Het voltallig koor onder leiding van Stefaan Coudenys zette zijn beste beentje voor om er een feestelijke Liturgie van te maken. Vele parochianen, familie en vrienden namen deel aan dit mooi gebeuren.
Na de liturgie volgde een toespraak van Patrick Dezilie die sinds het begin van de parochie trouw aanwezig is en zich al die jaren inzet als één van de acolieten van onze parochie. Patrick vertelde er levendig over het begin van de parochie, hoe het in 1995 allemaal eenvoudig begon onder impuls van Mgr Athenagoras, die de eerste rector werd en hoe hij dan bij zijn promotie tot bisschop (juni 2003) de fakkel overdroeg aan zijn broer, Vader Bernard.
Hij bedankte er ook heel wat personen die uiteraard de twee jubilarissen altijd hebben ondersteund, maar meer algemeen ook alle gelovigen van de parochie. Uiteraard werden Vader Ignace en Matouschka Mita veelvuldig vernoemd, maar ook Catherine en de kinderen Peckstadt: Justine, Nicolas en Baptiste. Hij verwees weliswaar naar het grote werk dat Mgr Athenagoras reeds verwezenlijkt heeft, ook sinds zijn verheffing tot de waardigheid van het epsicopaat en sinds tien jaar ook als metropoliet. De vele diakens en priesters die hij wijdde, maar ook de vele nieuwe parochies die onder zijn impuls het daglicht zagen.
Leonardo mocht nadien namens de parochiegemeenschap aan Mgr Athenagoras een mooi geschenk overhandigen (en schrijfpen), als herinnering aan die mooie dag.
Op zijn beurt nam Mgr Athenagoras het woord en zei meteen dat het feest eigenlijk 5 jaar te vroeg gevierd wordt, want jubileum wordt pas gevierd voor de 25e verjaardag van een belangrijke gebeurtenis.
Maar hij dankte Vader Bernard voor zijn inzet gedurende deze 20 jaar en benadrukte dat hij reeds zijn rechterhand was toen ze samen de parochie hebben opgericht in 1995. Hij dankte hem en wees op het feit dat het niet altijd gemakkelijk is om een parochiepriester te zijn. Er horen immers veel meer taken bij, dan de loutere viering van de liturgische diensten in de kerk. Een priester viert ook alle sacramenten: de vele dopen, huwelijken, ziekenzalving etc.. en bezoekt bovendiende zieken, de eenzamen, de noodlijdenden en wijdt hun huizen in. Daarnaast zijn er ook de vele administratieve taken die bij een parochie horen, zonder berop te kunnen doen op een secretaresse.
Mgr Athenagoras verwees uitdrukkelijk ook naar de vele parochianen die de priester ondersteunen bij al zijn taken: de acolieten, de koorleden, zij die helpen bij het opnetten en onderhoud van de gebouwen en die zorgen voor de agapen.
Mgr Athenagoras besloot zijn toespraak, zeggend: “dat een parochie nood heeft aan goede parochiepriesters, maar dat de priester niets kan doen zonder de medewerking en samenwerking van de parochianen. Komt daarbij dat een priester geen liturgie kan vieren zonder gelovigen, net zoals de gelovigen geen liturgie kunnen vieren zonder priester. We danken God voor deze synergie en de goede samenwerking in de schoot van onze parochie, hier in Brugge, en wensen allen nog vele jaren toe.
Na de liturgie ging het feest verder met een receptie in de bovenzaal en de kapel op het gelijksvloers. Het was een prachtig feest, waarvoor dank aan allen die meehielpen om dit te helpen organiseren.
TOESPRAAK VAN PATRICK DEZILLIE
Eminentie, Vader Bernard, Eerwaarde Vaders, Beste mensen.
Vandaag vieren we feest. We gaan even terug in de tijd.
Monseigneur U hebt van onze parochie voor iedereen een echte thuis gemaakt. Terwijl we hier in deze kerk liturgie vierden met als iconostase 2 staanders met grote iconen op, werd ons kapelletje hier tegenover klaar gemaakt als echte Orthodoxe kerk. Veel zaterdagen werd er hier hard gewerkt, veel plezier gemaakt en Catherine zorgde voor lekkere picknick voor ‘s middags. Zo vormden we een zeer hechte groep. Ondertussen groeide de parochie. Zoals een kei, die in een vijver wordt geworpen, kringen in het water maakt die langzaam uitdeinen, zo ook deinde de parochie verder uit, zover dat U zelfs een 2e parochie stichtte en nu in Oostende. Onze parochie werd een bloeiende parochie, zoals een pas aangeplante wijngaard meer en meer druiven begint te geven en goede wijn.
“Achter iedere succesvolle man staat een sterke vrouw” wordt gezegd. Bij U was dit uw lieve mama, wijlen presbytera Mita, zonder ook de steun van uw papa, wijlen Vader Ignace, te vergeten.
