†
IN MEMORIAM AARTSPRIESTER IGNACE
ONVERMOEID DIENSTWERK IN DE KERK
Bij de geboorte voor de eeuwigheid van onze geliefde vader, Aartspriester Ignace Peckstadt, is het gepast zijn pastoraal dienstwerk voor de orthodoxen in Vlaanderen even in herinnering te brengen.
Vader Ignace mag inderdaad de spil en animator genoemd worden van de Orthodoxie in onze gewesten. Alles begon half de jaren zestig toen hij in Gent het genootschap “Apostolos Andreas” oprichtte, dat voordrachten inrichtte over de Orthodoxie, haar geschiedenis, leer en spiritualiteit. Zijn trouwe medewerkers van het genootschap waren de betreurden André Knapen en Antoine Van Bruaene. Het is niet zonder belang dat het genootschap onder de bescherming stond van de Heilige Apostel Andreas de Eerstgeroepene – patroonheilige van het Oecumenisch Patriarchaat – waaraan later de Orthodoxe Parochie van Gent zou worden toegewijd.
Eerste Orthodox congres in de abdij van Maele – Sint-Kruis Brugge (1972) georganiseerd door Vader Ignace toen nog geen priester samen met Olivier Clément.
De voorbereidende rol van het genootschap “Apostolos Andreas” m.b.t. de oprichting van de Parochie mag noch onderschat, noch overschat worden. Haar bedoeling was niet van aan proselytisme te doen en van een soort recruteringscentrale voor de Orthodoxie te zijn. “Apostolos Andreas” was er wel in geslaagd een zeker klimaat van sympathie t.o.v. de Orthodoxie te scheppen, haar spiritualiteit en liturgie te doen kennen, velen ervan bewust te maken dat zij aan het Westen iets waardevols te zeggen had. Deze geest bracht wel mede dat de oprichting van de Parochie door de christelijke gemeenschap globaal genomen niet alleen aanvaard werd, maar zelfs bij de meesten gunstig onthaald werd.
Het prille begin van de Orthodoxe parochie te Gent gesticht door Vader Ignace (1972)
Vanaf 1971 is Vader Ignace zich gemeend gaan inzetten voor de oprichting van een Orthodoxe Parochie in Gent. Hij bekwam een huis in het Sint Elisabethbegijnhof, dat van zijn stichting af (in 1234) tot aan zijn opheffing (in 1874) ononderbroken gewijd was aan de beoefening van het gebed en de christelijke spiritualiteit. Op zondag werd er de eerste Goddelijke Liturgie gevierd, voorgegaan door de betreurde Aartspriester Marc Nicaise, rector van de Orthodoxe Parochie van de HH. Kosmas en Damianos te Brussel. Bij de tweede Goddelijke Liturgie, op zondag 17 december 1972, gaf Vader Ignace blijk van zijn muzikaal gevoel en slaagde erin een eigen koor samen te stellen, dat zeker niet de perfectie benaderde, maar toch minstens getuigde van zijn religieuze authenticiteit. In januari van 1973 verscheen het eerste nummer van het tijdschrift “Apostel Andreas”, dat tot op heden maandelijks verschijnt en duizenden bladzijden over Orthodoxie afleverde.
Mgr Georges Tarassoff, Vader Mar, Vader Eugéne en Vader Ignace en de diakens Vader Silouan en Jean-Jacques.
Op 2 juni 1974 had te Parijs de diakenwijding van Vader Igance plaats. Al was het ongetwijfeld de bedoeling van Vader Ignace het bij het diaconaat te houden, toch kregen de gebeurtenissen een andere wending, immers vele van de parochianen waren overtuigd dat hem een hogere opdracht was weggelegd. Iedereen wordt geroepen om volgens zijn charisma te handelen en velen dachten dat het charisma van Vader Ignace dat van het priesterschap was. Zo aanvaardde hij van zich in 1975 tot priester te laten wijden. Die stap was beslissend voor zowel Vader Ignace, als voor de ganse Parochie. Deze zou zijn verder leven in grote mate bepalen : zowel zijn familiaal als professioneel leven werd mede bepaald door dit nieuw “dienstwerk”.
Wanneer men al die jaren van Vader Ignace’s pastorale ‘diakonia’ overschouwt, dan lijken onmiddellijk een aantal trekken in het oog te springen :
Vooreerst herkende men in hem een man van levendig geloof. Een geloof dat bergen verzet heeft. Zonder dit geloof was de Gentse Parochie er nooit gekomen. Het geloof is ecclesiaal geïncarneerd. De plaats waar het zich openbaart is de Kerk, die ook de plaats is van zijn handelen. Voor Vader Ignace waren de mensen geen loutere individuen, die afgescheiden van elkaar leven, die elkaar ontmoeten zonder elkaar te kennen. Slechts de mens in communio, is een volwaardig mens, is een persoon in de christelijke betekenis van het woord. Alleen in de Kerk komt die communio tot stand en wordt de mens tot waarachtig persoon geboren.
Zijn persoonlijke gaven van takt en convivialiteit, het aanvoelen van wat kan en mag opdat het samen leven leefbaar zou zijn, wezen in dezelfde richting en voeden zijn ecclesiaal bewustzijn. Dit maakte het mogelijk dat de Parochie van Gent zich werkelijk tot een mikrokosmos ontwikkelde: alle geledingen van de samenleving zijn er in vertegenwoordigd, jongeren en ouderen, alle standen en beroepen, maar eveneens vele naties van Oost- en West-Europa en zelfs van het Midden-Oosten.
Tevens verscheen Vader Ignace voor zijn parochianen als een charismatische figuur. Charisma wordt hier gebruikt in de oorspronkelijke betekenis van het woord, als gave, genade en niet in een of andere illuministische betekenis. Hij bekleedde het priesterlijk ambt omdat hij daartoe het charisma ontvangen heeft. De bisschop heeft er hem toe geroepen en de Parochie gaf haar consensus en riep bij zijn wijding “Axios” (Hij is waardig), juist omdat beiden in hem de drager erkenden van charisma. Dit openbaart zich vooral in de celebratie van Goddelijke Diensten waar hij voorgaat. De Liturgie die hij celebreert is voor hem en voor de aanwezige gelovigen de actualisatie van de Kerk, dit betekent het steeds opnieuw concreet realiseren, in tijd en ruimte, van de gemeenschap met Christus en de Heilige Geest.
Tevens is de Liturgie voor hem de bron van zijn spiritualiteit. Het liturgisch, eucharistisch schrijn in de strikte zin van gemeenschap, helpt de mens om zich van zijn waardigheid bewust te worden. In de celebratie vindt de mens zijn waardigheid van “koning, priester en profeet” terug. Zij plaatst hem terug in de eschatologische dimensie.
Met Archimandriet Sophtony, Vader Tchedomir, Vader Silouan en Vader Ignace ter zaliger gedachtenis.
Vader Ignace bij de bisschopswijding van zijn zoon Mgr Athenagoras nu Metropoliet van België.
Vader Ignace was van meet af aan de stichter en promotor van de Parochie van de Heilige Apostel Andreas van Gent, wat betekent dat zonder hem deze nooit tot stand zou zijn gekomen. Hij was er de motor van en door zijn priesterwijding werd hij er de geestelijke leider en herder van. Vele malen doorkruiste hij onze Vlaamse gewesten om er in alle soorten milieus voordrachten te houden over de “Orthodoxe Kerk”. Hij diende in de beginperiode tevens twee nieuwe parochies, deze van Kortrijk en deze van Brugge. Daarom richten wij ons in dankbaarheid tot God, die dit alles mogelijk heeft gemaakt, maar ook in dankbaarheid tot Vader Ignace, die in de Geest van God, in medewerking met God handelde.
Alvorens deze kleine hulde af te sluiten dient ook zijn echtgenote, Mita, niet te worden vergeten. Iedereen weet immers hoezeer ze Vader Ignace steeds heeft bijgestaan in zijn pastorale taken en opdrachten!
Rest ons de vurige bede dat God zijn ziel moge opnemen in Zijn Koninkrijk! Eeuwige gedachtenis! Eeuwige gedachtenis!
De redactie
* Deze tekst is hoofdzakelijk gebaseerd op een vroeger schrijven van de onvergetelijke Antoine Van Bruaene, nauwe medewerker van Vader Ignace en voorvechter van de Orthodoxie in Vlaanderen.
Bezoek van Z.M. Koning Boudewijn ter zaliger gedachtenis aan de orthodoxe parochie van Gent (1980)
UITVAART VAN VADER IGNACE PECKSTADT
AARTSPRIESTER EN ERE-ADVOCAAT
14.05.2016 – Gent – Op zaterdag 14 mei 2016 had in Gent de uitvaartplechtigheid plaats van de vorige week overleden orthodoxe Aartspriester Ignace Peckstadt. Ignace Peckstadt was een eminente ere-advocaat van de Balie van Gent en pionier van de Orthodoxe Kerk in Vlaanderen. Hij was 89 jaar.
Uitvaart geleid door zijn zoon metropoliet
De uitvaartplechtigheid werd geleid door zijn eigen zoon, Metropoliet Athenagoras, die aan het hoofd staat van de Orthodoxe Kerk in België, bijgestaan door tal van orthodoxe priesters uit diverse Europese landen.
Orthodoxe vertegenwoordigers
De Oecumenische Patriarch Bartholomeos, primus inter pares van de Orthodoxe Kerk wereldwijd, liet zich vertegenwoordigen door Bisschop Ireneos van Rhegion (Frankrijk). Er waren ook bisschoppen van het Patriarchaat van Georgië en van de Kerken van Cyprus en Griekenland, en priesters van de Patriarchaten van Moskou en Roemenië. De Griekse staat was vertegenwoordigd door drie ambassadeurs en de generaal bij de NAVO.
Vertegenwoordigers van alle christelijke Kerken
Op de begrafenis waren ook vertegenwoordigers van alle erkende christelijke Kerken van ons land, waaronder Mgr. Luc Van Looy, Bisschop van Gent, en monniken van het Monasterium van Chevetogne.
Ingetogen uitvaart
Eerst werd een Goddelijke Liturgie gevierd in de schoot van de Orthodoxe Parochie van de Heilige Andreas in Gent, die door Ignace Peckstadt werd gesticht en 40 jaar lang werd geleid. Er volgde een processie naar de Begijnhofkerk Sint-Elisabeth (nabij het Rabot), waarbij de kist van Aartspriester Ignace Peckstadt door zes priesters de kerk werd binnen gedragen.
Verdiensten
Metropoliet Athenagoras beklemtoonde dat de “kenmerkende verdiensten van Vader Ignace te situeren zijn in de inplanting van de Orthodoxie in Vlaanderen, de talrijke voordrachten die hij hield in de meerderheid van onze gemeenten en steden, alsook zijn overtuigde medewerking aan het ideaal van de eenheid van de christenen!” Hij had tevens bijgedragen tot de officiële erkenning van de Orthodoxe Kerk in ons land.
Een groot advocaat
Door zijn confraters werd hij gezien als “een groot advocaat, omdat hij vooral opkwam voor de minder bedeelden, voor de bedrukten, wat voor een advocaat wel belangrijk is”. Professioneel bleef hij nooit de middelmaat. Als waardig en gewetensvol advocaat behartigde hij op onvermoeibare wijze vaak moeilijke en delicate zaken. In zijn streven naar gerechtigheid gaf hij zich nooit vlug gewonnen. Overtuigd in zijn pleidooi dwong hij de waardering van de magistratuur af.
Brief van de Oecumenische Patriarch
Tijdens de uitvaart werd ook een patriarchale brief voorgelezen, waarin de Oecumenische Patriarch Bartholomeos zegt met droefheid vernomen te hebben dat Aartspriester Ignace Peckstadt overleden is en met vurigheid bidt dat deze goede herder bij zijn Vader opgenomen wordt. “Wij bidden, zoals onze Kerk het ons voordraagt, voor de rust van zijn ziel in de tenten van de rechtvaardigen en op de plaats van de levenden, maar ook voor u, zijn uitverkoren familie, opdat uw droefheid troost moge vinden in de hoop op onze gemeenschappelijke Verrijzenis en op onze ontmoeting in het licht van het gelaat van onze Heer en God en Verlosser Jezus Christus”.
Scout in hart en nieren
Een delegatie van de Eeklose scoutsgroep Baden-Powell was ook present en herinnerde aan het grootse scoutsengagement van Ignace Peckstadt. Hij had inderdaad twee scoutsgroepen opgericht: deze van Langerbrugge en de Baden-Powell-groep van Eeklo. Ignace Peckstadt was tevens jarenlang districtscommissaris en gouwvoorzitter van de scoutsbeweging.
Gehuwd priester
Op 2 mei 2016 vierde hij met zijn echtgenote Marie-Thérèse Janssens de 63e huwelijksverjaardag. Hij was de vader van vier kinderen, grootvader van tien kleinkinderen en drie achterkleinkinderen. Naast zijn zoon aartsbisschop, zijn eveneens de andere zoon (Bernard Peckstadt) en een schoonzoon (Dominique Verbeke) orthodox priester.
Foto’s: © Grégoire Verbeke
Voor de eeuwigheid geboren Aartspriester Ignace Peckstadt
“Pionier van de Orthodoxe kerk in Vlaanderen”
Op 7 mei is Aartspriester Ignace Peckstadt, een gewaardeerde advocaat van de Balie van Gent en geliefd orthodox priester van de parochie van de Heilige Apostel Andreas in Gent, overleden.
Aartspriester Ignace Peckstadt
Hij werd geboren in Evergem op 4 november 1926 in een Vlaams gezin en kwam tijdens zijn studiejaren in een eerste contact met de Orthodoxe Kerk, haar beleving en spiritualiteit. Hij was er door bezield en trok vele malen op reis naar de traditionele orthodoxe landen in de Balkan (Joegoslavië, Roemenië, Bulgarije, Griekenland, Turkije, Rusland), waar hij contacten legde met bisschoppen, theologen en monniken en monialen, waaronder met de grote Patriarch Athenagoras van Constantinopel. In de jaren zestig – in de periode van het IIe Vaticaans Concilie – richtte hij in Gent een genootschap op onder de noemer ‘Apostolos Andreas – contacten met de Orthodoxie’, dat grote figuren uit de Orthodoxe Kerk naar Vlaanderen bracht om er een divers publiek in te leiden in de rijkdom van de orthodoxe spiritualiteit.
In het Orthodox klooster Manasija te Servië met Higoumen Parasceva en Zuster Ambroise samen met Vader Ignace en zijn gezin. (1979)
In 1972 werd hij de stichter van de orthodoxe parochie van de Heilige Apostel Andreas in Gent. Vanuit deze parochie en onder zijn impulsen verspreidde de Orthodoxie zich verder over het Vlaamse landgedeelte, waardoor hij gezien wordt als een pionier van de Orthodoxe Kerk in Vlaanderen.
Priesterwijding van Vader Ignace in de Crypte van de kathedraal Alexander Nevski te Parijs door Z.E. Mgr George Tarassoff ter zaliger gedachtenis (1975)
In 1974 werd hij te Parijs tot diaken gewijd en een jaar later tot priester, door Aartsbisschop Georges van Syracuse (Oecumenisch Patriarchaat). Door zijn vele contacten kon hij efficiënt bijdragen in het bekomen van een officiële erkenning van de Orthodoxe Kerk in ons land. Hij maakte deel uit van het orthodox Aartsbisdom van de Benelux (Oecumenisch Patriarchaat), aartsbisdom dat sinds 2013 geleid wordt door zijn zoon, Metropoliet Athenagoras, hoofd van de orthodoxe eredienst in ons land.
Op 2 mei 2016 vierde hij met zijn echtgenote Marie-Thérèse Janssens de 63e huwelijksverjaardag. Hij was de vader van vier kinderen, grootvader van tien kleinkinderen en drie achterkleinkinderen. Naast zijn zoon aartsbisschop, zijn eveneens de andere zoon (Bernard Peckstadt, parochie Brugge) en een schoonzoon (Dominique Verbeke, parochie Gent) orthodox priester.
Op oecumenisch vlak was hij vele jaren lid van het Interkerkelijk Beraad in Gent, van de Oecumenische Studie- en Werkgroep West-Vlaanderen en van het Overlegorgaan van de Christelijke Kerken in België, de hoogste oecumenische instantie in ons land. Op Europees niveau was hij de medebezieler van vele orthodoxe congressen.
Vader Ignace in de kerk die hij in 1972 stichtte in Gent toegewijd aan de Heilige Apostel Andreas.
Van 1950 tot 1998 was hij actief advocaat aan de Balie in Gent, waarvan 9 jaar lid van de Raad der Orde en 16 jaar voorzitter van het Pro-Deo bureau, de dienst voor rechtshulp. Tevens was hij meer dan 35 jaar plaatsvervangend vrederechter en docent voor de rechtsvakken in het hoger onderwijs voor verpleegkundigen.
Tenslotte was Aartspriester Ignace Peckstadt een graag gehoorde spreker. In de meest diverse middens werd hij uitgenodigd om er te spreken over de historische en spirituele aspecten van het orthodoxe christendom. Hij is tevens de auteur van twee boeken: De sterkte van Gods aanwezigheid. Wijsheid uit de orthodoxe spiritualiteit” (2001), Uitg. Averbode, 215p. en Een open venster op de Orthodoxe Kerk” (2005), Uitg. Averbode, 285p.
† B A R T H O L O M E O S
DOOR DE GENADE GODS AARTSBISSCHOP VAN CONSTANTINOPEL,
NIEUW ROME EN OECUMENISCH PATRIARCH
DAT DE GRATIE, VREDE EN GENADE VAN DE GLORIERIJK
VERREZEN CHRISTUS MET HEEL DE KERK ZIJ .
Geliefde broeders in de Heer,
Vanuit de zetel van het Oecumenisch Patriarchaat, zenden we jullie vanuit heel ons hart de vreugdevolle groet “Christus is verrezen!”. De verrijzenis van Christus is het centrum van ons Orthodox geloof. Zonder de Verrijzenis is ons geloof leeg. Door zijn Verrijzenis heeft het Woord van God de mens, geschapen in het beeld van God maar gewond en aangetast door de zonde, onsterfelijk gemaakt en vergoddelijkt. Hij heeft hem opnieuw de mogelijkheid gegeven om de gelijkenis te verwerven waarvan die hem ontnomen werd omwille van zijn ongehoorzaamheid.
Wat betekent echter het Paasfeest, de overwinning van het leven op de dood, in een wereld van geweld en oorlogen, die bovendien worden gevoerd in de naam van religie en van God?
Vele geleerden hebben getracht een oplossing te vinden op het probleem van de dood en om hem te overkomen door diverse theorieën. Wij orthodoxe christenen vieren de verrijzenis van Christus vanuit de doden en verkondigen standvastig de afschaffing van de dood. We weten dat het Woord van God de levensschenker is, in Wie “het leven was”. We bezitten de vreugdevolle ervaring van de Kerk dat de dood overwonnen is door de Verrijzenis van Christus. “Het universum werd vervuld van vreugde bij het nieuws van de Verrijzenis”. Dat geloof verlicht alle manifestaties van het kerkelijk leven en zit vervat in de Goddelijke Eucharistie. Het feit dat het in de Christelijke wereld voornamelijk de Orthodoxe kerk is die de Goddelijke Eucharistie als centrum van haar leven en spiritualiteit heeft gehandhaafd is onwrikbaar verbonden aan het feit dat de Verrijzenis de kern van het geloof, de aanbidding en de kerkelijke ethos is. Om deze reden is de Eucharistieviering steeds feestelijk en vreugdevol, en is voornamelijk verbonden met Zondag, de dag van de Verrijzenis des Heren.
De meest aangrijpende uitdrukking en interpretatie van de Verrijzenis en zijn vernieuwende kracht is het beeld van de neerdaling van onze Heer Jezus Christus in de hel, zoals we die hier in het klooster van Chora kunnen bewonderen. De Heer van de heerlijkheid daalt neer in de hel en verbrijzelt zijn poorten, en staat als een winnaar op, en doet met hem ook Adam en Eva opstaan, en heel het menselijk geslacht van het begin tot aan laatste tijden. “Nu wordt alles van licht vervuld, de hemel, de aarde en onderwereld”. De schepping gaat van het verschrikkelijk koninkrijk van de dood naar het nooit eindigende licht van het Koninkrijk Gods. De gelovige, deelnemer aan de Verrijzenis, wordt uitgenodigd het evangelie van de vrijheid in Christus te verkondigen “tot aan het uiteinde van de wereld”.
De moeder Kerk, die het mysterie van de kruisiging en de verrijzenis gelijktijdig beleeft, roept ons vandaag om met onze lichten stralend toe te naderen en het reddende Pasen van God samen te vieren.
Want, door de Verrijzenis van de Redder werden we één volk, één mensheid. We zijn verenigd in één lichaam. Met Zijn kruis en verrijzenis heeft Christus de bestaande vijandigheid definitief gedood. Op deze manier is onze Orthodoxe Kerk, de Ene Heilige Katholieke en Apostolische Kerk, de Kerk van de verzoening van allen, de Kerk van de liefde voor allen, vrienden en vijanden. Iedereen is verzoend, vol van nieuw leven, waar leven, en worden we medeburgers van de heiligen en vrienden van God.
Helaas, het terrorisme, de oorlogen en algemeen de wegneming van het leven blijft vandaag doorgaan. Het gehuil en de angst van de slachtoffers, wat snel rondgaat dankzij moderne technologische middelen, gaan door de atmosfeer en verscheuren ons hart. Daarom hebben de leiders van de mensheid, politieke, spirituele of geestelijke leiders, de plicht en verantwoordelijkheid tot liefde en om alles te doen wat nodig blijkt om zulke situaties van wanorde te vermijden.
In het midden van deze hedendaagse absurde wereld, zijn wij orthodoxe christenen vandaag uitgenodigd om de goede getuigenis van liefde en geven aan onze medemens te tonen.
Pasen is voor de orthodoxen geen tijdelijke vlucht uit de hatelijke realiteit van het kwaad in de wereld, het is de onwankelbare zekerheid dat Christus, die de dood met de dood heeft vertrappeld en uit de doden is opgestaan, met ons is, alle dagen, tot aan de voleinding van de wereld.
Broeders, ook dit jaar is dat de verrijzenisboodschap van de Heilige Apostolische en Patriarchale Oecumenische Troon, van het Heilig centrum van de Orthodoxie, aan al onze medemensen: Dat Christus is verrezen en het bewind van de dood wordt beëindigd. Het bewind van de macht van de sterke over de zwakke. Dat “het leven regeert”, de mensheid over de hele wereld, van het ene tot het andere uiteinde, omhelzende in de zachtheid van de liefde, de diepte van de genade en de onuitputtelijke Gratie van de verrezen Christus. Het volstaat dat wij mensen begrijpen dat Jezus Christus het ware licht is, en dat in Hem het leven was, en het leven was het licht van de mensen (Joh. 1, 3-4). Dat is onze boodschap aan de politieke en geestelijke leiders van de wereld.
Komt dus het licht ontvangen uit het onvergankelijke licht van de Fanar, hetwelke, als licht van Christus, als licht van liefde, allen verlicht; en in Hem is “geen spoor van duisternis” (1 Joh. 1,5). Laten we, broeders, dit Evangelie van vreugde en liefde aanhoren en laten wij Orthodoxen de pijn van de hedendaagse mensheid verzachten, met onze liefde en met ons offer.
Ere aan de schenker van het leven, hij die het licht, de liefde en de vrede aan de wereld en elk mens persoonlijk toont, ere aan de Koning van de heerlijkheid Jezus Christus, de overwinnaar van de dood en aanvoerder van het leven.
Fanar, heilig Pasen 2016
† Bartholomeos van Constantinopel
vurige voorspreker voor u allen bij de Opgestane Christus.
Paus Franciscus neemt twaalf Syrische vluchtelingen mee naar Vaticaan
Paus Franciscus heeft zaterdag drie Syrische families in zijn vliegtuig meegenomen naar het Vaticaan. De paus bezocht een vluchtelingenkamp op het Griekse eiland Lesbos en wou een symbolische daad stellen door twaalf vluchtelingen mee te nemen.
Paus Franciscus kwam zaterdagochtend rond 9 uur aan op het Griekse eiland Lesbos voor een solidariteitsbezoek aan de migranten. De Griekse televisie zond de landing uit van het vliegtuig op de luchthaven van Mytilene om 9.04 uur Belgische tijd. “Het is een reis die wat verschilt van de andere. Een reis gemarkeerd door verdriet (…) We zullen te maken krijgen met de ergste humanitaire catastrofe sinds de Tweede Wereldoorlog”, had de paus nog in het vliegtuig gezegd.
Na zijn aankomst en zijn gesprek met premier Tsipras reisde de paus met de oecumenische patriarch Bartholomeos en de Grieks-orthodoxe aartsbisschop van Athene, Ieronymos, meteen per minibus naar het zestien kilometer verderop gelegen opvangkamp van Moria met 2.500 vluchtelingen.
In het kamp was er een stormachtig onthaal door de vluchtelingen. Franciscus vroeg er voor televisiecamera’s uit de hele wereld aandacht voor de levensomstandigheden en het gebrek aan toekomstperspectief voor vluchtelingen, vooral voor niet-begeleide minderjarige vreemdelingen en zwangere vrouwen. Vluchtelingenkinderen overhandigden hem tekeningen en brieven. Sommige droegen pancartes waarop stond “wij willen vrijheid” of “u bent onze enige hoop”.
De kerkleiders hielden hun middagmaal met de vluchtelingen, ondertekenden nog een gezamenlijke verklaring en baden voor de mensen die op hun vlucht hun leven in de Egeïsche Zee hebben verloren.
De paus zei dat hij naar Lesbos was gereisd om de honderden vluchtelingen en migranten te vertellen dat zij niet alleen zijn. “Vandaag wilde ik bij u zijn. Ik wil u zeggen dat u er niet alleen voor staat.”
Twaalf vluchtelingen
Bij zijn terugkeer naar het Vaticaan nodigde Franciscus drie families Syrische vluchtelinge mee in zijn vliegtuig. De twaalf mensen, onder wie zes kinderen, vlogen met de paus mee terug naar Rome. Het gaat om drie moslimgezinnen. Twee komen uit Damascus, één uit Deir Azzor (in door terreurorganisatie Islamitische Staat gecontroleerd gebied). Hun huizen zijn gebombardeerd.
Het Vaticaan zal voor de vluchtelingen zorgen, in eerste instantie via de katholieke ngo Sint-Egidiusgemeenschap.
Bron: BELGA
Paus Franciscus op Lesbos: ‘Jullie zijn niet alleen’
Hij noemde de reis “anders” dan zijn andere reizen.
Paus Franciscus bezoekt zaterdag een opvangkamp voor asielzoekers op Lesbos. ,“Jullie zijn niet alleen’’, zo begon hij zijn toespraak.
Op de bodems van grote pizzadozen hadden de vluchtelingen in het Engels boodschappen geschreven voor de paus. Welcome. Pope is hope. Of simpelweg: Pakistan. Honderden mensen hebben vanachter dranghekken paus Franciscus de hand geschud, waarbij sommigen hem een brief met verzoeken om hulp in de hand drukten. Mensen scandeerden: ,,Freedom, freedom’’. Tientallen hebben hem persoonlijk kunnen begroeten binnen in een grote tent in het opvangkamp Moria, op het Griekse eiland Lesbos. Een enkeling brak in tranen uit en vroeg de paus zijn zegen voor hem en zijn familie.
Deze reis is wat anders dan mijn andere reizen, had Franciscus op de heenweg in het vliegtuig gezegd: ,,Dit is een trieste reis. We gaan naar de grootste humanitaire catastrofe sinds de Tweede Wereldoorlog. We gaan naar een heleboel mensen die lijden, die niet weten waar ze naar toe moeten, die hebben moeten vluchten. En we gaan ook naar een kerkhof: de zee. Zoveel mensen zijn daar verdronken.’’
In zijn toespraak zei de paus dat hij en de twee orthodoxe geestelijken die hem vergezelden, patriarch Bartolomeus van Constantinopel en aartsbisschop Hiëronymus van Athene, uit naam van de vluchtelingen een appèl wilden doen aan de wereld.
Z.A. de Oecumenische patriarch Bartholomeos
“Vandaag wilde ik bij jullie zijn. Ik wil jullie zeggen dat jullie niet alleen zijn. […] We zijn hier gekomen om de aandacht van de wereld te vragen voor deze ernstige humanitaire crisis en om de oplossing ervan te smeken. […] God heeft de mens geschapen om één grote familie te vormen; wanneer een broer of zuster van ons lijdt, raakt ons dat allemaal.’’
Paus Franciscus besloot daartoe een tiental asielzoekers mee te nemen naar Rome. Het gaat om drie gezinnen uit Syrië, twaalf mensen in totaal, onder wie zes kinderen. „De paus wilde een verwelkomend gebaar richting vluchtelingen maken”, aldus een verklaring van het Vaticaan. Het is niet de eerste keer dat de kerkvader zich inzet voor vluchtelingen: vorig jaar besloot het Vaticaan ook al enkele vluchtelingengezinnen op te nemen. De kerkvader onderstreepte dat de keuze geen politiek, maar een humanitair gebaar was.
De drie geestelijke leiders, die hier een ongebruikelijke eensgezindheid toonden, gaven voordat ze met een aantal vluchtelingen in een container zouden lunchen, een gezamenlijke verklaring uit. Laten we proberen een einde te maken aan het geweld in het Midden-Oosten, zodat mensen weer kunnen terugkeren naar hun huizen, zeiden de drie. Zolang dat niet mogelijk is, moet iedereen die daar recht op heeft, tijdelijk asiel kunnen krijgen en als vluchteling worden erkend. Ze riepen ook op tot meer internationale samenwerking om de rechtstaat te verdedigen, mensenrechten te respecteren en mensensmokkel te bestrijden.
‘Globalisering van de onverschilligheid’
Paus Franciscus vraagt bij voortdurend aandacht voor mensen die oorlog, vervolging en slechte economische omstandigheden ontvluchten. Op 8 juli 2013, net drie maanden in het ambt, ging hij naar Lampedusa, waar veel vluchtelingen uit Libië aankomen – en waar ook veel stoffelijke resten zijn gebracht van mensen die onderweg zijn omgekomen. Hij hekelde daar ,,de globalisering van de onverschilligheid’’ voor het lot van vluchtelingen.
In februari van dit jaar, in Mexico, zei hij in antwoord op een vraag over de Republikeinse presidentskandidaat Donald Trump:
“Een persoon die muren wil bouwen en geen bruggen, is geen christen.’’
Paus Franciscus bood de vluchtelingen in het kamp Moria vooral zijn betrokkenheid en solidariteit aan. Zijn woordvoerder heeft onderstreept dat het bezoek niet gezien moet worden als een veroordeling van het beleid van uitzettingen waarover de EU met Turkije een akkoord heeft bereikt. Hij zei in zijn toespraak:
“Laten we hopen dat de wereld aandacht geeft aan deze tragische en vaak wanhopige situaties, en antwoord op een manier die recht doet aan onze gemeenschappelijke menselijkheid.”
De Lesbos-verklaring van Z.H. Paus Franciscus en
Z.A. de Oecumenische patriarch Bartholomeus I en
Aartsbisschop Ieronymos van Athene en Griekenland.
“Wij, paus Franciscus, oecumenisch patriarch Bartholomeus en aartsbisschop Ieronymos van Athene en heel Griekenland, zijn bijeengekomen op het Griekse eiland Lesbos om aan te tonen dat we ons zorgen maken om de tragische situatie waarin talloze vluchtelingen, migranten en asielzoekers verkeren. Ze zijn naar Europa gereisd, op de vlucht voor gewelddadige situaties die in vele gevallen hun levens bedreigen. De wereld kan de reusachtige humanitaire crisis, aangewakkerd door geweld en vervolging van etnische minderheden, niet langer negeren. Families worden uit hun huizen verjaagd en hun fundamentele vrijheden en mensenrechten worden bedreigd.
De tragedie, waarbij mensen worden gedwongen om te migreren en te verhuizen, treft miljoenen, en is een humanitaire crisis die moet worden beantwoord met solidariteit, medeleven, vrijgevigheid en een onmiddellijke hulpverlening. Vanuit Lesbos roepen we de internationale gemeenschap op om deze immense humanitaire crisis aan te pakken op een moedige manier, waarbij ook de oorzaken worden aangepakt. Dit alles vereist diplomatiek, politiek en liefdadigheidsinitiatieven op basis van samenwerking, zowel in het Midden-Oosten als in Europa.
Als leiders van onze respectievelijke kerken streven we samen naar vrede, een oplossing voor het geweld, door middel van dialoog en verzoening. Terwijl we erkennen dat vluchtelingen, migranten en asielzoekers al op verschillende manieren worden geholpen, roepen we alle politieke leiders op om al het nodige te doen zodat individuen en gemeenschappen, ook christenen, in hun naties zouden kunnen blijven wonen en er zouden kunnen genieten van vrede en rechtvaardigheid. Er is dringend nood aan een internationale consensus inzake de uitoefening van wetten, om in deze onhoudbare situatie toch mensenrechten te kunnen respecteren en minderheden te beschermen, om mensenhandel tegen te gaan, om onveilig verkeer te elimineren en om procedures inzake huisvesting op te starten. Op die manier zullen we de landen die de noden van hun broeders en zusters moeten verzadigen, kunnen bijstaan. We moeten vooral tonen dat we meeleven met de mensen in Griekenland, die, ondanks hun eigen economische problemen, deze crisis op een vrijgevige manier hebben aangepakt.
Samen ijveren we voor een oplossing voor het geweld in het Midden-Oosten, een rechtvaardige en blijvende vrede en een eerbare terugkeer van diegenen die hun huizen hebben moeten ontvluchten. We vragen aan de religieuze gemeenschappen dat ze de vluchtelingen van gelijk welke religie opvangen en beschermen, en om voor burgerlijke initiatieven te zorgen om de diensten te coördineren. We roepen de landen op om, zolang daar nood aan is, gastvrij te zijn voor diegenen die tijdelijk asiel aanvragen en om voor vluchtelingenstatuten te zorgen voor diegenen die daarvoor in aanmerking komen. We vragen die landen ook om nog meer inspanningen te leveren en om samen te werken met alle mensen van goede wil, om zo een einde aan het huidige conflict te kunnen stellen.
Europa wordt vandaag geconfronteerd met een van de meest ernstige humanitaire crises sinds de Tweede Wereldoorlog. Om met deze uitdaging om te kunnen gaan, roepen we christenen op om zich de woorden van de Heer te herinneren. Op een dag zullen we allemaal worden beoordeeld volgens wat we hebben gedaan: ‘Want ik had honger en jij hebt me te eten gegeven, want ik had dorst en jij hebt me drank gegeven, want ik was een vreemdeling en jij hebt mij onderdak verleend, want ik was naakt en jij hebt me gekleed, want ik was ziek en jij hebt me bezocht, want ik was gevangen en jij kwam naar me toe…’ (Mattheüs 25:35-36,40).
We streven er zelf naar om trouw te zijn aan de Heer Jezus Christus en om standvastig te werken aan de vereniging van alle christenen. We zijn er nogmaals van overtuigd dat de verzoening volledig steunt op sociale rechtvaardigheid onder alle volkeren. Samen zullen we doen wat we kunnen om migranten, vluchtelingen en asielzoekers in Europa een menselijke verwelkoming te geven. Door de verdediging van de fundamentele mensenrechten van migranten, vluchtelingen, asielzoekers en gemarginaliseerden, streven we ernaar om de missies van onze kerken in de wereld te vervolledigen.
Onze ontmoeting van vandaag is bedoeld om diegenen die op de vlucht zijn, en diegenen die hen verwelkomen, te bemoedigen. We roepen de internationale gemeenschap op om alle mensenlevens te beschermen, op ieder niveau, in gelijk welke religieuze gemeenschap. De vreselijke situatie, dit humanitaire conflict waarbij ook onze christelijke broeders en zusters zijn betrokken, is aanleiding tot onophoudelijk gebed.
Lesbos, 16 april 2016.”
Ieronymos II Francis Bartholomew I
Restkerk.net vertaalde voor u de gezamenlijke verklaring van Z.A. de Oecumenische patriarch Bartholomeus I en Z. H. Paus Franciscus en Aartsbisschop Ieronymos II, ondertekend op Lesbos op 16 april 2016.
Bron: http://www.news.va/en/news/pope-francis-patr-bartholomew-abp-ieronymos-sign-j
Voor enkele mooie videobeelden van het bezoek:
De welkom ceremonie op het eiland Lesbos: KLIK HIER
Bezoek aan het vluchtelingenkamp Moria op Lesbos: KLIK HIER
Paus Franciscus gaat morgen naar Lesbos. Deze reis. Deze reis is niet politiek, maar humanitair en oecumenisch. Het zal het dertiende apostolisch bezoek worden van paus Franciscus, en de twee reis van een paus in Griekenland, na het bezoek van de heilige Johannes-Paulus II aan Athene in 2001.
Het bezoek van de paus zal beginnen met een privé onderhoud van een twintigtal minuten met de Griekse eerste minister Alexis Tsipras. Daarna zal de paus zich naar het kamp van Moria begeven waar 2.500 vluchtelingen wonen die asiel wensen. De Heilige vader zal begeleid zijn van de oecumenische patriarch van Constantinopel Bartolomeus en de aartsbisschop van Athene Hyeronimos.
In een grote tent zullen de drie religieuze verantwoordelijken persoonlijk ongeveer 250 asielaanvragers begroeten en de maaltijd gebruiken met acht vluchtelingen in een uitgeruste container.
Zij zullen nadien toespraken houden en een gezamenlijke verklaring ondertekenen. Honderdvijftig meestal niet begeleide jongeren zullen hen opwachten aan de omheining. In de namiddag zal paus Franciscus bewoners ontmoeten de katholieke gemeenschap van Lesbos ontmoeten en ook daar een toespraak houden en nadien een eerbetoon brengen aan de migranten die op zee verdwenen zijn. Tot slot zal de paus zich met nog in privé met patriarch Bartolomeus en de aartsbisschop van Athene onderhouden en ook nog ene persoonlijk gesprek hebben met het Griekse regeringshoofd. De paus zal ook nog vertegenwoordigers ontmoeten van de Griekse katholieke gemeenschap.
Woensdag 13 april, tijdens een algemene audiëntie, had paus Franciscus de gelovigen opgeroepen te bidden voor deze reis, die kort was, maar zeer belangrijk op oecumenisch en humanitair vlak. “Ik zal naar Lesbos gaan, samen met mijn broeders, de patriarch van Constantinopel Bartolomeus en de aartsbisschop van Athene en heel Griekenland, Hyeronimos, om onze verbondenheid en solidariteit mee te delen aan de vluchtelingen, aan de inwoners van Lesbos en aan heel het Griekse volk, dat hen zo goed ontvangt.” Al deze reis niet politiek, toch vindt het Vaticaan het spijtig dan men geen oplossing gevonden heeft voor het leed van zoveel personen.
