EEN THUIS WEG VAN HUIS

EEN THUIS WEG VAN HUIS

Iulita Osichenko –

student Europacollege Brugge

Een jaar geleden zat ik in mij kamer in Sofia en zocht ik op het internet naar een orthodoxe kerk in Brugge, waar ik voor een jaar zou gaan studeren. Vandaag zit ik terug in dezelfde kamer terwijl ik mij bedenk dat, hoewel mijn studiejaar voorbij is, de kerk in Brugge voor altijd als een thuis zal aanvoelen voor mij.

Een bleekgeel gebouw, bijna onopvallend in de Ezelstraat, in een rij met andere gebouwen. Enkel de gebrandschilderde ramen en het plakkaat op de deur onthullen dat het geen gewoon gebouw is; er staat te lezen – “Orthodoxe Kerk H. Konstantijn en Helena, Brugge.”

Ik ging er de eerste zondag na mijn aankomst naartoe. De kerk was mooi – de warme kleuren deden je thuis voelen, alles leek er vertrouwd – de rijen stoelen aan de zijkant van de kerk, de ikonen op de muren. De dienst was in het Nederlands, maar voor iemand die de woorden kent, was het niet moeilijk om te weten waar we ons tijdens de liturgie bevonden. Natuurlijk voelden sommige dingen anders aan, maar de essentie en de geest waren dezelfde.

Ik ging iedere zondag, leerde de mensen beter en beter kennen, bleef voor de koffie na de dienst, maar het beste overkwam mij in september, toen vader Bernard mij uitnodigde om mee te zingen in het koor. “Maar het is in het Nederlands !” – zei ik. “Ik spreek helemaal geen Nederlands !” Maar hij had gelijk dat dit er niet toe deed – natuurlijk struikelde ik heel vaak tijdens de eerste weken (of maanden), maar stilaan kropen het gevoel en de melodie van de taal naar binnen en voelde ik dat ik beter en beter werd in het ontcijferen van de lange woorden. Hoewel het dezelfde dienst en dezelfde gebeden zijn, klinken ze toch steeds anders in elke taal – een nieuwe laag van betekenis komt naar boven en het was boeiend om de van kinds af aan vertrouwde diensten in een nieuw licht te zien verschijnen. Maar nog meer vreugde gaf het om te zien hoe deze ene gemeenschappelijke taal alle mensen in de kerk kon verenigen, hoewel ze uit meer dan tien landen afkomstig waren – België, Nederland, Roemenië, Bulgarije, Polen, Griekenland, Georgië, Rusland, Moldavië, Syrië en nog meer. Om met Pasen “Christus is verrezen” in al deze talen te horen, was een ongelofelijk moment!

Ieder van mijn vrienden die mij kwamen bezoeken, vertelden mij nadien hoe gelukkig ze waren dat ze gekomen waren. Twee zeer goede vrienden van mij kwamen voor Pasen en ze zeiden dat het een mooie en vreugdevolle viering was en dat het hen toeliet om een glimp van de Orthodoxie op te vangen die hen diep raakte. Verschillende van mijn orthodoxe collega’s van het Europacollege die er ook waren met Pasen, waren zeer geraakt door het feit dat ze het paastroparion in hun eigen taal hoorden zingen – Roemeens, Georgisch… Ze zeiden : “We hadden dit nooit verwacht ! We waren zo gelukkig om hier een stukje van thuis te kunnen horen !” Een andere goede vriendin van mij die hier was, schreef in haar jaarboek dat de beste herinnering van het ganse jaar de “morgen in de Orthodoxe kerk” was. Het is ongelofelijk hoe elke persoon die deze kerk binnenstapte, haar met zulke warmte en voldoening herinnert ! Ik kan voor mezelf hetzelfde zeggen – ik was het gelukkigst iedere keer dat ik de kerk binnenstapte en het bracht mij bij mensen wiens vriendschap ik voor altijd zal koesteren.

Om een deel van deze gemeenschap te worden, om mensen te horen vragen “Wanneer vertrek je ? Kom je terug?” en zo gelukkig te zijn wetende dat ik de kans zal krijgen om ooit terug te keren ! Dit alles was het meest ongelofelijke geschenk van boven en ik heb te weinig woorden om God ervoor te danken. Voor de thuis die ik er vond, voor alle vriendschappen en steun, de lange gesprekken bij de koffie en thee, het zingen en het koor, en voor iedere dienst waar ik deel van uitmaakte – deze kerk maakte een zeer belangrijk deel uit van mijn jaar in Brugge, en ik hoop dat het hier niet eindigt ! Met liefde voor iedereen die ik ontmoette in deze wonderlijke parochie.

 Sofia, 17 juli 2019

NOG EEN GETUIGENIS

Tihomir Tsenkulowvski –

student Europacollege Brugge

Het was een vriendin van mij van het Europacollege – Iulita – ook een studente uit Bulgarije – die mij voor het eerst uitnodigde in de Orthodoxe kerk te Brugge. Ik was onder de indruk van de schoonheid van het interieur en het herinnerde mij in grote mate aan de verbazingwekkende antieke kerken in mijn thuisland. Wat meer is, het straalde dezelfde warmte en boeiende mystiek uit.

Na de liturgie gingen we allen naar boven voor een kleine bijeenkomst en ik was blij verrast door de gemeenschapsatmosfeer. Vader Bernard gaf ons een warm welkom en ik was blij om de mensen uit België, Roemenië, Georgië, Rusland en Griekenland die regelmatig naar de zondagsliturgie komen, te mogen ontmoeten en spreken. Er was een familiale sfeer. Ik bezocht de kerk verschillende keren gedurende mijn academisch jaar in het Europacollege.

In het begin van 2019 ontving ik het droevige nieuws van het overlijden van mijn dierbare grootmoeder Ivanka, toen mijn broer Petar mij bezocht, en we gingen de volgende dag allebei naar de kerk om wat troost en vrede te vinden. Het heeft voor mij altijd veel betekend om een kaars in de kerk aan te steken en een gebed op te zeggen – voor vrede in onze wereld, voor gezondheid en voorspoed, maar ook voor de zielen van onze geliefde, overleden verwanten. Het was voornamelijk mijn grootmoeder die mij als kind bij de hand naar de kerk in mijn thuisstad meenam en die mij in aanraking bracht met de schoonheid van het Orthodoxe, Christelijke geloof. Nu is het voor mij moeilijk te aanvaarden dat ze er niet langer is maar ze zal altijd bij mij in mijn hart zijn.

Dank u, vader Bernard, voor uw vriendelijkheid en om ons te verwelkomen in de Orthodoxe gemeenschap te Brugge. Ik kijk ernaar uit om u te bezoeken telkens ik in Brugge ben