Bezoek aan de Orthodoxe parochie van Brugge
11 november 2019. Ik loopt haastig door de Brugse binnenstad. Het regent, het hagelt, het waait het is waterkoud. Dat natte hoedje kletst in je gezicht. De niet-toeristische straten liggen er leeg en grijs bij. Ha daar ligt het Europacollege: Droog, warm en gezellig. De zaal is nog praktisch leeg, maar weldra komen studenten uit alle hoeken van Europa in groepjes binnen met jeugdige uitbundigheid. Plots valt het gejoel in één klap stil. Onze Patriarch is aangekomen en begeeft zich naar de tribune. Mensen staan recht uit diepe eerbied.
Een paar welkomswoorden o.a van de rector van het Europacollege en onze Patriarch is aan de beurt. Zoals altijd neemt Hij de tijd om belangrijke begrippen met eenvoudige woorden uit te leggen. Hij is er zich van bewust dat Zijn aanwezigheid bij dit jeugdig publiek wellicht vragen oproept. Zijn toespraak heeft meteen een wereldruim karakter. Eerst vermeld hij de kwalen van onze huidige maatschappij, o.a. het systematische beschadigen van de natuur, het negeren van de rechten van de mens en de diepe sociale kloof tussen armen en rijken. Hij heeft het over de kilte van Europa tegenover de vele vluchtelingen die uit angst voor oorlogsgeweld of uit grenzeloze armoede naar onze landen vluchten en over het vervormde beeld dat de media over die situatie brengt.
Na deze kritische bemerkingen gaat hij over naar een vernieuwende, frisse en grondig andere boodschap, hij stelt vast dat het “postmoderne model waarin geloof en religie geen plaats meer hebben” nu plaats moeten maken voor een nieuw model waarin de religieuze werkelijkheid terug de volle ruimte mag hebben. Dit slaat voelbaar diep in.
Om te eindigen doet hij een warme oproep tot dialoog en verdraagzaamheid zowel tussen volkeren als ook tussen de Kerken en religies. De samenvatting van heel zijn betoog is te verwoorden als een uitnodiging om in elkaar de medemens te zien en het besef dat we allen kinderen zijn van één dezelfde Schepper. Het publieke antwoordde op deze oproep met een warm en langdurig applaus.
In de Ezelstraat
Nadien trek ik nu naar de orthodoxe parochiekerk van de HH Konstantijn en Helena te Brugge. Daar zijn Vader Bernard en zijn echtgenote samen, met het efficiënte team van bereidwillige medewerkers reeds druk bezig met het ontvangen van de eerste eregasten en parochianen die van overal toestromen.
De kerk loopt vlug vol en in de passage naar de œcumenische kapel is er geen doorgang meer mogelijk; zodat Emilian die daar beleefd klaar staat met enkele kaarsen voor de Patriarch er nooit zal in slagen om deze hem aan te bieden. Dan doet Zijne Alheiligheid zijn plechtige intrede terwijl het koor de Hymne zingt tot de Moeder Gods. De patriarch begeeft zich naar het heiligdom en vereerd het altaar en zegent het volk in de vier windstreken terwijl het koor Is polla eti despota zingt. (Nog vele jaren aan onze Herder en Vader).
Nadien worden er enkele troparia gezongen en wordt de eindzegen uitgesproken door de Patriarch. Na deze gebedsdienst houdt Vader Bernard een hartelijke en ontroerende welkomst toespraak aan onze Oecumenische Patriarch. Op het einde brengt Nina een mooi boeketje kleurijke bloemen waarop de Patriarch met een grote glimlach haar uitnodigd om plaatsen te nemen op de trede van de bisschopsstoel samen met nog enkele andere kinderen aanwezig.
Nadien worden we onverwacht door de Patriarch uitgenodigd om een nagedachtenisdienst te vieren voor Vader Ignace. Verder bracht de patriarch nog hulde aan Vader Ignace voor zijn beslissende rol in het ontluiken van de Orthodoxie in Vlaanderen. Hij prijst de pastorale actie van Vader Ignace’s twee zonen, onze Metropoliet Athenagoras en Vader Bernard en benadrukt daarna voor ons allen met aandrang één van de conclusies van de Grote en Heilige Synode in Kreta in 2016 : “beleef de Liturgie ná de Liturgie en draag ze met woord en daad uit in de wereld”.
Alvorens ons te verlaten vraagt Zijne Alheiligheid uitdrukkelijk dat de kinderen tot bij Hem zouden komen. Het gezicht van Emilian straalt van blijdschap nu hij zich een weg mag banen tussen de menigte van gelovigen.
Receptie in het Provinciaal hof
Met een even blij gevoel stapte ik nu naar het Provinciaal Hof, waar burgerlijke en geestelijke autoriteiten zich klaarmaken om onze Patriarch een warme ontvangst aan te bieden. Zijne Alheiligheid stapt, sereen en vriendelijk zoals altijd, de zaal binnen, begroet hen en neemt plaats op een mooie maar bescheiden zetel in een hoek. Ieder en elkeen krijgt nu de gelegenheid om Zijn zegen te vragen, enkele woorden met Hem uit te wisselen en desgevallend met Hem gefotografeerd te worden. “Maar hoe houdt die mens het in ‘s hemelsnaam uit?”, vraagt een lijfwacht aan zijn collega. Juist daarom, denk ik : in ‘s hemelsnaam. En kijk, ook ik kan de zegen van Zijne Alheiligheid vragen en eventjes kort met Hem spreken. En s’avonds laat trekt ik weer naar huis door de kou, maar met een warme gloed in mijn ziel.
(Getekend door een enthousiaste verslaggever Theophile)