“Migranten laten niet alles achter voor hun plezier”
In een interview heeft kardinaal Christof Schönborn het afgestompte hart van Europa aan d kaak gesteld. De aartsbisschop van Wenen uitte zijn bedroefdheid over het verharden van de maatregelen om de migranten te beletten naar Europa te komen. “In plaats van te verwelkomen, trekken wij obstakels op” was zijn verwijt. Kardinaal Schönborn vraagt om de landen die de eerste opvang doen en vaak ook de kleinste zijn, niet in de staak te laten. “Waar zijn de waarden gebleven die ons verbonden hebben, vroeg de aartsbisschop van Wenen. “Natuurlijk moeten wij het fenomeen van de migratie beheersen en ons aan de uitzonderlijke toestanden aanpassen, maar zonder de menselijke waardigheid van de migranten uit het oog te verliezen, die mensen van vlees en bloed zijn, die vluchten uit wanhoop en die vaak alles verloren hebben.” Kardinaal Schönborn hoopt dat het christelijk Europa het hart zal terugvinden dat het verloren schijnt te hebben. “Europa mag de economie niet als enig criterium laten meetellen.”
Van zijn kant heeft de Latijnse patriarch van Jeruzalem, Fouad Twal, de inspanning van de Heilige Vader in het zoeken naar oplossingen voor de huidige crisis geprezen. Hij zei erbij: “Het lot der volkeren ligt in de handen van de regeringen die zich meer verantwoordelijk zouden moeten tonen. De migranten laten niet alles achter voo hun plezier. Zij ontvluchten oorlog en geweld. Als wij ze niet willen, laat ons dan zorgen voor vrede in hun land, laat ons dan ophouden wapens te verkopen en alleen maar aan ons eigen belang te denken. Dan zullen we zien dat deze mensen, die niemand wil, maar al te graag in hun vaderland zullen willen blijven”.
Radio Vaticaan
Vertaling Wim Charlet
Akathist tot de Alheilige Moeder Gods
gevolgd door een Agripnia
Op vrijdag 8 april 2016 vierden wij in onze orthodoxe parochie van de Heiligen Konstantijn en Helena te Brugge een dienst van de Akathist tot de Alheilige Moeder Gods gevolgd door een Agripnia, volgens de traditie van de Heilige Athosberg.
Deze dienst werd voorgegaan door Vader Bernard Peckstadt in concelebratie met de priesters Vader Ciprian Popescu (Hasselt) en Vader Andreas D’hoe (Oostende), samen met diaken Barnabas Genbrugge (Antwerpen) en de Hiërodiaken Philadelphos Kafalis (Brussel).
Het was een heel ingetogen dienst waar we samen met een menigte van 40 gelovigen verenigd waren in gebed en in verbondenheid. We waren ook verheugd dat onze Metropoliet Athenagoras van Belgie in gebed aanwezig was, samen met zijn Aartsdiaken Athanasios Toporlakis en Diaken Nicolas Dura.
Deze dienst werd verzorgd door een prachtig Byzantijnskoor bestaande uit Hiëromonnik Romanos uit het klooster in Panorama, Thessaloniki, samen met zijn broer Vader Konstantinos Kenanidis, Georges Antoniou, Antonios Tarlizos en Stefaan Coudenys. Ze zongen er afgewisseld in het Grieks, het Nederlands en een klein deel in het Frans.
De dienst van de Akathist tot de Alheilige Moeder Gods is een dienst die misschien nog niet zo goed gekend is door iedereen daarom hierbij nog een korte uitleg. De akathist (Akathistos in het Grieks) is een hymne gewijd aan een heilige, een heilige gebeurtenis, of aan één van de personen van de Heilige Drie-eenheid. Het woord akathist zelf betekent “niet zitten.” De akathist bij uitstek is deze die geschreven is in de 6e eeuw tot de Moeder Gods .
De Moeder Gods is van oudsher de beschermheilige van de stad Konstantinopel. Zij wordt ook wel ‘Nikopoia’ genoemd; Zij die de overwinning brengt. Zij is dan ook degene die voornamelijk geëerd wordt in het Oosten. Een zeer bekende Hymne aan de Moeder Gods is de Hymne van de Akathist, toegeschreven aan Romanos de Melodos (ca. 600). Hieronder een citaat uit de vertaling van deze hymne:
Tot U de Aanvoerster die voor ons strijdt,
En die ons van rampspoed hebt bevrijd;
Zingen wij dank- en zegehymnen, Moeder Gods,
Gij die onoverwinnelijke macht bezit,
Bevrijd ons uit alle gevaren,
En wij roepen tot u:
Verheug U, ongehuwde Bruid. (Kondakion)
De gebedsdienst van de Akathist ook genoemd “Gegroet Moeder Gods”- wordt vaak opgesplitst in vier delen, en wordt gezongen op de eerste vier vrijdagavonden in de Grote Vasten. Op de vijfde vrijdagavond in de grote vasten wordt echter de gehele Akathist gezongen. De vier delen van de Akathist beschrijven achtereenvolgens de mysteries van onze verlossing: de Boodschap van de engel Gabriël aan Maria, de Geboorte van Christus in Bethlehem, de gebeurtenissen uit het leven van Christus en van de Moeder Gods zelf.
Doorheen de loop der eeuwen blijkt hoezeer elke Orthodoxe gelovige er aan houdt zoveel als in zijn vermogen ligt de Alheilige Moeder Gods te verheerlijken. Zij is immers de Beschermvrouwe van de christenen, en immer is Zij bereid om allen die Haar aanroepen te beschermen en bij te staan. Zij is een muur en schutswal, tegen alle zichtbare en onzichtbare vijanden die ons belagen. Zij is de burcht tegen de aanvallen van de hartstochten en het beschuttende schild in de strijd tegen de demonen.
Wie in zijn eigen hart verharding en verbittering ervaart, laat hij dan niet aarzelen de hulp te zoeken van de Moeder Gods. Zij is het die de verharding en de boosheid van de harten der mensen tot mildheid kan stemmen!
Wie zijn innerlijke vermogens van geloof en liefde wil ontwikkelen, wie zichzelf en anderen beter wil begrijpen, wie een moeilijke studie wil beginnen, wie zich wil verdiepen in de Heilige Schrift of in de theologie: doet er goed aan steeds beroep te doen op Haar, die het begrip doet toenemen.
Wie bescherming en zekerheid zoekt, laat hij dan het wonderbare visioen van de Heilige Andreas overwegen, die aanschouwen mocht hoe de Moeder Gods haar sluier ter bescherming uitspreidde over het Christus lievende volk. Wie de richting verliest en het spoor bijster raakt, laat hij dan zien naar de Maagd, die de Weg wijst naar haar Zoon, Die de Eeuwige Waarheid is. Wie bedroefd is of bedroefden uit zijn familie of vriendenkring kent, laat hij gaan tot Haar, die de Vreugde is van alle bedroefden.
Moge de Alheilige Moeder Gods de noodkreten horen van al wie tot haar roept en ons allen bijstaan om de Weg naar het Koninkrijk te vinden en erop te blijven wandelen tot wij bij Haar zijn om haar Eeuwige Zoon te verheerlijken. Daarom heeft de Moeder Gods ook in onze kerk een ereplaats gekregen boven en achteraan in het heiligdom in de abside. Daar hebben we de Moeder Gods Orante aangebracht of de Moeder Gods van het teken, of ook wel de “biddende” genoemd.
Deze “Orante-houding” van de Moeder Gods vindt zijn oorsprong in de bidhouding van de allereerste christenen. Door deze houding staat de biddende mens frontaal in Gods aanwezigheid. Door de wijd open gespreide armen beduidt hij dat hij bereid is zich open te stellen voor Gods genade. In de vroeg christelijke tijden wordt deze orante-houding zeer dikwijls afgebeeld in de catacomben-kunst.
Kenmerkend zijn de opgeheven armen van de Moeder Gods. Daardoor drukt Zij uit dat Zij onze voorspreekster is bij God, dat Zij voor ons Gods vergiffenis en genade afsmeekt. Als “Orante” staat Zij daar als middelares tussen mensen en God. Het orante-type heeft daarbij een diepzinnige theologische en mystieke inhoud: deze inhoud is immers verbonden met het dogma van de “Theotokos”. Deze dogma verklaring van het concilie van Ephese benadrukt en bevestigd de hechte verbinding van de Maagd Maria met de goddelijke Persoon van Jezus Christus. Hierdoor is Zij intiem verbonden zowel met het goddelijk Mysterie als met onze menselijke werkelijkheid. Zij is waarlijk de Moeder van God, “Theotokos”, en Zij is tevens de Moeder van de mensen. Zij is de verbinding tussen hemel en aarde. Zij is inderdaad onze middelares, onze eerste voorspreekster bij God.
Deze heel mooie dienst tot de Moeder Gods werd vervolgd door een Agripnia. Agripnia ook wel nachtwake genoemd waar we vooral bidden voor alle onheil in deze onrustige en woelende wereld waarin we leven. Deze dienst werd gevierd in een kerk met gedimpt licht en enkele kaarsen waar we even de rust en de stilte konden terug vinden.
De dienst van de Agripnia begon met de hoofdcelebrant die heel de kerk rond ging en iedereen bewierrookte. Nadien sprak hij een gebed uit tot de Heilige Drieëenheid. Hierbij citeer ik dit gebed:“Eer aan de Heilige, éénwezenlijke, levendmakende en onscheidbare Driëenheid, immer nu en altijd en in de eeuwen der eeuwen Amen.”
De dienst van de metten werd dan verder vervolgd en bij het zingen van de Doxologie ging men over tot de Goddelijke Liturgie. De meeste van de gelovigen die er kwamen bleven tot op het einde van de dienst die omstreeks 1 u teneinde liep. Opvallend was het dat er nog zoveel gelovigen tot de heilige Communie naderden.
Het was voor onze parochie een heel mooie, aangename en rijke ervaring zo een dienst samen te mogen vieren. Wij hopen dan in de toekomst dit nogmaals te mogen herhalen maar dan misschien bij een feest van een belangrijke Heilige van onze kerk. Graag houd ik eraan allen te danken die van zover gekomen zijn om met ons samen in gebed verbonden te zijn. Speciaal onze Metropoliet Athenagoras, de priesters en diakens en de leden van dit uniek koor voor de uitmuntende verzorging van deze dienst.
Hierna volgen nog enkele indrukken van enkele aanwezigen.
Vader Bernard Peckstadt
Akathist & Agripnia
Χαιρε Νυμφη Ανυμφευτε – Verheug U ongehuwde Bruid
Vijf weken lang tijdens de Grote Vasten weerklinkt in onze kerk op vrijdagavond de Akathist. Deze gebedstraditie heeft de mooiste hymnen gewijd aan het maagdelijke moederschap van Maria. Op de vijfde vrijdag van de Vasten verraste Vader Bernard ons naast de Akathist met een Agripnia.
Wat een belevenis! De brandende kaarsen verlichtten de kerk met het zachte en stemmige licht. Het Byzantijnse koor met de serene melodiën, volgens de Athos-traditie namen ons mee naar een andere dimensie. Het was de Hemel op Aarde.
Wij vonden het een voorrecht om deze gebedsdienst , mee te mogen maken.We hebben in Griekenland diverse malen de Agripnia bijgewoond in een klooster.Het was voor ons, door de uitstekende uitvoering en de ingetogen sfeer, menigmaal alsof we daar waren!
Voor mij (Theo) is het nog altijd een voordeel dat het koor herhaaldelijk naadloos van het Grieks overging in het Nederlands en andere talen. Wij hopen van ganser harte dat deze gebedsdienst een vaste plaats zal krijgen in onze Vastentijd. We hebben op weg terug nog uitvoerig over onze zeer positieve ervaring gesproken
Onze hartelijke dank, Vader Bernard
Alexandra en Theo Laven
Een bezielend gebeuren
Toen ik van Vader Bernard een aantal weken geleden de melding kreeg van de Akathist tot de Alheilige Moeder Gods en Agripnia op 8 april, en de uitnodiging er aan deel te nemen, heb ik onmiddellijk besloten aan dit gebeuren deel te nemen, te meer omdat dit in de geest van Athos zou gebeuren. Jammer genoeg was het voor mij onmogelijk om tot het laatst te blijven en kan ik hier dus maar een indruk weergeven van wat dat eerste gedeelte bij mij teweeg bracht. Wanneer ik later de foto’s zag van wat er na mijn vertrek nog allemaal gebeurde, kon ik niet anders dan denken: Wat heb ik veel gemist!
Wat mij in het gedeelte dat ik dan wel kon bijwonen heel erg heeft getroffen is de voelbare, maar alles zeggende sfeer die er van bij het begin heerste. Er was het halfduister, er was de aandachtige aanwezigheid van toch nogal wat mensen, er was de prachtige zang door de monniken. Er was natuurlijk die hele hymne tot de Moeder Gods, zo mooi, zo vol eerbied en liefde gebracht! Vooraf had ik op het internet toch al de Nederlandse tekst gevonden (wat jammer dat ik hem niet bij me had toen) en wist ik dus dat in veelvoud de mysteries uit het leven van de Moeder Gods bezongen werden. De wijze waarop dit gebeurde, de wijze waarop de celebranten eer brachten en baden bij de mooi opgestelde icoon van O.-L.-Vrouw, het was ingrijpend en bezielend.
Dit alles maakte dat ik me tijdens deze dienst helemaal voelde alsof ik op de Athosberg in een of ander klooster aanwezig was. Ik ben in stilte naar huis gereden, waarlijk dankbaar om wat ik had mogen beleven.
Willy Milonas
We voelden ons vervoerd op de Athosberg door de prachtige gezangen van het koor. De gedempte verlichting zorgde voor een typische wake-sfeer in het altaar maar ook in het schip van de kerk. Het groot aantal leden van de clerus beginnende met de aanwezigheid van onze Metropoliet Athenagoras, de verschillende priesters en diakens maakte de dienst tot een uniek moment van samen-bidden in meerdere talen. Hopelijk tot binnenkort.
Vader diaken Nicolas
Het was mijn eerste keer dat ik een Agripnia mocht meemaken, en wat een prachtige momenten waren me dat! Het was onszelf onderdompelen in hymnes en onze de Heer toekomende stemmen verheffen tot Hem. Ik hoop dat we dit spoedig kunnen terug meemaken, zo’n stukje Athos in Vlaanderen!
Ik wil vader Bernard van harte bedanken voor de organisatie van ons samenkomen, en evenzeer ook de zusters van het klooster in Asten (NL), die ons van de nodige vertalingen hebben voorzien. Zo hebben we in het koor niet enkel de prachtige Athonitische zangen gehoord in melodie, maar hebben de Nederlandstaligen ook – hoop ik – genoeg kunnen verstaan van de teksten die gezongen werden.
Nogmaals mijn dank aan mijn dierbaren v. Konstantinos en v. Romanos, en Giorgos, die ons hebben geleid in deze prachtige diensten: ik sta al vast een stapje dichter om het Pasen des Here te schouwen!
Antonis Tarlizos
Ik vond het een fantastische en vooral inspirerende ervaring om deze avond meegemaakt te kunnen hebben. Het samen bidden met gelovigen, enkele uren aan een stuk, zo liefdevol, geven zoveel energie, zoveel voldoening. Ik had het niet willen missen! Het was hartverwarmend en echt fantastisch.
Sara
Dear Father Bernard
Thank you very much for your initiative to organize Agrypnia. The devout atmosphere in the church and the excellent Byzantine Psalmody from Mount Athos helped us to pray individually and join all of our prays to the heaven. Me and my family enjoyed this deeply spiritual event and looking forward to the future.
With my best regards
Lt General Nikolaos Zachariadis
Military Representative of Greece to NATO & EU
Révérend et cher père Bernard,
Je tiens tout d’abord à vous remercier de votre accueil chaleureux et fraternel, vendredi passé, en votre paroisse modèle. Chantée selon le rite athonite en Europe occidentale, avec la musique byzantine, la veillée fut un moment d’élévation spirituelle, notamment au milieu du saint et grand Carême. Je vous remercie aussi pour les belles photos que vous m’avez envoyées.
Je vous présente tous mes voeux pour le reste du Carême, en priant Dieu de nous donner des occasions de communion spirituelle comme celle de vendredi soir. Cordialement,
Diacre Philadelphos Kafalis
Het was heel mooie dienst met bijzondere sfeer! Het was het eerste keer dat ik in Agripnia deel genomen heb. En dan nog met Byzantijnse gezang! Het hielp me al mijn zorgen uit mijn hoofd laten en rustig bidden. Jammer dat ik niet altijd kon volgen. Misschien, voor de volgende keer zou ik een tekst van Akathist in het Nederlands voorbereiden.
met vriendelijke groeten,
Elena Van Tomme
Akathist tot de Alheilige Moeder Gods en Agripinia van 8 april 2016
Al bij het binnenkomen in de kerk werd men gegrepen door de indringende sfeer. Mensen van alle leeftijden en herkomst, ingetogen verenigd in gebed. Ik dacht aan de eerste christenen die samenkwamen om te bidden.
De gebeden in verschillende talen vertolkten de universaliteit van Christus´ boodschap. Ondanks de soberheid van het ritueel geleid door vader Bernard en zij concelebranten, was de beleving zeer intens.
De prachtige Byzantijnse gezangen gaven aan deze gebedsstonde een uitzonderlijke dimensie. Men kan niet ongevoelig blijven voor deze wonder mooie meerstemmige gezangen, ze zijn tijdloos, rust brengend en zo ziel beroerend.
Voor mij hadden zij nog een bijkomende betekenis. Zij brachten mij weer naar de Athosberg waar ik in 1966 het uitzonderlijk voorrecht kreeg gedurende 10 dagen tal van kloosters te bezoeken, de kerkelijke diensten met de monniken te delen en met enkele monniken diepgaande gesprekken te voeren. Een enige beleving die mijn leven blijvend heeft beïnvloed.
De gebedsstonde akathist was dan ook een geweldige herbronning een ogenblik van bezinning en van grote vreugde. Dank u Vader Bernard.
Ronald van Belle
INWIJDING VAN DE MOEDER MARIASTRAAT OP 31 03 2016
Tekst van Monseigneur Jean
EEN MOEDER MARIA SKOBTSOV STRAAT TE PARIJS
Een lange zwarte silhouet trekt door de straten van het vijftiende arrondissement van Parijs in deze duistere dagen van de Duitse bezetting; deze morgen komt de religieuze terug van de metro en draagt een zware zak om haar rug, zij is inkopen gaan doen in de Hallen om de kantine te bevoorraden van het home dat zij geopend heeft in de rue de Lourmel nummer 77.
Mgr Jean van Charioupolis
De inwoners van de wijk kennen deze Russische religieuze, de kolenhandelaar levert haar kolen, de bakker brood. Op het commissariaat van de politie van Javel, ziet men haar regelmatig om de nodige stempels komen voor arbeidsvergunningen van de Russische vrouwen die werken in het confectieatelier dat ze geopend heeft. Men ziet haar ook in de avenue Félix Faure waar ze een ander home heeft gesticht voor alleenstaande mannen. Zij trekt door deze wijk, op zware schoenen, met energieke stap, haar ogen oplettend achter haar bril en vaak met een glimlach. Zij spreekt Frans met een Russisch accent. Het is Moeder Skobtsov.
Gisteren zag men haar nog omring door kinderen op de square Violet rue des Entrepeneurs. Aangezien de Duitsers de toegang verboden hebben aan de joodse moeders op de pleinen, heeft zij een groep kinderen meegenomen om van de zon te genieten. De buren van 77 rue de Lourmel zien dat er veel heen en weer geloop is rond dit home: ’s morgens komen de werksters van het atelier, rond de middag gaan de mensen naar de kantine, men kan er eten voor een zeer schappelijke prijs en in deze tijden van beperking, is dat van vitaal belang. Op donderdag komen de kinderen over de stoep, Moeder Maria heeft een kleine school geopend waar men de Russische culture studeert en catechese.
In de koer is er een kleine kerk voor de orthodoxe ritus ingericht in de oude paardenstal, moeder Maria heeft de ramen versiert en iconen geborduurd. Een priester dient deze parochie, hij woont ter plaatse met zijn vrouw en zijn twee kinderen, het is vader Dimitri Klépinine. Men kan hem zien aan het hospitaal Boucicaut waar hij de zieken bezoekt, hij gaat ook aan huis bij zijn vele parochianen uit de wijk en brengt hun wat steun of troost.
Meer discrete silhouetten glijden het huis binnen in deze tijden van vervolging: het zijn Joden die een bewijs komen halen dat ze tot de parochie behoren in de hoop dat ze daarmee een arrestatie kunnen vermijden. Later zal men vernemen dat moeder Maria en vader Dimitri tot de Weerstand behoorden en vele Joden hebben kunnen redden.
Op 8 februari 1943 maken de Duitsers een einde aan de activiteiten van deze groep. Moeder Maria en vader Dimitri worden aangehouden en gedeporteerd. Moeder Maria sterft op 31 maart 1945 te Ravensbrück, vader Dimitri op 9 februari ,1944 te Buchenwald.
Het is niet alledaags om in de rue mère Marie te wonen!
Wanneer persoonlijkheden verdwijnen zoals moeder Maria Skobtsov verdwijnen, sinds 2004 sainte Marie de Paris, blijft hun spoor, hun voorbeeld, hun oproep leven in het bewustzijn van de komende generaties.
En ik hoop dat de voorbijganger die haar naam zal lezen op de plaat die op 31 maart 2016 zal aangebracht worden en die zich zal afvragen wie die moeder Maria was, bij de bewoners van deze straat en deze wijk voldoende zal te weten komen om zijn nieuwsgierigheid te bevredigen.
Hélène Klépinine-Arjakovsky
Nota van G. Foniladosa
Op 8 februari 1943, was Hélène Klépinine pas vijf jaar toen haar vader gearresteerd werd door de Gestapo samen met moeder Maria en zijn zoon Youri, om Joden geholpen en gered te hebben, door een systeem van valse doopcertificaten in het leven te roepen.
In 1939, het geboortejaar van Hélène, werd Dimitri Klépinine rector benoemd van de parochie van de Bescherming van de Moeder Gods, rue de Lourmel in het home dat moeder Maria geopend had. Hij stapte in de organisatie die zij opgericht had, “l’ Action Orthodoxe” om de ongelukkigen in de wijk hulp te bieden.
Hij werd gecanoniseerd in 2004 samen met moeder Maria en zijn zoon Youri.
26-03-2016 Brugge -Burg: Naar aanleiding van de vreselijke gebeurtenissen in Brussel, nodigen HART Boven HARD Brugge en Vormingplus regio Brugge alle Bruggelingen uit voor een Stille Wake.
Een stille wake, zonder politieke symbolen, zonder grote speeches. Om de slachtoffers te herdenken en te tonen dat democratie, solidariteit en eendracht sterker zijn dan haat of extremisme.
Er zullen vertegenwoordigers zijn van vele verschillende geloofsgemeenschappen in Brugge: katholieken, vrijzinnigen, moslims, orthodoxen… Verenigd in het afwijzen van haat, onverdraagzaamheid en extremisme, verenigd rond onze democratie.
De organisatoren roepen alle burgers en democratische krachten op om de ideologische en levensbeschouwelijke verschillen te overstijgen en samen een boodschap van solidariteit, democratie en vastberadenheid uit te dragen.
Breng je stoepkrijt en kaarsjes mee.
Verslag van de Stille wake
Zaterdag 26 maart, om 16u00, op de Burg, Brugge
We zijn hier samen om de slachtoffers van de aanslagen in Brussel te eren en te herdenken. We leven mee met de families van de slachtoffers. We hopen dat de gewonden snel de draad van hun leven weer kunnen oppikken. We rekenen erop dat de politie en de staatsveiligheid vroeg of laat alle daders zal te pakken krijgen en voor het gerecht zal brengen. Geen enkele dader zal zijn straf ontlopen.
We zijn hier samen in een stille wake, zonder politieke symbolen, zonder toespraken.
Bruggelingen van allerlei politieke overtuiging, geloof of afkomst verenigen zich met een duidelijke boodschap: stop de haat, wij zijn niet bang, wij laten ons niet verdelen.
Vooraan, zij aan zij, staan vertegenwoordigers van de verschillende geloofsgemeenschappen in Brugge: katholieken, vrijzinnigen, moslims, orthodoxen.
Verenigd in het afwijzen van haat, onverdraagzaamheid en extremisme.
Verenigd rond onze democratie, de rechtsstaat, het respect voor de mening van een ander.
Dit verbindt ons, over alle ideologische en levensbeschouwelijke verschillen heen:
de vastberadenheid om de waarden waarop onze samenleving gebouwd is te verdedigen.
We roepen op om alert, verstandig en vastberaden te zijn. We vragen dat de Belgische overheid goed nadenkt over wat onze rol was en moet zijn in de conflictgebieden van de wereld. Ook hier voelen we de gevolgen van ondoordacht en eenzijdig militair optreden in Irak of Libië. Laat ons de wapenhandel met de regio stoppen, hard werken aan diplomatieke oplossing voor de conflicten in Syrie, Libie en Palestina/Israel, en niet treuzelen met het leveren van humanitaire hulp waar die nodig is.
We vragen alle burgers en politici om geen enkele groep in onze samenleving met de vinger te wijzen. De aanslagen zijn niet de schuld van “de vluchtelingen” of “de moslims”.
Vergis je niet van vijand. Blinde terreur treft iedereen. Vastberaden repressie moet samengaan met even vastberaden preventie. De criminelen die de aanslagen pleegden willen ons verdelen: wie bewust of onbewust aanstuurt op verdeeldheid speelt hun heilloze spel mee. Onze vijand is elkeen die de democratie en het respect voor de mening van een ander afwijst en zijn toevlucht neemt tot blind geweld tegen onschuldige mensen.
Het leuke was dat er ook toeristen spontaan mee kwamen bezinnen. Eendracht maakt macht. Geen enkele terrorist zal dat kapot krijgen, op voorwaarde dat we niet toegeven aan angst voor elkaar en dat we samenleven. Peace…
Bedankt voor jullie komst naar de Burg. Deze foto (bedankt, onbekende fotograaf) vat jullie boodschap mooi samen: niet in onze naam, niet in Gods naam! Met van rechts naar links Anne-Flor Vanmeenen (vrijzinnigheid), schepen Dirk de Fauw, Bernard Peckstadt (priester en rector van de Orthodoxe parochie te Brugge), Jan Tilleman (deken van de stad Brugge), burgemeester Renaat Landuyt, Aziz Karim Rajput van de Brugse moskee.
22.03.2016 Brussel – Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België, vertegenwoordiger van het geheel van de Orthodoxe Kerk in België en aalmoezenier van de Luchthaven van Brussel, betuigt in zijn persoonlijke naam en in naam van alle orthodoxe christenen levend in België zijn verbazing, verdriet en medeleven voor de barbaarse daden die vanochtend het land hebben getroffen. Het spreekt voor zichzelf dat niets of niemand het gebruik van geweld en de onderdrukking van het menselijk leven kan rechtvaardigen.
In deze tragische momenten is hij in gedachten met de nabestaanden van de slachtoffers en is zijn gebed gericht tot de Heer, opdat het hart van menige broeders geraakt worde door de genade van de vrede en de vergeving. We verdienen een betere wereld!
Politici verzamelen op het Beursplein voor minuut stilte
Vlaams minister-president Geert Bourgeois stapte met collega’s en vertegenwoordigers van de verschillende geloofsgemeenschappen van het Vlaams Parlement naar de Beurs. Ze hebben er bloemen neergelegd en namen een minuut stilte in acht.
Zie verder – De redactie.be : Klik hier
ZONDAG VAN DE ORTHODOXIE
21.03.2016 – Brussel – Met gepaste luister werd op 20 maart 2016, in de Heilige Aartsengelen kathedraal te Brussel de Zondag van de Orthodoxie gevierd.
De panorthodoxe Goddelijke Liturgie werd voorgegaan door Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België, samen met Zijne Excellentie Aartsbisschop Simon (Patriarchaat van Moskou), Zijne Excellentie Bisschop Dositeoz (Patriarchaat van Georgë), evenals geestelijken van het Oecumenisch Patriarchaat en de Patriarchaten van Moskou, Servië, Roemenië, Bulgarije en Georgië. De vijf koren verzorgden elk op gepaste wijze de gezangen van de Goddelijke Liturgie in het Grieks, Roemeens, Pools, Georgisch en Nederlands, in overeenstemming met de verschillende talen en tradities.
Opvallende aanwezigen onder de menigte kerkgangers waren Hare Excellentie de Ambassadeur van Griekenland, mevrouw Elefthería Galathianáki, de heer Argýrios Makrís, Plaatsvervangend Ambassadeur bij de Permanente Griekse Vertegenwoordiging bij de Europese Unie, een Vertegenwoordiger van de Wit-Russische Ambassade, evenals de Griekse Militaire Vertegenwoordiging bij de Navo te Evere, onder leiding van Generaal Nikólaos Zachariádis. Eveneens aanwezig waren de Archonten van het Heilig Aartsbisdom België.
De heer Geórgios Alexandrís en de heer Boris Gurov, Archonten van het Heilig Aartsbisdom België, waren eveneens aanwezig.
De homilie werd verzorgd door de Zeer Eerwaarde Heer Patriciu Vlaicu (Patriarchaat van Roemenië), die het historisch belang aanhaalde van het herstel van de Heilige Iconen, en de instelling van de Zondag van de Orthodoxie als dag van eenheid van de Orthodoxen.
Bovendien benadrukte hij het belang van de komende bijeenroeping van het Heilig en Groot Pan-orthodoxe Concilie, dat moet getuigen van die eenheid en harmonie van de Ene, Heilige, Katholieke en Apostolische Kerk, waarbij hij wees op de behoefte dat de gelovigen bidden voor het welslagen van de doelstellingen van deze belangrijke gebeurtenis.
Aan de jaarlijkse viering was een bijzondere emotie toegevoegd door de aanwezigheid van Zijne Eminentie Metropoliet Panteleimon, voorheen van België, die was ingegaan op de uitnodiging van Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België, en zich een week lang in België bevond. De voormalige herder van België bezocht opnieuw het bisdom waar hij ruim een halve eeuw diende, de kerken en parochies die hij inrichtte, ontmoette bekende gezichten, en genoot van de waardering en de liefde van de geestelijken leken van het Heilig Aartsbisdom.
Bij zijn toespraak sprak Zijne Eminentie de Metropoliet van België woorden van dank en eerbied tot zijn voorganger, en zei onder andere het volgende:
“Uwe Eminentie, Geronda, U bent de grote weldoener van alle orthodoxe christenen in de Benelux. Als herder heeft u onmetelijk veel werk verricht, en u toonde uw grote geestelijke kracht door uw beslissing te nemen toen het tijd was om uw zware herderlijke taken over te laten in de handen van een opvolger. Een voorbeeld voor allen, omdat u het welzijn van onze Kerk verkoos en niet dat van uzelf. Dat siert u, en daarvoor zijn we u erkentelijk.
Vandaag ziet u iedereen terug bijeen: bisschoppen, priesters, diakens, vertegenwoordigers van de zusterkerken, diplomaten en vertegenwoordigers van de Griekse Staat, en talrijke gelovigen, die u allen eren met onze aanwezigheid en God danken voor alles wat u voor Zijn Kerk en voor ons heeft gedaan. Vandaag kwamen we u “Dank u!…” zeggen, “U zal steeds in onze gebeden en gedachten zijn als herder en geestelijke gids… We bidden de Heer dat hij 
u nog vele jaren een stabiele gezondheid mag schenken en dat u nog terugkeert naar uw geliefde Aartsbisdom België, waar u thuis is, en wij allen, uw geliefde kinderen. Eis polla eti, Despota! Nog vele jaren, Meester!” Na het einde van de Goddelijke Liturgie werd een receptie gehouden in het Parochiecentrum van de Kathedraal, en in een hotel een Feestmaal ter ere van de hoge gast, de voormalige Metropoliet van België.
Aartsbisschop Simon van het Patriarchaat van Moskou zei kenschetsend tijdens het Feestmaal, dat het Heilig Aartsbisdom België inrichtte ter ere van Metropoliet Panteleimon, dat we vandaag in de Kathedraal te Brussel een echte Triomf van de Orthodoxie hadden door de aanwezigheid van Metropoliet Panteleimon die altijd open stond voor alle orthodoxen, ongeacht hun afkomst.
De Zondag van de Orthodoxie
“Een getuigenis”
Het Nederlandse koor o.l.v. Judith
Op zondag 20 maart was het feest in de orthodoxe Kathedraal van de HH. Aartsengelen Michaël en Gabriël (Stalingraadlaan) te Brussel. Tijdens de Goddelijke Liturgie werden wij er a.h.w. opgenomen in het hemels gezang van het koor, of liever gezegd, van vijf koren. In vijf talen werd Gods lof bezongen; afwisselend in het grieks, slavisch, vlaams, roemeens, pools…Melodieus en harmonisch, diversiteit in eenklank.
Deze zelfde eensgezinde diversiteit was zichtbaar en hoorbaar in de concelebratie van priesters en diakens uit diverse parochies van ons land, rondom het altaar verenigd met onze Metropoliet Aartsbisschop Athenagoras, in concelebratie met Aartsbisschop Simon (patriarchaat Moscou) en Bisschop Dositheos (patriarchaat Servië).
In de Altaarruimte stond ook onze vroegere Metropoliet Aartsbisschop Panteleimon, sinds twee jaar op rust in Chios (Griekenland). Gedurende meer dan 50 jaar is Monseigneur Panteleimon de onvermoeibare Herder geweest voor alle orthodoxe gelovigen van de Benelux. Zijn stille en nederige aanwezigheid gaf aan deze concelebratie een bijzondere stemming van innige dankbaarheid. Deze celebratie was een levende icoon van de gehele Kerk, staande voor het mysterie van de Heilige Drie-eenheid.
In de daarop volgende ontmoetingen in de Kathedraal ervaarden wij eens te meer de evidente vreugde van het samen-Kerk-zijn, de blijdschap van ons gemeenschappelijk geloof in onze levende God en Redder Jezus-Christus.
Als slot noteer ik graag de spontane enthousiaste reactie van één der aanwezige gelovigen, een parochiaan van de parochie van Oostende: “Ja, dat is voor mij de uitdrukking van de ware Orthodoxie in haar volle en eenvoudige schoonheid. Nu begrijp ik waarom de H. Olga van Kiev, zo diep geraakt was toen zij het levende christendom in Constantinopel had leren kennen, en waarom zij, kort daarna, zich tot het orthodoxe geloof bekeerde en zich liet dopen in 955, daar ontving zij de naam Helena. Ja, dat is het ware geloof”.
Verslag Vader Bart D’Huyvetter
Mgr Simon, Mgr Panteleimon, Mgr Athenagoras en Mgr Dositheoz
Voor meer foto’s: KLIK HIER
Op vrijdag 22 januari 2016 kwamen zo’n 80 christenen samen voor de oecumenische gebedsdienst in de Heilig Hartkerk te Knokke-Heist.
Vanuit de anglicaanse, katholieke, protestantse en orthodoxe geloofsgemeenschappen hebben we samen gezongen en gebeden om de eenheid van de christenen.
Dit jaar waren we te gast in de Heilig Hartkerk en was het de Orthodoxe Kerk die dit jaar de organisatie van de dienst op zich nam. Het werd een stemmig en zinvol gebedsmoment met teksten aangereikt door de christenen uit Letland. Dit jaar heeft men als thema gekozen: “Geroepen worden tot het verkondigen van de wonderbare vervullingen des Heren” (Petrus 2,9) Het thema werd uitvoerig besproken door Vader Bernard Peckstadt tijdens zijn homilie.
Voorgangers in de dienst waren; Dominee Alexander Eberson (protestantse kerk), E.H. Pradip Smagge, E.H. Willy Snauwaert, (beide van de Federatie Knokke-Heist), (katholieke priesters), Reverend Father Stephen Murray (anglicaans kerk), en Aartspriester Bernard Peckstadt (orthodoxe kerk).
Het openingswoord als ook het evangelie en de homilie werd gehouden door de organiserende gemeenschap door Aartspriester Bernard Peckstadt. De eerste lezing uit de profetie van Jesaja werd gelezen door Monique vanuit de katholieke kerk en tweede lezing werd gezongen door Nicolas Peckstadt van de Orthodoxe kerk.
De gezangen werden verzorgd o.l.v. E.H. Priester Willy Snauwaert
De andere voorbeden en smeekbeden werden verder door de verschillende voorgangers voorgelezen. Vermits het aan de orthodoxe kerk was om deze viering voor te bereiden werd er ook door hen geopteerd om een typische heel oude Byzantijnse hymne te zingen in het Grieks namelijk Phos Ilaron wat in het nederlands vertaald betekent Vriendelijk licht. Deze hymne werd daar gebracht door Vader Bernard Peckstadt samen met zijn twee zonen Nicolas en Baptiste.
Vader Bernard met zijn twee zonen Nicolas en Baptiste zingen samen Phos Ilaron (Vriendelijk licht)
Verder werd de oecumenische viering muzikaal begeleid door de pianist Koen Pauly van de Katholieke kerk en dit met samenzang traditie getrouw verzorgd door E.H. Willy Snauwaert. Het samen zingen en bidden in verbondenheid is een hoopvol teken voor de christenen in Knokke-Heist want we zijn allen van Christus en Christus maakt ons één.
Van links naar rechts Father Stephen Murray, Priester Willy Snauwaert, Priester Pradip Smagge, Dominee Alexander Eberson en Vader Bernard Peckstadt
Na de gebedsdienst was er een gezellige ontmoeting bij een drankje en een koekje. Moge dit samen bidden ons steeds dichter bij elkaar brengen. Met heel veel dank aan allen die deze liturgie ondersteunden en ook het gezellig samenzijn achteraf.
Op zaterdag 23 januari 2016 werd er in de orthodoxe parochie van de Heiligen Konstantijn en Helena te Brugge de orthodoxe vesperdienst gevierd in het kader van de bidweek voor de eenheid van christenen.
Vader Bart en Vader Bernard tijdens de vesperdienst
Vader Bernard Peckstadt, de rector van de parochie ging er in de vesperdienst voor samen met Vader Bart D’Huyvetter. Er was een menigte van gelovigen van de verschillende zustergemeenschappen van Brugge aanwezig die er gekomen waren om samen te bidden als afsluiting van deze bidweek voor de Eenheid van alle Christenen.
Het parochiekoor o.l.v. Stefaan Coudenys
De Katholieke kerk werd er vertegenwoordigd door E.H. Diaken Wilfried Desrumaux en en Diaken Guy Heirbaut. We waren ook blij dat er vanuit enkele klooster gemeenschappen in en rond Brugge, een delegatie aanwezig waren waaronder twee zusters van de Karmelitessen. Het koor stond onder leiding van Stefaan Coudenys.
Op het einde van de dienst gaf Vader Bernard er een homilie en verwelkomde hen allen heel hartelijk. Nadien was er ook nog een toespraak door Vader Bart D’Huyvetter die er sprak over het ontstaan en het belang van de Oecumene. Nadien volgde er nog een receptie in de parochiezaal voor alle aanwezigen. Dank aan allen die ons hebben geholpen voor de dienst en de ontvangst van onze medebroeders.
Toespraak na de vespersdienst en artoklasia
door Vader Bernard Peckstadt de rector van de parochie
Gebedsweek voor de eenheid van de Christenen
Van Harte welkom in onze orthodoxe parochie van de HH. Konstantijn en Helena hier in Brugge. Dank voor het komen meebidden met ons speciaal in deze gebedsweek voor de eenheid der christenen. Voor velen is het hier zelfs reeds een thuiskomen want zoals u weet proberen wij steeds een open parochie te zijn waar het gebed, het spiritueel leven en de vereniging met God hier heel centraal staan. Vergeten wij het niet : onze voornaam kan verschillend zijn (Rooms-Katholiek, Orthodox, Anglikaan, Protestant), maar onze familienaam blijft echter dezelfde. Maar wij zijn allen in werkelijkheid “Christenen”.
