Welkom

Zaterdag: Vespers om 18.00
Zondag: Metten om 9.00u en Goddelijke liturgie ca 10.00u.

• Grote Week en Pasen
• Parochiefeest
• Grote feesten kerkelijk jaar

De orthodoxe parochie van de HH. Konstantijn en Helena, gelegen in de Ezelstraat 85 te Brugge, maakt deel uit van het Aartsbisdom van België en Exarchaat van Nederland en Luxemburg, en staat onder de bescherming van het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel.
Deze Parochie heeft tot voornaamste doel de integratie van de orthodoxe gelovigen van de streek in het liturgisch leven, volgens de traditie van de Heilige Orthodoxe Kerk. De Kerkvaders herinneren er ons steeds aan dat wij voor onze redding, de redding van onze ziel, een sacramenteel leven in de schoot van de Kerk moeten leiden. In de Orthodoxe Kerk en voor de orthodoxe gelovigen is elke activiteit een verlenging van de Eucharistie, die de “communio” bij uitstek is, in de ware zin van het woord. Vandaar het belang van en de reden voor de oprichting van deze Parochie.
Sinds de erkenning van deze Parochie door de overheid (1998) is er een compleet liturgisch leven: alle zaterdagen Vespers en ‘s zondags Metten gevolgd van Goddelijke Liturgie. Ook op grote feesten viert men er de Goddelijke Liturgie.
Tot de parochiegemeenschap van Brugge behoren orthodoxen van de meest diverse afkomst: Grieken, Syriërs, Russen, Serviërs, Roemenen, Bulgaren, Georgiërs, Polen, alsook Belgen. Kortom het is een parochie voor alle orthodoxe gelovigen van de regio Brugge – Oostkust (Brugge, Oostende, Blankenberge, Knokke, Torhout, en zelfs een deel van het Nederlandse Zeeland). Daarbij komen nog de gemiddeld vijftien tot twintig orthodoxe studenten van het Europacollege, die er heel hartelijk onthaald worden.

