Op zondag 25 januari 2015 werd reeds voor de negende maal in het kader van de Bidweek voor de Eenheid der Christenen in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge een “Oecumenisch Vesperdienst” gehouden. Dit jaar had men als thema gekozen: ‘Jezus zei haar: “Geef mij wat te drinken” (Joh. 4,7)
Protestanten, Rooms-katholieken, Anglicanen en Orthodoxen kwamen in de Kathedraal bijeen om God te loven en te prijzen én om te bidden voor eenheid. Dit jaar was het de beurt aan de Katholieke Kerk om deze oecumenische dienst te vieren.
v.l.n.r. De Predikant Nick Vandeputte, Dominee Frans van de Sar, Z.E. Bisschop Jozef Dekesel, Aartspriester Bernard Peckstadt en E.H. Henk Laridon
Zo gingen er voor: Z.E. Bisschop Jozef De Kesel, E.H. Prof en Kanunnik Adelbert Denaux, E.H. Kanunnik Jan Tilleman (Deken van de stad Brugge) E.H. Henk Laridon (Professor aan het Grootseminarie van Brugge en voorzitter van de oecumenische studie en gebedsgroep van West-Vlaanderen) en E.H. Kurt Priem (Professor aan het Grootseminarie van Brugge en rector van de Oecumenische kapel van Brugge van de Rooms-Katholieke. E.H. Dominee Frans van de Sar van de Protestantse Kerk, Revd. Father Augustine Nwaekwe van de Anglicaanse Kerk, de Predikant Nick Vandeputte van de Pinkstergemeenschap en Aartspriester Bernard Peckstadt (rector van de orthodoxe parochie van de H.H. Konstantijn en Helena te Brugge) en Oikonomos Bart D’Huyvetter van de Orthodoxe Kerk.
Monseigneur Jozef De Kesel (Bisschop van Brugge) die voorging in de dienst deed er het welkomstwoord en hield dit jaar de homilie. E.H. Dom. Frans van de Sar en Vader Bernard Peckstadt en lazen er afgewisseld enkele psalmgebeden en E.H. Henk Laridon las het evangelie.
Dit alles werd afgewisseld met gezangen opgeluisterd door het prachtige Kathedraalkoor o.l.v. Ignace Thevelein en begeleid door Ignace Michiels op het orgel.
Het Kathedraalkoor o.l.v. Ignace Thevelein
Dit jaar was er terug een heel grote opkomst en het werd een heel deugd-doende gebedsdienst voor de aanwezige gelovigen. Ook vanuit onze orthodoxe parochie was er een delegatie van parochianen aanwezig. Moge dit samen bidden ons dichter bij elkaar brengen. Nadien werd er nog een glaasje aangeboden onder de toren van de Sint-Salvators kathedraal en was er nog een broederlijke ontmoeting met de aanwezigen.
Een broederlijke ontmoeting met de aanwezigen
Homilie gehouden door Bisschop Jozef Dekesel na de vespersdienst
Z.E. Bisschop Jozef De Kesel, Bisschop van Brugge tijdens zijn homilie
Goede vrienden. Het evangelie dat we hoorden is het begin van het vierde hoofdstuk van Johannes. Het is de Bijbeltekst die dit jaar gekozen werd voor de Gebedsweek voor de eenheid. Jezus ontmoet een vrouw, een Samaritaanse. Het verhaal verwijst niet alleen naar een ontmoeting van toen. Het heeft een dubbele bodem. Het wil duidelijk maken wat geloven betekent. Waarom en hoe iemand christen wordt. Want daar ligt de oorsprong van het geloof: in de ontmoeting met Christus.
Een Samaritaanse vrouw komt water putten. Altijd weer moet ze de weg afleggen naar de bron om water te halen. Beschikte ze maar zelf over een bron van levend water. Dan hoefde ze niet telkens opnieuw te komen. Jezus zegt haar dat Hij haar water kan geven waarvan ze nooit meer dorst krijgt. Je ziet dat de betekenis verschuift, verdiept. Het is niet meer Jezus die dorst heeft maar die vrouw. En haar dorst is niet te stillen. Er is zoveel waaraan ze haar dorst probeert te lessen. Ze zoekt van het ene naar het andere. Vijf mannen heeft ze al gehad. Maar er is geen water dat haar dorst kan stillen.
Die vrouw wordt beeld van de zoekende mens. Zoekend naar wat aan het leven eenheid en richting kan geven. Men kan natuurlijk ook leven van de ene vluchtige ervaring naar de andere, zijn dorst lessen aan de ene bron en dan weer aan een andere. Het is wellicht de zwakte van de moderne mens. Hij beschikt over oneindig veel mogelijkheden en middelen, maar mist een overtuiging die richting en zin geeft aan zijn leven. Een consequent leven, trouw aan een overtuiging, is het dát niet wat ons leven richting geeft, orde schept in de jungle van onze verlangens?
Die levensovertuiging kan Jezus ons geven. Het water waarvan we niet opnieuw dorst krijgen, is Christus zelf. Het is ‘diegene die met u spreekt’, zegt Hij tot de vrouw. Het is in het teken van het water dat ook onze ontmoeting met Hem begonnen is, toen we in zijn naam gedoopt werden. Het is daar dat ons leven zin en richting heeft gekregen. Het moet iets kostbaar blijven voor ons. We moeten het koesteren, vernieuwen, verdiepen.
Het is dit water van het doopsel dat ons als christenen zo verenigd. Het is waar dat de eenheid nog niet volledig is. We zijn verdeeld. Maar niet helemaal. Er is een verscheidenheid die de eenheid niet bedreigt, integendeel. Er is een verscheidenheid die te maken heeft met onze eigen oorsprong, onze traditie en cultuur. Er is een verscheidenheid die juist de rijkdom van het geloof en van de Kerk uitmaakt. Die verscheidenheid moeten we koesteren als een kostbaar goed.
Maar dat wil niet zeggen dat we de verdeeldheid mogen minimaliseren, laat staan ontkennen. Die verdeeldheid is er wel degelijk. Het gevaar is niet denkbeeldig dat we erin berusten. Maar hoe paradoxaal het ook mag lijken, we kunnen maar tot volledige en zichtbare eenheid komen juist vanuit het besef dat we nu al door de doop zo diep met elkaar verbonden zijn. Door de doop zijn we met Christus begraven en met Hem verrezen. Hem behoren we toe. Hij is het levend water. Hij is onze eenheid.
Hoe meer we dié eenheid beleven, hoe meer we werken aan de toekomstige eenheid. We zoeken niet naar iets dat er niet is of waar we alleen maar van dromen. We streven naar iets dat aan het groeien is, zichtbaar moet worden, voltooid. Onze eenheid is groter dan onze verdeeldheid. Ook naar buiten uit moeten we die eenheid meer manifesteren. We mogen naar buiten niet overkomen als andere godsdiensten. Want dat zij we niet. We zijn christenen. We delen allen in het één en zelfde geloof. We hebben Christus ontmoet. Hij heeft ons gelaafd aan de bron van levend water. Hoe verscheiden en zelfs verdeeld we ook zijn, Hij heeft ons allen geroepen om van Hem te getuigen. Werken aan de eenheid betekent elkaar vasthouden en steunen in deze gemeenschappelijke roeping. Alleen dan mogen we ook bidden en uitzien, vol vertrouwen, naar de dag waarop Gods Geest ons zal voeren naar de zichtbare eenheid van de Kerk.