Dit jaar heeft men als thema gekozen : “Geroepen worden tot het verkondigen van de wonderbare vervullingen des Heren” (Petrus 2,9) Wij allen, christenen, zijn geroepen om de liefde van God en de vrede in de wereld uit te dragen, en deze enige ware liefde en vrede is slechts mogelijk in Christus. Concreet betekent dit dat wij deze vrede enkel en alleen kunnen vinden in de intieme en innige vereniging met God.
Tijdens de dienst van de Artoklasia de zegening van de vijf broden, de olie, de wijn en de tarwe.
Deze intieme vereniging met God kunnen wij slechts bereiken door ons voortdurend gebed : in ons persoonlijk gebedsleven, maar vooral in het liturgisch gebed waarbij wij Christus, – hem op intieme wijze – in de Goddelijke Liturgie “eucharistisch” kunnen ontmoeten.
Zo spreken wij in onze Orthodoxe kerk nog heel dikwijls over het belang van het universeel priesterschap welke gebaseerd is op bepaalde passages uit de schriften. Wij verwijzen nogmaals naar de eerste brief van Petrus, hoofdstuk II vers 9: “Gij zijt echter een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterschap, een heilige natie, een aangeworven volk: om te verkondigen de deugden van Hem, die u riep uit de duisternis tot zijn wonderbaar licht.”
Dit was ook de zending reeds bij de eerste apostelen. Maar ook bij de eerste christenen beleefden zij op een heel bewuste wijze hun volle deelname aan Christus: het feit dus dat zij echt “ledematen” waren van de Kerk. In de wereld krijgt het “universele priesterschap” waarmee iedere gelovige bekleed is werkelijk zin. De christenen moeten door de wereld “niet verleid” worden, maar zij moeten op hartstochtelijke wijze “het Heil van de wereld betrachten”.
Dierbare broeders en zusters,
Iedere christen heeft een “missionaire” roeping in de wereld. Onze missie vandaag in deze actuele wereld, zal niet zozeer meer bestaan in het houden van vurige “missiepredicaties”, maar vooral in het eenvoudig beleven van een christelijke levenswijze. Het christelijk geloof is vooral een levenswijze, het is het wezen van onze godsdienst, het is de liefde voor God en de mens, de zachtmoedigheid, de nederigheid, de vrede, de vergeving en de verdraagzaamheid. Nooit mag de wereld, de “andere”, de “broeder of zuster” hem onverschillig blijven, om ‘t even wie… ook al is die “andere” niet-gelovig.
Als christenen vergenoeg zamen wij ons niet met het eenvoudig vervullen van onze plichten tegenover onze Kerken door slechts bepaalde uitwendige vormen. Er wordt van ons veel meer gevraagd : vooral de navolging van Christus in ons leven.
Bidden wij samen, alle dagen, maar heel speciaal vandaag voor de “vrede” in de wereld, en danken wij God voor deze grote genade die wij van Hem steeds mogen ontvangen, om zijn grote Menslievendheid en “vrede” hier zelfs samen terug te vinden in deze gemeenschappelijke getuigenis die wij hier hebben mogen beleven.
Aan ons om Zijn medewerkers te zijn en dit ideaal – de zichtbare eenheid van de christenen – na te streven!
Wij hebben hier zojuist 5 broden gezegend, tarwe, olie en wijn, als een – in een geest van onnoemlijke erkentelijkheid voor God – teruggave voor alles wat Hij ons heeft gegeven en ons nog geeft. Het zijn oerelementen van voedsel en drank geput uit Gods’ natuur, die noodzakelijk zijn voor het leven. Vanavond nodigen wij U uit dit brood broederlijk te delen in een geest van eenheid en samenhorigheid, maar ook als prefiguratie van onze zo zeer verlangde eucharistische communio of gemeenschapsband, die ooit hersteld zal worden op een ogenblik dat God zelf zal bepalen.
Vergeten wij in deze Bidweek voor de Eenheid van de Christenen immers niet dat wat ooit een Russisch theoloog heeft gezegd, nl. «dat de muren van de scheiding van de Kerken niet tot in de hemel reiken…». We mogen er ons van overtuigen, ook in de wereld van heiligen is er geen scheiding tussen Oost en West.
Alvorens u hier een stukje brood in ontvangst kan nemen gaan we nu nog even luisteren naar een heel mooie Byzantijnse hymne gezongen in het Grieks. “Agni Partene Despina”. Welke gecomposeerd is door de Heilige Nectarios van Aegina op het eiland Lesbos in de 19e eeuw. De Heilige Nectarios hield eraan om een hymne te schrijven om zijn groot respect en eer te willen betuigen aan de Moeder Gods en dit in zijn persoonlijk gebed en relatie tot Haar.
Op zondag 24 januari 2016 werd reeds voor de tiende maal in het kader van de Bidweek voor de Eenheid der Christenen in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge een “Oecumenisch gebedsdienst” gehouden. Dit jaar had men als thema gekozen: “Geroepen worden tot het verkondigen van de wonderbare vervullingen des Heren” (Petrus 2,9) Het
Anglicanen, Protestanten, Rooms-katholieken, en Orthodoxen kwamen in de Kathedraal bijeen om God te loven en te prijzen én om te bidden voor eenheid. Dit jaar was het de beurt aan de Anglicaanse Kerk om deze oecumenische dienst te vieren.
Zo gingen er voor: Revd. Father Augustine Nwaekwe van de Anglicaanse Kerk, E.H. Kanunnik Jan Tilleman (Deken van de stad Brugge) E.H. Henk Laridon (Professor aan het Grootseminarie van Brugge en voorzitter van de oecumenische studie en gebedsgroep van West-Vlaanderen) en E.H. Kurt Priem (Professor aan het Grootseminarie van Brugge en rector van de Oecumenische kapel van Brugge van de Rooms-Katholieke. E.H. Dominee Frans Van der Sar van de Protestantse Kerk, de Predikant Nick Vandeputte van de Pinkster gemeenschap en Aartspriester Bernard Peckstadt (rector van de orthodoxe parochie van de H.H. Konstantijn en Helena te Brugge) en Priester Andreas D’hoe (bedienaar van de orthodoxe parochie van de HH. Kyrillos en Methodios te Oostende van de Orthodoxe Kerk.
De voorgangers tijdens de Oecumenische viering in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge
Father Augustine Nwaekwe van de Anglicaanse Kerk die voorging in de dienst deed er het welkomstwoord en hield dit jaar de homilie welke nadien vertaald werd naar het nederlands door E.H. Henk Laridon. Vader Bernard Peckstadt las er het evangelie volgens de Heilige evangelist Mattheus (5, 1-16). Gebeden om de Heilige Geest te vragen werden er gelezen door Father Augustine samen met enkele kinderen van de Anlicaanse kerk. Enkele gebeden van hoop werden voorgelezen door de verschillende voorgangers.
‘Gemengd Zangkoor Cantate’ o.l.v. Adriaan Debbaut
Dit alles werd afgewisseld met gezangen opgeluisterd door het prachtige ‘Gemengd Zangkoor Cantate’ o.l.v. Adriaan Debbaut en begeleid door Ignace Michiels op het orgel.
Dit jaar was er terug een grote opkomst en het werd een heel deugd-doende gebedsdienst voor de aanwezige gelovigen. Ook vanuit onze orthodoxe parochie was er een delegatie van parochianen aanwezig.
Moge dit samen bidden ons dichter bij elkaar brengen. Nadien werd er nog een glaasje aangeboden onder de toren van de Sint-Salvatorskathedraal en was er nog een broederlijke ontmoeting met de aanwezigen.
Predikatie door Rev. Augustine Nwaekwe (anglicaans priester)
in de Gebedsdienst in de Bidweek voor de eenheid van de christenen
Sint-Salvatorskathedraal te Brugge
zondag 24 januari 2016
Dierbare broeders en zusters in Christus,
Het thema voor de bidweek van de eenheid luidt dit jaar:’Jullie zijn geroepen om de grote daden van de Heer te verkondigen’ (1 Petrus 2,9). De inspiratie voor deze tekst is gebaseerd op Gods heilsdaden in de heilsgeschiedenis, toen God zijn volk bevrijdde uit de slavernij van Egypte met grote wonderen, en ook door de opstanding van Jezus Christus uit de dood. Petrus schrijft nu aan christenen van zijn tijd temidden van vervolgingen, om hen eraan te herinneren welke hun identiteit is als christenen. Gelovigen in Christus zijn hierdoor een nieuw volk geworden. Daarom wijst de auteur erop dat zij en ook wij geroepen zijn de grote daden van de Heer te verkondigen. Het is een oproep voor alle gedoopte christenen, bewust van onze traditie.
Revd Augustine Nwaekwe van de Anglicaanse Kerk
Als St Petrus zijn brief schreef tussen 70 en 80 n. C., richtte hij zich niet tot Rooms-katholieken of Anglicanen, of Orthodoxen, of Protestanten of mensen van de Pinkstergemeente. Hij schreef deze brief aan alle gelovigen in Christus, hen wijzend op hun nieuwe identiteit en hun roeping. Deze komen voort uit ons doopsel. Ons ene doopsel komt voort uit ons geloof en onze hoop in Jezus Christus onze Heer. Dat is het enige fundament van de kerk. We horen het straks in het slotlied.
De liturgische uitdrukking in de Roomse en Oosterse tradities bevat een krachtig gebed dat ons inspireert en vraagt dat de Heer ons ‘eenheid en vrede mag geven’ en dat is Zijn wil. Dat gebed is geïnspireerd door het gebed van Jezus bij zijn afscheid (in Joh 17):’Mogen zij allen een zijn, zodat ze weten dat jullie mijn leerlingen zijn’.
In het Anglicaanse Book of common prayer bidden wij:’Inspireer voortdurend de universele kerk met de Geest van waarheid, eenheid en eendracht’. De Heer Jezus is de Heer van de kerk en hij verhoort onze gebeden als we samen bidden en samenkomen.
In één van zijn geschriften schreef kardinaal Mercier, voormalig aartsbisschop van Mechelen-Brussel:’Willen we met elkaar tot eenheid komen, dan moeten we elkaar liefhebben; willen we elkaar liefhebben, dan moeten we elkaar kennen; willen we elkaar kennen, dan moeten we naar elkaar toegaan en elkaar ontmoeten’.
Als christenen van verschillende overtuigingen vinden we diepe inspiratie in het verlangen naar eenheid op bas van ons ene doopsel. Aldus worden we geroepen de grote daden van de Heer te verkondigen, te vechten tegen onrecht en ongelovigen te brengen tot de gemeenschap met Christus. Jezus heeft ons in het evangelie gezegd dat we ‘het licht der wereld en het zout der aarde zijn’. ‘Laat uw licht schijnen zodat allen uw goede werken zien en de God van de hemel verheerlijken’.
Als gelovigen zijn we niet geroepen om Jezus Christus voor ons alleen te houden, maar we zijn gedoopt opdat we anderen over Jezus Christus kunnen spreken; Hem kunnen verkondigen zo dat zij die nog niet in hem geloven tot geloof kunnen komen in Jezus Christus, onze Heer en Verlosser, de hoop van alle volken.
Rev. Augustine Nwaekwe
(vertaling: Henk Laridon)
Toespraak over de hoofdgedachten door zijne
Al Heiligheid de Oecumenisch Patriarch Bartolomeus
bij de aanvang van de Synaxis van de Hoofden van de Lokale Orthodoxe Kerken
Chambésy Geneve 22 januari 2016)
Gezegende en geliefde broeders in de Heer, Hoofden van de lokale zeer heilige Orthodoxe Kerken en geëerde vertegenwoordigers van broeder Primaten die hier zelf niet konden aanwezig zijn, en allen die hen vergezellen.
Welkom op deze heilige plaats van onze zeer heilige Kerk van Constantinopel, dit centrum gewijd aan de dienst van de Panorthodoxe eenheid, dat gedurende decennia vele Inter-orthodoxe en Panorthodoxe ontmoetingen verwelkomde en nog verwelkomt, en getimmerd heeft aan de eenheid van onze zeer heilige Orthodoxe Kerk en die eenheid ook bevorderd heeft.
Bij de openingsplechtigheid van de Synaxis van de Primaten van de Orthodoxe Kerk met Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos
Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos
Wij bidden met heel ons hart dat uw verblijf hier voor ieder van u bevredigend moge zijn en u volledig moge bevallen, terwijl uw werk moge geleid worden door de adem van de Heilige Geest opdat het voldoende vruchten moge dragen voor de liefde en de verlichting van de lichaam van de Kerk tot meerde eer van God.
Zoals we weten zou deze Synode gehouden worden in onze zetel, maar uitzonderlijke omstandigheden, die sommigen van onze broeders beletten daarheen te reizen verplichtten ons onze bijeenkomst naar hier te verplaatsen. Wij danken u allen voor uw begrip voor deze noodzakelijke wijziging en voor uw instemming naar hier te komen om het heilig doel van deze Synode te verwezenlijken.
Inderdaad, elke Synode waarop wij bijeenkomen, en die is toevertrouwd aan Gods goedgunstigheid en genade over het leiderschap van Zijn zeer heilige Kerk, is geheiligd. Deze bijzondere Synode heeft een speciaal karakter omdat ze gebonden is aan het fundamenteel kerkelijk principe van de conciliariteit voor zover het gaat om het eerste doel, namelijk de voorbereiding van de komende convocatie, zo God het wil, van het Heilig en Groot Concilie van onze zeer heilige Orthodoxe Kerk.
Wij zijn hier dus bijeengekomen om een waarlijk geheiligde verplichting te vervullen en precies daarom hebben wij nood aan de steun en de verlichting van de Heilige Geest, maar evenzeer aan de goede wil van ieder van ons, boven elke vorm van eigenbelang, opdat onze beslissingen mogen bijdragen tot de realisatie het Heilig en Groot Concilie, die we reeds aangekondigd hebben.
Tijdens de werkvergadering met al de Primaten van de Lokale Orthodoxe Kerken met hun medewerkers
Want de Goddelijke Voorzienigheid gaf ons het voorrecht en de zware plicht vorm te geven aan de visies van onze voorgangers, die meer dan vijftig jaar geleden het idee opperden om dit Concilie bijeen te roepen. Op ons rust nu de grote verantwoordelijkheid om de tijd in te korten, die al te lang duurde, om zonder verder uitstel de visie om te vormen tot werkelijkheid. Uiteindelijk wordt dit van ons verwacht niet alleen door onze laatste voorgangers, maar ook door Gods gelovige mensen, en evenzeer door de Christenen buiten de canonieke grenzen van onze Kerk. Dit is waarom elk verder uitstel in het realiseren van het Concilie enkel de vijanden van onze Kerk zal verblijden en de Vijand die zich verheugd in het kwade.
Tijdens de Pontificale Goddelijke Liturgie met alle Primaten van de Orthodoxe Kerk voorgegaan door Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos
Onze Synode heeft een heel bijzondere betekenis omdat zij van de voorbereiding de zaken en aspecten moet oplossen die nog hangende zijn en moet spreken over de globale voorbereiding van het Heilig en Groot Concilie. In dit verband willen wij u herinneren aan uw liefde voor de basis principes, die wij al aanvaard hebben en vastgelegd hebben in formele beslissingen en die wij natuurlijk tot het einde zullen respecteren en naleven.
1. Op de agenda
Zoals we weten werd de agenda bepaald door de Panorthodoxe beslissing van de eerste Preconciliaire Panorthodoxe Conferentie (1976) en behelst de volgende tien punten volgens de Akten van het Overleg:
a) Orthodoxe Diaspora
b) Zelfbestuur en de wijze van verkondiging
c) Zelfstandigheid en de wijze van verkondiging
d) De Diptieken
e) Een gezamenlijke kalender
f) Obstakels van het huwelijk
g) Aanpassing van de kerkelijke regels van de vasten
h) Relaties van de Orthodoxe Kerken met de rest van de christelijke wereld
i) Orthodoxie en de Oecumenische Beweging
j) Bijdrage van de lokale Orthodoxe Kerken aan het behoud van de christelijke idealen voor vrede, vrijheid, broederschap en liefde tussen de volkeren, en de opheffing van elke vorm van discriminatie.
Volgens de heersende verordeningen moet elk van de bovenvermelde items voorbereid moeten worden zodat ze kunnen onderzocht worden door een speciale Inter-orthodoxe Commissie. dat regelmatig zou samenkomen tot zij tot een unanieme verklaring kwamen van de tekst in kwestie, die vervolgens zou goedgekeurd worden door een Preconciliair Panorthodox Overleg dat items zou voorleggen ter discussie aan het Heilig en Groot Concilie.
Van de bovenstaande thema’s zijn er al acht goedgekeurd door de Preconciliaire Panorthodoxe Conferentie, terwijl er nog twee, over het zelfbestuur en over de Diptieken, geen unaniem akkoord kregen in de periodieke ontmoetingen van de Preconciliaire Conferentie en dus nog niet konden voorgelegd worden aan de Preconciliaire Conferentie om als compromis voorgelegd te worden aan het Heilig en Groot Concilie.
Gezien de huidige evolutie van de situatie waarin we verkeren, waren we genoodzaakt ofwel de realisatie van de Heilige en Grote Synode uit te stellen tot er een akkoord bereikt werd over deze twee items of toch bijeen komen over de acht voorgelegde items.
Hierop volgde een Pan-orthodoxe beslissing het Concilie toch bijeen te roepen over de acht thema’s die een unanieme goedkeuring kregen van het Preconciliaire Conferentie.
Vervolgens besliste onze Synaxis in maart 2014 unaniem om de Heilige en Grote Synode bijeen te roepen in 2016 nadat een speciale Inter-orthodoxe Commissie eerst de volgende acties had ondernomen rond Pasen 2015:
a) de revisie van de teksten goedgekeurd door het Derde Preconciliair Overleg over: Orthodoxie en de Oecumenische Beweging; Relaties van de Orthodoxe kerken met de rest van de Christen wereld; en Bijdrage van de Orthodoxe Kerken aan de het bewaren van de vrede, etc.
b) de opmaak van de teksten uit de Tweede Preconciliair Confernetie over: Aanpassing van de kerkelijke regels over vasten; obstakels van het huwelijk; en een gemeenschappelijke kalender.
c) Indien mogelijk (“het is wenselijk”), de discussie over de punten van Zelfbestuur en de Diptieken door het Voorbereidend Orgaan met het oog op bereiken van unanimiteit.
Dit speciale orgaan heeft haar taak volbracht binnen de opgelegde tijdspanne met betrekking tot de punten a) en b), werkend tot de vooravond van de Grote Week van 2015, maar was niet in staat, door gebrek aan tijd, om de wens van de Synaxis over punt c) te vervullen.
Daardoor bleven er voor het Heilig en Groot Concilie enkel de acht punten over die de goedkeuring gekregen hadden van de Preconciliaire Panorthodoxe Conferentie zoals voorzien in de verordeningen.
Ondertussen en ondanks wat unaniem was afgesproken, drukten sommige Kerken hun wens uit en vroegen zelfs dat het Heilig en Groot Concilie zou uitgesteld worden tot dit besproken werd en een unanieme akkoord bereikt werd over Autokefalie en Diptieken en ook over de teksten van de Tweede Preconciliair Panorthodox Conferentie (1982) over het hierboven vermelde speciale overleg. Wat de laatste twee punten betreft, kunnen wij niet anders dan onze verwondering uitdrukken voor dergelijk verzoek, wetende dat de beslissing van onze Synaxis in 2014 helemaal geen radicale herziening voorzag van deze teksten, maar gewoonweg de opstelling door het speciale overleg; daarom verbood de voorzitter elke radicale herziening aangezien dit een overtreden en een overstijgen zou zijn van het mandaat door onze Synaxis aan het Overlegorgaan gegeven. De vraag van een deel van onze Kerken om deze teksten te herzien zou opnieuw een algemene en unanieme beslissing nodig maken van de Synaxis der Primaten, anders dan wat beslist was in 2014 over een eenvoudige opstelling van de teksten, een bewerking die niet zou raken aan de basisinhoud van de bewuste teksten.
Tijdens de werkvergadering met de verschillende Primaten van de Orthodoxe Kerk en hun medewerkers.
Daarom, broeders, staan wij nu voor een dilemma, dankzij bepaalde Kerken. Ofwel gaan we door met de beslissingen die samen genomen werden in 2014 om de Grote en Heilige Synode samen te roepen met acht agendapunten, die al een unanieme panorthodox akkoord kregen, of om de bijeenkomst van het Concilie uit te stellen tot wij ook een panorthodox akkoord hebben over Autokefalie en de Diptieken en over de teksten over het Huwelijk en de Kalender. Als we het tweede kiezen zal dit een hele reeks bijeenkomsten vergen van de Inter-orthodoxe Commissie, dat in overeenstemming met de geldende verordeningen ter voorbereiding van het Concilie tot een unaniem akkoord moet komen over de teksten die moeten voorgelegd worden voor uiteindelijke goedkeuring door een nieuwe Preconciliair Conferentie. Omwille van deze procedures, blijft het onzeker of en wanneer het Heilige en Grote Concilie moet bijeengeroepen worden en een ultieme afgelasting is zelfs niet onmogelijk. Wij hebben dus een immense verantwoordelijkheid voor wat er ook moge gebeuren en wij zijn daarom verplicht om dit in overweging te nemen alvorens te zeggen wat beter en minder goed is en wat groter of belangrijker is als we terugkeren naar onze oorspronkelijke gezamenlijke beslissing. Onze zeer heilige Kerk verklaart dat het de historische verantwoordelijkheid om deze convocatie van het Heilig en Groot Concilie uit te stellen niet kan aannemen en nog minder het risico kan negeren van een eventuele afgelasting.
2. Overige Zaken
a) Het opstellen van verordeningen voor de werking van het Heilig en Groot Concilie:
Zoals geweten, slaagde het speciale overlegorgaan dat onlangs in Athene bijeenkwam om de verordeningen op te stellen voor de procedures van het Heilig en Groot Concilie er niet in haar taak te voleindigen en gaf uiteindelijk haar goedkeuring maar voor vier van de voorgestelde zestien artikelen, wat betekent dat we een weg moeten vinden om dit werkt af te maken, zo mogelijk tijdens de huidige Synaxis, door middel van een speciaal comité samengesteld uit uw eigen leden, met de duidelijke opdracht haar taak te voleindigen tijdens deze dagen ten einde de teksten voor te leggen aan de plenaire vergadering ter goedkeuring zodat er niet nog eens een Synaxis van Primaten moet bijeengeroepen worden om deze verordeningen goed te keuren.
b) De kwestie van het uitnodigen van waarnemers op het Heilig en Groot Concilie:
Er wordt aan deze Synaxis gevraagd te beslissen over twee groepen waarnemers namelijk, de uitnodiging van waarnemers (clerus, kloosterlingen en leken) van zowel de Orthodoxe Kerk als van andere Christelijke Kerken en Geloofsbelijdenissen, vooral van die mensen met wie we al een theologisch dialoog zijn aangegaan. Naar mijn mening zouden beide categorieën moeten uitgenodigd worden op de sessies van het Concilie, natuurlijk zonder recht op inspraak of stemrecht, aangezien het Heilig en Groot Concilie van onmiddellijk en vitaal belang is zowel voor de Orthodoxe leken, clerus en kloosterlingen, als voor de rest van de Christelijke wereld. Vergeten wij niet dat gedurende de sessies van het Tweede Vaticaans Concilie, onze Kerk uitgenodigd was en waarnemers heeft gezonden.
Als er een akkoord komt over het principe om zulke waarnemers uit te nodigen, moeten we vastleggen welke groep zij zullen vertegenwoordigen, hun aantal, en ook hun zitplaats in het Concilie en elke andere kwestie met deze uitnodiging verbonden.
c) De kwestie van de authenticiteit van het Concilie:
Ook over deze kwestie moet deze Syntaxis zich buigen. Het Heilig en Groot Concilie zal plaats vinden in een tijd waarin instituties in het algemeen een crisis van authenticiteit doormaken, die in twijfel getrokken wordt door de huidige bevolking, iets wat spijtig genoeg ook haar invloed uitstrekt tot het domein van de Kerk. Conciliaire beslissingen die vroeger het respect genoten van de clerus en het volk als zijnde de stem ven God (“het leek juist voor de Heilige Geest en voor ons” [Hand. 15,28]), worden vandaag in twijfel getrokken door een groep van gelovigen, soms zelfs al voor ze officieel genomen zijn en toegepast worden. Wij weten dat zelfs het Heilig en Groot Concilie die wij besloten bijeen te roepen door sommige “verdedigers van de Orthodoxie” in vraag gesteld wordt en dat zij er de stempel “roverssynode” aan geven nog voor ze bijeengeroepen is. Welke canonieke waarde zullen de beslissingen van het Heilig en Groot Concilie hebben, en welke canonieke gevolgen zal elke mogelijke ongehoorzaamheid met zich meebrengen? Wij geloven dat deze zaak door ons moet uitgeklaard worden om verwarring te vermijden bij Gods volk en andere vertakkingen aan het lichaam van de Kerk.
d) Tenslotte is het noodzakelijk dat wij een zaak uitklaren die, naar onze mening onverwacht opdook. Namelijk de kwestie van de precieze betekenis van de term consensus, die we aanvaarden als een manier om tot beslissingen te komen zowel tijdens de voorbereiding als tijdens de zittingen van het Heilig en Groot Concilie. In dit verband moeten we de volgende punten verduidelijken:
Eerst het concept van consensus, niet unanimiteit, wat internationaal betekent dat wanneer een of meer delegaties niet akkoord gaan met een bepaald voorstel en hun eigen voorstel verkiezen, er een inspanning moet gedaan worden om de mening of het voorstel van die delegaties te aanvaarden, wanneer echter geen consensus bereikt werd over het tegenvoorstel, dan zal deze afwijzing, mochten zij die niet akkoord waren op hun standpunt blijven, genoteerd worden zonder afbreuk te doen aan het originele voorstel dat tot onenigheid leidde, omdat zij die niet akkoord gingen toch mee de originele tetst tekenen en, mochten ze dat willen kunnen laten noteren dat ze niet akkoord gingen. Mocht iemand weigeren de tekst te tekenen, zou dit een veto inhouden, en tot een impasse leiden.
Een tweede zaak die moet uitgeklaard worden is of een consensus verwijst naar hen die aanwezig waren tijdens de deliberatie “van een lichaam of de fysieke aanwezigheid vereist van alle leden van dat lichaam”. Als wij het laatste aanvaarden, kan elke afwezigheid, vrijwillig of opzettelijk, van sommige leden leiden tot de oplossing van het lichaam op die plaats en een gebrek aan consensus.
Tijdens de Pontificale Goddelijke Liturgie voorgegaan door Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos
De eerste kwestie kwam ten berde tijdens de sessies van het Vijfde Pre-conciliair Panorthodox Overlegorgaan, waar twee delegaties weigerden de gezamenlijke tekst te tekenen omdat de positie van hun Kerken niet aanvaard werden door alle leden van het Overlegorgaan, waardoor wij ons voor een impasse bevonden met de voorbereidingen voor het Concilie omdat een van de basis teksten ongetekend bleef door bepaalde delegaties.
De tweede zaak deed zich voor tijdens een recente bijeenkomst van het Speciale Comité om de procedures op te stellen van de verordeningen voor de Synode in Athene. Op die bijeenkomst trachtten bepaalde delegaties uitdrukkelijk een voorziening in te lassen in de verordeningen, bepalende dat wanneer een Kerk zich om welke reden ook terugtrekt uit de sessie van de Synode, de voorzitter verplicht is ervoor te zorgen dat die Kerk aanwezig is, en dat in het andere geval de Synode haar deliberaties niet kan verder zetten (ontbonden wordt) aangezien er geen consensus is. Hier hebben we een knelpunt als wij consensus beschouwen als toe te passen op zowel de afwezigen als de aanwezigen.
Ik wil u openhartig zeggen dat onze zeer heilige Kerk en wij persoonlijk de niet realisatie van een Synode kunnen bevatten of aanvaarden dat zou werken onder het zwaard van Damocles van ontbinding mocht een of meer Kerken beslissen zich terug te trekken. Een Synode die onder de dreiging van ontbinding moet werken kan beter helemaal niet bijeenkomen.
De Traditie van de Kerk kent vele voorbeelden waar conciliariteit toegepast wordt in Raden, zelfs in Oecumenische Concilies, wanneer bepaalde Kerken afwezig waren op sessies van de Synode, soms buiten hun wil maar soms ook bewust, zonder dat dit hun werking belette. Vele Synodesbesluiten werden retroactief erkend door hen die er niet aan deelnamen. Voor zover we weten is er geen historisch precedent waarbij een consensus afhing van fysieke aanwezigheid.
Groepsfoto van de bijeenkomst, de Synaxis van de Primaten van de Orthodoxe Kerk met hun medewerkers.
Daarom moeten wij allen deze zaak broederlijk en met liefde uitpraten.
Wij leggen deze kwesties voor aan uw liefde, broeders, als bijzonder voor onze deliberatie en beslissing opdat we in unanimiteit mogen deelnemen aan de Heilige en Grote Synode. Los van deze kwesties, zijn er nog enkele andere punten van praktische aard, die we moeten oplossen in het licht van de Synode. Als voorbeeld noemen we er hier enkele:
a) De duur van de Synode. We weten niet wat u hierover denkt, maar naar onze mening zal, gezien het aantal, de omvang en het belang van de items ter discussie, de Synode minstens twee weken moeten duren, zeker als we ook de liturgische en andere evenementen in gedachten houden, die aan de sessies zouden toegevoegd worden.
b) De procedure en plaatsing van de Voorzitter en Primaten vastgelegd op onze laatste Synaxis zal een speciale afstand scheppen tussen hen en de leden van hun delegaties, wat de communicatie tussen de Primaten en hun delegaties zal bemoeilijken. Dit praktisch aspect moet herbekeken en opgelost worden.
c) We moeten prompt een Inter-Orthodox Secretariaat van de Synode oprichten, dat zal werken naast het bestaande Secretariaat voor de Voorbereiding van de Synode, gezien de moeilijke maar wel zeer belangrijke taak de Synode te promoten bij de totaliteit van de Orthodoxe Kerk en de wereld daarbuiten, door de aanvaarde teksten te publiceren en te verdelen, zodat de Synode de reacties van de gelovigen en de wereld kan vernemen en die in gedachten te houden bij haar werk voor zover mogelijk.
d) Tenslotte, zal het weldra noodzakelijk zijn de praktische zaak van het financiële plaatje voor te leggen aan de Synode, die gezien de omvang de mogelijkheden van het Oecumenisch Patriarchaat te boven gaat. Zoals u reeds weet, door de voorbereidingen over decennia voor de Heilige en Grote Synode, draagt het Oecumenisch Patriarchaat de lasten van de financiële uitgaven voor de vele samenkomsten van de Voorbereidende en Preconciliaire Conferenties, en van Synaxis bijeenkomsten van de Primaten. Zij deed dit in het verleden en zal dit graag blijven doen. Nu echter hebben wij de bijdrage nodig van elke Kerk, naar eigen kunnen, voor een gemeenschappelijk fonds gecontroleerd op een Inter-Orthodox niveau om de vele en grote uitgaven te kunnen dragen die nodig zijn om, met Gods genade, een dergelijke onderneming als de Heilige en Grote Synode mogelijk te maken. We zijn ervan overtuigd dat alle zuster Kerken dit zullen erkennen en zullen bijdragen, elk naar eigen vermogen.
De Primaten van de Orthodoxe Kerk
Dierbare geliefde en zeer geachte broeders in Christus,
We hebben een kort overzicht gegeven van de kwesties die, naar onze mening, nog hangende zijn en op een oplossing wachten van ons als Primaten van de zuster Kerken. U zal beslissen welke van deze punten een onmiddellijke oplossing vereisen en of er ook andere kwesties zijn waar onze huidige Synaxis zich moet over buigen. Wij kijken uit naar uw opmerkingen ter zake.
Achter onze voorstellen schuilt de overtuiging dat wij allen met dezelfde geestdrift uitkijken naar de convocatie van de Heilige en Grote Synode van onze zeer heilige Kerk. Vooral, zoals wij al stelden, dat de “toegewezen tijd kort is” (I Cor. 7, 29) aangezien meer dan vijftig jaar uitstel en opschorting onze Kerk behoorlijk te kijk gesteld heeft bij onze tegenstrevers en vrienden, om nog niet te spreken van God en de Geschiedenis. Laat ons daarom, snel doorgaan met de taak die voor ons ligt, “kijkend naar Jezus de pionier en voltooier van ons geloof” (Hebr. 12,2), die door de tussenkomsten van zijn Al-Reine Moeder en alle Heiligen “ons niet verweesd zal achterlaten” (cf. Joh. 14, 18), maar ons door de Heilige Geest zal verenigen in dezelfde plaats als de Synode, zoals Hij ons verenigt in Zijn lichaam en bloed. “Wat onmogelijk is voor stervelingen is mogelijk voor God” (Lucas 18,27).
Daarom, broeders, verheug u in de Heer, en moge de God van liefde en vrede met u zijn” (cf. 2 Cor. 13,11). Amen!
Met veel dank aan Wim Charlet voor de vertaling
Meer informatie:
Voor de Engelse tekst: KLIK HIER
Video “Over de Synaxis of het overleg van de Primaten van de Orthodoxe Kerk 2016”
In de Orthodoxe Kerk Heilige Catherine in Chambésy te Geniève Zwitseland
Voor de video: KLIK HIER
En marche vers le grand Concile des Eglises Orthodoxes /Reportage KTO
Voor de reportage: KLIK HIER
Tijdens de slotviering met Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos
Erfgoedcollectie van onze Brugse
Orthodoxe Kerk op www.erfgoedinzicht.be
dankzij vrijwilligers
Erfgoedcel Brugge zet in op de zorg voor het erfgoed van de Brugse kerken. In 2014 werden 23 vrijwilligers met een hart voor religieus erfgoed gezocht én gevonden. Zij hebben zich in 2015 ingezet voor de collectie-inventarisatie in de Sint-Gilliskerk en de Orthodoxe Kerk HH. Konstantijn en Helena.
De Orthodoxe gemeenschap in Brugge bestaat ondertussen 20 jaar. Ze is sinds 2007 gehuisvest in de voormalige Sint-Joostkapel (Ezelstraat 83-85). Alle voorwerpen – zowel in de kerk, het heiligdom als de sacristie – werden geïnventariseerd. Gaande van metaal over iconen tot textiel.
De Heer Renaat Landuyt, Burgemeester van Brugge met Aartspriester Bernard Peckstadt, rector van de Orthodoxe parochie van Brugge en met Mevrouw Myriam Vanlerberghe, gedeputeerde van de Provincie West-Vlaanderen – Dienst Cultuur
Elke vrijwilliger had hierbij zijn/haar specifieke taak. De provinciale depotconsulenten stonden mee in voor de opleiding van de vrijwilligers. De consulent religieus erfgoed van Musea Brugge begeleidde de vrijwilligers bij elke stap van de inventarisatie, gaande van meten, over nummeren tot digitaal registreren en fotograferen. De rector van de Orthodoxe Parochie Brugge Bernard Peckstadt gaf samen met twee parochieassistenten de nodige uitleg over hoe bepaalde zaken tijdens de erediensten gebruikt worden, wat hun juiste benaming is…
Na zes maanden lang elke maandag te zijn samengekomen, was eind juni 2015 de inventarisatie een feit. Niet minder dan 260 voorwerpen kwamen door de handen van de vrijwilligers. In de daarop volgende maanden werden de foto’s gekoppeld aan de beschrijvingen, alle beschrijvingen nagezien en eventueel verbeterd. De Orthodoxe kerk maakte vervolgens een keuze welke voorwerpen aan het brede publiek getoond worden.
Livia Snauwaert, depotconsulent registratie bij de provincie West-Vlaanderen, Christoph Coevoet, applicatieheerder bij de Provincie West-Vlaanderen, Lothar Casteleyn, Coördinator Erfgoedbeleid – Erfgoedcel Brugge en Benoit Kervyn, Consulent religieus erfgoed bij de stad Brugge – dienst musea
Dat kan vanaf vandaag op www.erfgoedinzicht.be – het vernieuwde provinciale erfgoedportaal. Erfgoedinzicht is ook een interprovinciaal netwerk dat het in kaart brengen van, de zorg voor en de bekendmaking van het erfgoed in Oost- en West-Vlaanderen stimuleert. Het is bovendien de allereerste keer in Vlaanderen dat een erfgoedcollectie van de Orthodoxe geloofsgemeenschap virtueel raadpleegbaar is.
Tijdens de receptie bij de voorstelling van de nieuwe web-site van Ergoedinzicht.be en de inventarisatie van de liturgische voorwerpen van onze Orthodoxe kerk van Brugge
Tenslotte geven we graag nog een veelzeggende bedenking van één van de vrijwilligers mee: ‘Sinds we dit doen, kijk ik met andere ogen naar religieus erfgoed. Elk object nodigt uit om het verhaal erachter te kennen, de voorgestelde iconografie er van te begrijpen, de gebruikte techniek dichterbij te bekijken. Kortom, dit vrijwilligerswerk biedt op vele vlakken een meerwaarde’.
Link naar de collectieontsluiting: KLIK HIER
Zie link voor berichtgeving FARO, steunpunt cultureel erfgoed, rond de inventarisatie: KLIK HIER
Toespraak: Verwelkoming en voorstelling erfgoedcollectie van de Orthodoxe Parochie
van de HH. Konstantijn & Helena, Brugge
door Aartspriester Bernard Peckstadt
Geachte mevrouw Vanlerberghe, gedeputeerde voor Cultuur van de provincie West-Vlaanderen,
Geachte heer Landuyt, burgemeester van de stad Brugge,
Geachte medewerkers van de provincie West-Vlaanderen en van de stad Brugge,
Geachte dames en heren vrijwilligers,
Geachte vrienden en sympathisanten,
Vader Bernard tijdens zijn toespraak
Het is mij een groot genoegen u hier te verwelkomen in onze orthodoxe kerk in Brugge ter gelegenheid van de voorstelling van de inventarisatie van de liturgische voorwerpen. Deze nieuwe collectie op www.erfgoedinzicht.be toont aan dat erfgoed meer is dan het beheer van antieke of oude materialen. Deze collectiepresentatie bevat het levende erfgoed dat onze parochie in haar twintigjarig bestaan verzameld heeft.
De inventarisatie van dit orthodoxe liturgische materiaal stelde de depotconsulenten van de Provincie West-Vlaanderen voor een nieuwe uitdaging. Een aantal religieuze voorwerpen worden (of werden) ook in de Rooms-katholieke kerk gebruikt, zij het vaak onder een andere naam. Daarnaast gebruikt de orthodoxe kerk heel wat andere attributen, die in het Westen niet of nauwelijks bekend zijn. Die moesten één voor één beschreven worden, opgemeten en in beeld gebracht.
Al deze voorwerpen worden nog steeds gebruikt: het zijn geen dode voorwerpen die geen doel meer hebben en daardoor het kerkgebouw dreigen te reduceren tot een museum. Onze orthodoxe kerk is trouw gebleven aan alle rituelen in de eredienst. Het woord “orthodox” betekent “recht in de leer, in het geloof, in de traditie”. Onze orthodoxe kerk, dat wil zeggen, het gelovige godsvolk, is gehecht aan tradities die soms al vanuit de apostolische tijd stammen en die wij generatie op generatie doorgeven. In de rituelen van de orthodoxe kerk worden liturgische voorwerpen in hun volle symboliek levend houden.
