DE KERN VAN ONS “SAMEN-ZIJN”.
De aard van de liefde
Hoe meer men één wordt met zijn naaste, hoe meer men één wordt met God. Ik geef u een beeld, ontleend aan de Vaders, opdat u de kracht van deze onderrichting moogt begrijpen. Stel dat er een cirkel op de grond is getrokken vanuit een middelpunt. Denk dat deze cirkel de wereld is, het middelpunt van de cirkel God, en dat de stralen van de omtrek naar het midden de wegen of levenswijzen van de mensen zijn.
Naarmate de heiligen naar het midden gaan, in hun verlangen tot God te naderen, komen zij als langs een toegangsweg dichter tot God en tot elkaar. Hoe meer zij God naderen, hoe meer zij ook elkaar naderen; en hoe meer zij elkaar naderen, hoe meer zij God naderen. Dat moet u ook denken in omgekeerde richting. Wanneer men zich van God afwendt, keert men zich naar de buitenkant: het is duidelijk dat, hoe meer men zich van God verwijdert, en hoe meer men zich van elkaar verwijdert, hoe verder men zich van God verwijdert.
Zie, dat is de aard van de liefde. Zo lang wij ons aan de buitenkant bevinden en God niet liefhebben, zolang heeft ieder van ons een afstand tot zijn naaste. Maar als wij God liefhebben, verenigen we ons, zoveel als we God naderen door onze liefde tot Hem, ook in liefde met onze naaste; en zoveel als wij ons met onze naaste verenigen, verenigen we ons met God.
H. DOROTHEOS VAN GAZA (6de eeuw), Woestijn Kluizenaar.
