaat en de relevante koninklijke en ministeriële besluiten. Deze maatregelen veroorzaken ons natuurlijk veel verdriet, omdat ons liturgisch leven wordt onderbroken en vooral in een periode van intense spirituele strijd. Maar met pijn in het hart moeten we discipline hebben en de richtlijnen van de regering toepassen, uit respect ook voor het leven en de gezondheid van alle mensen.
Laten we vooral de zorgverleners dankbaar zijn, die tegenwoordig een dienst vol opoffering verlenen. Laten we aandachtig voor hen zijn, hen steunen en hen aanmoedigen in hun werk.
Wees verzekerd dat ik als herder van dit Aartsbisdom dagelijks op mijn knieën en met warme tranen zal bidden voor de relikwieën van de heilige en roemrijke Grootmartelares Marina, die zich in de kapel van ons Aartsbisdom bevinden.
Kortom, laten we bidden dat dit moment ook een gelegenheid moge zijn om ons nog dichter tot de Heer toe te vertrouwen, door vrede en vreugde om ons heen te zaaien, en vooral dat God ons helpe deze tragedie voor de hele mensheid zo snel mogelijk te overwinnen.
Met vaderlijke liefde en genegenheid.
Te Brussel, in het Heilig Aartsbisdom, op 18 maart 2020
† Metropoliet Athenagoras van België
Exarch van Nederland en Luxemburg
Veel mensen zijn in verwarring en anderen raken in paniek vanwege de dreiging van de Coronavirus-epidemie die zich over de hele wereld verspreidt. Ik denk echter dat dit niet mag gebeuren, want wat God ook met ons doet, Hij doet het uit liefde.
De God van christenen is een goede God, een God van barmhartigheid en liefdevolle vriendelijkheid, ‘die de mensheid liefheeft’. God heeft ons uit Zijn goedheid geschapen om Zijn leven en zelfs Zijn heerlijkheid met ons te delen. Toen we tot zonde vervielen, stond Hij toe dat de dood ons leven weer binnenkwam uit goedheid, zodat we niet onsterfelijk zouden worden in onze slechtheid, maar om een weg naar redding te zoeken. Hoewel we zijn gevallen, is God nooit gestopt om voor ons te zorgen, niet alleen voor materiële goederen om ons ras te ondersteunen, maar Hij zond ook profeten en rechtvaardigen, bereidde zijn weg zodat Hij zou kunnen komen om onze tragedie op te lossen en eeuwige redding te brengen door het Kruis en de Opstanding van Zijn onvoorstelbare liefde. Hij kwam en nam de vloek van de zonde op zich en Hij toonde Zijn liefde tot het einde: ‘Omdat Hij de Zijnen in de wereld liefhad, hield Hij van hen tot het einde’ (Johannes 13: 1). Alle dingen die God deed toen Hij ons schiep, toen Hij voorzag in goederen om de wereld in stand te houden, toen Hij Zijn weg voor Hem voorbereidde om op aarde te komen, toen Hij Zelf kwam en onze redding op zo’n geweldige manier bewerkstelligde, al deze dingen deed Hij uit goedheid. Zijn goedheid is grenzeloos. Hij redt ons en lijdt zo voor ons, wachtend tot we ‘tot de kennis van de waarheid komen’ (1 Tim. 2: 4) en Hij brengt ware bekering, zodat we voor eeuwig bij Hem kunnen zijn. Dus in elke fase van Zijn relatie met de mens toont onze God alleen Zijn goedheid en barmhartigheid, ‘die beter is dan het leven’ (Ps. 63: 3); goedheid is Zijn natuur en Hij doet alle dingen voor het welzijn en de redding van de mens.