Reeds lang bestaat het verlangen voor het bestaan van een orthodoxe parochie in Brugge. Concreet brengt ons dat terug naar het jaar 1983, toen op initiatief van Aartspriester Ignace Peckstadt en Stelios Bois de toen pas-verkozen Metropoliet Panteleimon van Belgie er een Goddelijke Liturgie kwam celebreren in de toenmalige «Oecumenische Kapel» in de Boeveriestraat (nabij het Zand). Vader Ignace celebreerde er ook een tweede Goddelijke Liturgie.
Gebrek aan tijd en energie voor een goede organisatie lieten niet toe dat er regelmatige Diensten konden worden gevierd, met als gevolg dat er geen parochiaal leven mogelijk was.
Sinds de vestiging van Vader Bernard Peckstadt in de streek in 1989, groeide bij zijn broer, Bisschop Athenagoras, en hemzelf een diepere bewustwording dat er in het Brugse een orthodoxe parochie zou moeten zijn. Zij keken ook toekomstig gericht: zou het gezin van Bernard en Catherine hun leven lang naar Gent moeten kerkgaan?
Vader Athenagoras, Bernard en Catherine beslisten dat ze enkele orthodoxen van Brugge en omstreken zouden opzoeken om met hen over deze zaak te praten. In 1992 zochten ze opeenvolgend de gezinnen Stelios Bois en Nikolaos Venetis op. Beide gezinnen vertoonden zonder aarzelen een belangstelling, niet alleen voor het bestaan van een orthodoxe parochie in Brugge, maar evenzeer voor het meebouwen eraan! Ondertussen waren Bisschop Athenagoras en Vader Bernard reeds begonnen met het verzamelen en opslaan van namen en adressen van orthodoxen van de regio «Brugge – Oostkust».
Op de dag van het Feest van de Heilige Theofanie van het jaar 1993 heeft Bisschop Athenagoras (toen nog aartsdiaken) Metropoliet Panteleimon officieel de zegen gevraagd om aan de organisatie van een orthodoxe parochie in Brugge te werken. Het is met deze zegen en goedkeuring dat begin 1995 dit project langzaam vorm kreeg.
Bisschop Athenagoras beklemtoonde steeds het panorthodox karakter dat deze Parochie zou moeten hebben; nl. een parochie van en voor alle orthodoxe gelovigen van de streek, ongeacht hun afkomst en taal. Vandaar dat men in de celebraties naast de lokale taal ook wat de traditionele orthodoxe talen zou aanwenden, naargelang de behoeften.
Hij stelde voor de parochie toe te wijden aan de Heiligen Konstantijn en Helena, Heiligen van de Onverdeelde Kerk die door alle christenen vereerd worden. Deze Heiligen herinneren ons enerzijds steeds aan het Kostbaar Kruis (dat volgens de Traditie door de Heilige Helena in Jeruzalem gevonden werd en overgebracht werd naar Byzantium) en anderzijds aan de grote hoofdstad van de Orthodoxie, Constantinopel, zetel van onze Oecumenische Patriarch. Een Brugse randgemeente heet niet voor niets «St. Kruis». In deze randgemeente bevindt zich een relikwie van het Heilig Kruis van Christus. Komt daarbij dat in de ganse Benelux er geen orthodoxe kerk is toegewijd aan deze Heiligen. Ook de periode van hun feest is gunstig: omdat er dan in ons Aartsbisdom geen andere parochiefeesten zijn, maar ook omdat het klimaat dan zachter is.
Zo kwam een stille droom van vele orthodoxen nederig maar zeker tot vervulling…
In het eerste kwartaal van het jaar 1995 werd deze Parochie tot het leven geroepen onder de bescherming van de Heiligen Konstantijn en Helena, een Parochie die behoort tot de jurisdictie van het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel (Aartsbisdom van Belgie).
Was in het prille begin het ritme van liturgisch leven eerder zwak – en dit omwille van onvermijdelijke omstandigheden – dan was dit juist een zinvolle periode die de verspreide en verlaten orthodoxe gelovigen van Brugge en omstreken de kans gaf van zich te situeren of hersitueren in het Lichaam van Christus en het sacramenteel leven van de Orthodoxe Kerk. Want vergeet men het niet: velen van hen hebben lange tijd geen echte gelegenheden gehad een eucharistisch en communautair leven te lijden.
Ook in deze nederige Parochiegemeenschap gaat alle aandacht uit naar het wezenlijke van het ecclesiale-zijn: en dit is de liturgische dimensie die de gelovige helpt het goddelijke en heilige te benaderen en te delen. De orthodoxe liturgische traditie is echter geen vorm van vlucht uit de realiteit of van de maatschappij, maar poogt precies de gelovige te verheffen boven het wereldse levensritme waarin hij dagelijks gedompeld is.
Op oecumenisch vlak is de Parochie actief. Bisschop Athenagoras Peckstadt, die de eerste rector van de parochie was, maakte sinds vele jaren deel uit van de Oecumenische Gebeds- en Bezinningsgroep van West-Vlaanderen die eens per maand samenkomt. Ook in de Gebedsweek voor de Eenheid nam hij actief deel aan tal van initiatieven. De nieuwe rector, Vader Bernard Peckstadt volgt hierin dezelfde lijn en is tevens lid van de Oecumenische Gebeds- en Bezinningsgroep van West-Vlaanderen.

De Brugse Orthodoxe Parochie is gevestigd in een vijftiende eeuws monument gelegen in de Ezelstraat 85.

