Gisteren, 11 augustus 2020, had in het Klooster van de Moeder Gods Aller Bescherming te Bussy-en-Othe (Frankrijk) de begrafenis plaats van Vader Boris Bobrinskoy, Protopresbyter van de Oecumenische Troon. Het was een bijzondere dag voor de Orthodoxie in West-Europa, een dag van eenheid en verbondenheid. Iets waar onze Kerk vandaag de dag veel nood aan heeft.
Enkele honderden gelovigen waren samen gekomen om te bidden voor zijn eeuwige zielenrust en hem te begeleiden tot zijn laatste rustplaats, op het kerkhof van Bussy-en-Othe. Eerst werd er een Goddelijke Liturgie gevierd, voorgegaan door Aartspriester Alexis Struve, bisschoppelijk vicaris voor de Parochies van Russische Traditie, die omringd was van priesters en diakens. De Liturgie werd bijzonder mooi gezongen, in het Slavisch, door de monialen van het Klooster, o.l.v. de Abdis Moeder Emiliani. Nadien volgde de Begrafenisdienst voorgegaan door Zijne Eminentie Metropoliet Emmanuel van Frankrijk, eveneens omringd van priesters en diakens, behorende tot diverse lokale Orthodoxe Kerken. De hymnen werden gezongen in het Frans door een koor o.l.v. Pierre Rehbinder.
De echtgenote van Vader Boris, Matouchka Hélène, en hun kinderen en kleinkinderen zaten aan de zijde van de kist. In de menigte merkte men ook de aanwezigheid op van enkele bisschoppen (Metropoliet Athenagoras van België, Aartsbisschop Job van Telmissos en Bisschop Symeon van Domodedovo), maar ook van Dom Michel Mallèvre, dominicaan en hoofdredacteur van het oecumenisch tijdschrift Istina, en dus vertegenwoordiger van de Rooms-Katholieke Kerk.
Opmerkelijk was hoe de eenheidsfiguur, die Vader Boris was, op zijn uitvaart orthodoxe clerici rond hetzelfde altaar samenbracht om deel te hebben aan het Lichaam en Bloed van Christus. Dit is helaas geen evidentie meer, sinds de orthodoxe christenen in de Diaspora meer dan ooit verdeeld zijn. Zo verbrak het Patriarchaat van Moskou de communio met het Oecumenisch Patriarchaat omwille van de toekenning van de autokefalie aan de Orthodoxe Kerk van Oekraïne. Het verbreken van de communio wordt als bijzonder pijnlijk en onaanvaardbaar ervaren. De orthodoxe christenen in West-Europa willen dat er spoedig een einde komt aan dit droevig besluit en dat we opnieuw samen de Liturgie kunnen vieren. Welke getuigenis van het christen-zijn leggen we af in een wereld die steeds meer afstand doet van God en diens Kerk? Alleen maar van verdeeldheid, daar waar we geroepen worden tot eenheid en naastenliefde. Laten we – zonder uitstel – samen bidden en werken aan het herstel van die eenheid.
We zijn ervan overtuigd dat Vader Boris ons hierin zal helpen dit en elk geschil te overstijgen, opdat we voorbeelden zouden zijn van die eenheid die Christus zelf van ons verlangt! Die overtuiging hebben we, omdat Vader Boris zelf de nodige kwaliteiten had om te overbruggen, om te relativeren en om op de juiste wijze pastoraal en geestelijk raad te geven. Zijn blik en enkele woorden volstonden om u terug op het juiste pad te zetten! Hij was ook de man van de dialoog, zowel inter-orthodox als op oecumenisch vlak. Deze kwaliteiten maakten van hem een waarachtige bruggenbouwer, een verzoener en voorbeeld voor ons allen.
Na de uitvaart werd iedereen uitgenodigd om een lichte maaltijd in de binnenkoer van het Klooster, waar clerus en gelovigen de familie en de monialen verder omringden in hun beproeving.
Vader Boris Bobrinskoy werd te Parijs geboren op 25 februari 1925, in een gezin van de Russische emigratie. Na school te hebben gelopen bij de Paters Jezuïeten volgde hij zijn theologische opleiding aan het Orthodox Theologisch Instituut Saint-Serge te Parijs, waaraan hij vele jaren nauw verbonden bleef. Zo werd hij in 1954 professor van dogmatische theologie en in 1993 decaan van het Instituut. De spirituele grondslag van zijn theologische vorming vond hij bij zijn leermeesters, de grote figuren van de zogenaamde Parijse School, zoals Vader Nicolaas Afanassieff, Vader Georges Florovsky en Vader Alexander Schmemann, met een hernieuwde aandacht voor de Kerkvaders, de Bijbelse herbronning en de na-oorlogse liturgische vernieuwing. Hij werd Doctor in de Theologie. Als priester ontplooide hij een heel actieve pastorale activiteit. Einde de jaren zestig werd hij de rector van de Franstalige Parochie van de Heilige Drie-Eenheid te Parijs, gevestigd in de Crypte van de Orthodoxe Kathedraal van de Heilige Alexander Nevsky. Ook als geestelijke vader bleef hij altijd en voor iedereen beschikbaar voor het sacrament van de Biecht. Zo was hij een echt geestelijk toeverlaat voor ontelbaren, ook voor vele jongeren.
Hij was de voorzitter van ‘La Voix de l’Orthodoxie’, een vereniging die hij in 1981 had opgericht om religieuze uitzendingen voor Rusland uit te zenden. Tevens wordt hij geteld onder de oprichters van de Orthodoxe Fraterniteit in West-Europa.
Metropoliet Athenagoras van België met Mgr Job en Mgr Symeon.