Dus als Hij terugkomt om de wereld te oordelen, zal een andere God haar dan oordelen? Zal het niet dezelfde goede God zijn, de God van barmhartigheid en menslievendheid, Die houdt van de mensheid? Laten we er zeker van zijn dat we niet voor een andere God zullen verschijnen, dan Hij Die ons heeft geschapen en ons heeft gered. En dus zal Hij ons opnieuw met dezelfde genade en liefde oordelen. Om deze reden moeten we niet in paniek raken of aarzelen, want het zal dezelfde God zijn die ons in het andere leven zal ontvangen en ons met dezelfde vriendelijkheid en mededogen zal oordelen. Sommigen vrezen dat het uur van hun einde is gekomen. Deze plaag van Coronavirus heeft ook een positief aspect, omdat we een paar weken hebben vanaf het moment dat het ons zal aanvallen tot ons einde. Daarom kunnen we deze tijd wijden om ons voor te bereiden op onze ontmoeting met God, zodat ons vertrek niet onverwacht en zonder voorbereiding plaatsvindt, maar nadat we ons hele leven hebben overlopen, elke keer dat we in gebed voor God staan, soms met dankzegging tot het einde voor alle dingen die God voor ons heeft gedaan en op andere momenten met berouw, op zoek naar de vergeving van onze overtredingen. Niets kan ons schaden met zo’n God, Die alle dingen uit Zijn goedheid toelaat. We moeten gewoon tot het einde toe dankzeggen en het nederige gebed van bekering tot vergeving van onze zonden.
Wat mijzelf betreft, deze plaag helpt mij. Ik verlangde ernaar het gebed dat ik eerder had, terug te vinden, waarmee ik mijn hele leven vanaf mijn geboorte tot nu toe kan doorlopen, God dankend voor al Zijn weldaden ‘waarvan ik weet en waarvan ik niet weet’; en ook, waarmee ik mijn hele leven kan doorlopen en berouw heb voor al mijn zonden en overtredingen. Het is geweldig om door je leven heen te kunnen bidden terwijl je alle dingen met vastberadenheid voor God brengt. Dan voel je dat je leven verlost is. Daarom helpt deze situatie me echt. Ik raak niet in paniek, maar ‘ik zal spijt krijgen van mijn zonde’ (Ps. 38:18).
We moeten de goedheid van God zien in alle dingen die nu gebeuren. De Heilige Vaders zagen Zijn menslievendheid. Een soortgelijke epidemie vond plaats in de 4de eeuw in de Egyptische woestijn, die meer dan een derde van de monniken oogstte, en de Vaders zeiden met grote inspiratie dat ‘God zielen van heiligen oogst voor Zijn koninkrijk’, en ze aarzelden niet . De Heer Zelf spreekt in het Evangelie over de laatste dagen, over de beproevingen en verdrukkingen die de wereld zal doorstaan vóór Zijn Wederkomst. We onderscheiden echter noch morbide droefheid noch wanhoop in Zijn woorden. De Heer die met bloederig zweet in de tuin van Gethsemane bad voor de redding van de hele wereld, zegt dat als we de vreselijke dingen zien die aan Zijn Wederkomst voorafgaan, we onze hoofden met inspiratie moeten opheffen, want onze verlossing nadert (vgl. Lukas 21:28). Sommigen zeggen me: ‘Moge God Zijn helpende hand uitsteken’. Maar dit is precies de hand van God. Hij verlangt en bewerkt onze redding ‘op verschillende tijden en op verschillende manieren’ (Hebr. 1: 1): ‘Mijn Vader werkte tot nu, en Ik werk’ (Johannes 5:17). Dit virus kan een middel zijn dat God gebruikt om velen tot zichzelf te brengen en tot bekering te komen, en om vele gereedstaande zielen voor Zijn eeuwig Koninkrijk te oogsten. Daarom zullen allen die zich overgeven en zich aan de Voorzienigheid van God toevertrouwen, allemaal voor hun welzijn bijdragen: ‘Alle dingen werken ten goede samen voor hen die God liefhebben’ (Rom. 8:28).