Vooraan De Heer Renaat Landuyt, Burgemeester van de stad Brugge en Mevrouw Myriam Vanlerberghe, gedeputeerde van de Provincie West-Vlaanderen – Dienst Cultuur
In een orthodoxe kerk springen de iconostase, de iconenwand, en de rijke fresco’s het meest in het oog. Deze iconenwand werd in Griekenland met de hand gesculpteerd. De fresco’s zijn van de hand van de Russische iconenschilder Yaroslav Dobrinine. Hij schilderde meer dan een jaar aan dit monumentale iconenprogramma. Vooraan in de apsis ziet u de Moeder Gods van het Teken (de Theotokos Platytera – weidser dan de Hemelen); hierboven de uitreiking van de Heilige Communie onder de gedaanten brood en wijn; en rondom in het katholikon enkele grote feesten van het liturgisch jaar. Onderaan spreken heiligen ons aan.
De koorstoelen zijn vervaardigd naar een model van een klooster op de Heilige Athosberg. Handwerk zijn ook de proskinitaria of de iconenstaanders waarop de iconen geplaatst zijn die door de gelovigen vereerd worden, en de bisschopstroon die tijdens pontificale vieringen een centrale plaats inneemt. Vele iconen kregen vooraan in het Heiligdom een plaats.
Ook voorwerpen in edelmetaal zijn talrijk aanwezig. In het midden van de kerk hangt de grote luster of polyeleos – wat betekent “vol barmhartigheid”. Deze luster is gemaakt uit massief koper en heeft een totaal gewicht van 160 kg. In de luster zijn ook zestien iconen aangebracht. Daarnaast wordt in de liturgie heel wat klein materiaal gebruikt: heilige vaten, het evangelieboek, een zegenkruis, kandelaars, Cherubijnen …
Zoals in de Rooms-katholieke kerk bepaalt het feest of de periode van het kerkelijke jaar – het indict – de kleur van liturgische gewaden en liturgische doeken. De doeken onder de iconen en op het Heilig Altaar zijn bijvoorbeeld blauw, omdat wij onlangs het grote feest hebben gevierd van de doop van Christus in de Jordaan.
Veel van deze liturgische voorwerpen konden we verzamelen dankzij het mecenaat van gelovigen en sympathisanten. Heel wat liturgische voorwerpen kregen we als geschenk van onze gelovigen, bijvoorbeeld deze zilveren kelk en diskos, alsook dit prachtig zegenkruis met email verrijkt. De iconen in de iconostase en de fresco’s werden bekostigd met giften van gelovigen. De koorstoelen zijn het werk van de leerlingen van het Vrij Technisch Instituut van Diksmuide.
Aartspriester Bernard Peckstadt samen met Mevrouw Myriam Vanlerberghe van de Provincie West-Vlaanderen
Toch danken we een aanzienlijk deel van de collectie aan de subsidies die we van de Provincie West-Vlaanderen ontvingen. Wij willen hiervoor speciaal mevrouw de gedeputeerde Myriam Van Lerberghe danken, die de provincie vertegenwoordigt, en ook haar vele medewerkers, voor hun vertrouwen in onze projecten en ons werk.
Ook wil ik woorden van dank richten aan de stad Brugge, vertegenwoordigd door de heer burgemeester Renaat Landuyt. De goede samenwerking met de stad Brugge, meer bepaald met onze huiseigenaar het OCMW, heeft het ons mogelijk gemaakt onze parochie te verrijken met deze schitterende kerk.
De Heer Renaat Landuyt, Burgemeester van de stad Brugge en Mevrouw Myriam Vanlerberghe, gedeputeerde van de Provincie West-Vlaanderen – Dienst Cultuur samen met de medewerkers van de Provincie West-Vlaanderen en de stad Brugge alsook de gedreven groep vrijwilligers.
Een dankwoord tenslotte voor de medewerkers van de provincie en van de stad Brugge die instonden voor de de inventarisatie van onze kerkschatten. En in het bijzonder de heer Benoit Kervyn, consulent religieus erfgoed, en de ploeg vrijwilligers van Erfgoedcel Brugge. Het was een monnikenwerk om alle materialen bijeen te brengen, te benoemen, te meten, te beschrijven, te fotograferen. Ik heb een groep gedreven en enthousiaste mensen leren kennen, die met grote toewijding samenwerkten om dit prachtige initiatief tot een goed einde te brengen. Woorden schieten te kort om onze waardering voor dit titanenwerk uit te spreken.
Bernard Peckstadt
rector van de Orthodoxe Parochie Brugge
Bezoek en Pontificale Liturgie met onze Metropoliet Athenagoras van België
aan onze Parochie te Brugge.
Op zondag 3 januari 2016 – de zondag voor de Theofanie – hadden wij een viering met een Pontificale Liturgie voorgegaan door onze Metropoliet Athenagoras.
De metten werden vooraf gecelebreerd door Vader Bernard, rector van de Parochie. Voor deze feestelijke Liturgie hebben meegecelebreerd: Aartspriester Bernard Peckstadt (Brugge), Oikonomos Bart D’Huyvetter en de Priesters Theophile Pelgrims en Pawel Cecha van de Poolse Orthodoxe Parochie (Brussel), alsook Aartsdiaken Athanasios Toparlakis en de nieuw gewijde Diaken Nicolas Dura. Het was een heel mooie en ingetogen Goddelijke Liturgie met de deelname van een grote menigte gelovigen. Het koor zong er op voltreffelijke wijze o.l.v. van onze koorleider Stefaan Coudenys.
Op het einde van de Goddelijke Liturgie sprak de metropoliet ons allen toe en wenste hij allen een gezegend en gezond nieuwjaar toe. Hij benadrukte hoe belangrijk het is dat wij actieve orthodoxe Christenen moeten zijn en dat wij onze parochie moeten helpen dienen ieder op zijn manier. De ene in het koor met het zingen van de hemelse hymnen, de andere met het onderhoud van de kerk, onze kinderen en jongeren als acolyte, dienend in het Heiligdom, maar eerst en vooral door waardige gelovigen te zijn die regelmatig de liturgische diensten meevieren.
Vader Theophile die verheft werd door onze Metropoliet Athenagoras tot “Oikonomos”
Daarna heeft de Metropoliet Priester Theophile Pelgrims tot de waardigheid van ‘oikonomos’ verheft, die dus nu ook het borstkruis en het epigonation mag dragen. Vader Theophile was eerst vele jaren priester in Congo en nadien was hij priester in Elsene, waar hij jaren een franstalige Parochie diende. Recent is Vader Theophille opgenomen in ons Aartsbisdom en daarbij hield de Metropoliet eraan hem te verheffen tot de waardigheid van ‘oikonomos’. Vader Theophille is priester op rust, maar komt regelmatig mee celebreren in de Parochie van Brugge, waar hij zich het meest kan thuis voelen.
Na deze kleine wijding volgde nog een kleine wijding, namelijk deze van lector, toegediend aan onze koorleider Stefaan Coudenys. Stefaan is van bij het prille begin betrokken bij onze parochie. Hij heeft klassiek talen gestudeerd en is nu directeur van het Andreas Lyceum te Oostende. Ondertussen is het nu bijna 4 jaar dat Stefaan de leiding van het koor heeft opgenomen en we merken een positieve evolutie in ons koor.
Lectorwijding van onze koorleider Stefaan Coudenys
Onder impuls van Stefaan werden verschillende zangstages gehouden, waaronder één met Aartspriester Michel Fortounatto voor de Slavische liturgische muziek, alsook twee stages met de Byzantijnse muziek onder leiding van Antonios Tarlizos en Georges Antoniou.
Bij het lezen van de apostellezing
Op het einde van deze twee wijdingen riep de metropoliet ‘Axios’, dat door het gelovige volk beantwoord werd met ‘Axios’ (hij is waardig). Nadien zong men nog een ‘Eis polla eti Despota’ voor onze Metropoliet en een ‘Nog vele jaren’ voor Vader Theophille en Stefaan.
Tenslotte namen onze Metropoliet Athenagoras, alsook de concelebrerende priesters, diakens en gelovigen deel aan de feestelijke agapen, gehouden bij het nieuwe jaar.
Bij het snijden van het Basiliosbrood door onze Metropoliet Athenagoras van België samen met professor Luc Calliauw
Lucienne de gelukkige en verdiende winnaar bij het Basiliosbrood
Boven in onze vergaderzaal werd eerst nog het traditioneel Basiliosbrood gezegend en gesneden door onze Metropoliet. Zoals gebruikelijk was er een stuk (ter waarde van 30€) in één van deze broden en dit werd terecht gewonnen door Lucienne die zich steeds heel hard inzet voor onze parochie. Maar uiteindelijk schonk ze onmiddellijk dit geld terug aan de Parochie, als steun voor de kerk.
Iedereen kreeg rustig de kans om nog even met de metropoliet samen te zijn en hem te ontmoeten.
Zondag 15 november 2015 – Brussel
Zijne Al-heiligheid Oecumenisch Patriarch Bartolomeus is op zondag 15 november 2015 aangekomen op de luchthaven in Brussel, vergezeld van de derde Diaken van het Patriarchaat Mr. Niphon Tsimali en de heren Patros Bazzgarlo en Nikolaos Magginas, voor een bezoek van drie dagen, met als voornaamste gebeurtenis een conferentie waarop de Primaat van de Orthodoxie uitgenodigd werd in het kader van de “Grote Katholieke Conferenties” om het thema te ontwikkelen; “De spirituele uitdagingen waar onze huidige maatschappij mee geconfronteerd wordt”.
Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos
Zijne Al-heiligheid werd op de luchthaven verwelkomd door Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België vergezeld van Zijne Excellentie Bisschop Petros van Troas en enkele priesters van de Metropool. Bij die verwelkoming was ook zijne Excellentie de heer Bart Peeters Ambassadeur en van het protocol van het Belgisch Ministerie van Buitenlandse Zaken, Hare Excellentie de Ambassadrice van Griekenland in België, Mevrouw Eletheria Galathianaki, Zijne Excellentie de Ambassadeur van Turkije, de heer Hakan Olcay, de Griekse Generaal bij de NAVO, de heer Zachariadis, de voorzitter van “Grote Katholieke Conferenties” de heer Emmanuel Cornu en de Eerwaarde Vader Tommy Scholtès, verantwoordelijke voor de pers en de communicatie van de Bisschoppelijke Conferentie van België.
Het instituut van de “Grote Katholieke Conferenties” werkt al sinds 1931 te Brussel en is bezield door een open geest, nieuwsgierigheid en vrijheid van gedachte met respect voor alle meningen. Het instituut geniet een grote waardering in de intellectuele wereld en bij het wetenschappelijk onderzoek. Het wordt geleid door een comité van eminente leden uit de Belgische samenleving, met als directeur de reeds genoemde Emmanuel Cornu, advocaat te Brussel en door vicepresident de heer Guy Keutgen, ereprofessor aan de VUB. In de loop der jaren, heeft van deze tribune uiteenzettingen gehoord gewijd aan religieuze en filosofische thema’s, aan de evolutie der wetenschappen, de economie, de kunst de literatuur of ook aan politieke ideeën. Dit van zovele mannen en vrouwen die een stempel op hun manier op hun tijd hebben gedrukt in hun respectievelijke domeinen.
Zijne Al-heiligheid en zijn gevolg hebben een bezoek gebracht aan hare Excellentie de Ambassadrice van Griekenland, mevrouw Galatianaki die een diner heeft aangeboden ter ere van de Oecumenische Patriarch. In zijn toespraak bedankte Zijne Al-heiligheid de Ambassadrice voor de uitnodiging en voor het diner en vertelde hij onder andere: “Ver van ons, als mens van de Kerk, om ons te moeien met de politiek en met politieke kwesties. Nochtans, levend in de wereld, kunnen wij niet onverschillig blijven voor de problemen die de wereld en de mensen bezighouden. Meer nog, het is onze plicht bij te dragen aan hun oplossingen, door de manieren voor te stellen die door het christelijk geloof gesuggereerd worden, te weten, het vreedzaam en harmonieus samenwonen van mensen in wederzijdse liefde of, ten minste, in wederzijds respect en aanvaarding van de andere in zijn anders zijn. Toch hebben we allen vastgesteld dat de poging om de inzichten en de belangen van de ene op te leggen aan de andere conflicten veroorzaakt en bloedige oorlogen die geen enkel probleem oplossen, maar er in tegendeel nog andere veroorzaken, waardoor de mensen en de betrokken volkeren geleid worden naar nog meer vernedering en wanhoop.
Maandag 16 november 2015 – Brussel
Zijne Al-heiligheid Oecumenisch Patriarch Bartolomeos ontving in hotel de Voorzitter van de Commissie van Buitenlandse Zaken van het Europees Parlement, de heer Elmar Brok, met wie hij ongeveer een half uur onderhield.
Vlak nadien heeft de Oecumenische Patriarch de tentoonstelling beozcht “Anatolia-Europalia” in de zaal Bozar in Brussel.
Z.M. Koning Albert en Koningin Paola samen met Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos
Kort na de middag, werd zijne Al-heiligheid ontvangen door Zijne Majesteit koning Albert en zijn echtgenote koningin Paola, vroegere soevereinen van België en ouders van de huidige koning Filip, die hij bezocht in januari dit jaar. De ontmoeting met de vroegere koningen verliep in een warme sfeer en ging over wederzijdse interesses. Daarop volgde een bezoek aan de Ambassade van Turkije waar de heer Hakan Olcay de Turkse Ambassadeur in België een diner aanbood aan de Patriarch en zijn gevolg.
Die avond, heeft Zijne Al-heiligheid een zeer belangrijke conferentie gegeven in het kader van de “Grote Katholieke Conferenties”. Het onderwerp van zijn conferentie was: “De spirituele uitdagingen waarmee onze hedendaagse maatschappij met geconfronteerd wordt”. In zijn homilie verwees de Oecumenische Patriarch onder meer naar de hedendaagse spirituele uitdagingen verbonden aan het leven zelf en aan het bestaan van het menselijk wezen. Hij vermelde meteen ook de manier waarop hij zelf als Hiërarch van de orthodoxie en de Orthodoxe Kerk in het algemeens, middelen ontwikkelt om het hoofd te bieden aan die uitdagingen. Hij verwees eerst naar de uitdaging van het fundamentalisme en na een korte historische beschrijving rond het verschijnen van de term en dit fenomeen, beschreef hij het fundamentalisme aan “een spirituele sclerose van de godsdienst zelf, waar enkel een sacramentele visie van de wereld kan tegenover geplaatst worden. Door sacrament, verstaan wij niet alleen bepaalde cultus praktijken, maar meer breder de roeping van de menselijke persoon die zich inschrijft in het reddende werk van Christus. Want het oorspronkelijke en ultieme doel van het menselijk leven is een cultus op te dragen aan God, Hem te verheerlijken door de gift van de schepping te delen met heel de wereld”.
De Patriarch verwees in zijn homilie eveneens naar de uitdaging voor de vrijheid en onderlijnde dat voor de Orthodoxie, de onmisbare voorwaarde voor vrijheid de mogelijkheid is die iedereen gegeven is om de keuze te maken het goede te doen tegen het individualisme en de instinctieve wil. De Patriarch verwees ook naar de uitdaging om het milieu te beschermen. Hij kon hier ook de grote inspanningen vermelden die het Oecumenisch Patriarchaat en hij zelf leveren sinds jaren voor de promotie van het belang van het milieu. Hij vermeldde enkele van de vele specifieke acties, ontmoetingen en initiatieven voor samenwerking die het Patriarchaat genomen heeft tijdens de laatste vijfentwintig jaar. Hij onderlijnde verder de waarde van de heiliging van de schepping voor de Orthodoxie. Met een handvol argumenten verwees Zijne Al-heiligheid naar de dramatische situatie van christenen van het Midden-Oosten en naar hun belang in de regio waar ze de ware bemiddelaars voor de vrede zijn in een regio waar gedurende eeuwen islamieten en christenen in harmonie samen leefden, iets wat onaanvaardbaar is in de ogen van de fundamentalisten. Zijne Al-heiligheid verwees ook in dtail naar de waarde van dialoog en naar de manier waarop het Oecumenisch Patriarchaat bijgedragen heeft aan de algemene promotie van interreligieuze dialoog maar specifiek ook van dialoog van christenen onderling en herinnerde onder andere aan de opheffing van de banvloeken van het schisma van 1054 door Paus Paulus VI en Oecumenisch Patriarch Athenagoras.
Op het einde van zijn homilie, sprak de Patriarch over de koortsige voorbereidingen voor de Heilige Synode die zal doorgaan met Pinksteren 2016 en die als objectief zal hebben het oplossen van verschillende problemen en uitdagingen waar de Orthodoxe Christenen mee te kampen hebben.
Dinsdag 17 november 2015
Brussel – Dinsdag 17 november was de derde en laatste dag van het patriarchale bezoek aan België. Zijne Alheiligheid de Œcumenische Partiarch Bartholomeos had ontmoetingen op het hoogste niveau met de leiders van de Europese Gemeenschap. ’s Morgens had hij een ontmoeting met de Europese afgevaardigde en vice-president van het Europese Parlement dhr. Dimitrios Papadimoulis. ’s Middags had hij een ontmoeting met de Europese Commissaris dhr. Dimitrios Avramopoulos die verantwoordelijk is voor de gevoelige en gecompliceerde materie betreffende Immigratie. Na zijn ontmoeting met de eerste vice-president van de Europese Commissie Mr. Timmermans nam Zijne Alheiligheid deel aan een werklunch met drie orthodoxe commissarissen dhr. Avramopoulos, dhr. Chr. Stilianidis en mw. Corina Cretu. Zijne Alheiligheid had eveneens heel belangrijke ontmoetingen, met andere Europese leiders, zoals de President van de Europese Commissie dhr. Jean-Claude Juncker, de President van het Europees Parlement dhr. Martin Schulz alsook met de Hoge vertegenwoordiger van de Unie van Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid mw. Federica Mogherini.
Z.A. de Oecumenische Patriarch werd ontvangen door de President van de Europese Commissie dhr. Jean-Claude Juncker, de President van het Europees Parlement dhr. Martin Schulz alsook met de Hoge vertegenwoordiger van de Unie van Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid mw. Federica Mogherini.
Het was de eerste keer in de geschiedenis van de Europese Gemeenschap dat deze drie leiders gezamenlijk een kerkleider ontvingen. Bij als deze besprekingen werden voornemens en opinies uitgewisseld betreffende de belangrijke problemen van de EU, die verdrongen werden door de recente gebeurtenissen in Frankrijk en waarbij zowel de Œcumenische Patriarch als zijn gesprekspartners hun diepgaande droefheid en grote bezorgdheid uitten, mede onderlijnend de noodzaak aan dialoog, een koers dewelke de Orthodoxe Kerk en in het bijzonder het Œcumenisch Patriarchaat steeds bewerkstelligd heeft.
Een belangrijk moment en vooral voor de Œcumenische Patriarch maar ook voor de Metropoliet Athenagoras van België, was de inwijding van het gerenoveerde centrale gebouw van de Heilige Metropool van België, die tevens de zetel is van de Metropolia. Het is een werk van vitaal belang waaraan de Metropoliet van België veel tijd en energie heeft besteed, ondanks zijn vele andere verplichtingen, zodat de Metropolia zou uitgerust zijn met een praktisch gebouw, voorzien van moderne infrastructuur, om te beantwoorden aan de veelvuldige taken (op spiritueel, administratief, educatief en filantropisch vlak) die zij dient te begeleiden, verspreidend de getuigenis van het orthodoxe geloof in het hart van Europa.
Inzegening van het Aartsbisdom en de kerk van de Heilige Marina door Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos
In zijn toespraak voor de Patriarch verwees Zijne Eminentie de Metropoliet Athenagoras naar de historiek van het gebouw, naar de grote noodzaak van haar renovatie en de werken die werden uitgevoerd maar ook naar de steun die hij gekregen heeft van de parochies van de Heilige Metropolia, van de clerus, maar ook van leken weldoeners, die elk op hun eigen manier maar uit het diepst van hun harten, hebben bijgedragen en blijven bijdragen dat dit werk zou kunnen voltooid worden. Daarenboven vermeldde de Metropoliet van België dat de Heilige Metropolia eveneens andere projecten heeft zoals de verwerving van een kerk te Amsterdam en ook andere die hij hoopt de concretiseren in de toekomst. Zich richtende tot de Œcumenische Patriarch, zei Metropoliet Athenagoras onder andere: “ Uwe Alheiligheid, (…) U bent gekomen uit de Heilige en Grote stad van Constantinos, als de authentieke drager van de eeuwenoude traditie van de Orthodoxie. U dient daar het hoofd te bieden aan belangrijke problemen, maar deze verhinderen U niet om waardig Uw Kruis te dragen en Uw opdracht te voltooien met grote toewijding. In gedachte zijn we steeds dicht bij U en altijd bereid U te helpen met Uw belangrijke taak die U is toevertrouwd binnen de Kerk door de genade van God. We kunnen zeggen, nederig, dat onze Kerk echt veel kan bijdragen aan de mensheid en dan meer algemeen aan de samenleving waarin we leven. Het is daarom dat we met een ijverig hart bidden, dat God Uw inspanningen zou zegenen en ook de Moederkerk van Constantinopel en tevens ook voor de goede afloop van het Heilig en Groot Panorthodox Concilie, dat u zal voorzitten op het orthodoxe Pinksteren. (…) Uw primaatschap staat ten dienste in een geest van eenheid, van liefde, van vrede, van wederzijds respect voor het welzijn en de eerbied van de Heilige Orthodoxse Kerk en de wereld. Het is U, Uwe Alheiligheid, die het initiatief neemt en het is U die voorzit, en alle, alle orthodoxen doorheen de ganse wereld, dienen vertrouwen te hebben in U, want U wenst enkel het beste voor Uw Kerk. Het is daarom dat we zeer trots zijn om U te hebben als Patriarch! (…) Wij danken U om dit centrum van de Orthodoxie in de Benelux te willen zegenen, nadat dit gebouw een periode van 20 maanden onafgebroken renovatie achter de rug heeft.”
In zijn homilie prees Zijne Alheiligheid de Œcumenische Patriarch de persoonlijkheid, de spiritualiteit en het werk van de Metropoliet van België. Hij maakte gewag van de opdracht van het Œcumenische Patriarchaat en haar doelstelling om zorg te dragen voor de goede werking van haar Heilige Metropolen in het buitenland en hij verwees ook naar de belangrijkste principes van de Kerk van de eerste Christenen die essentieel dezelfde blijven binnen de hedendaagse Kerk. Hij feliciteerde allen die meewerkten aan de restauratie van het gebouw en speciaal de Metropoliet van België. Zijne Alheiligheid zei onder andere: “In elk van haar Metropolen, net zoals de Belgische Metropolia, vermengt zich het lokale en het universele, de lokale kerkelijke gemeenschap en de katholieke Kerk, de kerk en het avondmaal van Pinksteren, de lokale grenzen en de grenzen van het universum. Het kan dat wij, Orthodoxen, dikwijls gescheiden ogen binnen de diaspora en dit op basis van etnische afkomst en taal, maar dat belet niemand te leven in de volheid van het leven in Christus, te leven als mens met een authentiek universeel geweten, het is te zeggen zijn hart openend, door de liefde van Christus, op zodanige wijze dat hij elke mens omhelst waar hij ook gaat. Het is met een hart van een zodanige grootheid dat, sinds zijn prille jeugd, Uw dierbare Metropoliet Athenagoras is voorzien, zich volledig toewijdend aan God en zijn charisma’s ter beschikking stellend voor de glorie van de Kerk en ten dienste van zijn broeders.”
De Patriarch besloot met te zeggen: “ Wij feliciteren hartelijk de heilige Metropoliet van België, Athenagoras, die begon met de renovatie van de centrale zetel van haar Metropool, die tijd en geld kostte, maar het tot een goed einde bracht. Onze felicitaties gaan ook uit naar alle medewerkers, de restaurateurs en schenkers die hier samen aan werkten en bijdroegen. We hopen dat de Heer, door bemiddeling van de Heilige Moeder Gods, dit huis moge consolideren gedurende vele jaren, dat alle broeders die er komen er troost en steun mogen vinden, en dat zij het centrum mag zijn waar de activiteiten van deze heilige Metropool van de Œcumenische Zetel gecoördineerd worden. Amen.”
Na de inzegening van het gebouw verhief Zijne Alheiligheid de Oecumenische patriarch Bartholomeos dhr. Boris Gurov tot rang van Archon van het Œcumenisch Patriarchaat
Na de inzegening van het gebouw verhief Zijne Alheiligheid dhr. Boris Gurov tot rang van Archon van het Œcumenisch Patriarchaat. Dhr. Boris Gurov die veel had bijgedragen tot de totstandkoming van de renovatie van het gebouw kreeg de titel van “Archon Orphanotrophe” toegewezen. De nieuwe Archon van het Patriarchaat bedankte tijdens een eenvoudige en nederige toespraak Zijne Alheiligheid voor de grote eer die hem te beurt viel, wenste voor zichzelf altijd deze kerkelijke titel waardig te mogen dragen en vermeldde eerbiedwaardig ook de Metropoliet van België en de Archon van de Troon dhr. St. Kimbaridis.
Na de voltooiing van zijn bezoek vertrok de Œcumenische Patriarch Bartholomeos dinsdagnacht naar Constantinopel.
Op donderdag 17 september jongst leden kwamen een 17-tal jongeren bijeen : een groep orthodoxe jongeren uit Kortrijk samen met een groep orthodoxe jongeren uit Brugge en Oostende. De samenkomst vond plaats in de parochie van de HH.Konstantijn & Helena te Brugge.
De bedoeling was de jongeren te laten beseffen dat ze als Orthodoxe christenen niet alléén zijn in onze samenleving, door anderen te ontmoeten. Ook werd van de gelegenheid gebruik gemaakt om er de verschillende intiatieven toe te lichten.
Na een mooi gezongen vesperdienst, kregen we van vader Bernard een diepe uiteenzetting over belangrijke aandachtspunten voor de jongeren :
- Liturgia : het is belangrijk voor de jongeren om « erbij te zijn », om deel te nemen aan de diensten, om zo te beseffen dat wij allemaal een deel zijn van het Lichaam van Christus en van de Kerk. Liturgia verwijst naar onze verhouding met God door de eredienst de Goddelijke Liturgie en het sacramenteel leven.
- Martyria : het is niet makkelijk om Christen te zijn in onze huidige maatschappij, doch het is belangrijk voor de jongeren om sterk te zijn in hun geloof, om ervan te kunnen getuigen. Martyria is het logische uitvloeisel van liturgia. Als wij met God verenigd zijn, zullen wij in ons dagelijks leven een afspiegeling van Hem zijn.
- Diakonia : kerkelijk en/of sociaal engagement is nodig ; ook hier mogen de jongeren hun plaats nemen… en moeten priesters en volwassenen hun een plaats geven
- Koinonia : Koinonia verwijst naar de wijze waarop de orthodoxe christen zijn geloof in zijn dagelijks en sociaal leven in praktijk brengt. Het is iets heilig dat de orthodoxe christenen die sociaal samenspannen en bewust blijven dat zij Gods volk zijn.
In koinonia of in de beleving van ons geloof zijn wij één, wanneer wij samenkomen als “Christus Lichaam”, wanneer wij werken in eendracht en dienstvaardigheid. Dan verwezenlijken en worden wij bewust dat Christus het brandpunt is van al ons doen en laten en onze omgang met de anderen.
Daarna konden we rond een versnapering en een drankje samenkomen en beter kennis maken. Nicolas Peckstadt stelde ons het week-end voor de orthodoxe jeugd OJB voor. Deze vind plaats in Brugge, van 16 tem 18 oktober 2015. De boodschap klonk enthousiast : allen daarhéén.
De conclusie van deze geslaagde avond was ook duidelijk : wat een goed gevoel en wat een rijkdom als we samen zijn. Hopelijk krijgt deze samenkomst zeer binnenkort een vervolg !
Verslag Vader Philippe Mevis (Diaken van de Orthodoxe parochie van de H. Amandus te Kortrijk)
Heilige oudvader Paisios
Feestdag 12 juli
Een nieuwe Orthodoxe heilige: Vader Paisos van de Heilige Athos Berg werd gecanoniseerd door de Oecumenische Patriarch tijdens de bijeenkomst van de Heilige Synode op dinsdag 13 januari 2015. De Heilige Paisios was reeds als een heilige erkend door de gelovigen en het was slechts een kwestie van tijd voor hij zou gecanoniseerd worden.
Arsenios Aznepidis werd geboren op 25 juli 1924 in Farasa, Cappadocië in Klein-Azië, kort voor de volkswisseling tussen Griekenland en Turkije na de Turks-Griekse oorlog van 1919 tot 1922. Hij ontving zijn naam van de heilige Arsenios van Cappadocië, die hem doopte, het kind zijn naam gaf en zijn toekomst als kloosterling voorspelde. Kort na zijn doopsel moesten de jonge Arsenios en zijn familie Klein-Azië verlaten als gevolg van het vredesakkoord van Lausanne. De heilige Arsenios leidde zijn volk op deze tocht van 600 km naar Griekenland. De familie Eznepidis settelde zich in Konitsa in Epirus in het noordwesten van Griekenland. Zoals hij voorspeld had, overleed de heilige Arsenios veertig dagen nadat zijn groep zich in Griekenland gevestigd had en liet hij hen als zijn spirituele erfgenaam de jonge Arsenios na. Arsenios groeide op in Konitsa en werd schrijnwerker na zijn middelbare school.
Geronda Paisisos
Tijdens de burgeroorlog in Griekenland na de Tweede Wereldoorlog, diende Arsenios als radio operateur. Hij was zeer bezorgd voor zijn landgenoten en hun familie, maar niet bang voor zichzelf omdat hij alleenstaande was zonder kinderen. Hij werd opgemerkt voor zijn moed, zelfopoffering en morele rechtschapenheid. Na de burgeroorlog wou hij het klooster binnetreden, maar hij moest voor zijn zusters zorgen, die nog ongehuwd waren. Tegen 1950 had hij voor de toekomst van zijn zusters gezorgd en kon hij zijn monastieke roeping volgen.
Hij kwam op de Athos Berg toe in 1950, eerst bij Vader Kyril, de toekomstige Abt van het Koutloumousiou Klooster en ging dan naar het Esphigmenou Klooster. In 1954 na vier jaar noviciaat, kreeg hij de monnik tonsuur en de naam Averkios. Hij was een gewetensvolle monnik, die het evenwicht wist te vinden tussen het volbrengen van zijn verplichtingen (wat contact met anderen inhield) en het bewaren van stilte, om te groeien in de kunst van het bidden. Hij was altijd bereid zijn broeders te helpen. Hij wou niet rusten als anderen nog aan het werk waren, ook al waren zijn eigen taken al volbracht, omdat hij zoveel van zijn broeders hield, zonder enig onderscheid. Bovenop zijn ascetische strijd en het gewone klossterleven, werd spiritueel verrijkt door het lezen van boeken die zijn ziel verheven. Hij las de levens van de heiligen en de ouderlingen, en vooral de Ascetische Homilieën van de Heilige Isaak van Syrië.
Kort na zijn tonsuur verliet monnik Averkios Esphigmenou en vervoegde de broederschap van het Philotheou Klooster, waar zijn oom monnik was. Hij stelde zich onder de leiding van Ouderling Symeon, die hem de kleine zalving gaf en de naam Paisios. Vader Paisios leed erg onder de gedachte dat zijn eigen spirituele tekortkomingen en gebrek aan liefde de oorzaak waren van de tekortkomingen van zijn buren en van de ziekten der wereld. Hij beschuldigde zichzelf zeer streng en strafte zichzelf om zichzelf nog meer weg te cijferen en harder te bidden voor zijn ziel en voor de hele wereld. Hij nam ook de gewoonte aan om naar “een goede reden” te zoeken voor een mogelijke schandalige gebeurtenis en de daden der mensen. Op die manier behoedde hij zichzelf ervoor over anderen te oordelen. Wanneer pelgrims naar de Athos Berg bij hem kwamen en zeiden dat ze verrast waren door het eigenaardige gedrag en de verhalen die een bepaalde monnik had verteld en hem vroegen wat er mis was met die monnik, wees hij hen erop een ander niet te veroordelen. Hij zei dat die monnik in feite zeer vroom was en maar deed alsof hij gek was wanneer ern bezoekers kwamen om aldus de stilte te kunnen blijven bewaren.
In 1958 werd aan Vader Paisios gevraagd wat tijd door te brengen in en rond zijn eigen gemeente om de gelovigen te steunen tegen de zieltjesjagerij van de Protestante groepen. Later, in 1962, bezocht hij Sinai, waar hij twee jaar verbleef. In die periode werd hij geliefd onder de Bedoeïenen, die spiritueel als materieel baat hadden bij zijn aanwezigheid. De Ouderling gebruikte het geld dat hij ontving van zijn uit hout gesneden beeldjes om voor hen voeding te kopen.
In 1964 keerde hij terug naar de Athos Berg en nam zijn intrek in de Skete van Iviron alvorens te verhuizen naar Katounakia de meest zuidelijke uithoek van de Athos Berg waar hij een korte tijd in de woestijn verbleef. Zijn tanende gezondheid was waarschijnlijk voor een deel de reden van zijn vertrek uit de woestijn. In 1966 werd er een deel van zijn longen verwijderd. Het was tijdens deze hospitalisatieperiode dat zijn lange vriendschap met de zustergemeenschap van de heilige Johannes de Theoloog in Souroti, net buiten Thessaloniki, begon. Tijdens zijn operatie had hij veel bloed nodig en het was een groep novicen van het klooster dat bloed gaf om hem te redden. Vader Paisios was zeer dankbaar, en na zijn herstel, deed wat hij kon, zowel materieel als spiritueel, om hen te helpen bij de bouw van hun klooster.
In 1968 verbleef hij in het klooster van Stavronikita waar hij zowel spiritueel als materieel hielp bij de renovatie. In die tijd kwam hij in contact met Ouderling Tikhon die in de Hermitage van het Heilig Kruis leefde, nabij Stavronikita. Vader Paisios bleef aan zijn zijde tot zijn overgang en diende hem onbaatzuchtig als een leerling. Het was in die periode dat de Ouderling Tikhon Vader Paisios hem kleedde met het Grote Schema. In overeenstemming met de wensen van de Ouderling, bleef Vader Paisios in de hermitage na zijn overlijden en woonde er tot 1979, wanneer hij naar zijn finale woonplaats trok op de Heilige Berg, de hermitage Panagouda, die toebehoort aan het Koutloumousiou Klooster.
Het was in Panagouda dat Vader Paisios naam maakte als door God gedreven ouderling wat zieke en lijdende kinderen van God tot hem bracht. Hij ontving hen de hele dag door en wijdde de nacht aan God in gebed, waakzaam en spiritueel strijdend. Zijn regime van gebed en ascetisme gef hem slechts twee of drie uur nachtrust. De zelfverloochening waarmee hij God diende en zijn medemensen, zijn veeleisendheid voor zichzelf, de strengheid van zijn regime, en zijn gevoelige natuur maakten hem steeds meer vatbaar voor ziekte. Bovenop ademhalingsproblemen, kreeg hij later nog een ernstige hernia die zijn leven zeer pijnlijk maakte. Wanneer hij, om verschillende redenen, de Heilige Berg moest verlaten (ook vaak omwille van ziekte) ontving hij urenlang pelgrims in het vrouwenklosster te Souroti. De fysieke inspanning die dat met zich meebracht in zijn reeds verzwakte toestand bezorgde hem zoveel pijn dat hij er bleek van werd. Hij droeg zijn lijden met veel goedgunstigheid, in vertrouwen dat, aangezien God weet wat best is voor ons, het nu eenmaal zo moest zijn. Hij zei dat God erg geraakt is wanneer iemand die veel lijdt dit ondergaat zonder te klagen, maar verkiest zijn energie te gebruiken om te bidden voor anderen.
Bovenop alle andere gezondheidsproblemen had hij ook nog bloedingen waardoor hij zeer verzwakt was. In zijn laatste weken voor hij de Heilige Berg verliet, verloor hij vaak het bewustzijn. Op 5 oktober 1993, verliet hij zijn geliefde Heilige Berg voor de laatste keer. Hij van plan slechts een paar dagen weg te gaan, maar in Thessaloniki werd bij hem kanker vastgesteld die meteen behandeld moest worden. Na de operatie bleef hij enige tijd om te herstellen in het hospitaal en werd dan overgebracht naar het klooster in Souroti. Ondanks zijn kritieke toestand ontving nog mensen, luisterde naar hun verhaal en troostte hen.
Vader Paisios hoopte na zijn operatie terug te keren naar de Heilige Berg, maar zijn falende gezondheid liet hem dit niet toe. Zijn laatste dagen leed hij veel pijn, maar kende ook de vreugde van de martelaren. Op 11 juli ontving hij de Heilige Communie voor de laatste maal. ’s Anderendaags gaf hij zijn ziel in Gods handen. Hij werd, zoals zijn wens was, begraven in het Klooster van de Heilige Johannes de Theoloog in Souroti. Vader Paisios wist het hart van het Griekse volk te veroveren, meer dan enig andere hedendaagse Ouderling. Veel van zijn boeken met raadgevingen werden uitgegeven, en het klooster te Souroti verrichtte een enorm werk door zijn geschriften en raadgevingen te organiseren en te bundelen in indrukwekkende volumes als een passende herinnering aan hem. Duizenden pelgrims bezoeken elk jaar zijn graftombe.
God is wonderbaarlijk tussen Zijn Heiligen. Moge wij Zijn zegen ontvangen!
APOLYTIKION – H.PAISIOS
Uit Farasa afkomstig en de roem van de Athos, en de gelijkwaardige navolger van de monniken van eeuwen her. Gelovigen vereren wij Paisius, een vat dat overvloeit van gaven Gods. Hij beschermt bij alle leed en nood en hij helpt hen, die in geloof hem aanroepen. Eer aan Hem Die u bekranst heeft, eer aan Hem die door u voor alle genezing bewerkt.
“De Orthodoxe Kerk en Vaticaan II”[1]
Katholieke Universiteit van Leuven, 31 januari 2015
Geachte bestuurders en beroepskorps,
Beste deelnemers aan het Colloquium en genodigden,
Broeders en zusters,
Het is met oprechte vreugde dat wij u vervoegen in dit prestigieus Colloquium over “De Orthodoxe Kerk en Vaticaan II”, georganiseerd door het Centrum voor Oecumenisch Onderzoek van de Katholieke Universiteit van Leuven in samenwerking met het Sint Paulus instituut voor Orthodoxe Theologie te Brussel.
Wij zouden onze korte besluiten willen beginnen met een herinnering aan de woorden van Onze Heer toen Hij zich voorbereidde op de beproevingen op de Olijfberg. Op dit vitaal en fundamenteel ogenblik, begeleidden de tranen van de Heer en zijn doodsangst zijn gebed voor Eenheid volgens het Evangelie van de Heilige Johannes (17,11) toen Hij zijn Vader smeekte: “bewaar in Uw Naam hen die Gij Mij gegeven hebt, opdat zij één mogen zijn zoals Wij”. Door de eeuwen heen zijn wij geborgen gebleven in de macht en de liefde van Christus, en op dit moment zelf van de Geschiedenis, beveelt de Heilige Geest ons om de lange weg aan te vatten naar de zichtbare eenheid die Christus verlangt.