Dan kwam de grote vraag. Wie zal U opvolgen? Zoveel Nederlandstalige priesters waren er toen nog niet. lk herinner me nog levendig de vergadering in het kleine bovenzaaltje, waar nu de bibliotheek zit. Groot was de vreugde toen we te horen kregen dat uw broer, lector Bernard, u zou opvolgen. Een Gods geschenk. De H. Geest heeft hier zeker zijn werk gedaan. Van Vader Bernard wisten we dat hij bezeten was door het Heilig vuur van het geloof. Hij toonde dit ook letterlijk, toen hij met z’n rood lectorsgewaad te dicht bij de kaarsen stond vloog het gewaad, gelukkig zonder erg, in brand.
Met de energie die u erfde van uw papa zet u zich steeds verder in voor de parochie. U slaagde erin om een nieuw kerkgebouw voor ons te vinden. Toen ons kapelletje te klein werd hebt u overal gezocht en het enige wat telde was vooral de ligging. Gelovigen moesten het makkelijk vinden, parkeergelegenheid hebben en een bushalte niet te ver vandaan enz en enz. Ook voor Oostende vond U een mooie nieuwe kerk.
Onze parochie breid steeds verder uit en dat ondervind ik ook aan den lijve. Als Kris, mijn vrouw, en ik onze agenda’s samen leggen hoor ik zeer veel dat ze die of die zaterdag moet komen zingen voor een doop of een huwelijk.
Zoals ik reeds zei staat achter ieder succesvolle man een sterke vrouw. Bij jou is dit Catherine, zij, samen met jullie 3 kinderen en schoonkinderen en nu ook nog die mooie kleine spruit van een Rosalie.
Ik trap een open deur in als ik zeg dat we met z’n allen u mogen danken, Monseigneur, omdat U ons zo’n fantastische priester hebt gegeven.
Monseigneur, bedankt omdat U ons zo’n mooie parochie hebt nagelaten. Vader Bernard, bedankt om alles wat je voor ieder van ons doet in goede en minder goede dagen. Bedankt, Catherine omdat je Vader Bernard wilt delen met zoveel mensen. Bedankt Justine, Arnout en Rosalie, Nicolas en Florence, Baptiste en Géraldine om jullie vader en schoonvader met iedereen te willen delen.
Monseigneur en Vader Bernard, nog vele, vele jaren en een welgemeend proficiat in naam van de ganse parochiegemeenschap. Monseigneur, in naam van de ganse parochie hebben wij nog een geschenk voor U, iets wat U zeker zult kunnen gebruiken. Het wordt u overhandigd door Leonardo.
NOG ENKELE INDRUKKEN BIJ DEZE VIERING
Daniël Magurianu
En niemand neemt zich zelven die eer aan, maar die van God geroepen wordt, gelijkerwijs als Aaron. (Hebreeën 5:1-14)
Elke viering brengt vreugde. Op zondag vierden we 20 jaar priesterschap van vader Bernard en tegelijkertijd 10 jaar sinds vader Athenagoras metropoliet werd en 20 jaar sinds hij bisschop werd. Deze viering brengt niet alleen vreugde onder ons, maar brengt nog veel meer: het brengt het bewijs van het delen van de liefde van Christus in onze parochies, in de harten en zielen van de orthodoxe gemeenschap, de geloofsbelijdenis voorbij de grenzen die worden opgelegd door taal of cultuur, wanneer alle gelovigen, ongeacht het land waar ze vandaan komen, worden verenigd door één woord: Christus. Hier is deze wijngaard van druiven van verschillende variëteiten gezegend met een familie van priesters die de Orthodoxie in België wortel heeft geschoten. Vader Ignace Peckstadt, de wortelgever die de fundamenten van de orthodoxie heeft gelegd in de parochie van Gent waar hij ook rector was, heeft ervoor gezorgd dat hij op zijn beurt goede vruchten heeft voortgebracht waarvan wij allen genieten: Metropoliet Athenagoras en vader Bernard. Zij vervolgden de weg die hun vader was ingeslagen en slaagden er zo in de parochie van Brugge en later de parochie van Oostende op te richten. Vader Bernard werd priester in 2003 op hetzelfde jaar dat vader Athenagoras bisschop werd. Hier in Oostende, als ik nu terugkijk, was het begin van de Orthodoxie heel moeilijk omdat de religieuze diensten op verschillende locaties werden gehouden, evenals de Anglicaanse kerk en Protestantse in Oostende.
Zijn Eminentie Metropoliet Panteleimon van België, Exarch van de Oecumenische Patriarch, heeft op 29 oktober 2004 de orthodoxe gemeenschap van Oostende officieel uitgeroepen en erkend als de Orthodoxe Parochie van de HH. Kyrillos en Methodios en Priester Bernard Peckstadt aangesteld als rector ervan.