Er is dus geen ruimte voor morbide ontsteltenis. We moeten ons ook niet verzetten tegen de maatregelen die de regering neemt om de verspreiding van de aandoeningen, die we in het leven van zoveel mensen zien, te verminderen. Het is verkeerd om tegen de autoriteiten in te gaan. We moeten doen wat de regering zegt, want ze vragen ons niet ons geloof te ontkennen, ze vragen ons alleen om een paar maatregelen te nemen voor de algemene welvaart van alle mensen, zodat deze bedreiging voorbijgaat, en dit is helemaal niet onredelijk. Sommige mensen nemen het te principieel, ze heffen vlaggen en spelen de martelaren en de biechtvaders. Voor ons bestaat er geen twijfel: we zullen pure onderwerping aan de bevelen van de regering tonen. Het is oneerlijk om de regering ongehoorzaam te zijn, omdat we, als we ziek worden, naar hun ziekenhuizen gaan en het zij zijn die alle kosten en onze zorg voor hun rekening nemen. Waarom naar hen niet luisteren?
Dit is het ethos van Christus dat God toonde in Zijn leven op aarde en dit is het apostolische gebod dat we hebben ontvangen: ‘… onderworpen zijn aan de vorstendommen en bevoegdheden, gehoorzamen aan magistraten, wees klaar voor elk goed werk, spreek kwaad van niemand, wees geen vechters, maar zachtmoedig, betuigend alle zachtmoedigheid jegens alle mensen ‘(vgl. Tit. 3: 1-2); en ‘Onderwerp u aan elke verordening van de mens omwille van de Heer: of het nu de koning is, als allerhoogste…’ (zie 1 Petr. 2: 13-17). Indien we onze bestuurders, die niet veel vragen, niet gehoorzamen, hoe zullen we dan God gehoorzamen, die ons een goddelijke wet geeft, die veel verhevener is dan welke menselijke wet dan ook? Indien we de wet van God houden, staan we boven de menselijke wetten, zoals de apologeten van de 2deeeuw zeiden tijdens het Romeinse rijk, dat de christenen vervolgde. Het is verrassend om te zien in het land waar we wonen, in het Verenigd Koninkrijk, dat de voetballers zulk begrip en onderscheidingsvermogen tonen, zodat ze de eersten zijn die zich met volgzaamheid terugtrekken uit hun activiteiten voor de aanwijzingen van de regering om preventieve maatregelen te nemen. Het zou triest zijn voor ons, gelovigen, om de maat van de voetballers niet te bereiken en dezelfde volgzaamheid te tonen tegenover de autoriteiten waarvoor onze Kerk bidt.
Als ze ons vragen onze kerkdiensten te stoppen, laten we ons dan gewoon overgeven en de voorzienigheid van God zegenen. Bovendien herinnert dit ons aan een oude traditie die de Vaders in Palestina hadden: in de Grote Vasten, op de zondag van de “melkproducten” (de laatste zondag van de Voorvasten of Vergevingszondag als intrede in de Grote Vasten nvdv), zouden ze, na wederzijdse vergeving, veertig dagen zonder liturgie de woestijn ingaan; ze zouden doorgaan enkel met vasten en bidden om zich voor te bereiden en terug te keren op Palmzondag, om op een goddelijke manier de Passie en de Opstanding van de Heer te vieren. En dus dwingen onze huidige omstandigheden ons om opnieuw te beleven wat vanouds bestond in de schoot van de Kerk. Dit wil zeggen, ze dwingen ons om een meer hesychastisch leven te leiden, met meer gebed, dat echter het gebrek aan de Goddelijke Liturgie zal goedmaken en ons zal voorbereiden om met meer verlangen en inspiratie de Passie en Opstanding van de Heer Jezus te vieren . We zullen deze plaag dus veranderen in een triomf van het hesychasme. Hoe dan ook, alles wat God in ons leven toelaat, komt uit Zijn goedheid voor het welzijn van de mens, want Hij wil nooit dat Zijn schepsel op enigerlei wijze wordt geschaad.
Zeker als we de Goddelijke Liturgie voor een langere periode ontnomen zullen worden, kunnen we dit verdragen. Wat ontvangen we in de liturgie? We nemen deel aan het Lichaam en Bloed van Christus, die vervuld zijn met Zijn genade. Dit is een grote eer en voordeel voor ons, maar we ontvangen ook op veel andere manieren de genade van God. Wanneer we hesychastisch gebed beoefenen, blijven we in de tegenwoordigheid van God met de geest in het hart die de heilige Naam van Christus aanroept. De Goddelijke Naam brengt ons de genade van Christus omdat het onafscheidelijk is van Zijn Persoon en leidt ons naar Zijn Aanwezigheid. Deze Aanwezigheid van Christus die zuivert, reinigt ons van onze overtredingen en zonden, vernieuwt en verlicht ons hart zodat daarin het beeld van God, onze Heiland, Christus, kan worden gevormd.