Ons koor stond van bij het begin van onze parochie onder de leiding van onze koorleider Carlo Snauwaert. Er was een pionierswerk nodig voor het opstellen op computer van de partituren, met de aangepaste muzikale bewerking en met de Nederlandse vertaling.
Carlo heeft alle diensten herwerkt zowel Vespers, Metten, Goddelijke Liturgie, Doop, Huwelijk, Dienst der Overledenen, diensten in de Grote Week, met daarbij nog alle veranderlijke gezangen volgens de acht tonen en de feesten die gevierd worden. Zowel kleine als grote feesten hebben elk hun eigen gezangen. Nog steeds werkt hij verder om alles nog te verbeteren en verder uit te werken. Als leden van de Parochie kunnen we hem hiervoor niet voldoende danken voor alles wat hij reeds jaren verwezenlijkt heeft.
De Diensten worden hoofdzakelijk in het Nederlands gezongen door een polyfonisch koor (vier stemmen).

 Dankzij het enthousiasme van onze koorleiders en koorleden worden de liturgische gezangen behoorlijk uitgevoerd. Ook worden er enkele gezangen volgens de Byzantijnse muziek gezongen in het Grieks of het Nederlands.

Ons Parochiekoor
Ons parochiekoor staat onder leiding van onze koorleider Stefaan Coudenys en bestaat uit enkele enthousiaste koorleden waaronder volgende koorleden:
Diana Rosu, Victoria Kulinicheva, Kris Paepe, Alexandra Petit-Jean (sopranen), Evgenia Krylova, Frieda De Vogel, Melania Rosu (alto’s), Stefaan Coudenys, Simon Vervisch (bas) Bert Forrez en Guido Verleye, Paul Remerie tenor. Iedereen is echter welkom om zich hierbij aan te sluiten.

Dank zij de regelmatige koorherhalingen die tweemaal per maand op woensdagavond gehouden worden, maakt ons koor steeds vordering.
Het koor is in feite de aanvoerder van het biddend Godsvolk. Dat houdt in dat iedereen die “stem” heeft in feite thuishoort in het koor. Daarom vragen wij aan allen die het willen en kunnen ons koor zouden komen verstevigen om samen God te loven te danken en tot hem te bidden.

DE HEILIGEN KONSTANTIJN EN HELENA
Onze parochie is toegewijd aan de Heiligen Konstantijn en Helena, Heiligen van de Onverdeelde Kerk die door alle christenen vereerd worden. Deze Heiligen herinneren ons enerzijds steeds aan het Kostbaar Kruis (dat volgens de Traditie door de Heilige Helena in Jeruzalem gevonden werd en overgebracht werd naar Byzantium) en anderzijds aan de grote hoofdstad van de Orthodoxie, Constantinopel, zetel van onze Oecumenische Patriarch.
Een Brugse randgemeente heet niet voor niets «St. Kruis». In deze randgemeente bevindt zich een relikwie van het Heilig Kruis van Christus. Komt daarbij dat in de ganse Benelux er geen orthodoxe kerk is toegewijd aan deze Heiligen. Ook de periode van hun feest is gunstig: omdat er dan in ons Aartsbisdom geen andere parochiefeesten zijn, maar ook omdat het klimaat dan zachter is.

Het leven van de Heiligen Konstantijn en Helena
Feestdag 21 mei

De Heiligen Konstantijn en Helena

De Heilige Konstantijn, Keizer van het Romeinse Rijk, de Apostelgelijke, met zijn moeder Helena. Hij was de zoon van de Romeinse Keizer Konstantios Chloros, en na diens dood werd Konstantijn door het Romeinse legioen tot Keizer uitgeroepen in Engeland, in York. Hij was een militair bevelhebber met grote kwaliteiten. Groot, knap, breed gebouwd, met een doordringende blik doch een zachte stem. Met geweldige energie wierp hij zich op elke zaak die hij onder handen had.
In 312 trok hij op naar Rome om te strijden tegen zijn mede-keizer en rivaal, de tirannieke Maxentius. Daar had hij het beroemde visioen gezien van het vlammend kruis aan de middaghemel, met de woorden : “In dit teken, overwin!”, terwijl in de nacht Christus hem verscheen met het Kruis als krijgsbanier. Inderdaad behaalde hij de overwinning en doordat hij in de Oriënt de wrede christenvervolger Likinios had overwonnen, maakte hij een eind aan de vervolgingen. In 313 riep hij het christendom uit tot de staatsgodsdienst, en zelf bekeerde hij zich rond 323.

