Grote Donderdag
Het Officie van de Twaalf Evangelieën
‘s Avonds wordt het nachtofficie van Goede Vrijdag aangevangen: “De dienst van de 12 Evangeliën”
Tijdens deze Metten van Goede Vrijdag worden de 12 Evangelies gelezen die het lijden van Christus verhalen, beginnend bij het laatste onderhoud van Christus met zijn apostelen tijdens het Laatste Avondmaal en eindigend met zijn graflegging in de tuin van Jozef van Arimathea.
Tussen de lezingen worden er hymnen gezongen waarin het verraad van Judas en de boosaardigheid van de Joden worden veroordeeld.
Over heel het officie ligt een sfeer van stilte en rust. Gedurende de lezingen van het Evangelie staan de gelovigen met brandende kaarsen in hun handen.
Deze dag waarop wij het Heilig en Verlossend Lijden herdenken kunnen we best bestempelen als een dag die het mysterie van de dood herdenkt. Een continue wake rond het graf die zal aanhouden tot de metten van de Grote Zaterdag.
De laatste etappes van Jezus lijden volgen we het best aan de hand van de Twaalf Evangelieëndienst.
Het eerste Evangelie is de aanhef: de Mensenzoon 
is nu verheerlijkt en God is verheerlijkt in Hem (Joh. 13, 31).
Het tweede Evangelie: Jezus geboeid voor Annas en Kajafas.
Het derde Evangelie: de beslissing van het Sanhedrin: Hij verdient de dood.
Het vierde Evangelie: Jezus voor Pilatus en de dialoog met Pilatus.
Het vijfde Evangelie: Pilatus laat Jezus in de handen van de Joden over: geseling en bespotting.
Na het 5de Evangelie wordt het groot Kruis door de priester in processie gedragen en in het midden van de Kerk geplant en zal er blijven staan tot aan het uur der Verrijzenis.
Tussendoor zingt het koor uitzonderlijk mooie hymnen:
“Heden hangt aan het hout Hij Die de aarde gehangen heeft boven de wateren. De Koning der Engelen draagt een kroon van doornen. Hij Die de hemel met wolken bekleedt, wordt in spottend purper gehuld. Hij die in de Jordaan Adam weer heeft vrijgemaakt, wordt in het gelaat geslagen. De Bruidegom der Kerk wordt met spijkers vastgenageld; de Zoon der Maagd wordt met een lans doorboord. Wij aanbidden Uw Lijden, O Christus. Toon ons nu ook de heerlijkheid van Uw Verrijzenis.
(15e Antifoon)
Het zesde Evangelie: de doornenkroning en verdere bespotting aan het kruis. Dat Hij van het kruis afkome !
Het Synaxarion geeft de synthese weer van wat heden beleefd wordt:
“Op deze Grote en Heilige Vrijdag vieren wij het heilig, verlossend en ontzagwekkend Lijden dat onze Heer, God en Verlosser Jezus Christus voor ons heeft ondergaan: het bespuwen, de slagen, de geseling, de beledigingen, de bespotting, de purperen mantel, de rietstok, de spons met azijn, de nagels, de lans: en bovenal het Kruis en de dood. Dit alles is op deze Vrijdag gebeurd. Maar ook de verlossende belijdenis op het kruis van de goede Rover, die met Hem gekruisigd was”.
Door dit medelijden, dat de krachten der natuur teboven gaat, en dat niemand anders voor ons had kunnen hebben gedaan: behalve Gij, Christus onze God, ontferm U onzer.
Het zevende Evangelie laat ons de honderdman zeggen: Waarlijk Hij is de Zoon van God (Mat. 27, 54).
Het achtste Evangelie zal ons steeds bijblijven wanneer wij het gebed voor de Communie bidden: Jezus denk aan mij, wanneer Gij in uw Koninkrijk gekomen zijt.
Het negende Evangelie laat ons de laatste woorden van Jezus horen: Het is volbracht ! Zijn werk is inderdaad volbracht maar is niet het einde. Onze verlossing begint nù pas. Nu gaan wij Hem volgen, eerst om samen met Nikodemus en Jozef van Arimathea het Lichaam te wikkelen in zwachtels doordrenkt met welriekende kruiden en te waken gedurende de ganse nacht bij het graf (tiende t/m het twaalfde Evangelie).
De dienst eindigt met de Dringende Litanie en met de slotzegen door de priester.
“Dat Christus onze waarachtige God, Die omwille van ons bespuwing, kaakslagen, geseling, het kruis en de dood verduurd heeft, voor de verlossing der wereld, Zich over ons ontferme en ons redde…”