Vijftig jaar geleden vulde een krachtige en belangrijke viering de harten en de geest van de Rooms Katholieke Kerk, en bracht haar door de eeuwen heen naar de hedendaagse wereld. Deze stap in de transformatie, het begin van het Vaticaans Concilie II, werd geïnspireerd door de fundamentele waarheid dat De Zoon en het Vleesgeworden Woord van God aanwezig is “daar waar twee of meer mensen bijeenkomen in mijn naam, ben Ik in hun midden” (Mat. 18,20) en dat de Heilige Geest, die voortkomt uit de Vader, “u tot de volle waarheid zal brengen” (Joh. 16,13). Wij herinneren ons scherp maar met veel tederheid, vreugde en enthousiasme onze persoonlijke discussies in die vijftig jaar met de leden van het episcopaat en de theologen tijdens onze opleidingsperiode als jonge student, aan het Oosters Pontificaal Instituut, evenals onze deelname aan bepaalde speciale cessies van het Concilie. Wij waren ook getuige van de start van de bewustwording van de bisschoppen van de waarde, samen met een versterkt gevoel van continuïteit, van de traditie en het geloof “dat eens en vooral aan de heiligen werd meegegeven…” (Jud. 1,3). Het was een creatieve periode vol hernieuwde beloftes en waarachtige hoop voor de Rooms Katholieke Kerk, zowel inwendig als uitwendig, zowel voor haar relaties met de andere christelijke Godsdiensten, als met de misschien nog belangrijkere Orthodoxe Kerk.
De Orthodoxe Kerk kende in diezelfde periode ook een tijd van verandering en verwachting. Zo was er toen de de allereerste Panorthodoxe Conferentie op Rhodos die geleid heeft tot Panorthodoxe en Preconciliaire Conferenties als voorbereiding van het Grote Concilie der Orthodoxe Kerken. Deze veranderingen hebben getuige afgelegd van de eenheid van de Orthodoxe Kerk in de moderne wereld. Anderzijds zijn het Tweede Vaticaans Concilie evenals onze ontwikkelingen met het oog op het Grote Concilie samengevallen met de dialoog over de liefde en waren zij de basis voor de Internationale Gemengde Commissie voor Theologisch Dialoog, of de dialoog der waarheid, tussen de Rooms Katholieke Kerk en de Orthodoxe Kerk, die gelegd werd door onze eerbiedwaardige voorgangers Paus Johannes II en Oecumenisch Patriarch Dimitrios.
Tijdens de laatste vijf decennia, werden de realisaties van Vaticaan II steeds meer uitgebreid. Getuige hiervan de vele belangrijke en invloedrijke documenten, verklaringen en decreten.
Wij waren getuige van de spirituele vernieuwing en de “terugkeer naar de bron” doorheen de liturgische studie, het naslaan van teksten uit de Bijbel en van de Vaderen. Wij hebben de strijd gewaardeerd voor de progressieve bevrijding van de beperking der scholastieke strengheid naar een opening tot oecumene, zowel tussen christenen als met andere geloofsgemeenschappen, Bij de relaties tussen Orthodoxen en Katholieken heeft dit geleid tot de opheffing van de excommunicatie van 1504, de instelling van belangrijke dialogen, en de jaarlijkse bezoeken in elk van onze bisdommen.
Onze reis was nooit gemakkelijk, noch zonder moeite of uitdaging, want wij weten “hoe nauw de poort en hoe smal de weg is” (Mat. 7,14). De essentiële theologie en de voornaamste thema’s van het Tweede Vaticaans Concilie, het Mysterie van de Kerk, de gewijde aard van de Liturgie, en het gezag van de bisschop, zijn moeilijk toe te passen in de dagelijkse praktijk, en vormen een werk van lange adem om op heel te Kerk te worden toegepast. Vooral het laatste punt, het gezag van de bisschop, dat ook de discussie inhoudt over het pauselijk gezag, maakt momenteel het ware centrum uit van de gesprekken in de internationale dialoog van onze twee Kerken. Wij moeten dus de poort zo wijd mogelijk open laten voor een pastoraal engagement, een theologische reflex en een kerkelijke interpretatie van het Tweede Vaticaans Concilie.
Met Christus als hoeksteen en de traditie die we delen, moeten wij in staat zijn, of beter nog, moeten wij met de hulp en de genade van God, in staat zijn tot een betere waardering en een vollere uiting van het Lichaam van Christus. Door volgehouden inspanning in overeenstemming met de geest van de traditie van de primitieve Kerk, en in het licht van de Kerk der Concilies van het eerste millennia, moeten wij de zichtbare eenheid beleven die zich vlak voor ons bevindt.
Dat is ook het doel van het Grote Concilie der Orthodoxe Kerk dat gepland is voor 2016, in overeenstemming met de beslissing die genomen is door de Primaten van alle Autonome Orthodoxe Kerken, tijdens onze laatste ontmoeting in Constantinopel, in maart 2014. Op dit ogenblik werkt de voorbereidende commissie, die hiervoor door elk van onze Kerken is samengesteld, hard aan de eindnota’s die op het Grote Concilie zullen besproken worden. Deze teksten behelzen een groot scala van vitale kwesties, zoals de relatie van de Orthodoxe Kerk met andere kerken en godsdiensten, over de rol van de Orthodoxe Kerk in de hedendaagse wereld en de canonieke normalisatie van de aanwezigheid van de Orthodoxe Kerk in wat de diaspora genoemd wordt. Wij vragen om uw om gebeden en hulp in onze vooruitgang naar de realisatie van deze beslissende bijeenkomst van communie in onze wereld.
Beste vrienden, op het ogenblik dat wij onze reis verder zetten naar de theologische dialoog en de kerkelijke eenheid, moeten wij ons engagement hernieuwen en bevestigen zonder enige terughoudendheid en ook onze solidariteit als Christelijke Kerken om samen getuigenis af te leggen van de evangelische boodschap van het heil en het beter worden van de minste van onze broeders en zusters: te weten de armen, de verdrukten, zij die vergeten zijn in Gods wereld. Laten wij bijvoorbeeld beginnen met te bidden voor vrede en verbetering van het lot van onze broeders en zusters die in het Midden-Oosten leven. In de huidige storm van geweld, onnodige verdeeldheid en verscheurdheid tussen volkeren en naties, bidden wij dat het verlangen naar harmonie dat wij prediken als Kerken en als Theologen, in ons zoeken om elkaar te begrijpen door dialoog en wederzijds respect, als voorbeeld moge dienen voor onze wereld.
Wij hopen en bidden dat u alle factoren en elementen in gedachten moge houden bij uw beslissingen over het historisch belang van Vaticaan II en het gebed van de Heer dat zijn volgelingen “één mogen zijn”. Moge de Heer u allen zegenen.
[1] Enkele beschouwingen door Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartolomeos tijdens het Oecumenisch Colloquium over “De Orthodoxe Kerk en Vaticaan II” op 31 januari 2015 in de Katholieke Universiteit van Leuven.
Z.A. Oecumenische Patriarch Bartholomeos I op Bezoek in België.
Onze Oecumenisch Patriarch Bartholomeos I van Constantinopel, die omwille van zijn inzet voor het milieu de bijnaam ‘de groene patriarch’ draagt, bracht van 29 januari tot 1 februari 2015 een officieel bezoek aan ons land.
Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos in gesprek met Bisschop Jozef De Kesel van Brugge
Hij werd er door de Katholieke Universiteit van Leuven uitgenodigd voor een lezing. Het daaropvolgend weekend bezocht hij ook de orthodoxe christenen in de Benelux. Oecumenisch Patriarch Bartholomeos werd op 29 februari 1940 in Turkije geboren en volgde een priesteropleiding in Halki. Hij doctoreerde op het einde van de jaren 1960 aan de Gregoriaanse Universiteit in Rome. Sinds 1991 is hij Patriarch van Constantinopel.
Zijne Alheiligheid Oecumenisch Patriarch Bartholomeos werd tijdens zijn verblijf in de Benelux vergezeld door Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België en Exarch van Nederland en Luxemburg, Zijne Eminentie Metropoliet Kleopas van Zweden en geheel Scandinavië, Groot Aartsdiaken Andreas, de heer Petros Bazgarlo en de heer Nikolaos Manginas, fotograaf.
Patriarch Bartholomeos I gaf op donderdagavond om 20.30 uur een publieke lezing in de Promotiezaal van de KU Leuven in de Naamsestraat. De uiteenzetting werd vanaf 19.30 uur voorafgegaan door een inleiding door rector Rik Torfs en een lezing over Ruusbroec door Johan Bonny, rooms-katholiek bisschop van Antwerpen en binnen de rooms-katholieke bisschoppenconferentie referent oecumene.
Zaterdagmorgen 31 januari 2015 nam de orthodoxe kerkleider in Leuven deel aan een oecumenisch colloquium dat georganiseerd werd door het Centrum voor Oecumenisch Onderzoek van de KU Leuven en het Orthodox Theologisch Instituut Apostel Paulus in Brussel over ‘De Orthodoxe Kerk en het Tweede Vaticaans Concilie’.
Zondagmorgen ging hij vanop de troon voor in de Goddelijke Liturgie in de orthodoxe kathedraal van Brussel. Zondagavond leidde hij vanop de troon een vesperdienst in de orthodoxe kathedraal van Luxemburg. Maandagmorgen ontmoette hij tot slot groothertog Henri van Luxemburg.
Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos tijdens de Goddelijke Liturgie in de Orthodoxe Kathedraal van de Heilige Aartsengelen te Brussel
Patriarch Bartholomeos roept op tot verdediging van de Godsdienst- en Gewetensvrijheid.
De Oecumenisch Patriarch Bartholomeos I, die aan het hoofd staat van de orthodoxe kerk, heeft op de eerste dag van zijn bezoek aan ons land geweldpleging in naam van religieus fanatisme krachtig veroordeeld. Hij deed voorts zijn naam als “groene patriarch” alle eer aan door respect te vragen “voor de natuur zoals God die geschapen heeft”.
“We kunnen in geen enkele situatie etnische zuivering rechtvaardigen en moeten onmiddellijk reageren op gedwongen migraties van vluchtelingen en verhuis van populaties. We moeten degenen veroordelen die families uiteenrukken in naam van een bedrieglijk nationalisme en religieus fanatisme.
God overtuigt en dwingt niet. Het geweld is hem vreemd. Als we zwijgen over het discrimineren van anderen, ontkennen we het beeld van God in hen”, aldus de patriarch die voorts pleitte voor een versterking van de interreligieuze dialoog, niet alleen tussen de Abrahamitische religies maar ook “tussen allen van goede wil”.
De patriarch wees er voorts op dat de aarde een goddelijke gift is, en geenszins onze eigendom. “De aarde is ons gegeven om er te leven in harmonie met de omgeving en in gemeenschap met anderen. We moeten deze creatie omarmen met dankbaarheid en elke poging om hem zich toe te eigenen of te exploiteren achterwege laten. Wij dienen met mate en soberheid gebruik te maken van zijn bronnen en er met liefde en nederigheid zorg voor te dragen zoals God dat wou op het moment dat hij deze creëerde”, aldus de patriarch.
Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos en de rector Rik Torfs van de universiteit KU Leuven
Patriarch Bartholomeos I Ontvangen door Koning Filip en Minister Reynders
Oecumenisch Patriarch Bartholomeos van Constantinopel werd vrijdagmorgen 30 januari ontvangen door koning Filip op het koninklijk paleis van Laken. Daarna bracht de Oecumenische Patriarch nog een bezoek aan Vice-Premier en Minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders.
Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos ontvangen door Koning Filip van België
Patriarch Batholomeos te gast bij de Rooms -Katholieke Bisschoppenconferentie
De Oecumenische Patriarch van Constantinopel heeft vervolgens een bezoek gebracht aan het Interdiocesaan Centrum (IC) in de Guimardstraat in Brussel, waar de zetel van de rooms-katholieke bisschoppenconferentie van België is gevestigd. Hij werd er hartelijk welkom geheten door Mgr. Herman Cosijns, de secretaris-generaal van de bisschoppenconferentie.
Patriarch Bartholomeos I was vergezeld door een uitgebreide orthodoxe delegatie, aangevoerd door Metropoliet Athenagoras, die de orthodoxe Kerk in ons land vertegenwoordigt. De patriarch dankte voor de hartelijke ontvangst en overhandigde, als symbool van de uitstekende relaties met de rooms-katholieke Kerk in ons land, een zilveren borstkruis aan Mgr. André-Joseph Léonard, de aartsbisschop van Mechelen-Brussel en voorzitter van de bisschoppenconferentie. Op de bisschoppen van Doornik en Luik en de hulpbisschoppen voor Brussel en Waals-Brabant na, die zich hadden laten verontschuldigen, waren alle Belgische bisschoppen aanwezig.
Z.A. de Oecumenische Patriarch Batholomeos te gast bij de Rooms -Katholieke Bisschoppenconferentie
Tijdens de lunch hielden Mgr. Johan Bonny en Metropoliet Athenagoras een toespraak. De bisschop van Antwerpen en referent voor oecumene had het over de relatie tussen de rooms-katholieke Kerk en de orthodoxe Kerken in ons land. De orthodoxe aartsbisschop sprak over de uitdagingen en mogelijkheden om getuigenis af te leggen van de christelijke boodschap in een geseculariseerde wereld. Mgr. Léonard bedacht Bartholomeos I op zijn beurt met een cadeau: een kunstboek over de Brusselse Sint-Michiels- en Sint-Goedelekathedraal, die de oecumenische patriarch vanochtend onder leiding van een gids had bezocht.
Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos en Bisschop Johan Bonny van Antwerpen
Eind november dit jaar brengt een delegatie van de bisschoppenconferentie een bezoek aan de Phanar, het hoofdkwartier van het Oecumenische Patriarchaat van Constantinopel in Istanbul. Na de lunch vond in het Interdiocesaan Centrum nog een persmoment plaats, waarop Bartholemeos I kort het woord voerde.
Hij onderstreepte de noodzaak van een gemeenschappelijk engagement van de katholieke en orthodoxe Kerk bij de verkondiging van de Blijde Boodschap in een wereld die vandaag meer dan ooit behoefte heeft aan zingeving, eenheid en solidariteit. Hij verwees naar de bijzonder precaire situatie van de christenen in het Midden-Oosten, in het bijzonder in Syrië en Irak. En hij herinnerde ook aan de uitstekende en hartelijke contacten die hij onderhoudt met paus Franciscus.
Op zondag 25 januari 2015 werd reeds voor de negende maal in het kader van de Bidweek voor de Eenheid der Christenen in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge een “Oecumenisch Vesperdienst” gehouden. Dit jaar had men als thema gekozen: ‘Jezus zei haar: “Geef mij wat te drinken” (Joh. 4,7)
Protestanten, Rooms-katholieken, Anglicanen en Orthodoxen kwamen in de Kathedraal bijeen om God te loven en te prijzen én om te bidden voor eenheid. Dit jaar was het de beurt aan de Katholieke Kerk om deze oecumenische dienst te vieren.
v.l.n.r. De Predikant Nick Vandeputte, Dominee Frans van de Sar, Z.E. Bisschop Jozef Dekesel, Aartspriester Bernard Peckstadt en E.H. Henk Laridon
Zo gingen er voor: Z.E. Bisschop Jozef De Kesel, E.H. Prof en Kanunnik Adelbert Denaux, E.H. Kanunnik Jan Tilleman (Deken van de stad Brugge) E.H. Henk Laridon (Professor aan het Grootseminarie van Brugge en voorzitter van de oecumenische studie en gebedsgroep van West-Vlaanderen) en E.H. Kurt Priem (Professor aan het Grootseminarie van Brugge en rector van de Oecumenische kapel van Brugge van de Rooms-Katholieke. E.H. Dominee Frans van de Sar van de Protestantse Kerk, Revd. Father Augustine Nwaekwe van de Anglicaanse Kerk, de Predikant Nick Vandeputte van de Pinkstergemeenschap en Aartspriester Bernard Peckstadt (rector van de orthodoxe parochie van de H.H. Konstantijn en Helena te Brugge) en Oikonomos Bart D’Huyvetter van de Orthodoxe Kerk.
Monseigneur Jozef De Kesel (Bisschop van Brugge) die voorging in de dienst deed er het welkomstwoord en hield dit jaar de homilie. E.H. Dom. Frans van de Sar en Vader Bernard Peckstadt en lazen er afgewisseld enkele psalmgebeden en E.H. Henk Laridon las het evangelie.
Dit alles werd afgewisseld met gezangen opgeluisterd door het prachtige Kathedraalkoor o.l.v. Ignace Thevelein en begeleid door Ignace Michiels op het orgel.
Het Kathedraalkoor o.l.v. Ignace Thevelein
Dit jaar was er terug een heel grote opkomst en het werd een heel deugd-doende gebedsdienst voor de aanwezige gelovigen. Ook vanuit onze orthodoxe parochie was er een delegatie van parochianen aanwezig. Moge dit samen bidden ons dichter bij elkaar brengen. Nadien werd er nog een glaasje aangeboden onder de toren van de Sint-Salvators kathedraal en was er nog een broederlijke ontmoeting met de aanwezigen.
Een broederlijke ontmoeting met de aanwezigen
Homilie gehouden door Bisschop Jozef Dekesel na de vespersdienst
Z.E. Bisschop Jozef De Kesel, Bisschop van Brugge tijdens zijn homilie
Goede vrienden. Het evangelie dat we hoorden is het begin van het vierde hoofdstuk van Johannes. Het is de Bijbeltekst die dit jaar gekozen werd voor de Gebedsweek voor de eenheid. Jezus ontmoet een vrouw, een Samaritaanse. Het verhaal verwijst niet alleen naar een ontmoeting van toen. Het heeft een dubbele bodem. Het wil duidelijk maken wat geloven betekent. Waarom en hoe iemand christen wordt. Want daar ligt de oorsprong van het geloof: in de ontmoeting met Christus.
Een Samaritaanse vrouw komt water putten. Altijd weer moet ze de weg afleggen naar de bron om water te halen. Beschikte ze maar zelf over een bron van levend water. Dan hoefde ze niet telkens opnieuw te komen. Jezus zegt haar dat Hij haar water kan geven waarvan ze nooit meer dorst krijgt. Je ziet dat de betekenis verschuift, verdiept. Het is niet meer Jezus die dorst heeft maar die vrouw. En haar dorst is niet te stillen. Er is zoveel waaraan ze haar dorst probeert te lessen. Ze zoekt van het ene naar het andere. Vijf mannen heeft ze al gehad. Maar er is geen water dat haar dorst kan stillen.
Die vrouw wordt beeld van de zoekende mens. Zoekend naar wat aan het leven eenheid en richting kan geven. Men kan natuurlijk ook leven van de ene vluchtige ervaring naar de andere, zijn dorst lessen aan de ene bron en dan weer aan een andere. Het is wellicht de zwakte van de moderne mens. Hij beschikt over oneindig veel mogelijkheden en middelen, maar mist een overtuiging die richting en zin geeft aan zijn leven. Een consequent leven, trouw aan een overtuiging, is het dát niet wat ons leven richting geeft, orde schept in de jungle van onze verlangens?
Die levensovertuiging kan Jezus ons geven. Het water waarvan we niet opnieuw dorst krijgen, is Christus zelf. Het is ‘diegene die met u spreekt’, zegt Hij tot de vrouw. Het is in het teken van het water dat ook onze ontmoeting met Hem begonnen is, toen we in zijn naam gedoopt werden. Het is daar dat ons leven zin en richting heeft gekregen. Het moet iets kostbaar blijven voor ons. We moeten het koesteren, vernieuwen, verdiepen.
Het is dit water van het doopsel dat ons als christenen zo verenigd. Het is waar dat de eenheid nog niet volledig is. We zijn verdeeld. Maar niet helemaal. Er is een verscheidenheid die de eenheid niet bedreigt, integendeel. Er is een verscheidenheid die te maken heeft met onze eigen oorsprong, onze traditie en cultuur. Er is een verscheidenheid die juist de rijkdom van het geloof en van de Kerk uitmaakt. Die verscheidenheid moeten we koesteren als een kostbaar goed.
Maar dat wil niet zeggen dat we de verdeeldheid mogen minimaliseren, laat staan ontkennen. Die verdeeldheid is er wel degelijk. Het gevaar is niet denkbeeldig dat we erin berusten. Maar hoe paradoxaal het ook mag lijken, we kunnen maar tot volledige en zichtbare eenheid komen juist vanuit het besef dat we nu al door de doop zo diep met elkaar verbonden zijn. Door de doop zijn we met Christus begraven en met Hem verrezen. Hem behoren we toe. Hij is het levend water. Hij is onze eenheid.
Hoe meer we dié eenheid beleven, hoe meer we werken aan de toekomstige eenheid. We zoeken niet naar iets dat er niet is of waar we alleen maar van dromen. We streven naar iets dat aan het groeien is, zichtbaar moet worden, voltooid. Onze eenheid is groter dan onze verdeeldheid. Ook naar buiten uit moeten we die eenheid meer manifesteren. We mogen naar buiten niet overkomen als andere godsdiensten. Want dat zij we niet. We zijn christenen. We delen allen in het één en zelfde geloof. We hebben Christus ontmoet. Hij heeft ons gelaafd aan de bron van levend water. Hoe verscheiden en zelfs verdeeld we ook zijn, Hij heeft ons allen geroepen om van Hem te getuigen. Werken aan de eenheid betekent elkaar vasthouden en steunen in deze gemeenschappelijke roeping. Alleen dan mogen we ook bidden en uitzien, vol vertrouwen, naar de dag waarop Gods Geest ons zal voeren naar de zichtbare eenheid van de Kerk.
Op zaterdag 24 januari 2015 werd er in de orthodoxe parochie van de Heiligen Konstantijn en Helena te Brugge de orthodoxe vesperdienst gevierd in het kader van de bidweek voor de eenheid van christenen.
Tijdens de vesperdienst
Vader Bernard Peckstadt, de rector van de parochie ging er in de vesperdienst voor samen met Vader Bart D’Huyvetter. Er was een menigte van ongeveer 60 gelovigen van de verschillende zustergemeenschappen van Brugge aanwezig die er gekomen waren om samen te bidden als afsluiting van deze bidweek voor de Eenheid van alle Christenen.
De Katholieke kerk werd er vertegenwoordigd door E.H. Prof. Kanunnik Adelbert Denaux, E.H. José Vercaemst, Diaken Wilfried Desrumaux en de anglicaanse kerk werd er vertegenwoordigd door Reverend Father Stephen Murray (priester in Gent en Knokke-Heist) en de Protestantse kerk werd vertegenwoordigd door Dominee Frans van de Sar. We waren ook blij dat er vanuit enkele klooster gemeenschappen in en rond Brugge, een delegatie aanwezig waren waaronder twee paters van de Witte Paters, drie zusters van de Karmelitessen als ook 3 zusters van de Zwartzusters.
Drie zusters van de zwartzusters te Brugge
Op het einde van de dienst gaf Vader Bernard er een homilie en verwelkomde hen allen heel hartelijk. Nadien volgde er nog een receptie in de parochiezaal voor alle aanwezigen. Dank aan allen die ons hebben geholpen voor de dienst en de ontvangst van onze medebroeders.
Tijdens de receptie na de vesperdienst en broederlijk samen zijn.
Homilie na de vespers en artoklasia
Gebedsweek voor de eenheid van de Christenen
Aartspriester Bernard Peckstadt
Dierbare broeders en zusters,
Vader Bernard tijdens zijn homilie
Van harte welkom in onze orthodoxe parochie van de HH.Konstantijn en Helena hier te Brugge. Dank voor het komen meebidden met ons, speciaal in deze gebedsweek voor de eenheid der christenen.
Dit jaar heeft men als thema gekozen: Waar Jezus haar zei “Geef mij wat te drinken” Uit de evangelielezing van Johannes (4,7): Over het verhaal van de Kananese vrouw. Persoonlijk denk ik dat men dit thema niet voor niets heeft gekozen. Het zijn de woorden van de Heer die tot ieder van ons gericht zijn.
Het levende water waar Jezus over spreekt, is het water van de Doop waarin Hij Zelf is afgedaald het water waarboven de Heilige Geest zweefde om het vruchtbaar te maken. In dat water zijn ook wij gedoopt, als beeld van onze deelname aan Jezus dood en Opstanding. Het water was vroeger eerst een teken van de dood, waarin mensen ondergingen en verdronken, maar door Jezus is het ’t teken van leven!
Het teken waaruit al het leven is geboren wordt in het leven wat Jezus ons geeft is het eeuwig leven. Daarom noemt Hij dit water ook ‘levend water’, dat in ons binnenste opwelt tot een bron ten behoeve van eeuwig leven. Want dat is wat Jezus ons is komen brengen in deze wereld: de Opstanding uit de doden en het eeuwig leven. Dat eeuwig leven begint hier, nu al. Nog voordat dit leven beëindigd is mogen we in de Kerk, in de Heilige Mysteriën, de H. Communie, in de Doop en in de Zalving deel krijgen aan dat eeuwige leven dat Jezus is komen brengen.
Dat eeuwig leven is ook het hemelse leven. Dat is het engel-gelijke leven. Als we dat leven ontvangen, dan moeten we ook ons uiterste best doen om het zo ook te leiden. Het is een leven dat helemaal voortkomt uit en bezield en gedreven wordt door de liefde: de liefde tot God, met heel ons hart en heel ons verstand en met al onze krachten, en de liefde tot elkaar en tot onszelf.
Wij dienen met de verschillende christelijke gemeenschappen die wij vooral in deze week van de eenheid mogen ontmoeten, samen te overleggen, samen te bidden, elkaar leren liefhebben om samen te getuigen “als christenen”, om het licht van Christus terug meer in de wereld te brengen. Nooit zoveel als vandaag hebben de mensen nood gehad aan de zin van het leven. Alles verandert met een ongewone snelheid, waardoor de mens zich afvraagt : waarom?
De wereld wordt bedreigd: niet alleen omwille van oorlog en terreur, maar evenzeer door de onzin, de verveling, en de afwezigheid van Christus. De mens zal geen antwoord vinden in drugs, erotisme, of in de politieke godsdiensten die gestrand zijn daar waar ze schenen te triomferen. Er is slechts één antwoord : het is de manifestatie van de éne Christus door zijn éné Kerk.
Deze manifestatie mag niet meer uitblijven. De Geest verdraagt de luxe niet meer van de scheiding van de christenen, van de discussies waar men zich op zijn gemak zet… Wij moeten antwoorden. En wij kunnen slechts gezamenlijk antwoorden. Te vaak lijken wij tevreden over onszelf. Wij zien ons als de zuiveren. Als diegenen die de waarheid bezitten. En wij veroordelen de anderen. Maar het leven en de geschiedenis zijn daar, en kloppen aan de deur van de Kerk, om haar essentiële vragen te stellen.
Hetgeen de mens het meest ontbreekt, is de Geest van Christus, de nederigheid, het onthaal zonder belang, de bekwaamheid van het beste van de andere te zien : kortom de verzoening in Christus. Wij hebben nood aan Christus, want zonder Hem zijn wij niets. De mensheid verenigt zich, maar deze eenmaking zal echter het geweld niet ontvluchten, dan alleen wanneer het unieke karakter van elke persoon, de originaliteit van elk volk zal worden gewaardeerd. De gist van deze eenheid in de verscheidenheid kan slechts de Kerk zijn, naar het beeld van de Drieëenheid.
De moderne mens zoekt de vrijheid en de verantwoordelijkheid, maar hij zal de inhoud van deze vrijheid slechts in de liefde vinden; de liefde die – om de dood te overwinnen – gevoed dient te worden door het regelmatig deelnemen aan de Eucharistie… Het is dit precies dit wat we zoeken, nl. als christenen zoveel mogelijk samen getuigen van het Evangelie, opdat door onze actieve deelname in de vorming van de ontwikkelingen, de wereld de huidige crisissen kan trotseren, en een toekomst kan voorbereiden die waardig is voor de geschiedenis en vooral waardig voor de mens, zonder echter het geloof te verliezen. Bidden wij samen, alle dagen maar heel speciaal vandaag, en danken wij God voor deze grote genade die wij van Hem mogen ontvangen, om een gemeenschappelijke getuigenis te mogen brengen in de ontredderde wereld die Zijn aanwezigheid zo brood nodig heeft.
Vergeten wij immers niet dat wat ooit een russisch theoloog heeft gezegd, nl. «dat de muren van de scheiding van de Kerken niet tot in de hemel reiken…». We mogen er ons van overtuigen, ook in de wereld van heiligen is er geen scheiding tussen Oost en West. Ook wij moeten onze eenheid terugvinden in de Traditie van de Onverdeelde Kerk, die ons gemeenschappelijk erfgoed is.
Wij hebben hier zojuist 5 broden gezegend, tarwe, olie en wijn, als een –in een geest van onnoemelijke erkentelijkheid voor God- teruggave voor alles wat Hij ons heeft gegeven en nog geeft. Het zijn oerelementen van voedsel en drank geput uit Gods natuur, die noodzakelijk zijn voor het leven.
Vanavond nodigen wij U uit dit broederlijk te delen in een geest van eenheid en samenhorigheid, maar ook als prefiguratie van onze zo zeer verlangde eucharistische communio of gemeenschapsband, die ooit hersteld zal worden op een ogenblik dat God zelf zal bepalen. Aan ons om Zijn medewerker te zijn en dit ideaal – de zichtbare eenheid van de christenen – na te streven! Amen.
Het Orthodox Aartsbisdom van België en Exarchaat van Nederland en Luxemburg (Oecumenisch Patriarchaat) deelt mede dat Zijne Excellentie Bisschop Maximos van Evmenia, hulpbisschop van het Aartsbisdom, op 22 januari 2015 in zijn woning in Brussel in de Heer ontslapen is.
Z.E. Bisschop Maximos van Evmenia
De betreurde Bisschop Maximos van Evmenia (in de wereld Ioannis Mastichis) werd geboren op 30 september 1935 in Stylis (Griekenland). In 1958 behaalde hij een Master in Theologie aan het Theologisch Instituut van Halki (Turkije). Op 7 september 1958 werd hij tot diaken gewijd door Metropoliet Maximos van Stavroupolis, die hem zijn naam toevertrouwde.
Dezelfde metropoliet wijdde hem op 8 september 1958 tot priester. In hetzelfde jaar werd hij naar Nederland gestuurd. Enige tijd later werd hij gepromoveerd tot archimandriet. In 1977 werd hij door de Heilige Synode van het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel unaniem verkozen tot hulpbisschop van de Metropoliet van België met de hoge titel van ‘Bisschop van Evmenia’. Zijn bisschopswijding had plaats in Rotterdam op 11 december 1977. Sinds 1992 resideerde Bisschop Maximos in Brussel. Hij was verantwoordelijk voor het ziekenhuispastoraal en voor de biecht in de Griekstalige parochies.
De door allen geliefde Bisschop Maximos was een geestelijk kind van de onvergetelijke Rector van het Theologisch Instituut van Halki, Metropoliet Maximos Repanellis, en onderscheidde zich door zijn grote gehoorzaamheid, zijn nederigheid en zijn onbegrensde menslievendheid. Hij heeft als geestelijke vader vele gelovigen geholpen. Eeuwige gedachtenis!
Links Z.E. Bisschop Maximos van Evmenia – parochiefeest van de HH Konstantijn en Helena te Brugge 21-05-2009
OVERLIJDENSBERICHT
“Met uw Heiligen laat rusten, O Christus, de ziel van uw dienaar,
waar geen smart noch droefheid is, doch waar leven is zonder einde.
De Heer gedenke in Zijn Koninkrijk zijn trouwe dienaar
Bisschop Maximos van Evmenia
geboren te Stylis (Griekenland) op 30 september 1935
en voor de eeuwigheid geboren te Brussel op 22 januari 2015.
De uitvaartdienst zal plaats hebben
in de Orthodoxe Kathedraal van de Heilige Aartsengelen
Stalingradlaan 34 te Brussel
op woensdag 28 januari 2015
van 9.00u –11.00u Metten en Goddelijke Liturgie
11.00u Dienst van overledenen
Het lichaam van Mgr Maximos van Evmenia
zal reeds op dinsdag 27 januari 2015 om 19.00u
naar de kathedraal gebracht worden en zal daar blijven gedurende de nacht.
Eeuwige gedachtenis! Eeuwige gedachtenis! Eeuwige gedachtenis!
Links Bisschop Maximos van Evmenia – ter zaliger gedachtenis
Op vrijdag 23 januari 2015 kwamen zo’n 80 christenen samen voor de oecumenische gebedsdienst in de Margareta Kerk te Knokke-Heist. Vanuit de anglicaanse, katholieke, protestantse en orthodoxe geloofsgemeenschappen hebben we samen gezongen en gebeden om de eenheid van de christenen.
Dit jaar waren we te gast in de Margaretakerk en was het de Katholieke Kerk die dit jaar de organisatie van de dienst op zich nam. Het werd een stemmig en zinvol gebedsmoment met teksten aan gereikt door de christenen uit Braziliaanse Kerken. Het thema ‘Jezus zei haar: “Geef mij wat te drinken” (Joh. 4,7) werd uitvoerig besproken door E.H. Pradip Smagge tijdens zijn homilie.
Voorgangers in de dienst waren; Dominee Alexander Eberson (protestantse kerk), E.H. Jan Van Wassenhoven, E.H. Pradip Smagge, E.H. Willy Snauwaert, (allen van de Federatie Knokke-Heist), (katholieke priesters), Reverend Father Stephen Murray (anglicaans kerk), en Aartspriester Bernard Peckstadt (orthodoxe kerk).
Het openingswoord als ook de homilie werd gehouden door de organiserende gemeenschap door E.H. Pradip Smagge. De eerste lezing uit de Korintiërs werd gezongen door Priester Bernard Peckstadt en de evangelielezing volgens de evangelist Marcus met het verhaal van Kafarnaüm werd gelezen door E.H. Jan Van Wassenhoven.
De andere voorbeden en smeekbeden werden verder door de verschillende voorgangers voorgelezen. De oecumenische viering werd muzikaal begeleid door de orgelist van de Katholieke kerk en dit met samenzang traditie getrouw verzorgd door E.H. Willy Snauwaert. Het samen zingen en bidden in verbondenheid is een hoopvol teken voor de christenen in Knokke-Heist want we zijn allen van Christus en Christus maakt ons één.
Na de gebedsdienst was er een gezellige ontmoeting bij een drankje en een koekje. Moge dit samen bidden ons steeds dichter bij elkaar brengen. Met heel veel dank aan allen die deze liturgie ondersteunden en ook het gezellig samenzijn achteraf.
Op zondag 23 november 2014 ontvingen wij een nieuwe geschilderde icoon voor onze kerk van de Heilige Porfyrios de nieuwe Heilige wiens Feest wie vieren op 2 december. Deze icoon werd geschilderd door George Farias en zal haar plaats vinden in het Heiligdom van onze kerk te Brugge.
Op het einde van de Goddelijke Liturgie heeft vader Bernard de nieuwe icoon nog gewijd in aanwezigheid van de iconograaf George zijn echtgenote Celine en hun twee zonen Athanase en Gaspar. Wij danken speciaal George voor dit heel mooi werk.
“Van Evia afkomstig en voor allen een oudvader, was de ingewijde in Gods kennis, en van Christus een ware vriend: Laat ons Porfyrius vereren in geloof, die van genade was vervuld van af zijn jeugd. Want bezetenen verlost hij en hij geneest de zieken die gelovig reopen: Eer aan Hem, Die aan u de kracht schonk, eer aan Hem Die u geheiligd heeft, eer aan Hem Die door u, voor allen genezing bewerkt.” Troparion (H. Porfyrios)
“Tot de alheilige temple van de trooster, zozeer geliefd door de reine Moeder Gods en Maagd, tot Porfyrius laat ons zingen uit heel ons hart; want hij bemint en geneest en beschermt allen, en hij bidt dat wij Gods verlichting mogen verkrijgen. Daarom roepen wij: Verheug u Vader Porfyrius.” Kondakion H. Porfyrius
Brussel 19-12-2014 In de Sint-Goedelekathedraal van Brussel hebben de koninklijke familie en het Belgische volk afscheid genomen van koningin Fabiola. ‘Haar pelgrimstocht heeft 86 jaar geduurd en ze heeft 21 jaar moeten wachten op het weerzien met haar echtgenoot. Maar nu is Fabiola weer thuis, bij God en bij haar echtgenoot’, sprak kardinaal Godfried Danneels het publiek toe. De kathedraal werd muisstil toen Will Tura, net als bij de begrafenis van koning Boudewijn in 1993, ‘Hoop doet leven’ zong.
In stoet naar kathedraal
De rouwstoet met de koninklijke familie vertrok al om 9u30 van het paleis in Brussel naar de Sint-Michiel en de Sint-Goedelekathedraal. De kist met koningin Fabiola maakte nog een allerlaatste tocht door Brussel en werd daarbij plechtig begeleid door een koninklijke escorte te paard. 
Royals van over de hele wereld, onder meer prinses Béatrix van Nederland en Prins Moulay Rachid van Marokko, waren aanwezig op de begrafenis, net als koning Carl Gustaf en zijn vrouw Silvia van Zweden.
Voor het Groothertogdom Luxemburg zijn naast groothertog Hendrik en zijn vrouw, groothertogin Maria Teresa ook groothertog Jan – de schoonbroer van koningin Fabiola – prins Willem en nog andere leden van de familie aanwezig. Ook de Spaanse koninklijke familie en heel wat Spaanse familieleden van Fabiola zijn aanwezig. Opmerkelijk is dat de Britse koninklijke familie geen enkele royal afvaardigt.
‘Fabiola is weer thuis, bij God en bij haar echtgenoot’
Op de tonen van het Belgisch volkslied werd de kist – gedrapeerd met een Belgische vlag- tot vooraan de kathedraal gebracht. Op verzoek van Fabiola zelf werd haar kist op de grond gezet en niet op een verhoogje, als teken van eenvoud. Bij het binnenkomen van de kathedraal liep koning Filip, als hoofd van de familie en lieveling van Boudewijn en Fabiola, vlak achter de kist. Koningin Mathilde was zichtbaar aangeslagen.
Als eerste lezing werd gekozen voor een fragment uit het Hooglied uit het Oude Testament. Met de tekst wilde Fabiola verwijzen naar haar hereniging met Boudewijn. Vervolgens vertelde Kardinaal Godfried Danneels hoe Fabiola de dood niet met angst tegemoet zag. Het werd een pelgrimstocht van 86 jaar, waarbij ze 21 jaar moest wachten op het weerzien met haar echtgenoot. ‘Maar nu is Fabiola weer thuis, bij God en bij haar echtgenoot. De dood was voor haar geen einde, maar een doorgang. Ik leef al in de hemel, zei ze’, sprak kardinaal Godfried Danneels het publiek toe.
Kroonprinses Elisabeth eert ‘tante Fabiola’
Na de homilie spraken onder meer kroonprinses Elisabeth, prins Gabriël, prins Amedeo en prinses Louise voorbeden uit. ‘Oom Boudewijn en tante Fabiola zochten onophoudelijk naar vrede door altijd en overal iedereen te ontmoeten’, zei Elisabeth. Ze sprak in het Nederlands en het Frans. Prins Gabriël verzocht dan weer om ‘troost in onze beproevingen’.