Hij stelde levendig belang in theologische kwesties, hij riep in 325 het eerste Oecumenische Concilie bijeen in Nicea, waaraan hij zelf actief deelnam, ook bij de diepzinnigste kwesties; hij hield preken welke zijn gehoor verrukten, hij propageerde het christendom op elk gebied, maar was zelf nog niet gedoopt. Pas toen hij zwaar ziek was en bijna op zijn sterfbed, in 337, liet hij zich dopen. Daarvan bestaat een uitvoerig verslag. In de kerk van Helenopolis, waar hij tevergeefs genezing had gezocht in de beroemde warme bronnen, knielde hij vol eerbied neer om zich door handoplegging te laten inschrijven als catechumeen. Daarna ging hij naar een paleis in de voorstad van Nikomedië, waar hij de bisschoppen bij zich riep. Onder hen bevond zich de beroemde Ariaanse bisschop Eusebios van Nikomedië. Konstantijn zei dat hij altijd gehoopt had eens gedoopt te kunnen worden in de Jordaan; maar nu God het anders beslist had, wilde hij de Doop zonder verder uitstel ontvangen. Nu werd het koninklijk purper van hem afgenomen; hij was daaronder gehuld in stralend witte kleding. Ook zijn bed was geheel wit opgemaakt, zodat hij in zijn witte doopkleed op een wit sterfbed zou liggen, in afwachting van het einde.
En hoewel hij zich door de Ariaanse Eusebios had laten dopen, stelde hij toch een daad van uiteindelijke rechtvaardigheid door, ondanks de tegenwerpingen van Eusebios, bevel te geven diens felste tegenstander, Athanasios de Grote, uit de ballingschap terug te roepen.
Op de middag van Pinksteren, de 21e mei van het jaar 337, is Konstantijn gestorven, in zijn 64e levensjaar. Zijn lichaam werd in een gouden kist gelegd, en, geëscorteerd door het gehele leger, naar Constantinopel vervoerd. Daar bleef het drie maanden liggen in het paleis, omringd van brandende lampen en een voortdurende erewacht.
De heilige Helena is rond het jaar 247 geboren. Zij was groot in barmhartigheid en ijver voor Gods Kerk. Op hoge leeftijd trok zij nog naar Jeruzalem en vond daar in 326 het Kostbaar Kruis. Zij bouwde een kerk op de Olijfberg en stierf het volgend jaar, 80 jaar oud.


TROPARION t.8 – Nadat hij het teken van Uw Kruis had gezien aan de hemel, zodat hij, juist als Paulus, zijn roeping niet aan mensen ontleende, gaf de Apostel-koning de Rijksstad in Uw handen. Bescherm ons steeds in vrede door de Moeder Gods, enig Menslievende.

KONDAKION t.3 – Heden tonen Konstantijn met zijn moeder Helena ons het eerbiedwaardige Hout van het Kruis, dat een ergernis is voor het ongeloof, maar voor de gelovigen een wapen tegen de vijand. Want om ons is het aan de wereld verschenen als het grote overwinningsteken in de strijd.

“Het Kruis” is het tweemaandelijks contactblad van onze Parochie van de Heiligen Konstantijn en Helena van Brugge.

Een tijdschrift is de kroniek, en de kronieken zijn het leven van de mens. Hetgeen wij moeten leren over de Kerk en haar gelovigen is iets levendigs, iets waarachtigs en realistisch! Ons opzet bestaat erin van informatie te leveren over het leven van de Kerk, alsook de bezinning over actuele problemen die de ganse christelijke wereld bezighouden.

Dit tijdschrift wil in de eerste plaats de orthodoxe gelovigen van de regio Brugge informeren over het leven en de activiteiten van onze Parochie. Het liturgisch programma is ook te vinden in het contactblad. Naast artikels van theologische en spirituele aard, zal het een aantal vaste rubrieken omvatten met beknopte informatie over de grote gebeurtenissen van de Orthodoxe Kerk, zowel op wereldvlak als in eigen land.

