Christus is verrezen ! Hij is Waarlijk verrezen!
Door omstandigheden kon ik pas op vrijdag in de namiddag in Brugge aankomen om op uitnodiging van Vader Bernard de diensten van de Grote Week te komen meevieren in zijn parochie. De vieringen van donderdag en vrijdagnamiddag heb ik dus niet kunnen bijwonen jammer genoeg. Maar hoe ik de andere vieringen heb ervaren, daar wil ik graag van getuigen!
Grote Vrijdag: De dienst van het Heilig Epitafios:
Omdat ik het eigene van deze dienst niet kende was het voor mij niet gemakkelijk om alles te volgen. Wel was ik al onmiddellijk onder de indruk van de sfeer die in de kerk heerste: duisternis, de priesters in zwarte gewaden, de gezangen van het koor.
Toen ik later de betekenis van de gezangen begreep, voelde ik ook hoe de droefheid weerklonk in die klaagliederen. Toen deze liederen door verschillende mensen in hun taal werden herhaald, was dit voor mij een duidelijke bevestiging dat het lijden en het sterven van onze Heer de hele wereld raakt. Het in het donker in processie ronddragen van het Heilig Epitafios, omringd door kaarsjesdragende mannen, vrouwen en kinderen en begeleid door het zingende koor maakte me stil! Met die stilte in mijn hart heb ik in navolging van alle andere gelovigen het Heilig Epitafion op het einde van de viering benaderd en vereerd.
De Paasnacht:
Wanneer ik in de kerk aankwam, was er al veel volk, en het aantal aanwezigen zou nog erg aangroeien. De kerk was nog in duisternis gehuld. Zo bleef het tot de priester de vreugdevolle boodschap – in vele talen – verkondigde: “Christus is verrezen!”, door iedereen beantwoord met een overtuigd “Waarlijk, Hij is verrezen” en waar als blijk van die nieuwe, stralende heerlijkheid alle kaarsen werden ontstoken en het licht aan mekaar werd doorgegeven.
Hierna ging iedereen in processie naar de binnenplaats om daar, wijl elk zijn eigen kleine paaskaars droeg, te luisteren naar de voorlezing van het heilig evangelie. Onder de klanken van vreugdevol klokkengelui werd hierna de kerk opnieuw binnengetreden om de grote en blije Liturgie van Pasen te vieren. Verschillende keren kwam Vader Bernard tijdens die dienst vol vreugde de boodschap herhalen dat Christus verrezen is, wat ook nu weer door ieder in de eigen taal blij bevestigd werd.
Wat ik wel jammer vond is dat tijdens deze indrukwekkende Liturgie van de H. Joannes Chrysotomos de mooie gezangen van het koor zo lang gestoord werden door luid gepraat van een paar mensen. Heel mooi was het dan weer toen – ook weer in verschillende talen – het lied werd gezongen dat de verrijzenis van Christus en zijn overwinning op de dood belijdt. Vervuld van die blijde overtuiging keerde ik weer naar mijn verblijfplaats bij de zusters Karmelietessen.
De Grote Vespers van Pasen
Zondagmorgen dan was het in de kerk een blij weerzien om samen deze Grote Vespers te vieren. Waar op vrijdag duisternis en zwart verwezen naar droefheid en rouw, was nu, net als in de paasnacht, alles weer in volle licht en pracht, tekens van blijdschap en volop leven.
Aandoenlijk was het om zien hoe op het einde van deze Liturgie door de priester onder het uitspreken van de paaswens ook aan de allerkleinsten een paasei werd geschonken. Groot respect heb ik voor de koorleden die vandaag en tijdens alle voorgaande vieringen zo veel hebben bijgedragen om telkens weer zingend en biddend luister te geven aan elk gebeuren. Een oprechte dank en proficiat
Na de plechtigheid was iedereen uitgenodigd op de feestelijk agapen. Ik moet bekennen dat ik eerder aarzelend was om daar ook aan deel te nemen, maar dat de grote hartelijkheid die ik van Vader Bernard, Vader Bart, zijn echtgenote, Vader Theofiel en nog zoveel andere mensen mocht ervaren, mij over de streep heeft getrokken. Aan tafel heb ik dan nog de eer gehad Mgr. Athenagoras te ontmoeten die me nog een mooie bedevaart toewenste naar de Helige Athosberg en waarvoor hij me voorheen al een aanbevelingsbrief had gegeven.
Als besluit van dit alles wil ik graag getuigen van de diepe indruk die ik aan het bijwonen van de diensten van deze Grote Week heb overgehouden. Ik was getroffen door de samenhorigheid die zo zichtbaar was, ik was getroffen door de oprechte geloofsgetuigenis die bij het volbrengen van elke viering tot uiting kwam! Ik ben Vader Bernard daarom heel dankbaar dat hij mij daartoe de kans heeft gegeven. Ik wil ook graag Vader Bart, zijn echtgenote Frieda en Vader Theophile oprecht bedanken voor de fijne gesprekken die we hadden, en voor hun warme hartelijkheid tegenover mij.
Van harte wens ik de gemeenschap van de parochie van de H. Helena en Konstantijn nog veel vreugdevolle dagen in hechte verbondenheid toe.
verslag W. D. Milonas