Daarna was het de beurt aan prins Amedeo, zoon van prinses Astrid en prins Lorenz. ‘Geef geliefden de kracht’, zei hij. Prinses Louise, dochter van prins Laurent en prinses Claire, nam het woord in het Engels. Een Spaanse nicht van Fabiola gaf het slotwoord.
Ook verschillende leden van buitenlandse koningshuizen, onder wie prins Guillaume van Luxemburg, zeiden kort iets over Fabiola. Tussendoor klonk orgelmuziek en zang, onder andere van Bach en Mozart.
Sobere plechtigheid met veel muziek
De afscheidsdienst voor koningin Fabiola was vrij toegankelijk voor het publiek, al daagden vlak voor de kathedraal amper 500 Belgen op voor een laatste groet aan de vijfde koningin van België. ‘Het lijkt wel of de koningin helemaal niet geliefd was’, reageerden aanwezige Spaanse toeristen.
De plechtigheid zelf werd ‘eenvoudig’ en ‘sober’. Met veel bijbelteksten en klassieke muziek, daar hield Fabiola van. Als muziek had Fabiola zelf vooral gekozen voor klassieke muziek van componisten als Bach, Mozart, Schubert en Fauré, waarbij de Brusselse José Van Dam en sopraan Sophie Karthäuser de zangpartijen voor hun rekening namen. Er was ook een opvallend Spaans nummer (‘La salve rociera’) van het Spaans-Vilvoordse koor Coro Rociero en een Spaanse nicht van Fabiola, waarbij de castagnetten door de kathedraal kletterden.
Een opvallende gelijkenis met de begrafenis van koning Boudewijn in 1993 werd het optreden van Will Tura, die op herhaling ‘Hoop Doet Leven’ zong. De hele kerk was duidelijk aangeslagen bij het lied, de hele koninklijke familie pinkte een traan weg. José Van Dam sloot af met ‘L’Homme de la Mancha’, wat Fabiola graag hoorde in de versie van Jacques Brel.
Bijgezet in de koninklijke crypte
Na de plechtigheid in de Sint-Michiels- en Sint-Goedelekathedraal werd het stoffelijk overschot van Fabiola overgebracht naar de kerk van Laken, de parochie van de overleden koningin. Daar vond nog een tweede religieuze ceremonie plaats in intieme kring. In de kerk bevindt zich de koninklijke crypte waar koning Boudewijn ligt en waar Fabiola de Mora y Arágon zal worden bijgezet. Omstreeks 13 uur trekt de koninklijke familie zich dan terug in het kasteel van Laken.
Onze Orthodoxe Kerk werd vertegenwoordigd door onze Metropoliet Athenagoras van België
De afscheidsdienst in de Sint-Goedelekathedraal werd bijgewoond door onze Metropoliet Athenagoras van België als vertegenwoordiger van de Orthodoxe Kerk in België.
Bezoek van Koningin Fabiola aan het Sint-Elisabethbegijnhof te Gent- 14/06/1980
Herinneringen aan het Bezoek van Z.M. Koning Boudewijn en H.M. Koningin Fabiola ter Zaliger gedachtenis aan het Elisabethbegijnhof te Gent: 14-06-1980
Op zaterdag 14 juni 1980 brachten Z.M. Koning Boudewijn en H.M. Koningin Fabiola ter zaliger nagedachtenis een bezoek aan Gent ter gelegenheid van het 150 jarig bestaan van ons Koninkrijk.
Naast de officiële plechtigheden werd een bezoek aan het oud-begijnhof Sint Elisabeth voorzien. H.M. Koningin Fabiola bezocht het Dienstcentrum voor de Derde leeftijd ‘Ten Hove”, één dere zeer verdienstelijke initiatieven van het OCMW Gent, het Instituut “gandas” voor gehandicapten en de R. Katholieke Kerk Sint Elisabeth en de Anglikaanse kerk St. John.
Bezoek van Koning Boudewijn aan de orthodoxe parochie van Gent: 14-06-1980
Z.M. Koninig Boudewijn ter zaliger nagedachtenis verwelkomd door Vader Ignace.
Z.M. Koning Boudewijn ter zaliger gedachtenis bezocht op hetzelfde ogenblik de Orthodoxe parochie van de Heilige Apostel Andreas te Gent. Er werd voor deze gelegenheid een korte gebedsdienst gehouden en op de mooie liturgische gezangen trad hij rustig een bomvolle kerk binnen.
De diaken zong er de Vredeslitanie met de gewone aanroepingen voor de Koning en de Koningin. Daarop volgde het zingen van het “Onze Vader” in het nederlands gezongen op de melodie van Rimsky-Korsakoff. Koning Boudewijn zong er uit volle borst mee.
Tenslotte zong Vader Ignace het aanhef gebed voor het “Nog vele jaren” waarbij onze Koning bijzonder ontroerd werd. Bij de zegening maakte hij zijn kruisteken, als getuigenis van zijn diep-spiritueel meeleven.
Koning Boudewijn bracht bezoek aan de Orthodoxe parochie van de H. Apostel Andres te Gent – 14-06-1980
Eeuwige gedachtenis aan Koning Boudewijn en Koningin Fabiola
In naam van onze Orthodoxe parochie te Brugge
willen wij ons medeleven betuigen aan de Koninklijke familie.
Eeuwige gedachtenis!
Paus Franciscus bezoekt Oecumenisch Patriarchaat ter gelegenheid
van het patroonfeest van de Kerk van Constantinopel,
het feest van de Heilige Apostel Andreas
CONSTANTINOPEL – 29 en 30 november 2014
Van 29 tot 30 november bracht Paus Franciscus een bezoek aan Turkije om in de eerste plaats er een officieel bezoek te brengen aan de eerste Troon van de Orthodoxe Kerk wereldwijd. De zetel van het Oecumenisch Patriarchaat bevindt zich in de oude en nu arme wijk van de Fanar.
Het is de derde maal dat Paus Franciscus en Oecumenisch Patriarch Bartholomeos elkaar ontmoeten, eerst in Jeruzalem, dan in het Vaticaan en nu in Constantinopel. Constantinopel is een trouwe bondgenoot van de Rooms-Katholieke en zoekt in alle eerlijkheid naar het volledig herstel tussen de twee zuster-Kerken. Het is de vierde paus die een bezoek brengt aan de Fanar: Paulus VI (1967), Johannes-Paulus II (1979) en Benedictus (2006), telkens ter gelegenheid van het patroonsfeest van de Kerk van Constantinopel, het feest van de Heilige Apostel Andreas.
Doxologie – Op zaterdagavond 29 november 2014 werd de Paus plechtig ontvangen door de Oecumenische Patriarch Bartholomeos en de leden van de Heilige Synode. Onze Metropoliet Athenagoras van België was er ook aanwezig als lid van de Heilige Synode en stond aan de zijde van de Oecumenische Patriarch voor de ontvangst van Paus Franciscus.
Tijdens de viering van de Doxologie (dienst van dankzegging) zaterdagavond in Phanar, beklemtoonde de paus dat dit bezoek in het teken stond van de verbondenheid van de katholieke en de orthodoxe Kerk. Zo zei de Paus verder:
“De heilige Petrus en Andreas waren broeders van bij de geboorte, maar door hun ontmoeting met Jezus werden zij broeders in het geloof. Zo moeten ook wij allen broeders zijn die samen geloven in de verrezen Heer.” Paus Franciscus werd er geflankeerd door de oecumenische patriarch Bartholomeus. Het was de eerste ontmoeting in Istanbul tussen beide kerkleiders, die eerder dit jaar samen naar Jeruzalem reisden.
Dit pausbezoek aan de Phanar, de hoofdzetel van het Oecumenische Patriarchaat, versterkt de positie van de Oecumenische Patriarch binnen de wereldorthodoxie. Net als zijn voorganger Benedictus XVI bestempelde ook Paus Franciscus de orthodoxe kerk als ‘zusterkerk’. Hij omschreef de patriarch als zijn ‘geliefde broeder’. Hij prees en dankte patriarch Bartholomeus ook voor zijn inzet voor de eenheid van de christenen.
Op zijn beurt bestempelde de Oecumenische Patriarch Bartholomeos het bezoek kort voor zijn ontmoeting als ‘historisch’, omdat beide kerkleiders samen voor de vrede en de eenheid bidden: “Wij voelen ons als broeders in Christus. Wij willen samenwerken om bij te dragen tot de vrede wereldwijd en het welzijn van de hele mensheid.
De Paus buigt voor Bartolomeus en ontvangt van hem de zegen.
Tijdens de Doxologie in de Patriarchale Kerk van de Heilige Georges in de Phanar, zei Franciscus: “Onze vreugde is groter omdat haar bron ontspruit in onze gedeeld vertrouwen in Gods trouw. Ondertussen vroeg Patriarch Bartolomeus de bemiddeling van de “heilige Vaders”, op wiens leer ons gezamenlijk geloof tijdens het eerste millennium was gebaseerd.”
Aan het einde van zijn toespraak, vroeg Paus Franciscus Patriarch Bartolomeus om zijn zegen en boog voor hem om die te ontvangen. Bartolomeus kuste Franciscus op het hoofd. En zo werd de tweede dag van het pauselijk bezoek afgesloten met een zeer symbolisch gebaar.
Het was al nacht in Istambul de avond van het feest van de Heilige Andreas, Patroonheilige van de Orthodoxe Patriarchale Kerk, toen Franciscus de kerk binnen kwam met zijn broeder Bartolomeus. Hun korte gebedsstonde gaf de wereld een voorsmaakje van wat er morgen zou gebeuren wanner de Paus de Goddelijke Liturgie zou bijwonen die door de Oecumenische Patriarch zal gecelebreerd worden. Bij de ingang van de kerk, vereerde de Paus een groot met zilver beslagen icoon.
In zijn welkomstwoord, sprak Bartolomeus tot Franciscus over de liefde van Apostel Petrus voor zijn broer Andreas, de eerst geroepene. De Patriarch herinnerde aan gelijkaardige bezoeker door hun voorgangers en noemde Paus Paulus VI, Johannes Paulus II en Benedictus XVI. Hij sprak over de wil van Franciscus en de zeer Heilige Kerk van Rome om de broederlijke en stabiele vooruitgang met de Orthodoxe Kerk op weg naar het herstel van de volledige communie tussen de kerken. Bartolomeus zei dat hij het bezoek van Franciscus zag als een gebeurtenis vol gunstige tekens voor de toekomst”.
De Patriarch dankte de Katholieken voor de teruggave van de relikwieën van de heilige Eufemia en sprak ook over de heilige Basilius en de heilige Johannes Chrysostomos. “Moge deze heilige Vaderen op wiens leer ons gezamenlijk geloof van het eerste millennium was gebaseerd, bemiddelen bij onze Heer opdat wij de volle eenheid van onze Kerken mogen terugvinden en aldus Zijn goddelijke wil vervullen”.
Terwijl ik uit ganser harte “dank u” zeg voor uw broederlijk welkom. Ik voel dat onze vreugde groter is omdat haar bron van buiten komt en niet uit onszelf. Zij is geen gevolg van ons engagement, of van onze inspanningen – al zijn die wel degelijk nodig. Zij ontstaat door ons gezamenlijk geloof in de trouw van God”. Zo antwoordde Franciscus.
Franciscus voegde er aan toe: “als we spreken over de vreugde en de vrede die de wereld niet kan geven, maar die de Heer Verrezen Jezus beloofde aan zijn leerlingen. Petrus en Andreas hoorden deze belofte; zij ontvingen deze gave. Zij waren bloedbroeders, maar hun ontmoeting met Christus transformeerde hen tot broeders in het geloof en naastenliefde. Op deze vreugdevolle avond, in dit avondgebed, wil ik dit benadrukken: zij werden broeders in hoop”.
Paus Franciscus woont de Goddelijke Liturgie bij in de Fanar
Op zondag 30 november woont de Paus Franciscus er de Goddelijke Liturgie bij voorgegaan door de Oecumenische Patriarch, in concelebratie met de leden van de permanente Heilige Synode. Tijdens de Goddelijke Liturgie wordt een gemeenschappelijke verklaring van de Paus en de Oecumenische Patriarch voorgelezen.
“Wij moeten blijven streven naar de eenheid van de katholieke en de orthodoxe Kerken. De schreeuw van de vele slachtoffers van het geweld moet ons aansporen dat pad naar de eenheid te versnellen.” Dat zei paus Franciscus, op de feestdag van de Heilige apostel Andreas, op het einde van de Goddelijke Liturgie volgens de byzantijnse traditie in de Sint-Georgioskathedraal van Phanar. “Echte dialoog is steeds een ontmoeting tussen mensen met een naam, een geschiedenis en een gezicht en niet louter een uitwisseling van ideeën.”
Paus Franciscus: “Eenheid betekent niet de onderwerping van de andere, maar de aanvaarding van de gaven die God eenieder heeft gegeven. Ik verzeker ieder van u dat de katholieke Kerk voor het doel van de christelijke eenheid geen enkele andere voorwaarde wil opleggen dan de gedeelde belijdenis van het geloof. Het enige wat de katholieke Kerk wenst en wat ik als bisschop van Rome wens, is de eenheid met de orthodoxe Kerken.”
Franciscus herinnerde aan de breuk in 1054, maar eveneens aan de omhelzing van Patriarch Athenagoras en Paus Paulus VI, 50 jaar geleden in Jeruzalem, evenals de publicatie van het oecumene document ‘Unitatis Redintegratio’, dat 50 jaar geleden door het Tweede Vaticaans Concilie werd gepubliceerd.
“De jonge generaties zijn niet in staat zijn om de wijsheid te verwerven en de hoop levendig te houden, indien wij er niet in slagen om een authentiek humanisme door te geven, dat is gebaseerd op het evangelie en duizend jaar ervaring van de kerk. Jongeren – en daarbij denk ik in het bijzonder aan ontelbare orthodoxen, katholieken en protestanten die elkaar tijdens de door de gemeenschap van Taizé georganiseerde internationale ontmoetingen treffen – dagen ons vandaag uit om vooruitgang te maken in de richting van de volledige christelijke eenheid.”
Zowel de Paus als de Oecumenische Patriarch Bartholomeos benadrukten dat verzoening en eenheid een noodzaak is, “in naam van de armen en vervolgde christenen”. De patriarch deed zijn bijnaam van ‘groene patriarch’ alle eer aan door er nog aan toe te voegen: “Wie de naam van de grote vredestichter aanroept, moet het pad naar de eenheid bewandelen. Wij moeten ons afvragen welke planeet de komende generaties zullen erven, indien wij die planeet zo genadeloos en onomkeerbaar uit hebzucht blijven vernietigen.” .
Ondertekening van de gemeenschappelijke verklaring
Paus Franciscus en de Oecumenische Patriarch Bartholomeos I spreken in een gemeenschappelijke verklaring hun vastbeslotenheid uit tot de versterking van de inspanningen voor de eenheid van alle christenen en in het bijzonder van orthodoxen en katholieken, trouw aan de oproep van Christus.
De herinnering aan de apostelen, die het goede nieuws van het evangelie hebben uitgedragen, door hun verkondiging en het getuigenis van hun martelaarschap, versterkt ons streven om samen in liefde en waarheid op weg te gaan om de onderlinge verdeeldheid te overwinnen. Als herders van de kerk vragen wij onze gelovigen om zich aan te sluiten bij ons gebed, opdat allen mogen een zijn en de wereld zou geloven.”
“Wij spreken onze gemeenschappelijke bezorgdheid uit over de huidige situatie in Irak, Syrië en het hele Midden-Oosten. Wij delen het verlangen naar vrede en stabiliteit en de wil om conflicten op te lossen door dialoog en verzoening. Wij vragen al diegenen die verantwoordelijkheid dragen voor de bestemming van de volkeren om hun engagement voor de lijdende gemeenschappen te versterken, opdat zij in hun geboorteland kunnen blijven. Wij kunnen geen Midden-Oosten aanvaarden zonder de christenen, die er al tweeduizend jaar de naam van Christus belijden. Vele broeders en zusters worden vervolgd en zijn met geweld uit hun huizen verdreven. Soms lijkt het alsof elke waarde van het menselijke leven verloren is, dat mensen niet langer van belang zijn en voor andere belangen kunnen worden opgeofferd, terwijl dit alles op onverschilligheid lijkt onthaald te worden.
De heilige Paulus herinnert er ons aan: Als een lid lijdt, zo lijden wij allen mede. Als een lid verheerlijkt wordt, zo verblijden zich al de leden mede (1 Kor 12,26). Net zoals het bloed van de martelaren de kiem heeft gelegd voor de kracht en vruchtbaarheid van de Kerk, zo kan ook het dagelijkse lijden een effectief instrument zijn voor eenheid. De verschrikkelijke situatie van de christenen en allen die lijden in het Midden-Oosten vereist niet enkel ons onophoudelijke gebed, maar ook een passend antwoord van de internationale gemeenschap.”
Beide kerkleiders benadrukken nog de ernst van de situatie, die de solidariteit van alle mensen van goede wil vereist. Zij beklemtonen de noodzaak van de dialoog met de islam, gebaseerd op wederzijds respect en vriendschap op basis van de gemeenschappelijke waarden.
“Moslims en christenen zijn opgeroepen om samen te werken voor de rechtvaardigheid, de vrede en het respect voor de waardigheid en de rechten van elke persoon, in het bijzonder in gebieden waar christenen en moslims eeuwenlang in vrede hebben samengeleefd en nu gebukt gaan onder de tragische verschrikkingen van oorlog.
Wij roepen alle christelijke leiders op om de interreligieuze dialoog voort te zetten en te versterken en om zich tot het uiterste in te spannen om de vrede en de solidariteit tussen mensen en volkeren te bevorderen.”
Bron: (Kerknet)
Voor meer foto’s: KLIK HIER
Bezoek van Paus Franciscus aan het Oecumenisch Patriarchaat: KLIK HIER
“Vol ongeduld kijken we uit naar het bezoek van onze broeder, paus Franciscus. Dit zal nóg een belangrijke stap zijn in de positieve relaties tussen de zusterkerken”. Met deze woorden verwees Oecumenische Patriarch Bartholomeos naar het komende bezoek van paus Franciscus aan de Zetel van de Eerste Troon van de Orthodoxe Kerk te Konstantinopel, in de nederige en gemartelde, maar steeds stralende Fanar.
Daarna zullen de twee kerkhoofden een vergadering onder vier ogen hebben. Eerder zal de oecumenische patriarch aanwezig zijn bij de heilige mis, die zal worden voorgegaan door de paus in de rooms-katholieke Heilige Geestkerk.
’s Zondagsmorgen zal paus Franciscus aanwezig zijn bij de feestelijke Goddelijke Liturgie die zal worden gevierd in de Eerbiedwaardigste Patriarchale Heilige Georgioskerk – ter gelegenheid van het feest van de Apostel Andreas, stichter van de Kerk van Konstantinopel – en die zal worden voorgegaan door de Oecumenische Patriarch, samen met de leden van de Heilige Synode. Er zullen door de twee kerkhoofden toespraken gehouden worden, en vervolgens zullen ze vanaf het balkon van het Patriarchaat de gelovigen zegenen. Vlak daarna zullen paus Franciscus en de Oecumenische Patriarch een gezamenlijke verklaring ondertekenen, vergelijkbaar met deze die ze ondertekenden bij hun recente ontmoeting in Jeruzalem.
Zaterdagavond 29 november zal de Paus plechtig ontvangen worden door de Oecumenische Patriarch Bartholomeos en de leden van de Heilige Synode. Op zondag 30 november woont de Paus er de Goddelijke Liturgie bij voorgegaan door de Oecumenische Patriarch, in concelebratie met de leden van de permanente Heilige Synode. Tijdens de Goddelijke Liturgie wordt een gemeenschappelijke verklaring van de Paus en de Oecumenische Patriarch voorgelezen. “Het Mysterie van de Liefde”
Verslag Jongerenweekend 21-23 November 2014
te Vaalbeek (Leuven)
Ongeveer 80 orthodoxe jongeren namen tussen vrijdag 21 en zondag 23 november 2014 deel aan het weekend van de Orthodoxe Jeugd van de Benelux (OJB-JOB) in Vaalbeek bij Leuven. Het thema was ditmaal “Het Mysterie van de Liefde”. Hoewel het weekend georganiseerd was door het Grieks-orthodox aartsbisdom van België, Nederland en Luxemburg, namen er naar goede gewoonte ook jongeren en zelfs een paar geestelijken van andere bisdommen aan deel.
vader Heikki Huttunen
De hoofdspreker was zelfs een Fins-orthodoxe priester: vader Heikki Huttunen, die een jarenlange ervaring heeft met jeugdwerking, en bovendien voorzitter is geweest van “Syndesmos”, het wereldwijd orthodox jongerengenootschap.
Voor wie er toen al was, werd de bijeenkomst ‘s vrijdagsavonds ingezet met een gezamenlijke maaltijd en een avondwandeling, die tot een ongedwongen kennismaking leidde, en er zo meteen de sfeer in brachten. Daarna volgden de completen, en een gezellige, losse babbel in de ontspanningsruimte, waar ook Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras aan deelnam. Het was opmerkelijk dat de groep vrij snel hecht werd, zowel voor wie gezellig in de zeteltjes bleef praten, als degenen die zich op het einde aan een Grieks danspasje durfden wagen. De landsgrenzen vervaagden snel, zodat de meeste deelnemers tegen bedtijd dus al met elkaar hadden kennisgemaakt.
Zoals steeds bleken er voldoende jongeren aanwezig te zijn om een Byzantijns en een Slavisch koor samen te stellen om op zaterdagmorgen de korte metten te verzorgen. Alle diensten werden trouwens in het Nederlands, Grieks en Frans gezongen. Na het ontbijt volgde de hoofdlezing over het “Mysterie van de Liefde” door vader Heikki. Halfweg werden er enkele rake vragen gesteld, vooral over relaties en huwelijk. Het tweede deel van de lezing werd meteen gevolgd door een experimenteel middagmaal, waarbij de gesprekken over de lezing langzaam en rustig overgingen in een tweede, wat langere wandeling door het statige Meerdaalwoud, dat zich in felle herfstkleuren hulde en aan een warme najaarszon warmde.
De workshops diepten het thema verder uit. Eerst leidde vader Konstantinos Kenanídis – aan de hand van een YouTube filmpje dat de draak stak met sociale media – een interactieve workshop in over interpersoonlijke relaties, waarna de groep werd verdeeld in werkgroepjes. Doordat die groepjes kleiner waren, en ingedeeld per taalgroep (Engels, Nederlands, Grieks en Frans, gemodereerd door v. Heikki Huttunen, v. Dominique Verbeke, v. Konstantínos Nevrokoplís, en v. Ciprian Popescu) werd daar vrijuit, persoonlijk en concreet gesproken over gevoelige, moeilijke en heikele onderwerpen in verband met liefde en relaties. De beslotenheid leidde ertoe dat zowel de jongeren als geestelijken geen taboe uit de weg moesten gaan, wat door iedereen werd gewaardeerd. Voor sommigen liep het gesprek uit op een persoonlijk, geestelijk gesprek of zelfs een biecht.
De zaterdag eindigde met een zeer verzorgde vesperdienst, en opnieuw een rustige afsluiter in de ontspanningsruimte, ditmaal ondermeer met enkele operastukken die gezongen werden door v. Ciprian en Ana Camelia Popescu. Tegelijk maakten enkele geëngageerde jongeren een kleine evaluatie van het weekend, en bespraken ze wat er verder nog kan georganiseerd worden: bijvoorbeeld een tweedaagse wandeling langs de kust, of een kleinschaliger weekend rond een wat “zwaarder” thema. De Byzantijnse gezangen in het Nederlands hadden er enkele andere jongeren toe aangezet om daarnaast nog een zangoefening te houden.
De zondag werd ingezet met een plechtige, bisschoppelijke Goddelijke Liturgie, voorgegaan door Metropoliet Athenagoras, in concelebratie met de aanwezige priesters en diakens. Ze werd opgeluisterd door beide koren, opnieuw in het Nederlands, Grieks en Frans. Hoewel sommigen een wekdienst hadden verwacht, al dan niet met simantron, vierden uiteindelijk alle jongeren de Liturgie mee. Na een hartverwarmend, aanmoedigend slotwoord, en groepsfoto’s aan de ingang en in het drassige gras, ging het een laatste maal richting refter. Het weekend werd afgesloten met een openhartige evaluatie door alle jongeren, waarbij er merkwaardig genoeg nauwelijks kritiek te horen was, maar wel de vraag klonk om zo snel mogelijk een volgend jongerenweekend te organiseren.
De metropoliet stelde daarom voor om vanaf nu telkens in oktober en in maart een jongerenweekend te houden, in een zelfde geest van openheid naar alle orthodoxe jongeren in de hele Benelux, ongeacht hun taal, ras of achtergrond.
God zij dank!
verslag diaken Barnàbas
“Het Mysterie van de Liefde”
Verslag Jongerenweekend 21-23 November 2014
te Vaalbeek (Leuven)
Ongeveer 80 orthodoxe jongeren namen tussen vrijdag 21 en zondag 23 november 2014 deel aan het weekend van de Orthodoxe Jeugd van de Benelux (OJB-JOB) in Vaalbeek bij Leuven. Het thema was ditmaal “Het Mysterie van de Liefde”. Hoewel het weekend georganiseerd was door het Grieks-orthodox aartsbisdom van België, Nederland en Luxemburg, namen er naar goede gewoonte ook jongeren en zelfs een paar geestelijken van andere bisdommen aan deel. De hoofdspreker was zelfs een Fins-orthodoxe priester: vader Heikki Huttunen, die een jarenlange ervaring heeft met jeugdwerking, en bovendien voorzitter is geweest van “Syndesmos”, het wereldwijd orthodox jongerengenootschap.
Voor wie er toen al was, werd de bijeenkomst ‘s vrijdagsavonds ingezet met een gezamenlijke maaltijd en een avondwandeling, die tot een ongedwongen kennismaking leidde, en er zo meteen de sfeer in brachten. Daarna volgden de completen, en een gezellige, losse babbel in de ontspanningsruimte, waar ook Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras aan deelnam. Het was opmerkelijk dat de groep vrij snel hecht werd, zowel voor wie gezellig in de zeteltjes bleef praten, als degenen die zich op het einde aan een Grieks danspasje durfden wagen. De landsgrenzen vervaagden snel, zodat de meeste deelnemers tegen bedtijd dus al met elkaar hadden kennisgemaakt.
Zoals steeds bleken er voldoende jongeren aanwezig te zijn om een Byzantijns en een Slavisch koor samen te stellen om op zaterdagmorgen de korte metten te verzorgen. Alle diensten werden trouwens in het Nederlands, Grieks en Frans gezongen. Na het ontbijt volgde de hoofdlezing over het “Mysterie van de Liefde” door vader Heikki. Halfweg werden er enkele rake vragen gesteld, vooral over relaties en huwelijk. Het tweede deel van de lezing werd meteen gevolgd door een experimenteel middagmaal, waarbij de gesprekken over de lezing langzaam en rustig overgingen in een tweede, wat langere wandeling door het statige Meerdaalwoud, dat zich in felle herfstkleuren hulde en aan een warme najaarszon warmde.
De workshops diepten het thema verder uit. Eerst leidde vader Konstantinos Kenanídis – aan de hand van een YouTube filmpje dat de draak stak met sociale media – een interactieve workshop in over interpersoonlijke relaties, waarna de groep werd verdeeld in werkgroepjes. Doordat die groepjes kleiner waren, en ingedeeld per taalgroep (Engels, Nederlands, Grieks en Frans, gemodereerd door v. Heikki Huttunen, v. Dominique Verbeke, v. Konstantínos Nevrokoplís, en v. Ciprian Popescu) werd daar vrijuit, persoonlijk en concreet gesproken over gevoelige, moeilijke en heikele onderwerpen in verband met liefde en relaties. De beslotenheid leidde ertoe dat zowel de jongeren als geestelijken geen taboe uit de weg moesten gaan, wat door iedereen werd gewaardeerd. Voor sommigen liep het gesprek uit op een persoonlijk, geestelijk gesprek of zelfs een biecht.
De zaterdag eindigde met een zeer verzorgde vesperdienst, en opnieuw een rustige afsluiter in de ontspanningsruimte, ditmaal ondermeer met enkele operastukken die gezongen werden door v. Ciprian en Ana Camelia Popescu. Tegelijk maakten enkele geëngageerde jongeren een kleine evaluatie van het weekend, en bespraken ze wat er verder nog kan georganiseerd worden: bijvoorbeeld een tweedaagse wandeling langs de kust, of een kleinschaliger weekend rond een wat “zwaarder” thema. De Byzantijnse gezangen in het Nederlands hadden er enkele andere jongeren toe aangezet om daarnaast nog een zangoefening te houden.
De zondag werd ingezet met een plechtige, bisschoppelijke Goddelijke Liturgie, voorgegaan door Metropoliet Athenagoras, in concelebratie met de aanwezige priesters en diakens. Ze werd opgeluisterd door beide koren, opnieuw in het Nederlands, Grieks en Frans. Hoewel sommigen een wekdienst hadden verwacht, al dan niet met simantron, vierden uiteindelijk alle jongeren de Liturgie mee. Na een hartverwarmend, aanmoedigend slotwoord, en groepsfoto’s aan de ingang en in het drassige gras, ging het een laatste maal richting refter. Het weekend werd afgesloten met een openhartige evaluatie door alle jongeren, waarbij er merkwaardig genoeg nauwelijks kritiek te horen was, maar wel de vraag klonk om zo snel mogelijk een volgend jongerenweekend te organiseren.
De metropoliet stelde daarom voor om vanaf nu telkens in oktober en in maart een jongerenweekend te houden, in een zelfde geest van openheid naar alle orthodoxe jongeren in de hele Benelux, ongeacht hun taal, ras of achtergrond.
God zij dank!
(verslag Diaken Barnàbas)
“Het Mysterie van de Liefde”
Verslag Jongerenweekend 21-23 November 2014
te Vaalbeek (Leuven)
Ongeveer 80 orthodoxe jongeren namen tussen vrijdag 21 en zondag 23 november 2014 deel aan het weekend van de Orthodoxe Jeugd van de Benelux (OJB-JOB) in Vaalbeek bij Leuven. Het thema was ditmaal “Het Mysterie van de Liefde”. Hoewel het weekend georganiseerd was door het Grieks-orthodox aartsbisdom van België, Nederland en Luxemburg, namen er naar goede gewoonte ook jongeren en zelfs een paar geestelijken van andere bisdommen aan deel. De hoofdspreker was zelfs een Fins-orthodoxe priester: vader Heikki Huttunen, die een jarenlange ervaring heeft met jeugdwerking, en bovendien voorzitter is geweest van “Syndesmos”, het wereldwijd orthodox jongerengenootschap.
Voor wie er toen al was, werd de bijeenkomst ‘s vrijdagsavonds ingezet met een gezamenlijke maaltijd en een avondwandeling, die tot een ongedwongen kennismaking leidde, en er zo meteen de sfeer in brachten. Daarna volgden de completen, en een gezellige, losse babbel in de ontspanningsruimte, waar ook Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras aan deelnam. Het was opmerkelijk dat de groep vrij snel hecht werd, zowel voor wie gezellig in de zeteltjes bleef praten, als degenen die zich op het einde aan een Grieks danspasje durfden wagen. De landsgrenzen vervaagden snel, zodat de meeste deelnemers tegen bedtijd dus al met elkaar hadden kennisgemaakt.
Zoals steeds bleken er voldoende jongeren aanwezig te zijn om een Byzantijns en een Slavisch koor samen te stellen om op zaterdagmorgen de korte metten te verzorgen. Alle diensten werden trouwens in het Nederlands, Grieks en Frans gezongen. Na het ontbijt volgde de hoofdlezing over het “Mysterie van de Liefde” door vader Heikki. Halfweg werden er enkele rake vragen gesteld, vooral over relaties en huwelijk. Het tweede deel van de lezing werd meteen gevolgd door een experimenteel middagmaal, waarbij de gesprekken over de lezing langzaam en rustig overgingen in een tweede, wat langere wandeling door het statige Meerdaalwoud, dat zich in felle herfstkleuren hulde en aan een warme najaarszon warmde.
De workshops diepten het thema verder uit. Eerst leidde vader Konstantinos Kenanídis – aan de hand van een YouTube filmpje dat de draak stak met sociale media – een interactieve workshop in over interpersoonlijke relaties, waarna de groep werd verdeeld in werkgroepjes. Doordat die groepjes kleiner waren, en ingedeeld per taalgroep (Engels, Nederlands, Grieks en Frans, gemodereerd door v. Heikki Huttunen, v. Dominique Verbeke, v. Konstantínos Nevrokoplís, en v. Ciprian Popescu) werd daar vrijuit, persoonlijk en concreet gesproken over gevoelige, moeilijke en heikele onderwerpen in verband met liefde en relaties. De beslotenheid leidde ertoe dat zowel de jongeren als geestelijken geen taboe uit de weg moesten gaan, wat door iedereen werd gewaardeerd. Voor sommigen liep het gesprek uit op een persoonlijk, geestelijk gesprek of zelfs een biecht.
De zaterdag eindigde met een zeer verzorgde vesperdienst, en opnieuw een rustige afsluiter in de ontspanningsruimte, ditmaal ondermeer met enkele operastukken die gezongen werden door v. Ciprian en Ana Camelia Popescu. Tegelijk maakten enkele geëngageerde jongeren een kleine evaluatie van het weekend, en bespraken ze wat er verder nog kan georganiseerd worden: bijvoorbeeld een tweedaagse wandeling langs de kust, of een kleinschaliger weekend rond een wat “zwaarder” thema. De Byzantijnse gezangen in het Nederlands hadden er enkele andere jongeren toe aangezet om daarnaast nog een zangoefening te houden.
De zondag werd ingezet met een plechtige, bisschoppelijke Goddelijke Liturgie, voorgegaan door Metropoliet Athenagoras, in concelebratie met de aanwezige priesters en diakens. Ze werd opgeluisterd door beide koren, opnieuw in het Nederlands, Grieks en Frans. Hoewel sommigen een wekdienst hadden verwacht, al dan niet met simantron, vierden uiteindelijk alle jongeren de Liturgie mee. Na een hartverwarmend, aanmoedigend slotwoord, en groepsfoto’s aan de ingang en in het drassige gras, ging het een laatste maal richting refter. Het weekend werd afgesloten met een openhartige evaluatie door alle jongeren, waarbij er merkwaardig genoeg nauwelijks kritiek te horen was, maar wel de vraag klonk om zo snel mogelijk een volgend jongerenweekend te organiseren.
De metropoliet stelde daarom voor om vanaf nu telkens in oktober en in maart een jongerenweekend te houden, in een zelfde geest van openheid naar alle orthodoxe jongeren in de hele Benelux, ongeacht hun taal, ras of achtergrond.
God zij dank!
(verslag Diaken Barnàbas)
Brugge – Na 2 jaar intense voorbereiding is in Brugge op 14 oktober 2014 het startschot gegeven van GONEWEST, de culturele herdenking van de Groote Oorlog, begonnen met een academische zitting. Dag op dag honderd jaar na de inval van de Duitse troepen in Brugge, verzamelde de provincie West-Vlaanderen in het Provinciaal Hof om de culturele herdenking van de Eerste Wereldoorlog officieel in te zetten.
De Heer Gouverneur Carl Decaluwé opende de academische zitting van GONEWEST
Academische zitting en opening van GONEWEST
GoneWest wil, 100 jaar na datum, de WOI herdenken zonder de doden van deze oorlog postuum op te delen in winnaars of verliezers, goeden of slechten, burgers of militairen. De academische zitting werd geopend door Gouverneur Carl Decaluwé die de enorme inzet van de initiatiefnemers prees. Gedeputeerde Myriam Vanlerberghe lichtte de programmatie toe en gedeputeerde Guido Decorte stond stil bij de evocatie van de onderwaterzetting tijdens het Lichtfront.
Tijdens de academische zitting bij de opening van Gonewest
De academische zitting werd afgesloten door Viceminister-president Hilde Crevits. Verder was er de lezing van Prof. Dr. Sophie Deschaepdrijver, vermaard historica, docent moderne Europese geschiedenis in de VS en auteur van het standaardwerk “De Groote Oorlog”. Burgemeester Renaat Landuyt lichtte de tentoonstelling “Oorlog in Beeld – Brugge in Oorlog” toe. GoneWest, de herdenking van WO I tussen 2014 en 2018, belooft een indrukwekkend gebeuren te worden. Na de academische zitting woonden de genodigden de opening van dubbeltentoonstelling ‘14-18 Oorlog in Beeld’ bij in de stadshallen en ‘s avonds ging het naar het Concertgebouw, waar de Philharmonia Orchestra de Pastorale uitvoerde.
Vader Bernard Peckstadt, werd uitgenodigd als vertegenwoordiger van onze Orthodoxe kerk en nam deel aan het ganse programma van deze plechtigheden. Onder de noemer GoneWest zullen nog tot en met 2018 diverse evenementen plaatsvinden in West-Vlaanderen ter herdenking van honderd jaar WO I. ‘Lichtfront’, waarbij 10.000 fakkeldragers de frontgrens van toen letterlijk zullen oplichten, moet daarbij het eerste hoogtepunt zijn.
2. Lichtfront
In het kader van de herdenking van de Groote Oorlog richtte de Provincie West-Vlaanderen het Lichtfront op. Een menselijke ketting, met fakkels, volgde vanaf de Ganzepoot in Nieuwpoort tot Ploegsteert het front dat ontstond in oktober 1914.
Vermits mijn beide grootvaders, mijn dooppeter als brancardier en mijn grootvader langs moederszijde als vrijwilliger, vochten in die oorlog vond ik het mijn plicht hun te herdenken. Ik kon dit toch niet beter doen dan door deel te nemen. Niet alleen voor mijn beide grootvaders. Ik stond reeds op Tine Cot Cemetry , de Ijzertoren, het Belgische militair kerkhof van Oeren, het Soldatenfriedhof in Langemark. Al die jonge mensen, altijd iemands vader, iemands kind. Wat een verspilling van jong leven. Een ganse generatie werd weggeveegd ! Een echte schande en waarom ?
Vanuit de Provincie kwam dan ook de vraag om een afvaardiging van de Orthodoxe gemeenschap er heen te sturen. Bij deze gebeurde dat dan ook nog. De ganse plechtigheid was zeer indrukwekkend! Om kippevel bij te krijgen. Stil en overal fakkels. Zelf stond ik een paar honderd meters voorbij de Ijzertoren, langs de Ijzer, richting Drie Grachten. Indrukwekkend was de stilte en ook dat ik door een bocht in de Ijzer de fakkels door de bomen kon zien. De organisatie was perfect. Proficiat voor de organisatie.
Terwijl ik daar zo stond gingen mijn gedachten naar al die jongens die daar ontzettend geleden hebben. Ik dacht aan het gedicht ‘In Flanders Fields’ van John Mc Crain, aan het liedje van Willem Vermandere : Als je in de Westhoek passeert….. Aan de beelden in Vladslo van Kate Kollwitz, de Last Post in Ieper.
Op de Ijzertoren werden namen geprojecteerd van gesneuvelden. Een kippevel moment. Op de Ijzertoren staat geschreven : NOOIT MEER OORLOG, PLUS JAMAIS DE GEURRE, NO MORE WAR, NIE WIEDER KRIEG.