HET KRUIS: Tweemaandelijks tijdschrift :

Redactieverantwoordelijke : Aartspriester Bernard Peckstadt.
Redactiesecretariaat: De Vrièrestraat 19 – B-8300 Knokke-Heist
Redactie: Metropoliet Athenagoras van België, Aartspriester Bernard Peckstadt, Aartspriester Bart D’Huyvetter.

Contact: E-mail: orthodoxie.brugge@skynet.be

Iedereen kan zich abonneren op dit tijdschrift van “HET KRUIS” door zijn adresgegevens te melden aan het redactiesecretariaat en mits betaling van het jaarlijks abonnementsgeld.

De Oecumensiche Troon, het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel, is de Moeder-Kerk en bijgevolg het Eenheidscentrum bij uitstek van alle Autokefale en Autonome Orthodoxe Kerken, die het juiste geloof en de kanonische orde hebben bewaard. Zijn dienstwerk als Eenheidscentrum bij uitstek in het leven van de Orthodoxe Kerk blijkt niet alleen uit zijn uitstekend kanonisch voorrecht van gelijkwaardige deelname met de oudere Kerk van Rome aan de eer van “Eerste Troon” (prima sedes) in de orde van de patriarchale tronen (kanon 3 van het IIe en 28 van de IVe Oecumenisch Concilie), maar ook uit zijn eeuwenlang dienstwerk in de getuigenis, de bewaking en de overlevering van het orthodox geloof.
Met het voortdurend en ononderbroken dienstwerk van de Troon van Constantinopel werd het synodale bewustzijn van de Kerk ten volle in werking gebracht, en dit om de authentieke relatie tussen het empirisch beleven en de dogmatische vastlegging van het geloof aan te duiden, zowel vòòr, als nà het grote schisma van 1054. Tevens werd de rijkdom van de traditie van de Kerkvaders nog systematischer aangewend bij de vorming van de goddelijke eredienst, de ascetische ervaring en de diverse uitdrukkingen van de orthodoxe spiritualiteit. Komt daar nog bij het hevig behoud van de missionaire verantwoordelijkheid voor de verspreiding over de gehele wereld van het Evangelie van de verlossing. De patristieke en kanonische traditie werden bepaald als criterium voor het aanvaarden van de tijdelijke en plaatselijke neigingen van overtreding van “de normen bepaald door de Kerkvaders”, volgens het historisch proces van de aanpassing van de inhoud van het geloof aan de nieuwe omstandigheden en de nieuwe vereisten van elk tijdperk en elke lokale Kerk en er werd meer algemeen de kenmerkende traditionele volheid van het orthodox leven bewaard.
Van het hoge bewustzijn van de historische verantwoordelijkheid voor de grootsheid van het geestelijk dienstwerk van de Moeder-Kerk, ontstonden de nieuwe lokale Kerken van het Oosten, die zich ontwikkelden met de zorg en steun van het Oecumenisch Patriarchaat, om het rijke spiritueel erfdeel van de Moeder-Kerk aan te bieden aan deze nieuwe orthodoxe volkeren. Alle volkeren, van Centraal-Europa tot aan de Kaspische Zee en van de Balkan tot aan de Baltische Zee, kenden het christelijk geloof van de missionaire activiteit van het Oecumenisch Patriarchaat. Ze beleefden de ervaring van het geloof met het geestelijk voedsel van de Moeder-Kerk, zonder natuurlijk de kenmerkende elementen van hun nationale tradities te doen opofferen.
Met dit breed perspectief van de missionaire verantwoordelijkheid, die de spirituele identiteit van het christelijke Europa vervolmaakte, werd het Oecumenisch Patriarchaat volgens de bepaalde criteria van de kanonische traditie in zijn werking Oecumenische Troon en Moeder-Kerk van de lokale Orthodoxe Kerken. In dit perspectief werd hem een supra-nationaal en supra-lokaal karakter van de kanonische rechten en van de regelmatige administratieve jurisdictie toegekend, terwijl hem in de geschiedenis een buitengewone rol toebedeeld werd, niet alleen voor de Orthodoxe Kerk, maar meer algemeen ook voor de christelijke wereld.
De band tussen de Oecumenische Troon met de hoogste cultuur en met het sterkste keizerrijk van de christelijke wereld, en dit voor ongeveer 11 eeuwen, kan niet en mag niet worden gebruikt om zijn oecumenische uitstraling te verklaren, aangezien zijn bijdrage in de vorming van de structuren en de oecumenische perspectieven van het keizerrijk zelf waarlijk bepalend waren en dus niet te verwerpen. De politieke theologie van de grote Kerkvaders van de IVe eeuw ligt aan de basis van de ganse politieke ideologie en van de culturele uitstraling van het Byzantijnse Keizerrijk. Het supra-nationaal karakter en het oecumenisch perspectief van het keizerrijk gingen harmonieus gepaard met het kerkelijk dienstwerk van de Oecumenische Troon. In dit kader begrijpt men beter dat de val van Constantinopel niet alleen het oecumenisch karakter van de kerkelijke verantwoordelijkheid en diakonia van de Troon van Constantinopel beperkte, maar precies daartegenover uitbreidde. Deze Troon blijft de waarborg bij uitstek van de eenheid van de lokale Orthodoxe Kerken en de kanonische vertolker van de zorg van de Orthodoxie bij de andere christelijke wereld.
_______________________
Bron: E. TZAFERIS, Het Oecumenisch Patriarchaat, uitgave van het Orthodox Centrum van het Oecumenisch Patriarchaat in Genève, Zwitserland, Athene, s.d.

