Op zaterdag 24 januari 2015 werd er in de orthodoxe parochie van de Heiligen Konstantijn en Helena te Brugge de orthodoxe vesperdienst gevierd in het kader van de bidweek voor de eenheid van christenen.
Tijdens de vesperdienst
Vader Bernard Peckstadt, de rector van de parochie ging er in de vesperdienst voor samen met Vader Bart D’Huyvetter. Er was een menigte van ongeveer 60 gelovigen van de verschillende zustergemeenschappen van Brugge aanwezig die er gekomen waren om samen te bidden als afsluiting van deze bidweek voor de Eenheid van alle Christenen.
De Katholieke kerk werd er vertegenwoordigd door E.H. Prof. Kanunnik Adelbert Denaux, E.H. José Vercaemst, Diaken Wilfried Desrumaux en de anglicaanse kerk werd er vertegenwoordigd door Reverend Father Stephen Murray (priester in Gent en Knokke-Heist) en de Protestantse kerk werd vertegenwoordigd door Dominee Frans van de Sar. We waren ook blij dat er vanuit enkele klooster gemeenschappen in en rond Brugge, een delegatie aanwezig waren waaronder twee paters van de Witte Paters, drie zusters van de Karmelitessen als ook 3 zusters van de Zwartzusters.
Drie zusters van de zwartzusters te Brugge
Op het einde van de dienst gaf Vader Bernard er een homilie en verwelkomde hen allen heel hartelijk. Nadien volgde er nog een receptie in de parochiezaal voor alle aanwezigen. Dank aan allen die ons hebben geholpen voor de dienst en de ontvangst van onze medebroeders.
Tijdens de receptie na de vesperdienst en broederlijk samen zijn.
Homilie na de vespers en artoklasia
Gebedsweek voor de eenheid van de Christenen
Aartspriester Bernard Peckstadt
Dierbare broeders en zusters,
Vader Bernard tijdens zijn homilie
Van harte welkom in onze orthodoxe parochie van de HH.Konstantijn en Helena hier te Brugge. Dank voor het komen meebidden met ons, speciaal in deze gebedsweek voor de eenheid der christenen.
Dit jaar heeft men als thema gekozen: Waar Jezus haar zei “Geef mij wat te drinken” Uit de evangelielezing van Johannes (4,7): Over het verhaal van de Kananese vrouw. Persoonlijk denk ik dat men dit thema niet voor niets heeft gekozen. Het zijn de woorden van de Heer die tot ieder van ons gericht zijn.
Het levende water waar Jezus over spreekt, is het water van de Doop waarin Hij Zelf is afgedaald het water waarboven de Heilige Geest zweefde om het vruchtbaar te maken. In dat water zijn ook wij gedoopt, als beeld van onze deelname aan Jezus dood en Opstanding. Het water was vroeger eerst een teken van de dood, waarin mensen ondergingen en verdronken, maar door Jezus is het ’t teken van leven!
Het teken waaruit al het leven is geboren wordt in het leven wat Jezus ons geeft is het eeuwig leven. Daarom noemt Hij dit water ook ‘levend water’, dat in ons binnenste opwelt tot een bron ten behoeve van eeuwig leven. Want dat is wat Jezus ons is komen brengen in deze wereld: de Opstanding uit de doden en het eeuwig leven. Dat eeuwig leven begint hier, nu al. Nog voordat dit leven beëindigd is mogen we in de Kerk, in de Heilige Mysteriën, de H. Communie, in de Doop en in de Zalving deel krijgen aan dat eeuwige leven dat Jezus is komen brengen.
Dat eeuwig leven is ook het hemelse leven. Dat is het engel-gelijke leven. Als we dat leven ontvangen, dan moeten we ook ons uiterste best doen om het zo ook te leiden. Het is een leven dat helemaal voortkomt uit en bezield en gedreven wordt door de liefde: de liefde tot God, met heel ons hart en heel ons verstand en met al onze krachten, en de liefde tot elkaar en tot onszelf.