Wat hebben we daaruit dan geleerd? NIETS !!! Denken we maar aan de Balkan Oorlogen, Afganistan, Palestina, Irak of Syrië. Vandaag de dag worden nog steeds mensen afgeslacht in naam van een ideologie. Misschien moeten we het lied van Boris Viant : Monsieur le Président … als lijflied nemen. In dat lied, een aanklacht tegen de oorlog, zingt Viant dat hij niet geboren is om te doden en als hij wordt opgeroepen hij zal deserteren.
Het ganse lichtfront en de herdenking van de Groote Oorlog doen ons eens stilstaan bij de waanzin van de oorlog ! Zelf ben ik zeer blij dat ik heb mogen deelnemen aan dit grootse evenement. (verslag Patrick Dezillie)
3. Onze Metropoliet Athenagoras van België nam het woord op de herdenkingsceremonie eerste Wereledoorlog.
Talrijke hoogwaardigheidsbekleders uit de hele wereld waren aanwezig voor deze plechtigheid
Ieper – Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België was uitgenodigd om het woord te nemen op een grote herdenkingsceremonie van de Eerste Wereldoorlog. Meer dan 2000 mensen hebben afgelopen dinsdag 28 oktober 2014 deelgenomen aan herdenkingsceremonies van 100 jaar Grote Oorlog te Nieuwpoort en nadien Ieper. Te Nieuwpoort heeft de ceremonie een klein uur geduurd waarbij persoonlijkheden elkaar hebben afgewisseld.
“Een volk toont zijn grootsheid wanneer het zijn waarden verdedigt”, stelde Koning Filip van België bij zijn toespraak, die het verzet opriep van het Belgische leger tegenover de Duitse troepen tijdens het eerste wereldwijd conflict. Hij liet nadien het woord aan Angela Merkel, die hem bedankte voor de uitnodiging en onderlijnde dat “rekening houdend met wat er allemaal is gebeurd, alle leed dat de Duitsers tijdens de twee Wereldoorlogen de Belgen hebben aangedaan, (…) die uitnodiging niet vanzelfsprekend was”.
De ceremonie aan de Menenpoort te Ieper “Last Post”
Twee uur later begon de ceremonie aan de Menenpoort te Ieper, het monument waarvoor elke dag de “Last Post” wordt gespeeld ter gedachtenis aan de soldaten die tijdens de Grote Oorlog sneuvelden. De straten van de historische stad Ieper weergalmden de militaire muziek. Waren aanwezig: Koning Filip en Koningin Mathilde van België, oud-koningin Beatrix der Nederlanden, Groothertog Henri van Luxemburg, Kanselier Angela Merkel, de gouverneur-generaal van Canada, de Hongaarse en Maltese presidenten, de Belgische eerste minister Charles Michel, evenals talrijke andere hoogwaardigheidsbekleders uit de hele wereld. Eerste minister Charles Michel viel bijzonder op door zijn toespraak. “Vrede heeft een prijs en veronderstelt investeringen van elkeen. Wij hebben de verantwoordelijkheid om de dialoog tussen de volkeren te onderhouden. Laat ons vechten tegen egoïsme, extremisme. Laat ons nooit deze mannen en vrouwen vergeten die stierven voor de vrijheid”, verklaarde hij.
Metropoliet Athenagoras van België tijdens zijn toespraak
De sterke momenten waren hier de gemeenschappelijke meditatie van de vertegenwoordigers van de godsdiensten en vrijzinnigheid, en de tussenkomst van de gouverneur van Canada, David Johnston.
Bij de vertegenwoordigers van de godsdiensten was er een toespraak van Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België, die herinnerde aan de weg van onrechtvaardigheid en uitbuiting, oorlog en geweld. “Wat hier is gebeurd, overtreft ruimschoots de verbeelding.
Nooit werden er in de geschiedenis van de mensheid daden van zo’n omvang voltrokken. Deze oorlog zou het leven kosten aan miljoenen mensen, vooral jongeren, en aan nog meer burgers. Dáárom draagt de “Grote Oorlog” die naam. (…) Ook vandaag blijft de wereld nog een droevig schouwspel van blind geweld”.
Het ging om de tweede officiële herdenkingsdag voor 100 jaar oorlog, na Luik in augustus jl. en vóór 11 november in Brussel.
Gent – Vrijdag 24 oktober 2014 werden de nieuwe mozaïeken die de buitenzijde zullen sieren van de Heilige Apostel Andreaskerk te Gent, ingewijd door Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras.
Na de Bisschoppelijke Vespers, voorgegaan door Zijne Eminentie de Metropoliet, in aanwezigheid van priesters en diakens van het Aartsbisdom, verklaarde Zijne Eminentie dat in een tijd waarin de wereld leeft alsof er geen God is, het heel betekenisvol is dat wij, orthodoxe christenen, getuigen van Zijn aanwezigheid.
Dienst van de kleine waterwijding door Z.E. Metropoliet Athenagoras van België
Om die reden was het de beslissing heel juist om door monialen van het klooster in Maldon, Essex vervaardigde mozaïeken van de Twaalf Apostelen te plaatsen, die leerlingen van Christus waren en Zijn boodschap naar de einden der aarde brachten. Tevens herinnerde hij aan de betekenis van de iconografie in de orthodoxe traditie en eredienst. Daarna nam v. Dominique Verbeke het woord, de rector van de kerk, die zelf ook verwees naar het belang van de orthodoxe iconografie.
De dienst werd ook bijgewoond door geestelijken die de rooms-katholieke, protestantse en anglicaanse Kerk vertegenwoordigden. Onze orthodoxe parochies van Brugge en Oostende werden vertegenwoordigd door Aartspriester Bernard Peckstadt, Oikonomos Bart D’Huyvetter en Diaken Leonid D’Hoe samen met heel wat parochianen van Oostende en Brugge.
Vervolgens werd aan alle aanwezigen een receptie aangeboden in het parochiecentrum.
Vaticaan – Metropoliet Athenagoras van België nam het woord als afgevaardigde van het Oecumenisch Patriarchaat op de Bisschoppensynode van de Katholieke Kerk. Die synode, die gehouden wordt van 5 tot 19 oktober 2014, vindt plaats onder de hoge bescherming van Zijne Heiligheid Paus Franciscus, en verzamelt 191 synodale vaders, waaronder 60 kardinalen, en dit uit de 5 continenten. Daarnaast zijn er op deze synode andere deelnemers als experten of adviseurs uitgenodigd.
Er zijn bovendien 8 afgevaardigden van andere christelijke Kerken: Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België en Exarch van Nederland en Luxemburg vertegenwoordigt er Zijne Alheiligheid, Oecumenisch Patriarch Bartholomeos en de Moederkerk (Oecumenisch Patriarchaat), Metropoliet Hilarion van Volokolamsk vertegenwoordigt er het Patriarchaat van Moskou tijdens de tweede werkweek van de Synode, en er zijn ook hoge vertegenwoordigers van de Koptische Kerk, de Syrisch-Jacobitische Kerk, de Anglicaanse Kerk, de Lutheran World Federation, de wereldgemeenschap van gereformeerde/hervormde kerken (WCRC) en de Baptist World Alliance.
De in deze Synode bijeengekomen bisschoppen van de rooms-katholieke Kerk hebben bijzondere aandacht voor de praktijk van de orthodoxe Kerk, die – in bepaalde gevallen – de mogelijkheid van een tweede en/of zelfs een derde huwelijk kan aanvaarden.
Vaticaan – Op vrijdag namiddag 10 oktober 2014 mocht Metropoliet Athenagoras van België als vertegenwoordiger van de Orthodoxe Kerk en afgevaardigde van het Oecumenisch Patriarchaat deelnamen aan de debatten van de Synode der Bisschoppen van de Katholieke Kerk. Hij kreeg vier minuten als “broederlijke afgevaardigde” om de positie van de Orthodoxe Kerk uit te drukken op het pastorale domein van het gezin.
Hieronder volgt de tekst die hij bracht:
Uwe Heiligheid,
Dierbare broeders en zusters in Christus,
Metropoliet Athenagoras van België nam het woord als afgevaardigde van het Oecumenisch Patriarchaat
Het is een eer om het Oecumenisch Patriarchaat te mogen vertegenwoordigen op uw Synode gewijd aan het gezin. Patriarch Bartolomeus heeft mij gevraagd om u allen te groeten in zijn naam. Ik dank u voor de geboden gelegenheid deel te nemen aan uw debatten en zo enkele bedenkingen te aanbrengen die voortspruiten uit de traditie van de Orthodoxe Kerk.
1. Onze Kerk wil altijd een hulp zijn voor hen die lijden. Dat is dus ook het geval wanneer het huwelijk ophoudt een werkelijkheid te zijn door “menselijke zwakheid”. Dit wordt aanvaard als een pastorale benadering, met het oog op de economie tegenover de zwakheid van de mens en de verdorven wereld waarin wij leven. Maar het tweede huwelijk zal altijd afwijking zijn van het ideaal van het enige huwelijk, en vaak een tweede kans om een “fout te corrigeren”.
In de primitieve Kerk, zei de Heilige Basilios de Grote over de man die door zijn vrouw bedrogen werd, dat mocht deze man worden mocht hij opnieuw huwen, dit te vergeven was.
Gisteren konden we horen wat de economie in de orthodoxe Kerk betekent. Het is de soepele toepassing van de canonieke en kerkelijke richtlijnen in het bestuur en in het leven van de Kerk. De implementatie van de economie hoort toe aan de bisschop en telt enkel voor concrete gevallen, zonder enig precedent te scheppen.
Elk specifiek geval moet pastoraal begeleid worden, waarbij men de partners zal trachten te verzoenen. Als dit echt niet mogelijk is, kan een tweede huwelijk overwogen worden. De orthodoxe traditie wil bovendien dat elke gelovige vrij zijn spirituele vader kiest. Dit is een persoon met de nodige ervaring in het spirituele leven en die geroepen is om de juiste levenswijze aan te leren.
2. Wij moeten zeker noch te moraliserend, noch te stikt zijn tegenover de jongeren, anders bestaat de kans dat ze niet luisteren.
Velen van onze jongeren zijn nog niet genoeg verbonden met de Kerk om te zeggen: “Wij gaan trouwen want ons koppel, ons toekomstig gezin, zal een cel zijn van de Kerk, en een voorbeeld van het evangelische verbintenis”. Het gebeurt nochtans dat zij iets waarachtigs beleven dat hen voorbereidt tot een duurzame liefde, en dat deze jongeren zich uiteindelijk tot de Kerk wenden. Hier heeft de priester een grote rol in het naar voren brengen van de zin der liefde en van het huwelijk. In deze gevallen, kunnen wij hun beter uitleggen, zonder oordeel te vellen, dat zij zich een genade ontzeggen, maar dat zij die op het geschikte moment nog altijd kunnen ontvangen.
3. Ik wil ook verwijzen naar een geschrift van de Heilige Serafijn van Sarov, een heilige die zowel in het westen als in het oosten zeer geliefd is, over de Communie. Hij vertelde hoe hij heel zijn leven het ontvangen van de Heilige Gaven beschouwde als een noodzakelijke ontmoeting met Christus. Hij spoorde de gelovigen altijd aan om veelvuldig deel te nemen aan de Eucharistie en beval de priesters aan om hun met genoegen de Communie te geven. Want, zo voegde hij er aan toe, “de genade die ze ons geeft is zo groot dat elke mens, zelfs de grootste zondaar, wanneer hij nadert tot de Heer met nederigheid en berouw over zijn fouten, volledig gezuiverd en vernieuwd is”.
4. Wat de anticonceptionele praktijken betreft, zal de Orthodoxe Kerk zich meestal tevredenstellen met het benadrukken van de zin van de liefde, maar de keuze der methoden aan het geweten overlaten van man en vrouw, met de hulp, zo zij dit willen, van hun spirituele vader. Met betrekking tot “Humanae Vitae, heeft de Oecumenische Patriarch Athenagoras, een goede vriend van Paulus VI, verklaard dat de Kerk de mensen de mannen en vrouwen van vandaag moet doen begrijpen dat liefde mogelijk is, dat een ware ontmoeting wederzijdse trouw vereist, dat de kracht der verliefdheid van de mens op die manier kan getransfigureerd worden, en, zo zei de patriarch, “als een man en een vrouw waarlijk van elkaar houden, heb ik niets te zoeken in hun slaapkamer, al wat zij doen is heilig”.
5. Ik besluit , als zoon van een gehuwde priester en met een broer en schoonbroer die gehuwde priesters zijn, met een pleidooi om terug te keren tot de mogelijkheid van gehuwde priesters!
4 oktober 2014 Doornik – Met veel luister en de nodige plechtigheid heeft Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België een eerste Goddelijke Liturgie gevierd in de kerk van de Heilige Fokas in Doornik. Deze kerk werd ten aller tijden ter beschikking gesteld van de orthodoxe parochie van Doornik, parochie die zowat tien jaar geleden opgericht werd onder impuls van Metropoliet Panteleimon en al die jaren bediend werd door de priester van de Parochie van de Heilige Nektarios in Mons.
Eerst vierde Metropoliet Athenagoras de waterwijding en zegende de kerk in. Vervolgens ging hij voor in de Goddelijke Liturgie, in concelebratie met 7 priesters en twee diakens. Een viertal priesters kwam zich eveneens verenigen in gebed. De gezangen werden verzorgd door het koor van de Parochie van de Heilige Anargyren in Peronnes-les-Binches. Men zong er in het Frans en het Grieks, terwijl de celebranten meerdere talen aanwenden.
In zijn toespraak zei Metropoliet Athenagoras hoezeer hij aangedaan is omwille van deze Liturgie. Hij was immers zelf meer dan tien jaar Bisschop van Sinope en dus een opvolger van de Heilige Fokas, en is vanuit deze positie zich gaan interesseren in het leven van de Heilige Fokas en is er voortaan spiritueel mee verbonden. De Heilige Fokas leefde rond het jaar 100 en is een martelaar van de primitieve Kerk en de patroonheilige van de tuiniers en de zeevaarders. Zijn leven werd rond het jaar 400 beschreven door de Heilige Asterius van Amaseia. Fokas werd bisschop van zijn geboortestad Sinope. “Misschien is deze kerk de eerste in de Orthodoxe Diaspora toegewijd aan de Heilige Fokas. Maar in Constantinopel is er ongetwijfeld een kerk toegewijd aan de heilige, in de Ortakoy-wijk, nabij de Bosporus”.
Z.E. Metropoliet Athenagoras van België
Voortaan wordt de Parochie bediend door Priester Dimitrios Santamouris, die als Kretenzer geboren en getogen is in België en bijgevolg de Franse taal goed machtig is. Tot de Parochie behoren immers gelovigen van diverse afkomst, vandaar de nood om de liturgische diensten vooral in het Frans te vieren.
Op het einde van de Liturgie kwam de Rooms-katholieke Bisschop van Dornik even langs, Mgr Guy Harpigny, om de Parochie een woord van steun en sympathie toe te spreken. Het is dank zij Mgr Harpigny dat de kerk overgedragen wordt aan de Metropolia van België. Dit is niet de eerste keer dat in België een orthodox gemeenschap een kerkgebouw ter beschikking krijgt van de Rooms-Katholieke Kerk. Dit is mogelijk dank zij de goede contacten die de Metropolia onderhoudt met de Rooms-Katholieke Kerk en haar bisschoppen.
In Luxemburg kreeg de Metropolia zelfs een grot stuk grond met een woonst erop, waarop een nieuwe kerk werd gebouwd. De orthodoxe christenen in de Diaspora proberen in harmonie te leven met hun broeders en zusters van de andere christelijke Kerken en zijn God dankbaar dat er een goede samenwerking is. Ook loklaa en nationaal werkt men verder aan een oprechte dialoog, in de hoop dat God – op een dag – de eenheid van de Kerken zal herstellen..
Onder de aanwezigen merkte men de voorzitter van de Griekse Gemeenschap van Brussel op, dhr. Dimitrios Argyropoulos, vergezeld van zijn echtgenote, evenals een vertegenwoordiging van de Vereniging van de Grieken van de Pontus in België. Na de Liturgie volgde een receptie en agapen.
Vaticaanstad – Vanmorgen is in het Vaticaan een rooms-katholieke Bisschoppensynode aan het werk getogen over het thema “De pastorale uitdagingen van het gezin in de context van de evangelisatie”.
Die synode, die gehouden wordt van 5 tot 19 oktober 2014, vindt plaats onder de hoge bescherming van Zijne Heiligheid Paus Franciscus, en verzamelt 191 synodale vaders, waaronder 60 kardinalen, en dit uit de 5 continenten. Daarnaast zijn er op deze synode andere deelnemers als experten of adviseurs uitgenodigd. 
Zijne Heiligheid Paus Franciscus en Metropoliet Athenagoras van België (vertegenwoordiger van Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos)
Er zijn bovendien 8 afgevaardigden van andere christelijke Kerken: Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België en Exarch van Nederland en Luxemburg vertegenwoordigt er Zijne Alheiligheid, Oecumenisch Patriarch Bartholomeos en de Moederkerk (Oecumenisch Patriarchaat), Metropoliet Hilarion van Volokolamsk vertegenwoordigt er het Patriarchaat van Moskou tijdens de tweede werkweek van de Synode, en er zijn ook hoge vertegenwoordigers van de Koptische Kerk, de Syrisch-Jacobitische Kerk, de Anglicaanse Kerk, de Lutheran World Federation, de wereldgemeenschap van gereformeerde/hervormde kerken (WCRC) en de Baptist World Alliance.
De in deze Synode bijeengekomen bisschoppen van de rooms-katholieke Kerk hebben bijzondere aandacht voor de praktijk van de orthodoxe Kerk, die – in bepaalde gevallen – de mogelijkheid van een tweede en/of zelfs een derde huwelijk kan aanvaarden.
Bij de inwijding heeft de afgevaardigde van het Oecumenisch Patriarchaat zich persoonlijk kunnen onderhouden met Zijne Heiligheid Paus Franciscus, die verklaarde erg verheugd te zijn om heel binnenkort het centrum van de Orthodoxie te kunnen bezoeken, met name ter gelegenheid van het feest van de Heilige Andreas (30 november) van dit jaar.
De synode begint met verspreid over de dagen meerdere plenaire sessies waarbij alle deelnemers debatteren aan de hand van een afgebakend thema, altijd gerelateerd aan de pastoraal rond huwelijk en gezin. Ter voorbereiding is verder eerder dit jaar een werkdocument verschenen, waarin onder meer antwoorden van de eind vorig jaar rond gestuurde vragenlijst zijn verwerkt. Dit document geeft zo een inzicht in wat wereldwijd speelt in het pastoraat rond huwelijk en gezin en de uitdagingen waar pastorale teams op dit gebied voor staan. De in dit werkdocument aangestipte onderwerpen komen terug in de te bespreken thema’s op de synode.
Na de plenaire sessies staan er ook gespreksronden in kleinere groepen op het programma. De deelnemers kunnen dan in kleinere kring dieper op bepaalde onderwerpen in gaan. Er wordt van al het besprokene verslaglegging gedaan met de bedoeling dit in een document samen te vatten dat tijdens de laatste dagen van de synode wordt gepresenteerd en goedgekeurd. 
Mee bidden
De Kerk acht gebed voor de synode onontbeerlijk. Zij gelooft in de leiding door de Heilige Geest. Daarom roept zij alle gelovigen wereldwijd op om God te vragen de synode die nu in oktober plaatsvindt, te zegenen en vruchtbaar te maken voor heel zijn Heilige Kerk.
Zijne Heiligheid Paus Franciscus en Metropoliet Athenagoras van België (vertegenwoordiger van Z.A. de Oecumenische Patriarch Bartholomeos)
Diaken Leonid D’hoe heeft aan Aartsbisschop Job van Telmissos de vraag gesteld om over te komen naar ons Aartsbisdom en dit werd ingewilligd. Diaken Leonid werd geboren als Kurt D’hoe op 15 januari 1968 te Ninove.
Diaken Leonid
Zijn jeugd bracht hij door te Liedekerke, aan de oevers van de lieflijke Dender. Deze pendelgemeente maakt deel uit van het groene en glooiende Pajottenland, grenzend aan de Brusselse metropool. Hij studeerde aan de V.U.B. en behaalde een diploma als sociale en culturele agoog en later als vrijetijdsagoog. Als sociaal werker te Brussel begeleidde hij eerst thuislozen naar herintegratie toe, daarna ook licht mentaal gehandicapten. Sinds een vijftal jaar geeft hij Orthodoxe godsdienstles.
Te Brussel leerde hij ook Nina Berdier kennen, met wie hij ondertussen al zeventien jaar gehuwd is. Samen begonnen ze tevens aan een spirituele zoektocht, die hen beiden deed besluiten toe te treden tot de Orthodoxie. Het was Vader Bart D’Huyvetter die hen samen opnam in zijn toenmalige parochie van de HH Silouan de Athoniet en Martinus van Tours te Brussel. Onder impuls van Vader Bart ging hij theologie studeren en behaalde zijn diploma.
Op 8 oktober 2011 werd hij te Parijs, tijdens de liturgie die plaatshad aan het “Institut de théologie orthodoxe Saint Serge” door Aartsbisschop Gabriël van Komana tot diaken gewijd. Gedurende twee jaar en een half diende hij in de Orthodoxe parochie van de H. Georgios de Trofeedrager te Antwerpen, samen met de rector Vader Luc Gabriëls. Deze kerkgemeenschap stopte kortgeleden haar werking daar de gezondheidstoestand en leeftijd van de priester Vader Luc het hem niet meer toelieten te celebreren.
Vader Leonide vroeg aan Metropoliet Athenagoras hem te willen opnemen in ons Aartsbisdom en vroeg om onder zijn herderschap te mogen dienen. Zowel Mgr Job van Telmessos als Metropoliet Athenagoras gaven hun zegen voor zijn overstap. Van toen af staat Vader Leonide Vader Bernard en Vader Bart bij en werkt hij mee aan de verdere uitbouw van onze parochie te Oostende.
Diaken Leonid samen met Vader Bernard en Vader Bart
Gent – Op zaterdag 27 september 2014 had de plechtige opening plaats van het nieuwe academiejaar van het Theologisch Instituut de Heilige Johannes de Theoloog.
De Metropoliet-Aartsbisschop Athenagoras deed de inzegening in aanwezigheid van een 50-tal studenten voornamelijk uit Vlaanderen en Nederland.
“Broeders, wie is wijs en geleerd onder u? Laat hij uit zijn goede levenswandel zijn werken laten zien, door wijze zachtmoedigheid” (Jakobus, 3, 13).
Inzegening van het nieuwe academie jaar door onze Metropoliet Athenagoras van België
Wij hopen dat met de genade van God dit werk verder mag groeien en dat wij allen dichter bij de Bron der kennis mogen naderen.
Er is geen grotere communicatie in het leven dan de ontmoeting met de Logos. Sommige religieuze filosofen leggen uit dat er zo iets als een theologische eros, een eros voor theologie bestaat (met eros bedoelen zij een dynamiek van het leven)… en indien we niet aan theologie doen met deze diepzinnige spanning, die misschien niets anders is dan de kracht van de Heilige Geest doorheen het leven, dan doen we echter niets goeds.
Zo worden we mensen die bezeten zijn van God. Wij komen tot de kennis van God (theognosis) in de mate van onze gelijkenis met God, met andere woorden God toont zich aan de mensen in de mate dat de mens op Hem gelijkt, aan Hem gelijkvormig wordt.
De groep bestaande uit een 50tal studenten bij de opening van het nieuwe academiejaar
Op het feest van de transfiguratie bidt de Kerk: Christus stijgt vandaag op de Thabor, om de natuur van Adam te transformeren en om zijn goddelijkheid aan zijn ingewijden te onthullen. Verlicht ons met het licht van Uw kennis. In deze theologische vorming zal het er om gaan de zin en de finaliteit van het werk aan te tonen van God die mens werd. Of nog Christus volgen en de Heilige Geest verwerven (de Heilige Serafim van Sarov); deelachtig worden aan het eeuwige leven, binnentreden in het Koninkrijk Gods.
Onze Metropoliet Athenagoras samen met de Directeur van het Instituut aartspriester Dominique Verbeke
Wij bestaan in de mate dat we leven, wij leven in de mate dat wij het Licht ontvangen of gelijkvormig worden aan het Licht. Onze eros bestaat er dus in ons te bevrijden door de kennis van de waarheid, door te profiteren van de energie van de Heilige Geest. Ook dit jaar willen wij allen danken voor hun inzet, zowel docenten als cursisten, de vertalers en de vrijwillige medewerkers.
Tot glorie van God…
Voor meer informatie over het vormingcentrum:
Zie verder : Orthodox Theologisch Institiuut
Contact
adres
Orthodox Theologisch Instituut
Sophie Van Akenstraat 56
9000 GENT (Oud Elisabethbegijnhof)
e:mail: onderwijs@orthodoxia.be
Kortrijk – Op zondag 28 september 2014 had in de schoot van de Orthodoxe Parochie van de Heilige Amandus te Kortrijk de diakenwijding plaats van Philippe Mevis. Het was Zijne Eminentie Metropoliet Athenagoras van België en Exarch van Nederland en Luxemburg die deze wijding toediende. Metropoliet Athenagoras was omringd van 6 priesters en 2 diakens. Naast de parochianen van Kortrijk, waren er eveneens tal van gelovigen gekomen uit andere parochies van het Aartsbisdom.
Lectorwijding van Neboja
Tussen de Metten en de Goddelijke Liturgie werd eerst de jonge Serviër Neboja tot lector gewijd en Philippe Mevis tot hypodiaken. Na de Epiklese werd vervolgnes Philippe Mevis tot diaken gewijd.
Vader Pius, de rector van de parochie bij het vereren van het evangelie tijdens de metten
Hij zal voornamelijk dienen als diaken in de Parochie van Kortrijk, maar zal ook van tijd tot tijd Metropoliet Athenagoras vergezellen bij zijn vele pastorale bezoeken. De nieuwe diaken is van Belgische afkomstig, gehuwd en vader van drie dochters en een zoontje, en woont sinds enkele jaren in Kortrijk. Hij is werkzaam in de privésector.
In zijn toespraak voor de wijding zei Metropoliet Athenagoras o.m.: “Het priesterschap is dus een gave, een geschenk van Christus. Want met de alheilige genade van Zijn Geest – die onze zwakheden geneest en aanvult wat ons ontbreekt – schenkt Hij de Kerk rijkdom, door ons charisma te verlenen en ons aan te duiden tot haar liturgen en herders. Het is m.a.w. voor de christengelovige – die beslist van lid te worden van de clerus – een bijzondere eer, een eer die niemand van ons zichzelf mag toe-eigenen, maar die alleen door Jezus Christus zelf wordt toebedeeld. De Heilige Apostel Paulus is hierover heel duidelijk in zijn brief aan de Hebreeën: “Niemand kan zich die waardigheid aanmatigen, men moet evenals Aäron door God geroepen worden” (Hebr. 5,4)”.
Op het einde van de dienst zei Metropoliet Athenagoras heel veel belang te hechten aan het universeel karakter van parochies als deze van Kortrijk, die de oecumeniciteit van het Patriarchaat waartoe ons Aartsbisdom behoort, op waardige wijze beklemtonen! De Orthodoxie kan immers niet nationaal gericht zijn. Dat zou een groot onrecht zijn! Mgr Athenagoras prees ook het werk van Vader Pius en feliciteerde de nieuwe diaken, dankte de concelebranten voor hun komst en de gelovigen voor hun trouw samenbidden.
Er volgden toespraken van Vader Pius, van Diaken Philippe en van diens broer, en er werden bloemen uitgereikt aan de echtgenoten van Vader Pius, Vader Philippe en Lector Neboja.
TOESPRAAK BIJ DIAKENWIJDING PHILIPPE MEVIS
Kortrijk, 28 september 2014
Metropoliet Athenagoras van België
Dierbare hypodiaken Philippe,
Het priesterschap als sacrament is een charisma bij uitstek; een geschenk van Christus in Zijn Kerk. Christus is de grote en eeuwige hogepriester van de Kerk en alle liturgen van de Kerk delen samen in zijn priesterschap. Als leden van de clerus delen we in het priesterschap van Christus niet omdat we waardig zijn – immers het gebed tijdens de Cherubijnenhymne zegt dat “niemand waardig is” – , maar omdat Christus het zo wou. Hij is het die ons, de zwakke en nutteloze mensen, aanvaardt tot liturgen van Zijn sacramenten en dienaren van zijn Kerk.
Het priesterschap is dus een gave, een geschenk van Christus. Want met de alheilige genade van Zijn Geest – die onze zwakheden geneest en aanvult wat ons ontbreekt – schenkt Hij de Kerk rijkdom, door ons charisma te verlenen en ons aan te duiden tot haar liturgen en herders. Het is m.a.w. voor de christengelovige – die beslist van lid te worden van de clerus – een bijzondere eer, een eer die niemand van ons zichzelf mag toe-eigenen, maar die alleen door Jezus Christus zelf wordt toebedeeld. De Heilige Apostel Paulus is hierover heel duidelijk in zijn brief aan de Hebreeën: “Niemand kan zich die waardigheid aanmatigen, men moet evenals Aäron door God geroepen worden” (Hebr. 5,4).
Het is Christus zelf die in het hart van een jongeling de priesterlijke roeping plant. Het is Christus zelf die de mogelijkheden daartoe voorbereidt. Het is Christus zelf die uiteindelijk ons de heilig uitnodiging toestuurt. Dit geschiedt zo sinds de tijd van de Apostelen tot op vandaag.
Diakenwijding van Philippe Mevis – Axios, Axios, Axios!
Kenschetsend is de roeping van Zijn eerste leerlingen, aan de oever van het Meer van Genesaret; een verhaal dat ons beschreven wordt in het Evangelie volgens Lucas. “Wees niet bevreesd”, zegt de Heer tot Petrus, “voortaan zult ge mensen vangen. Ze brachten de boten aan land en lieten alles achter om Hem te volgen” (Luc. 5,10-11). Welnu, dierbare hypodiaken Philippe, je bent vandaag geroepen om evenzeer deelgenoot te worden van het priesterschap van Christus en om nu de eerste graad ervan te ontvangen en diaken te worden van onze Kerk.
Het uur van de wijding is een vreeswekkend moment, ja, slechts een ogenblik tijdens hetwelk we de genadegave, het charisma ontvangen. Maar gans ons leven moeten we ons inzetten, opdat we door God gerekend kunnen worden tot waarachtige en waardige liturgen. De goede, vrome, toegewijde en getalenteerde priester komt er niet door een magisch gebeuren. Zulk een priester wordt men eerst en vooral door Gods’ genade, maar tegelijkertijd ook met zijn persoonlijke geestelijk leven en de priesterlijke inspanning.
Hierbij speelt de vreze Gods’ een primordiale rol. De geestelijke die God niet vreest, is een wonde en een gevaar voor de Kerk en voor de gelovigen. Er is in tweede instantie nood aan aandacht en vooral de aandacht voor zichzelf. De Heilige Johannes Chrysostomos heeft ons een persoonlijke interpretatie nagelaten m.b.t. de aanbeveling die Apostel Paulus heeft gegeven aan de presbyters van Efeze, “Geeft acht op uzelf en op heel de kudde, waarover de Heilige Geest u tot leiders heeft aangesteld om Gods’ Kerk te hoeden” (Hand. 20,28). Johannes Chrysostomos stelt dat wanneer de geestelijken acht geven op zichzelf in hun leven, en zich m.a.w. behoeden van fouten, onze gelovigen daar mede van profiteren en daar dus voordelen uit putten. Er is een derde aspect waar we als clerus aandacht dienen voor te hebben en dat is de geestelijke ruggengraat. Een waarachtige geestelijke is er één die diepgelovig is, één die bidt en houdt van de eredienst en ze ziet als het vertrekpunt van zijn diakonia. Alles vloeit voort uit de Eucharistie, het centrum van ons christen-zijn. Ook de naastenliefde spruit uit de communio die we beleven in de Goddelijke Liturgie. Je bent – zoals elk lid van de clerus – geroepen een barmhartige Samaritaan te zijn, een geestelijke herder, iemand die voortdurend ijvert voor Gods’ heerlijkheid en voor het welzijn van de Kerk. Vergeet echter niet dat ook wij, nood hebben aan een geestelijke vader, die ons begeleidt en raad en steun geeft.
Tijdens de toespraak van Metropoliet Athenagoras van België
Op deze heugelijke dag richten we ons alleereerst tot God, om Hem te danken voor jouw intrede in het Heilige der Heiligen, en opdat Hij deze zou zegenen. We richten ons ook tot de Alheilige en de Moeder van God; tot de Heilige Amandus, bisschop van Maastricht, patroonheilige van deze Parochie; en tenslotte ook tot de Heilige Apostel Filippus, jouw patroonheilige. Neem jouw patroonheilige tot voorbeeld, want het was hij die Nathanaël aan Jezus voorstelde. Immers, we zijn allen geroepen te getuigen van Gods’ aanwezigheid in de wereld, zeker nu er zoveel onverschilligheid heerst.
Tijdens de diakenwijding van Hypodiaken Philippe
Straks zal je als een goede herder alle schapen die U worden toevertrouwd, bijeenhouden tot één hechte kudde, altijd en alleen in overleg en met de zegen van uw kanonische bisschop, en in optimale harmonie met Vader Pius, de rector van deze Parochie,. Altijd ook in een geest van erkentelijkheid t.o.v. het Oecumenisch Patriarchaat dat je tot zijn geestelijkheid laat behoren en dat waakt voor het goede van de eenheid van de Orthodoxie, waar ook ter wereld. Je mag dan ook fier zijn te behoren tot de Eerste Troon.
We zijn er allemaal van overtuigd dat je goed werk zal leveren aan de zijde van Vader Pius en de lekenverantwoordelijken die hem omringen. Soms zal je ook uitgenodigd worden jouw metropoliet te vergezellen voor een liturgische viering in een andere parochie. We kennen immers jouw ingesteldheid, jouw karakter en de vele charismen met dewelke je bekleed bent.
Onze gedachten gaan ook naar jouw echtgenote en jouw kinderen, die jou steunen in jouw apostolaat.
Treed dus nader, dierbare Philippe, om de eerste graad van het priesterschap te ontvangen.
Ter gelegenheid van open monumentendag, op 14 september laatstleden, waren er vele sites te Brugge te bezoeken waaronder ook “de Sint-Basiliuskapel en basiliek van het Heilig Bloed”.
Na de Goddelijke Liturgie, die we vierden ter ere van feest van de Kruisverheffing, opperden enkele gelovigen van onze parochie het idee om samen een bezoek te brengen aan deze plek en de reliek van de Heilige Basilios te vereren.
Het was een spontane opwelling die plots veel positieve reacties teweegbracht binnen onze kerkgemeenschap en die ook omgezet werd in daden. Zo liepen we enige tijd later, langs de vele braderiekraampjes en onder de warme nazomerzon, gezellig keuvelend naar onze bestemming.
Vader Bernard ging de toestemming vragen aan de plaatselijke priester om de H. Basilios relikwie met onze groep te mogen eren. Dit werd ons toegestaan. In afwachting sloten we aan bij de vele andere aanwezigen, katholieken en toeristen, om het Heilig Bloed te bekijken en te adoreren.
In de sacristie werd ondertussen de reliek voor ons klaargezet. Een korte en serene gebedsdienst werd gehouden, voorgegaan door Vader Bernard, in concelebratie met Vader Bart en Vader Diaken Leonid. Daarna kregen we de kans om de precieuze relikwie van de H. Basilios te bewonderen (het bleek een ruggenwervel te zijn) en te vereren.
Terug buiten werden nog enige foto’s genomen als aandenken.
Deze mooie ervaring rijker liepen we voldaan terug naar de parochie, waar we afscheid namen van elkaar, extra gesterkt om de nieuwe week weer aan te vatten.
Onze Heilige Godelieve onder
“internationale” aandacht.
Pelgrimstocht uit Amerika naar onze contreien: een persoonlijk relaas
Diaken Seraphim E. Komleski van de H.Elizabeth de Nieuw Martelares
Russisch Orthodoxe Kerk, Rocky Hill, New Jersey USA.
Ere zij onze God voor alle dingen!
Ik schrijf dit verhaal als dank voor alles wat God me al gegeven heeft en tevens om Hem te loven, Hij die verheerlijkt is in Zijn heiligen. Vergeef me alstublieft de onvolkomenheden van dit schrijven. In de zomer van 2013 ervoer ik een spiritueel dieptepunt en werd vervuld met twijfels en ontmoedigd door vele dingen. De laatste jaren behoorden tot de meest pijnvolle periodes in mijn leven.
Op een dag voelde ik aan dat het goed zou zijn om er een dagje tussenuit te knijpen en naar New York City te gaan (ongeveer een uur met de trein). Ik wou alleen zijn en wat wandelen, voelde me verdoofd, soms biddend, alleen tussen de massa. In de loop van de dag maakte ik een tussenstop bij mijn geliefde “Metropolitan Museum of Art”. Dit is mijn meest geliefkoosde plek omdat mijn vader me er sinds mijn prille jeugd regelmatig mee naartoe nam. In de loop der jaren bracht ik er al ontelbare bezoeken. Te midden de kunstcollectie van de Middeleeuwen bevindt zich een altaarstuk (late 15de eeuw) van de H. Godelieve. Ik had dit stuk al vaker gezien, maar schonk er geen aandacht aan. Ook wist ik niets over haar levensloop en gevoelens. Zij leefde immers in een tijd en plaats, ver weg van mijn Orthodoxe achtergrond. Tijdens die bewuste dag echter, misschien omwille van mijn persoonlijke malaise, keek ik voor het eerst heel geïnteresseerd naar haar beeltenis en voelde opeens een echte band met haar. Ik zag het lijden van haar martelaarschap afgebeeld en probeerde een foto te maken maar de batterij van mijn camera was leeg. Ik was ontroerd en gemotiveerd om wat meer te weten te komen over haar leven. Gedurende een aantal dagen hield ik me hiermee bezig en ontdekte dat ze leefde net na het “officiële” schisma tussen de kerken van Oost en West.
Op het internet vond ik een Vlaamse site die aangaf dat in de omgeving waar Godelieve het martelaarschap op zich nam, zij door sommige orthodoxen in die regio wordt vereerd. Dat maakte me zeer blij. Het feit dat Godelieve misbruikt werd en zelfs de dood vond door toedoen van haar schoonmoeder en echtgenoot vond ik zeer interessant . Het komt me voor dat God deze heilige mede ingang deed vinden in mijn hart omdat ik werk met vele mensen die het slachtoffer werden van huislijk geweld. Mensen die zowel fysiek als mentaal misbruikt werden. Sommige van hen zijn van kindsbeen af door hun familie mishandeld en proberen nu die pijn een plaats te geven in hun leven. Hoe kalm en vredevol mijn leven in het verleden ook was ondervind ik nu toch ook problemen. Het is echter moeilijk te vatten wat anderen hebben meegemaakt. Ik ben tewerkgesteld in een ziekenhuisafdeling van het “Rutgers University ’s treatment facility” . Onze patiënten zijn volwassenen met de meest uiteenlopende intellectuele, financiële, sociale en etnische achtergrond. Het enige gemeenschappelijke dat ze hebben is een pijnlijke ontwrichtende ervaring in hun leven.
Het verhaal van de H.Godelieve deed me beseffen dat ik misschien niet genoeg bad voor mijn patiënten, en dat ik teveel en vol met zelfmedelijden met mezelf bezig was. Dit is iets waarvoor ik Gods vergeving dien te vragen.