Historiek van het Aartsbisdom van België en Exarchaat van Nederland en Luxemburg (Oecumenisch Patriarchaat)
Het Aartsbisdom van België en Exarchaat van Nederland en Luxemburg behoort tot de onmiddellijke jurisdictie van het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel. Als centrum van de Orthodoxie is dit Patriarchaat het eerste in de reeks van orthodoxe Patriarchaten en Autokefale en Autonome Kerken en draagt het sinds de 6e eeuw de hoge titel van Oecumenisch Patriarchaat.

Zijn Alheiligheid de Oecumenische Patriarch Bartholomeos verklaart dat dit geen «supra-kerk is, noch een grootmacht, maar een Kerk naar de ecclesiologische waarde en betekenis van de onverdeelde Kerk, band tussen de zuster-Kerken, coördinator van hun handelingen, drager van hun gemeenschappelijke actie en centrum van oecumenische dienst en gebed».

De eerste contacten en ontwikkelingen van Orthodoxie in onze gewesten dateren van de zeventiende eeuw. De eerste orthodoxen die er zich kwamen vestigen waren Grieken en russen. De aanwezigheid van Grieken in Nederland brengt ons terug naar 1644 en vroeger. Het archief van de Universiteit van Leiden leert ons dat daar toen drie Griekse orthodoxe geestelijken waren ingeschreven. In de 18e eeuw bijkt er verder in Amsterdam een niet onbelangrijke Griekse gemeenschap te zijn geweest. In 1779 slaagde deze gemeenschap erin een eigen kerk te hebben, toegewijd aan de Heilige Katerina.

Ook Antwerpen vergast sinds lang een orthodoxe gemeenschap, die hoofdzakelijk bestaat uit Grieken. Op initiatief van de Vice-Consul van Griekenland, de heer Chr. Nikolaïdis, besloot de orthodoxe gemeenschap in 1900 een eigen orthodox kerkgebouw aan te kopen. Even later kon de kerk – toegewijd aan de Boodschap van de Moeder Gods – worden gebruikt voor de regelmatige liturgische vieringen.