Wij dienen met de verschillende christelijke gemeenschappen die wij vooral in deze week van de eenheid mogen ontmoeten, samen te overleggen, samen te bidden, elkaar leren liefhebben om samen te getuigen “als christenen”, om het licht van Christus terug meer in de wereld te brengen. Nooit zoveel als vandaag hebben de mensen nood gehad aan de zin van het leven. Alles verandert met een ongewone snelheid, waardoor de mens zich afvraagt : waarom?
De wereld wordt bedreigd: niet alleen omwille van oorlog en terreur, maar evenzeer door de onzin, de verveling, en de afwezigheid van Christus. De mens zal geen antwoord vinden in drugs, erotisme, of in de politieke godsdiensten die gestrand zijn daar waar ze schenen te triomferen. Er is slechts één antwoord : het is de manifestatie van de éne Christus door zijn éné Kerk.
Deze manifestatie mag niet meer uitblijven. De Geest verdraagt de luxe niet meer van de scheiding van de christenen, van de discussies waar men zich op zijn gemak zet… Wij moeten antwoorden. En wij kunnen slechts gezamenlijk antwoorden. Te vaak lijken wij tevreden over onszelf. Wij zien ons als de zuiveren. Als diegenen die de waarheid bezitten. En wij veroordelen de anderen. Maar het leven en de geschiedenis zijn daar, en kloppen aan de deur van de Kerk, om haar essentiële vragen te stellen.
Hetgeen de mens het meest ontbreekt, is de Geest van Christus, de nederigheid, het onthaal zonder belang, de bekwaamheid van het beste van de andere te zien : kortom de verzoening in Christus. Wij hebben nood aan Christus, want zonder Hem zijn wij niets. De mensheid verenigt zich, maar deze eenmaking zal echter het geweld niet ontvluchten, dan alleen wanneer het unieke karakter van elke persoon, de originaliteit van elk volk zal worden gewaardeerd. De gist van deze eenheid in de verscheidenheid kan slechts de Kerk zijn, naar het beeld van de Drieëenheid.
De moderne mens zoekt de vrijheid en de verantwoordelijkheid, maar hij zal de inhoud van deze vrijheid slechts in de liefde vinden; de liefde die – om de dood te overwinnen – gevoed dient te worden door het regelmatig deelnemen aan de Eucharistie… Het is dit precies dit wat we zoeken, nl. als christenen zoveel mogelijk samen getuigen van het Evangelie, opdat door onze actieve deelname in de vorming van de ontwikkelingen, de wereld de huidige crisissen kan trotseren, en een toekomst kan voorbereiden die waardig is voor de geschiedenis en vooral waardig voor de mens, zonder echter het geloof te verliezen. Bidden wij samen, alle dagen maar heel speciaal vandaag, en danken wij God voor deze grote genade die wij van Hem mogen ontvangen, om een gemeenschappelijke getuigenis te mogen brengen in de ontredderde wereld die Zijn aanwezigheid zo brood nodig heeft.
Vergeten wij immers niet dat wat ooit een russisch theoloog heeft gezegd, nl. «dat de muren van de scheiding van de Kerken niet tot in de hemel reiken…». We mogen er ons van overtuigen, ook in de wereld van heiligen is er geen scheiding tussen Oost en West. Ook wij moeten onze eenheid terugvinden in de Traditie van de Onverdeelde Kerk, die ons gemeenschappelijk erfgoed is.
Wij hebben hier zojuist 5 broden gezegend, tarwe, olie en wijn, als een –in een geest van onnoemelijke erkentelijkheid voor God- teruggave voor alles wat Hij ons heeft gegeven en nog geeft. Het zijn oerelementen van voedsel en drank geput uit Gods natuur, die noodzakelijk zijn voor het leven.
Vanavond nodigen wij U uit dit broederlijk te delen in een geest van eenheid en samenhorigheid, maar ook als prefiguratie van onze zo zeer verlangde eucharistische communio of gemeenschapsband, die ooit hersteld zal worden op een ogenblik dat God zelf zal bepalen. Aan ons om Zijn medewerker te zijn en dit ideaal – de zichtbare eenheid van de christenen – na te streven! Amen.