Vader Bernard en toenmalig bisschop Athenagoras slaagden er met veel moeite in om een locatie te vinden voor de orthodoxe kerk in een winkel en dat werd onze kerk. Dat kleine, nutteloze en anonieme gebouw niet ver van de Stadshuis, in Euphrosyna Beernaertstraat werd omgevormd tot een levende kerk vol geloof, vertrouwen en vreugde omdat vader Bernard en Mgr Athenagoras zij aan zij werkten met de gelovigen om de muren van de winkel om te vormen tot muren van geloofsgetuigenis. Hoewel het moeilijk was, hebben die tijden hun charme en God zag en hielp ons in onze inspanningen.
Op zaterdag 1 april 2006, Gedachtenis van de Heilige Maria van Egypte en van de Heilige Makarios, mochten we voor het eerst een Goddelijke Liturgie vieren in onze eigen kerk. Eerst celebreerde Priester Bernard Peckstadt de Kleine Waterwijding en zegende hij de kerk en het gebouw in.
Later werd Mgr. Athenagoras, op 27 november 2013, tot Metropoliet van België, Nederland en Luxemburg verkozen . Hier begon de wijngaard te bloeien en een prachtige kerk, vol ornamenten en Byzantijnse schilderijen, met een prachtig orthodox altaar, met een iconostase vol iconen die de orthodoxe gelovigen uitnodigt om deel te nemen aan het Heilig Avondmaal, biedt vandaag elke zondag een plaats vol liefde, geloof en God. Deze kerk, die een kathedraal waardig is, (de voormalige Sint-Godelievekerk in de Goedheid-straat) is het resultaat van de inspanningen van metropoliet Athenagoras en vader Bernard zodat de orthodoxe gelovigen Gods zegen kunnen delen en de weg van Christus kunnen volgen hier naast onze huizen in Oostende.
Dit feest is ook een bekroning van de inspanningen en het geloof en de gebeden van dankbaarheid van alle gelovigen die met lichaam en ziel aanwezig waren sinds die jaren dat deze wijngaard begon te groeien. Sommigen van hen zijn voor eeuwigheid geboren, maar zij die zondag aanwezig waren een levend getuigenis van geloof, van liefde voor de naaste zijn, ongeacht waar onze naaste vandaan komt.
Na de Goddelijke Liturgie zaten de mensen rond de tafel om vele herinneringen te delen en van de verschillende gerechten te proeven die ze zelf voor hun naaste hadden bereid. Aan de tafel vertelde vader Bernard ook zijn verhaal, maar tegelijkertijd is hij de enige die een overzicht heeft van de belangrijkste gebeurtenissen in het leven van de gelovigen aan tafel. Hij is degene die hun verdriet en vreugde kent, hij is degene die over ons waakt en ons met Christus, door middel van de Heilige Mysteries, verbindt als we bezorgd zijn en lijden of als we vreugde hebben. Hij is als een stille geloofsboom in wiens schaduw de pasgeborenen, de jongeren en de ouderen schuilen. Ik heb gezien Mgr. Athenagoras zit aan tafel met vader Bernard, blij kijkend van vriendschap en liefde, mooie woorden delend die het licht uit zijn ziel laten stralen. Zijn wijngaard is veel groter geworden maar Brugge en Oostende blijven de eerste takken.
En ik moet denken aan het prachtige gebed dat Mgr. Athenagoras uitspreekt tijdens elke liturgie: ‘ Heer, Heer, kijk uit de hemel neer, en zie en bezoek deze wijngaard en richt hem weer op, die door uw rechterhand geplant werd’ (Psalm 79, 15-16).
Een gemeenschap waarin liefde voor de naaste wordt getoond, wordt een gezonde gemeenschap en het leven wordt verlengd. Maar dat is niet alles: elke ontmoeting in Christus zijn druppels van tijd die veranderen in druppels van eeuwigheid.
Natuurlijk kunnen de nieuwe gelovigen die naar onze parochie zijn gekomen deze herinneringen niet delen, maar op hun beurt zullen zij over 20 jaar al hun eigen verhaal te vertellen hebben.
Voor de oud-gelovigen van de parochie Brugge en Oostende zijn deze jaren in hun hart gebleven zoals blijkt uit de mooie brief die Patrick voorlas in de kerk. Dit alles zijn niet zomaar herinneringen: het zijn gezegende momenten buiten tijd en ruimte, ingeschreven in de eeuwigheid als een getuigenis van het geloof van mensen en Gods liefde voor mensen. Naar mijn bescheiden mening is dit hoe de eeuwigheid in ons wordt gebouwd: door onze naaste lief te hebben en door Christus lief te hebben.
‘En ik zeg je: jij bent Petrus de rots. Op die rots zal ik mijn kerk bouwen. Mijn kerk zal er zijn zolang deze wereld bestaat. Aan jou geef ik de sleutels van de poort naar de nieuwe wereld. Want de besluiten die jij hier op aarde neemt, zullen ook geldig zijn in de hemel. (Matteüs, 16, 18-19)