In 1926 ontstond te Brussel het genootschap «Broederschap van Griekse Dames», met zetel in de Stassartstraat 92 (Elsene). De benedenverdieping van dit gebouw werd ingericht tot kerk, toegewijd aan de Heilige Aartsengelen Michaël en Gabriël, terwijl de twee bovenverdiepingen ingericht werden voor een schooltje en andere activiteiten. Deze beide parochies bestaan tot op heden.

In 1946 werd te Rotterdam de «Vereniging van Grieken» (voor geheel Nederland) gesticht. Deze vereniging besloot een kerk te bouwen opgedragen aan de Heilige Nikolaas, patroonheilige van de zeevaarders. Het is de toenmalige Eerste Minister van Griekenland, de heer A. Papagos, die er de eerste steen kwam leggen.

In 1955 kwamen in België de eerste Griekse mijnwerkers aan. Die vestigden zich in de streek van Limburg alsook in Luik, Charleroi en Mons. De toenmalige Aartsbisschop van Thyateira, Mgr Athenagoras Kavadas, die toen nog als vertegenwoordiger van het Oecumenisch Patriarchaat jurisdictie had over geheel West-Europa, zorgde voor een eigen priester voor elk van deze steden. Bisschoppelijk vicaris voor de Benelux was Archimandriet Emilianos Timiadis, nu Metropoliet van Sylivria.

In 1963 verdeelde het Oecumenisch Patriarchaat zijn oud-enig Aartsbisdom van Thyateira (Europa) in vier, nl. de Aartsbsidommen van Thyateira en Groot-Brittannië, van Frankrijk, van Duitsland en van Oostenrijk. Voortaan behoorde België en Luxemburg tot het Aartsbisdom van Frankrijk en Nederland tot het Aartsbisdom van Duitsland.

Op 8 augustus 1969 riep de betreurde Oecumenische Patriarch Athenagoras het «Aartsbisdom van België en Exarchaat van Nederland en Luxemburg» tot leven, met zetel te Brussel. Het was Metropoliet Emilianos Zacharopoulos van Selevkia die tot eerste Metropoliet van België werd verkozen. Zijn intronisatie had plaats op 11 november van hetzelfde jaar.

De levensomstandigheden van de bedienaars waren bijzonder moeilijk en het werk dat zij moesten volbrengen was uiterst zwaar. Hun geloof heeft hen echter waardig gemaakt goed vooruit te gaan in hun pastorale verplichtingen.

In 1975 werd met financiële tussenkomst van de Griekse Overheid, de Evangelische Kerk van Duitsland, alsook van verscheidene weldoeners op naam van het Oecumenisch Patriarchaat een gebouw aangekocht (Charbolaan 71 te Brussel), dat sindsdien de zetel en residentie is van de Metropoliet van België.

Op 12 december 1982 werd Metropoliet Emilianos verkozen tot Metropoliet van Kos (Dodekanese). Enkele dagen later werd Bisschop Panteleimon Kontoyiannis verkozen aan het hoofd van het Aartsbisdom van België. Zijn Eminentie Metropoliet Panteleimon is gediplomeerde van het Theologisch Instituut van Halki en bedient sinds 1957 de orthodoxe gemeenschap in België, eerst als parochiepriester, dan als vicaris generaal en sinds 1974 als hulpbisschop. Bij zijn Intronisatie (23 januari 1983) telde het Aartsbisdom 13 parochies in België, één in Nederland en één in Luxemburg.

Twee jaar later ziet hij een lang verlangde zaak werkelijkheid worden. In 1985 werd de Orthodoxe Eredienst immers officieel door de Belgische Staat erkend. Een wet van 1988 voorziet de praktische organisatie van deze Eredienst. Deze bepaalt dat “de Metropoliet-Aartsbisschop van het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel of zijn plaatsvervanger” de vertegenwoordiger is “van het geheel van de Orthodoxe Kerk”.

Tijdens de 10 voorbije jaren werd heel veel gerealiseerd.