Indien we geen Pasen in de Kerk zullen hebben, bedenk dan dat elk contact met Christus Pasen is. We ontvangen genade in de Goddelijke Liturgie omdat de Heer Jezus daarin aanwezig is, Hij voltrekt het sacrament en Hij is de Ene, die aan de gelovigen is verleend. Wanneer we echter Zijn Naam aanroepen, gaan we dezelfde Aanwezigheid van Christus binnen en ontvangen we dezelfde genade. Daarom, als de Liturgie ons ontnomen worden, hebben we altijd Zijn Naam, worden we van de Heer niet ontnomen. Bovendien hebben we ook Zijn woord, vooral Zijn Evangelie. Indien Zijn woord voortdurend in ons hart vertoeft, indien we het bestuderen en bidden, indien het onze taal wordt waarmee we tot God spreken zoals Hij tot ons sprak, dan zullen we opnieuw de genade van de Heer hebben. Want Zijn woorden zijn woorden van eeuwig leven (Johannes 6:68), en hetzelfde mysterie wordt vervuld, wij ontvangen Zijn genade en worden geheiligd.
Bovendien, elke keer dat we onze broeders goedheid betonen, is de Heer tevreden, vindt Hij dat we het in Zijn Naam hebben gedaan en beloont Hij ons. We tonen vriendelijkheid voor onze broeders en de Heer beloont ons met Zijn genade. Dit is een andere manier waarop we in de Tegenwoordigheid van de Heer kunnen leven. We kunnen de genade van de Heer krijgen door vasten, aalmoezen geven en elke goede daad. Dus als we gedwongen worden om samenkomsten in de kerk te vermijden, kunnen we ook in geest verenigd zijn in deze heilige deugden die gekend zijn in het Lichaam van Christus, de heilige Kerk, en die de eenheid van de gelovigen met Christus en met de ander leden van Zijn Lichaam bewaren. Alle dingen die we voor God doen is een Liturgie, want ze dienen tot onze redding. De Liturgie is de grote gebeurtenis in het leven van de Kerk, waarin gelovigen de mogelijkheid hebben om hun kleine leven uit te wisselen met het grenzeloze leven van God. De kracht van deze gebeurtenis hangt echter af van de voorbereiding die we er voor realiseren, door alle dingen die we hebben genoemd, door gebed, goede daden, vasten, liefde voor de naaste, berouw.
Daarom, mijn dierbare broeders, is het niet nodig om heldhaftige belijdenissen af te leggen tegen de regering vanwege de voorzorgsmaatregelen die zij neemt voor het welzijn van alle mensen. We mogen ook niet wanhopen, maar alleen wijze manieren bedenken om onze levende communicatie met de Persoon van Christus niet te verliezen. Niets kan ons schaden, we moeten gewoon geduld hebben voor een bepaalde periode en God zal ons geduld zien; elk obstakel, elke verleiding wegnemen en we zullen weer de dageraad van vreugdevolle dagen zien, en we zullen onze gemeenschappelijke hoop en liefde vieren die we hebben in Christus Jezus.
Archimandriet Zacharias Zacharou
Klooster van de H. Johannes de Doper en Voorloper en H. Silouan de Athoniet
19 Maart 2020
Vertaling naar het Nederlands – Vader Dominique Verbeke
P.S. Vader Zacharias zou op 25 maart 2020 onze orthodoxe parochie te Brugge bezoeken en er de liturgie voorgaan voor het Feest van de Heilige Boodschap van de Moeder Gods. Maar spijtig genoeg hebben wij dit bezoek ook moeten opschorten! Daarom zijn we heel blij toch deze troostende woorden van Vader Zacharias te kunnen publiceren waarvoor dank aan Vader Dominique voor deze vertaling.