De goede verstandhouding van de Metropoliet met de Rooms-katholieke Kerk heeft als resultaat een steeds nauwer contact tussen de twee Kerken in België en de grote bijdrage van de Rooms-katholieke Kerk voor de aankoop van de Orthodoxe Kathedraal (27 oktober 1987) aan de Stalingradlaan 34 te 1000 Brussel.

Een parallelle samenwerking van metropoliet en priesters, evenals de bijdrage van vele gelovigen en bijzondere weldoeners maakte de volledige restauratie van de Kathedraal mogelijk, maar ook de bouw van de Kerk van de Heilige Barbara te Genk, van de Boodschap van de Moeder Gods te Utrecht en de stichting van het Klooster van de Geboorte van de Moeder Gods te Asten in Nederland.

Op 3 februari 1996 heeft Zijn Alheiligheid de Oecumenische Patriarch Bartholomeos de kapel van de Heilige Georgios in de Internationale Luchthaven van Brussel ingehuldigd.

In 1996 werd op een prachtige plek de kerk van de Ontslaping van de Moeder Gods en van de HH. Rafaël, Nikolaos en Irini te Houthalen gebouwd en ingezegend.

Op 31 oktober 1997 heeft de Staat Luxemburg de Grieks-orthodoxe parochie behorend tot het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel erkend.

In 1997 de nieuwe kerk van de Heilige Apostel Andreas te Gent.

In 1989 werd in de Vlaamse Gemeenschap van België orthodoxe godsdienstlessen toegelaten in het officieel onderwijs. In 1997 werd deze les tevens toegelaten in de Franse Gemeenschap van het land. Een Orthodox Vormingscentrum toegewijd aan de Heilige Johannes de Theoloog werd opgericht en vormt toekomstige leerkrachten godsdienstonderricht in het Nederlands en in het Frans. Tijdens het schooljaar 2001-2002 stond het Aartsbisdom in voor 1495 uren les per week, zonder onderscheid te maken van afkomst. Het Orthodox Vormingscentrum «Heilige Johannes de Theoloog» is momenteel gevestigd in een Centrum van het Aartsbisdom, nl. de «Griekse School Kestekidion», die recentelijk voor de tweede maal werd gerenoveerd. In hetzelfde gebouw worden lessen Griekse moedertaal gegeven door verantwoordelijken van het Griekse Ministerie van Onderwijs.

Het Aartsbisdom kent nu voornamelijk een geëvolueerde sociale activiteit met vooral belangstelling voor de jongere generatie, bezoek aan huis, ziekenhuizen en gevangenissen door de priesters en hun voortdurende beschikbaarheid voor de oplossing van alle mogelijke pastorale en sociale problemen.

Vandaag de dag behoren tot het Aartsbisdom van België 25 parochies in België; 4 parochies in Nederland; 1 parochie in het Groot-Hertogdom van Luxemburg; en kapellen in de Internationale Luchthaven van Brussel (A pier en B pier).

Voor de vervulling van de pastorale noden van de parochies wordt Zijn Eminentie Metropoliet Panteleimon bijgestaan door twee hulpbisschoppen, zowat 35 priesters en diakens, van Griekse, Belgische, Roemeense en andere nationaliteit.

Het pastorale werk van de Orthodoxe Kerk breidt zich steeds meer uit. Onlangs werd het Centrum van Orthodoxe Christelijke Aanwezigheid tot het leven geroepen, dat tevens dienst zal doen als Museum va de Orthodoxe Kerk in België.

Na meer dan 35 jaar bestaan is het Aartsbisdom van België en Exarchaat van Nederland en Luxemburg een voorbeeld voor wat betreft de relaties tussen de Griekse en Belgische autoriteiten, zijn contacten de Rooms-katholieke Kerk, alsook met de andere Orthodoxe Autokefale Kerken.

Orthodoxe parochie HH. Konstantijn en Helena
Adres: Ezelstraat 85 , Brugge
Aartspriester: Bernard Peckstadt
Tel: +32476499577
E-mail: orthodoxie.brugge@skynet.be
Bereikbaarheid: Nabij de Ezelpoort

Route op kaart