Een paar weken later keerde ik terug naar New York samen met mijn echtgenote en dochter. We gingen op bezoek bij vrienden die daar wonen. Tijdens dit verblijf bezochten we een vlooienmarkt waar reeds gebruikte spullen werden verkocht. Juist op het moment dat we gingen vertrekken, zag ik op een kleine afstand een tafel waar ik speciaal werd naartoe getrokken. Ik voelde dat ik daar naartoe moest alvorens te vertrekken en daar op de tafel, tot mijn verbazing, zag ik een klein sieraad met de beeltenis van de H.Godelieve. Een vreemde en zeldzame vondst mag je wel zeggen.
Vóór mijn recent opzoekingswerk had ik nooit gehoord van de H.Godelieve (zelfs geen enkele van mijn Rooms Katholieke vrienden kenden haar) laat staan ergens een beeltenis gezien, maar daar was er een! Met blijdschap bracht ik het naar mijn parochie om het te laten zegenen zodat ik het kon dragen samen met mijn kruis. ’s Avonds na het werk las ik alles wat ik kon vinden op het internet betreffende de H.Godelieve, over haar relikwieën en het jaarlijkse festival ter ere van haar.
Tijdens het lezen van een tekst over de heilige, merkte ik een bericht op met reclame voor Belgisch toerisme. Deze site had als naam: “bezoek Vlaanderen”. Het bezoeken van deze site wekte mijn culturele en historische interesse en ik klikte “liked” aan op hun Facebook pagina . Ik begon stilletjes te dromen om de relieken van de H.Godelieve te gaan vereren.
Ik ben het type mens dat overal ter wereld wil naartoe reizen. Ik hou van cultuur, kunst, geschiedenis, volkeren, maar om u de waarheid te zeggen, ik wil dit ook eerlijk bekennen, geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om naar België te gaan. Ik kende wel het bestaan van een paar van haar plaatselijke heiligen zoals bijvoorbeeld de Heilige Bavo, de Heilige Dymphna, de Heilige Gertrude maar het kwam nooit bij me op om daar speciaal naartoe te reizen. Maar Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.
Om het verhaal te vervolgen: in november van datzelfde jaar ontving ik een bericht dat ik een Facebook wedstrijd had gewonnen. Het ging om een trip naar België voor twee personen, inclusief vliegreis, verblijf, treintickets, museumpasjes, …kortom, alles inbegrepen.
Mijn eerste reactie was God te danken en ergens wist ik dat het de bedoeling zou zijn om de relieken van de Heilige Godelieve te gaan vereren.
Mijn tweede gedacht was dat ik niet hoefde te reizen om te bidden, noch om meer frequent te gaan bidden.
Mijn derde gedacht was, dit is onmogelijk, hoe kan dit zijn? Ik vroeg me af: wie in deze wereld krijgt iets voor niets? Als iets te goed lijkt om waar te zijn, is het meestal te goed om waar te zijn. Hierover sprekende met vrienden en collega’s lachten we er hartelijk om en we waren allen overtuigd dat het afzetterij was. Men probeerde mij in de maling te nemen. We grapten zelfs dat er sprake was van een sinistere samenzwering. Ik vreesde hiervoor en was van plan om alles te annuleren. Maar wanneer ik echter de gegevens van de sponsors van de reis wat nader bestudeerde raakte ik meer en meer overtuigd van hun echtheid en legitimiteit en dat het Gods wil was. Toch kon ik het nog met moeite geloven. Uiteindelijk moedigden sommige van mijn vrienden en collega’s me aan om de prijs gewoon te aanvaarden. Ze probeerden me te overhalen door te zeggen dat ik een “goede mens” ben die recentelijk moeilijke tijden beleefde en die het verdiende om “gratis” op reis te gaan.
Bij God, ik weet, zoals niemand anders het weet, dat ik dit niet verdien en dat indien ik deze trip zou aanvatten, het geen plezierreis mocht worden, maar eerder een pelgrimstocht. Heer ontferm U!!! De enige aankoop die ik nog bijkomend deed was een vliegtuigticket voor mijn dochter.
Op 2 september 2014 accepteerden mijn vrouw, dochter en ikzelf de bewuste gift en reisden af naar België. Door de Goddelijke voorzienigheid had één van onze vrienden uit de parochie, met name Nicholas, familie die daar woonde en zij waren zo goed om ons ter plaatse rond te leiden. We zijn neef Victoria, vader Pierre, zuster Marie en schoonbroer Serge dankbaar omdat zij ons zo geduldig Brussel en Gent lieten zien. We brachten nadien samen een onverwacht bezoek aan Protopresbyter Vader Leonid, die ons genadevol rondleidde in de Heilige Job kerk (de Lang-Lijdende Orthodoxe Kerk waar de Heilige Johannes van Shanghai en San Francisco, en natuurlijk Bisschop van Brussel, voor een tijdje diende). Het was de Heilige Johannes die de verering van plaatselijke Westerse heiligen aanmoedigde, waarvan velen reeds vergeten waren.
Alles wat we zagen was wondermooi en van een adembenemende schoonheid. Dit bezoek was top op alle mogelijke manieren.
Uiteindelijk werden we op een genadevolle manier begeleid naar Gistel, (door Serge en Marie, tante Natasha en het mooie kind Sophia) naar de plaats waar de Heilige Godelieve het martelaarschap omgordde en waar haar heilige relieken zich bevinden. Wat een vreugde!!!
Ik had een lijst mee met namen van mensen waarvoor ik gevraagd werd te bidden, ook mensen die ik professioneel mee begeleid en tevens al mijn geliefden. Nederig knielend was het een gezegende ervaring om in de ruimte te vertoeven waar de heilige eens gevangen werd gehouden, om water te nemen uit de heilige bron en om in de omgeving van haar relieken te bidden. Nadien bezochten we het museum waar we kennis maakten met Hans, de begenadigde curator.
In dit Katholieke heiligdom had ik interessante gesprekken met Priester Alexander, Priester Dirk en de monniken alsook met verschillende pelgrims. Ik kon niet stoppen om mijn verhaal te vertellen. Later maakten we kennis met Priester Edgar die zo vriendelijk was om de kerk in het stadscentrum voor ons te openen zodat we de relieken van de Heilige Godelieve binnen konden vereren!!!
Ik dank God voor het verloop van deze gebeurtenissen en de mensen die we ontmoet hebben. Ik vind waarlijk geen superlatieven om mijn dankbaarheid uit te drukken. Al wat ik weet is dat ik nederig word door de genade Gods en dat ik Hem dankbaar ben. Ik bid om sterkte en dat ik de doelstelling van deze trip moge doorgronden.
De volgende twee dagen brachten we door in het wondermooie Brugge waar Serge ons binnenbracht in de Orthodoxe kerk van de HH. Konstantijn en Helena en ons introduceerde. De schoonheid van het kerkgebouw en zijn ikonen en fresco’s lieten een overweldigende indruk na en zal zich later zeker ontwikkelen tot een gekoesterde herinnering.
Het bijwonen van de Metten en de Goddelijke Liturgie die gevierd werden in het Vlaams, Frans, Slavisch en Grieks raakten me diep en zetten de realiteit van de universaliteit van Gods kerk extra in de verf. Ik besefte dat ik zo gezegend was om in de altaarruimte te mogen staan.
De hartelijke ontvangst die ik kreeg van Vader Bernard, Vader Bart, Vader Diaken Leonid, de altaardienaars en de parochianen verwarmde mijn binnenste. “God, het is goed hier te zijn”. Eén van de hoogtepunten, als ik dat woord mag gebruiken, was een fresco te zien van de Heilige Godelieve op de kerkmuur.
Een aantal keer tijdens deze reis stelde ik me de vraag, hoe kan het dat ik deze tocht maak op een moment dat ik over zeer gelimiteerde persoonlijke financiële middelen beschik? Hoe komt het dat ik zo’n wonderbaarlijke momenten beleef en mooie steden als Brugge Gent, Gistel en Brussel kan bezichtigen en zulke vriendelijke, wonderbaarlijk genadevolle mensen kan ontmoeten? Dit is de BESTE reis ooit die ik samen met mijn familie maakte!!! Het bracht me echt vertroosting.
v.l.n.r. Diaken Leonid, Vader Bart, Vader Bernard en Diaken Seraphim met zijn echtgenote en dochter
Ik verontschuldig mij voor het feit dat ik steeds opnieuw en opnieuw dit verhaal vertelde aan allen die wilden luisteren, ik kon niet stoppen, het welde gewoon in me op. Tot mijn Orthodoxe vrienden wil ik zeggen dat ik weet dat de Heilige Godelieve geen officiële erkenning geniet. Ik beschik niet over enige autoriteit om opmerkingen te maken en ik wens bij deze enkel mijn persoonlijke ervaringen en gedachten mee te delen, niets anders.
Al wat ik weet is wat God voor me gedaan heeft, als een liefdevolle Vader die medelijden heeft met mij, een zondaar.
Het is mijn diepe overtuiging dat Hij mij onder de hoede wilde plaatsen van deze gezegende, heilige en onschuldige jongedame, die leed door toedoen van diegenen die haar eigenlijk dienden lief te hebben en te koesteren. Deze jonge Godelieve was iemand die God toeliet in haar hart en geest, die geleden heeft en door wie God wonderen verrichtte. Ik bid dat God me zou sterken Hem beter te dienen, door haar gebeden.
Ik geloof dat dit verhaal mij en anderen kan stimuleren om meer te bidden en om te proberen tegemoet te komen aan de noden van sommige van “de minsten onder onze broeders”. Er zijn zo veel verworpenen, misbruikten, getraumatiseerden, mentaal zieken, mensen met fysieke afwijkingen en anderen die het slachtoffer werden van de meest vreselijke gebeurtenissen. Het zijn de onschuldigen en verworpenen der aarde die eerder liefde en geborgenheid dienen te ontvangen. Er zijn heel wat mensen die stilletjes lijden, het slachtoffer zijn van huislijk geweld en allerhande misbruik. Ik heb de laatste 38 jaar vele individuen gekend: mentaal zieken, hersenverlamden, Alzheimerpatiënten, drugs- en alcoholverslaafden, enz. , die de meest aardige, vriendelijke, interessante en zelfs vrome mensen bleken te zijn. Ik voel me gezegend dat ik zo velen heb mogen leren kennen en hun liefde mocht ontvangen.
“Looft God in zijn heiligdom, looft hem in het uitspansel Zijner sterkte ”
Uw gebeden vragend met liefde in Christus God,
Diaken Seraphim E. Komleski.
Onze deelname aan lichtfront ’14
OPROEP AAN ONZE JONGEREN
Maak op 17 oktober 2014 deel uit
van een uniek en groots participatief project met 10000 deelnemers.
Aan de jongeren van onze parochies te Brugge en Oostende,
In het kader van 100 jaar Eerste Wereldoorlog, organiseert de Provincie West-Vlaanderen het unieke culturele herdenkingsproject „GoneWest”. Men vraagt onze bijzondere aandacht voor de publieksopener van GoneWest meer bepaald het “LICHTFRONT’14” ofwel de evocatie van de onderwaterzetting van de ijzervlakte op vrijdag 17 oktober 2014.
Deze onderwaterzetting leidde tot de vierjarige stellingoorlog in ons land. Dit momentum van enorme historische en symbolische waarde zal worden herdacht middels een groot participatief evenement met 10000 deelnemers. De deelname van vertegenwoordigers van alle levensbeschouwingen zou voor de Provincie West-Vlaanderen van grote waarde zijn. Deze evocatie zal integraal en rechtstreeks worden uitgezonden op Canvas op 17 oktober 2014 van 19.00u tot 20.30u. Alle andere Belgische zenders zullen de beelden van de captatie bekomen. Ook heel wat prominenten van binnen en buitenland zullen aanwezig zijn.
Men zou ons enorm weten te waarderen indien wij 10 jongeren van minstens 16 jaar uit onze orthodoxe parochies van Brugge en Oostende zouden delegeren om ons te vertegenwoordigen op het lichtfront en om daar ook een fakkel te dragen. Onze orthodoxe delegatie zou samen met andere groepen van de andere erkende Godsdiensten allen plaatsnemen op het Lichtfront langsheen de Ijzer, ter hoogte van de Tervaetebrug in Diksmuide.
We hebben dan ook Patrick Dezillie lector uit onze parochie te Brugge aangesteld als verantwoordelijke en die de groep zal leiden voor dit evenement. We hopen echt dat wij 10 jongeren zullen kunnen motiveren voor deze unieke ervaring van deze belangrijke herdenking van 100 jaar eerste Wereldoorlog.
Graag zouden wij willen vragen dat de geïnteresseerden zich dringend zouden opgeven aan Vader Bernard en dit voor 12 september 2014. Wij hebben van iedere deelnemer nodig die als fakkeldrager participeert zijn : naam, voornaam, adres, mailadres en geboortedatum. Wij moeten de gezamenlijke lijst voor 12 september 2014 doorsturen naar de Provincie West-Vlaanderen.
Lichtfront ’14
Onze delegatie zal met hun fakkels staan ter hoogte
van TERVAETEBRUG te DIKSMUIDE
Voor wie gaan wagen heeft afspraak aan de kerk in Brugge
Om 17.00u en kan afspreken met Patrick Dezillie
(e-mail: patrick.dezillie@kpnmail.nl of tel mobile +32 478 96 09 43)
Patrick heeft nog 4 vrije zitplaatsen.
Indien men een wagen heeft kan men ook daar afspreken en samen rijden!
We verwachten jullie medewerking en vooral jullie deelname!!
Op zondag 6 juli 2014 feest van de Heilige Sisoës, kluizenaar uit Egypte hadden wij het bezoek in onze kerk van Priester Konstantinos Kenanidis met zijn gezin en de onlangs gewijde diaken Athanasios (diaken van onze Metropoliet Athenagoras van België) met zijn echtgenote Marina.
Het werd een feestelijke Goddelijke Liturgie welke werd voorgaan door Aartspriester Bernard Peckstadt, de rector van de parochie, Oikonomos Bart D’Huyvetter, Priester Konstantinos Kenanidis en diaken Athanasios.
Heilige Doop van Mark
Tijdens de Goddelijke Liturgie, Vader Bernard, Vader Bart, Vader Konstantinos en Diaken Athanasios
Tijdens de Goddelijke liturgie vierden we er ook de sacramenten van de Heilige doop en de Heilige Myronzalving van Mark zoontje van Mhail en Carolina Plesca leden van onze parochie. Het werd een feestelijke gebeurtenis waar Mark opgenomen werd in onze kerkgemeenschap. Na de Goddelijke Liturgie volgde nog een korte dienst van nagedachtenis voor enkele dierbare overledenen van onze parochie.
Bij de slotzegen
Op het einde van de dienst verwelkomde Vader Bernard, Vader Konstantinos en diaken Athanasios in onze parochie en dankte hen voor de mooie concelebratie. Tenslotte was er nog een gezellig samen zijn in onze ontvangstzaal.
Vader Bernard met de nieuw gewijde diaken Athanasios en zijn echtgenote Marina
Op zondag 22 juni 2014 wijdde Zijne Eminentie Athenagóras (Peckstadt), metropoliet van België en exarch van Nederland en Luxemburg een nieuwe diaken tijdens de Goddelijke Liturgie in de Grieks-orthodoxe parochie van Maria Boodschap te Antwerpen. Diaken Barnábas (Genbrugge) zal samen met aartsdiaken Emmanouíl (Mavrogiannákis) en diaken Athanásios (Toparlákis) de metropoliet bijstaan bij zijn pastorale en andere werkzaamheden.
Wijding van de nieuwe diaken Barnabas (Genbrugge)
De naam van de nieuwe diaken Barnábas werd gekozen door oecumenisch patriarch Bartholoméos tijdens diens bezoek in april jongstleden aan het orthodoxe klooster te Asten (Noord-Brabant, Nederland). “De naam die u ter gelegenheid van uw diakenwijding krijgt”, sprak metropoliet Athenagóras, “is een persoonlijke keuze van Zijne Alheiligheid, onze oecumenische patriarch Bartholoméos. (…) Het is een naam die bekend is bij alle christelijke tradities over de hele wereld. Vanaf nu vier je je naamfeest op dezelfde dag als oecumenisch patriarch Bartholoméos”.
Wijding van diaken Barnabas door onze Metropoliet Athenagoras van België
De Heilige Barnábas was een apostel uit de 70, en afkomstig uit Cyprus. Zijn naam betekent “zoon der vertroosting” of “profetenzoon”. De Handelingen der Apostelen verhalen dat hij jarenlang een trouwe medereiziger en vriend van de Heilige Paulus was. Door zijn vurige prediking en grote gestalte werd hij eens zelfs aanzien voor een heidense godheid. Hij keerde later naar het eiland Cyprus terug om daar het Woord Gods te verkondigen.
Tijdens de Pontificale Goddelijke Liturgie
De pas gewijde diaken Barnábas woont in het Waasland, is getrouwd, vader van twee kinderen, en stedenbouwkundige. Hij was lange tijd lid, en 7 jaar lang secretaris van de Orthodoxe Jeugd van het aartsbisdom in België (OJB-JOB). De metropoliet herinnerde er aan dat de nieuwe diaken tijdens diens studies spontaan contact had opgenomen met de orthodoxe H. Andreaskerk te Gent. Hij had zich vastberaden maar zonder haast op het pad van de orthodoxie begeven.
Sofia de echtgenote van de zopas gewijde diaken Barnabas
Een belangrijk moment in zijn leven was zijn huwelijk met zijn vrouw Sofía. Dat gaf rust, maar versterkte tegelijk hun beider geloof. Als geboren Vlaming en Griekse van de tweede generatie vormen ze een voorbeeld van het soort huwelijken dat we steeds meer in onze parochies zien. Daarbij kunnen de de orthodoxe spiritualiteit, ethos en identiteit duidelijk in balans blijven met de verschillende culturele tradities.
Metropoliet Athenagóras besloot dat de nieuwe diaken geen gemakkelijke taak krijgt om mee te helpen aan het geestelijk welzijn van de orthodoxe christenen van de Grote en Heilige Kerk van Christus in onze streken. Dat zal steeds gebeuren in harmonie met alle priesters en diakens van het aartsbisdom, en in een geest van dankbaarheid tegenover de oecumenisch patriarch, die de eenheid van de wereldwijde orthodoxie waarborgt. Het is een eer om tot de eersttronende Kerk te behoren.
De nieuw gewijde diaken Barnabas bij het zingen van zijn eerste ektenie op het einde van de Goddelijke Liturgie.
“De aartsbisschoppelijke Goddelijke Liturgie werd, behalve door de voornoemde metropoliet Athenagóras, aartsdiaken Emmanouíl en diaken Athanásios, mee voorgegaan door verschillende priesters van de metropolis van België: de aartspriesters Ángelos Kamalídis (Antwerpen), Stávros Triantafýllou (Brussel), Ignace Peckstadt (Gent), en Silouan Osseel (Eindhoven) en de priesters Théophile Pelgrims, Konstantínos Kenanídis (Brussel) en – niet te vergeten – Bart D’Huyvetter (Oostende), de geestelijke vader van de kersverse diaken. Diaken Victor Yudin (Leuven) vertegenwoordigde het Russisch-orthodox aartsbisdom.”
De zang werd met zeer veel zorg uitgevoerd onder leiding van de zopas doctor in de theologie geworden heer Dimítrios Zaganás, en dit door een koor met enkele leden van het parochiekoor en enkele gastzangers uit Brussel. De dienst werd meegevierd door vele parochianen, familieleden, vrienden, en andere orthodoxe christenen, die de nieuwe diaken Barnabas veel geluk en zegen toewensten bij zijn nieuwe taak.
Na de dienst volgde nog een uitgebreide receptie vlakbij, die ingericht was door de leden van de parochie.
Na het schisma tussen de rooms-katholieke en de orthodoxe Kerken werd in België pas in 1816 een eerste orthodoxe huiskapel opgericht in het paleis van de Prins van Oranje te Brussel. Het duurde tot 1900 voor er een eerste echte orthodoxe parochie werd opgericht: de Grieks-orthodoxe parochie van Maria Boodschap te Antwerpen. Het was voor deze bescheiden, maar nog steeds bloeiende parochie een hele eer dat een van haar leden geroepen werd tot diaken, en des te meer dat de wijding in de schoot van de oudste orthodoxe parochie in België mocht doorgaan.
Op het einde van de Pontificale Liturgie
Basistekst: Orthobel (Griekse versie: KLIK HIER
Voor meer foto’s: KLIK HIER
Diaken Barnabas samen met Metropoliet Athenagoras van België en met aartspriester Ignace en presbytera Mita.
Brussel – Op de zondag van Allerheiligen, 15 juni 2014, wijdde Zijne Eminentie Athenagoras, metropoliet van België in de kathedraal van de Aartsengelen Gabriël en Michaël te Brussel, met bijzondere luister de jonge theoloog Athanásios Toparlákis tot diaken.
Z.E. Metropoliet Athenagoras van België en de nieuwe diaken AthanasiosToporlakis
De wijding werd medegevierd door monseigneur Máximos, bisschop van Evmenía, archimandriet Máximos, protosynkellos (kanselier) van het aartsbisdom Zwitserland, en geestelijke vader van de nieuwe diaken, de geestelijkheid van het kathedraal, evenals aartspriester Emmanouíl Dermitzákis van het Kretenzisch aartsbisdom Kydonía en Apokoronon (Chaniá), en diaken Dimítrios Dermitzákis, respectievelijk de vader en broer van diakonissa Marina.
De kathedraal was gevuld met een menigte gelovigen die met toewijding deelnamen aan de Goddelijke Liturgie en het mysterie van de wijding.
Ze luisterden met veel aandacht naar Zijne Eminentie Athenagóras, de metropoliet van België, die zei: “Uw roeping om diaken te worden van God, maakt u tot een lantaarn om de personen om u heen te verlichten door uw gedrag en uw voorbeeld. Ik ben ervan overtuigd dat u, als geestelijke, beseft wat u zou moeten zijn en hoe u zich moet gedragen in uw gemeenschap.
De nieuw gewijde Diaken Athanasios bij het zingen van eerste Litanie
Als theoloog leerde, en weet u dus heel goed hoe een geestelijke zich moet gedragen in navolging van Wie zei: “Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven”, Die “gisteren en heden Dezelfde is en tot in eeuwigheid”, Die volmaakte God is en mens werd, een toonbeeld om na te volgen, en eeuwig voorbeeld van leven”.
Diaken Athanásios is afgestudeerd aan de Theologische School van Athene en het “Centre Orthodoxe” (Instituut voor Postgraduale Studies Orthodoxe Theologie) te Chambésy (Genève).
De kerk hoopt dat het dienstwerk (diakonie) van diaken Athanásios uitstekend zal blijken en al zijn theologische kennis ten dienste zal staan van het Godsvolk.
Iedereen wenst hem gezondheid, dat hij zijn ambt altijd waardig moge zijn, om met enthousiasme en geloof God te aanbidden en het volk te dienen.
Bron: ROMFEA Griekse versie: Klik hier
Op het einde van de Pontificale Liturgie
Diaken Athanasios met zijn echtgenote Marina
NEW YORK – Zijne Al Heiligheid Oecumenisch Patriarch Bartolomeus I, spiritueel leider van meer dan driehonderd miljoen Orthodoxe Christenen over de hele wereld, en zijn broeder Paus Franciscus, nodigden samen uit tot een aanroep voor vrede in het Vaticaan, dit in het kader van een hernieuwde toezegging tot eenheid van alle Christenen en hun voortdurende inzet om mensen uit alle geloofsstrekkingen in dialoog samen te brengen. Zij nodigden de Israëlische President Shimon Peres en de Palestijnse President Mahmoud Abbas om samen te bidden, als Christen, Jood en Moslim, voor vrede.
Van links naar rechts op de foto: Shimon Peres, President van Israël; Bartolomeus I, Oecumenisch Patriarch; Paus Franciscus en Mahmoud Abbas, President van Palestina. Zij poseerden voor de pers na hun gezamenlijk avondgebed voor vrede in de tuinen van het Vaticaan.
De leiders lazen stukken uit de Schriften, dankten God voor zijn schepping en vroegen God om vergiffenis en vrede in het Midden Oosten. Zijne Al Heiligheid las voor uit het Boek van Isaja en herinnerde het volk van de regio eraan dat God hen niet verlaten had, en dat Hij zou antwoorden voor zij Hem riepen, en hun verhoren terwijl zij nog spraken (65:24). De Oecumenische Patriarch vroeg ook Gods zegen over de Joden, Christenen en Moslims, kinderen van het Heilige Land, en vroeg dat hun gezamenlijke gebeden hun eraan zouden herinneren dat zij broeders en zusters waren.
Paus Franciscus plant een olijfboom samen met President Shimon Perez (links), President Mahmoud Abbas (tweede van links) en Oecumenisch Patriarch
Na de gebedsdienst schudden Paus Franciscus en Patriarch Bartolomeus de hand met de Presidenten Peres en Abbas. Als een duidelijk teken van hun verlangen naar wederzijdse verzoening en een rechtvaardige en houdbare oplossing voor het conflict in het Midden Oosten, plantten de vier leiders een olijfboom in de tuinen van het Vaticaan.
Zijne Al Heiligheid Bartolomeus is de Aartsbisschop van Constantinopel, het Nieuwe Rome, en de Oecumenische Patriarch. Hij is de 269ste opvolger van Apostel Andreas, de stichter van de 2000 jaar oude Christelijke Kerk van Constantinopel. De Oecumenische Patriarch is een levende getuige voor de wereld van de pijnlijke en bevrijdende Orthodoxe strijd voor godsdienstvrijheid en de aangeboren waardigheid van het mensdom.
Als burger van Turkije, geeft de persoonlijke ervaring van Zijne Al Heiligheid hem een uniek inzicht in de voortdurende dialoog tussen de Christelijke, Joodse en Islamietische werelden. Hij is over, heel de wereld gekend als de “Groene Patriarch” voor zijn baanbrekende initiatieven betreft het milieu en de ecologie. Voor zijn inspirerende inspanningen voor religieuze vrijheid en mensenrechten, werd Patriarch Bartolomeus onderscheiden als een Bruggenbouwer en Vredestichter met de Gouden Medaille van het Congres der Verenigde Staten in 1997.
Bijkomende informatie is te vinden op: http://www.patriarchate.org
Op woensdag 11 juni 2014 had voor de derde maal in Brugge een Interkerkelijke Pinkstergebedstocht plaats. Het initiatief kwam van de Oecumenische Studie- en Werkgroep van West-Vlaanderen. De gebedstocht begon om 19.30u met gebed en zang in de Heilige Basiliuskapel, de Basiliek van het het Heilig bloed, voorgegaan door Eerwaarde Heer Henk Laridon (Rooms-Katholiek) en voorzitter van de studie-en werkgroep van West-Vlaanderen. Tijdens deze dienst was er ook een kort gebed en zegening uitgesproken door Dom. Nick Vande Putte van de Pinkster-gemeenschap.
Vervolgens ging men te voet naar ‘Keerske waar eerst Reverend Father Augustine Nwaekwe (Anglikaanse-Kerk) voorging in een gebedsdienst en er sprak over Pinksteren. Tenslotte werd de dienst in de Protestantse kerk afgesloten door een vertegenwoordiger van de Protestantse kerk die er een korte dienst verzorgde en een duiding gaf over het Pinkster-feest. Dominee Frans van der Sar liet zich verontschuldigen daar hij op dit moment in het buitenland verbleef.
Van het ‘Keerske trok men nadien naar de orthodoxe kerk waar wij een Gebedsdienst bijwoonden voorgegaan door Vader Bernard Peckstadt (Orthodoxe Kerk). Deze gebedsviering werd verzorgd door mooie gezangen welke polyfonisch gezongen werden door het parochiekoor o.l.v. Stefaan Coudenys. De mooie gezangen stonden allen in het teken van Pinksteren. Tijdens deze gebedsdienst gaf Vader Bernard ook een homilie over de Heilige Geest gezien uit orthodox standpunt.
De Pinkster-gebedstocht werd afgerond in de Oecumenische Kapel waar er nog korte dienst was voorgegaan door Eerwaarde Heer Kurt Priem rector van de Kapel. Deze dienst werd afgewisseld door gebed en zang. Nadien werd iedereen een glaasje aangeboden in de parochiezaal van de Orthodoxe parochie, boven de Oecumenische kapel. Mogen wij allen verder de gezamenlijke boodschappers zijn van de Heilige Geest in deze mooie stad Brugge en omliggende streek, waar Hij te vaak en bij zovelen de Grote Onbekende is gebleven.
Vader Bernard en E.H. Henk Laridon
Tenslotte hopen wij met dit initiatief verder te gaan met hopelijk nog meer deelnemers aan dit heel zinvol initiatief.
In Memoriam Lykóurgos Angelópoulos
Lykóurgos Angelópoulos (Grieks: Λυκούργος Αγγελόπουλος; 1941 – 18 mei 2014) was een Griekse kerkelijke zanger. Hij was professor aan de Byzantijnse Muziekschool van het Conservatorium van Athene, de stichter en dirigent van het Grieks Byzantijns Koor en Archon Protopsaltis (leidend voorzanger) van het Patriarchaat van Constantinopel.
Lykourgos Angelopoulos
Lykóurgos A. Angelópoulos werd in 1941 geboren in Pýrgos, Pelopónnesos. Hij studeerde Byzantijnse muziek aan de Nationale Muziekschool, onder het leermeesterschap van de grote musicus en musicoloog Símon Karás, en rechten aan de Universiteit van Athene. Hij was de protopsaltis (voorzanger) in de Heilige Irenakerk te Athene (eerste kathedraal). Sinds 1977 was hij de stichter en dirigent van het Grieks Byzantijns Koor en professor Byzantijnse muziek aan het Níkos Skalkóttas conservatorium en het Fílippos Nákas conservatorium te Athene.
Hij was de dirigent van het Byzantijns kinderkoor van het aartsbisdom Athene sinds zijn stichting, en de dirigent van de Byzantijnse muziekschool van het bisdom Élis (Ília), Réthymnon en Fthiótis (Fthiótida).
Protopsaltis Lykóurgos Angelópoulos
Hij was sinds 1998 lid van het voor de muziekscholen verantwoordelijk artistiek comité van het ministerie van onderwijs, en sinds 2005 was hij voorzitter van KSYME, en stichtend lid van het “charter van Rígas”.
Lykóurgos Angelópoulos had zijn eigen uitgaven overeenkomstig de herinvoering van tekens uit de laat-Byzantijnse notatie. Símon Karás vertaalde hen binnen de ritmische context van nieuw-Byzantijnse notatie als versieringen. Wat betreft uitvoeringspraktijk volgt het koor Karás’ vernieuwingen en zijn interpretatie van de Byzantijnse tonen (modi), door Lykóurgos Angelópoulos’ gebruik van de “uitgebreide” neumennotatie in zijn eigen handgeschreven zanguitgaven. In een bijdrage aan de musicologische conferentie in Delfí (1986), legde Lykóurgos Angelópoulos zijn houding uit ten opzichte van de levende traditie en de Nieuwe Methode in het algemeen, en uitgaven die gebaseerd zijn op Símon Karás’ methode in het bijzonder. Hij stierf op de leeftijd van 73 jaar op 18 mei 2014
Hij heeft samengewerkt met de Atheense Radio-omroep voor programma’s in verband met Byzantijnse muziek, en heeft hedendaagse muziek uitgevoerd, gecomponeerd door Michális Adámis, Dimítris Terzákis en Kyriákos Sfétsas. Hij was lid van het onderzoeksteam dat geleid wordt door Marcel Pérès in Frankrijk, die de oude westerse gezangen bestudeert, en hun verhouding tot de Byzantijnse. Hij heeft Byzantijnse, oud-Romeinse, Ambrosiaanse en andere tradities van westerse cantus planus uitgevoerd op opnames met het Ensemble Organum in Frankrijk. Hij heeft 8 CD’s opgenomen met hen.
De heilige synode van Griekenland onderscheidde hem in 2006 met het Gouden Kruis van de Apostel Paulus. De president van de Griekse republiek onderscheidde hem in 2004 met de ere-onderscheiding van het Zilveren Kruis van de orde van de Feniks.
Lykóurgos heeft in het bijzonder Geórgios Konstantínou beïnvloed, die een notatie voorstelde voor microtonale verschuivingen (melodische aantrekking) en details noteerde die voorheen deel uitmaakten van mondelinge overlevering. Het voordeel van de mondelinge overlevering is enkel díé zangers die ingeleid zijn door hun meesters, een bepaalde lokale traditie volgden. De Balkan en het Oosten zijn nog rijk aan die lokale tradities.
Bronnen:
West-Amerikaans bisdom van de Servisch-orthodoxe Kerk in Noord- en Zuid-Amerika:
http://westsrbdio.org/en/latest-news/diocesan-news/762
http://www.johnsanidopoulos.com/2014/05/Lykóurgos-Angelópoulos-teacher-of.html
Zondag 18 mei 2014 – Lykóurgos Angelópoulos, leraar Byzantijnse muziek geboren voor de eeuwigheid.
De dienst van Overledenen van de dienaar Gods Lykourgos Angelopoulos in de kerk van de Heilige Irena
De dienst van overledenen van Protopsaltis Lycourgos Angelopoulos
Eén van de meest geachte leraren Byzantijnse muziek ter wereld, protopsaltis Lykóurgos Angelópoulos, ontsliep op zondag 18 mei 2014 op de leeftijd van 73 jaar. Hij was 30 jaar lang de voorzanger van de Heilige Irena kerk, Aiolou, Athene, en de dienst van overledenen heeft plaats gehad op woensdag 21 mei 2014, in de Heilige Irena kerk.
De dienst van Overledenen van de dienaar Gods Lykourgos Angelopoulos in de kerk van de Heilige Irena
Vele van deze koorzangers zijn allen leerlingen geweest van de meester in de Byzantijnse muziek Lykourgos angelopoulos
Eerbetoon: “De Engelenzoon heeft zich bij de engelen gevoegd”
Tijdens de radio-uitzending van “Lumière de l’orthodoxie” (“Licht van de orthodoxie” op Radio Notre-Dame) op 25 mei (pagina met de podcast in het Frans), heeft Julija Vidović, in haar kroniek, de onlangs overleden Lykóurgos Angelópoulos geschetst.
Dit is de tekst van haar kroniek:
Lykóurgos Angelópoulos, wiens naam “Engelenzoon” betekent, is verleden zondag, 18 mei in Athene ontslapen in de Heer. Hij was een van de bekendste zangers en meesters van de Byzantijnse zang. Jean-François Colosimo beschrijft hem in zijn Atheense dagboeken, gebundeld in zijn werk “Le silence des anges” als volgt: “kunstenaar, musicoloog, koorleider, archeoloog van de Byzantijnse muziek, kenner van de Gregoriaanse “cantus planus” zowel als de Slavische Znamenny, en samen met Marcel Pérès herontdekker van de Mozarabische melodieën”. Hoewel hij brede kennis had van de muziekgeschiedenis, beschouwde hij zich niet als een restaurator van het verleden. Hij wilde een levende boodschapper van de orthodoxie zijn.
Archon Protopsaltis Lykourgos Angelopoulos
Geboren in 1941 in Pyrgos (prov. Ilias), studeerde hij Byzantijnse muziek aan de Nationale Muziekschool te Athene onder het leermeesterschap van de grote musicus en musicoloog Simon Karás. Hij was jarenlang directeur en hoofdonderwijzer voor Byzantijnse zang aan het Conservatorium van Athene. In 1994 werd Lykóurgos Angelópoulos door oecumenisch patriarch Bartholomeos I benoemd tot Archon Protopsaltis (=eerste voorzanger) van het aartsbisdom Constantinopel. Sinds 1982 heeft hij als eerste zanger van de Heilige Irenekerk te Athene gediend, waar op 21 mei jl. zijn uitvaart plaatshad. In Frankrijk heeft hij deelgenomen en meegewerkt aan het Ensemble Organum, gespecialiseerd in de middeleeuwse vocale muziek, door opnames te maken van Ambrosiaanse, Byzantijnse, oud-Romeinse, Mozarabische, Beneventaanse zang, enz.
Onder Byzantijnse muziek begreep hij de liturgische zang van de aanvankelijk westerse en oosterse, en nadien enkel oosterse christelijke Romanitas, die dus orthodox moet worden genoemd. In zijn eigen woorden “bevindt die muziek zonder muziek, vocaal en niet instrumentaal, op de grote kruispunten van de geschiedenis en de aardrijkskunde, die als wieg dienden voor de ontwikkeling van het Evangelie. Als smeltkroes van de melodieën van de antieke, joodse, Perzische, faraonische, Assyro-Mesopotamische wereld, vanuit Jeruzalem, Edessa, Alexandrië, Antiochië, was ze de matrix van alle muzikale tradities die nadien werden geschapen in dat andere Europa dat al het Oosten was, de Balkan, en waar de missie in de volkstaal toekomt”.
Die muziek uit het Oosten leeft slechts van de stem, want de stem is heel het lichaam, heel de persoon, heel de mens. Om te vatten wat Lykóurgos Angelópoulos begreep onder de menselijke stem, moest je hem horen zingen, onderrichten, en zijn koor leiden, zoals Nicolas Lossky had laten opmerken in zijn Essai sur la théologie de la musique liturgique (Essai over de theologie van de liturgische muziek). Hij beschouwde de zang als een geestelijke tocht, een ascetische praktijk, een aanleren van het mysterie.
Zijn vriend en grote orthodoxe theoloog Chrístos Yannarás onderstreepte in dezelfde geest dat kunst onontbeerlijk is voor het uitdrukken van de onuitsprekelijkheid van elke ervaring van communie, van elke authentieke verhouding, omdat zo’n beweging van de epifanie (openbaring) van de schoonheid in al haar vormen, niet voortkomt uit een verstandelijk bevatten, noch uit een morele noodzaak. Volgens hem “vindt de ware verhouding tussen het overstijgen dat ze opwerkt, haar onmiddellijke uitdrukking in de poëzie, de zang, de schilderkunst.
Aartspriester Ignace Peckstadt samen met zijn goede vriend Lykourgos Angelopoulos
Wat ook een absoluut criterium is, is dat er in de orthodoxe liturgie niet individueel worden opgenomen. Die voorrang voor de verhouding, voor zover ze persoonlijk is, voor zover ze veronderstelt dat het ik wordt verlaten, voor zover ze zich vervult in het feit te beminnen door zich te geven, te verbinden, toe te vertrouwen, volgens de eigenste betekenis van het woord trouw, sluit de individualiteit in haar dubbele betekenis van verlangende subjectiviteit en van voorwerp van voldoening, uit de liturgie uit. Evenzo, “voor de kerkvaders”, stelde Angelópoulos, “is het beste instrument om God te verheerlijken, de stem van elke gelovige, die zich mengt met die van de anderen, in één enige liturgie die, door de kern en door de vorm, de communie zelf herschrijft van het drie-ene leven, begrepen, door de genade, in de wereld”.
Wie over de Heilige Berg heeft gewandeld, heeft voor ons de woorden opgevangen van een bord aan één van de ingestorte passerellen waarop geschreven stond: “Om naar de Hemel te gaan, moet je vliegen. Maar enkel de engelen wijken niet voor de duizeling”. Lykóurgos Angelópoulos, die Engelenzoon, heeft de zijnen vervoegd, en we kunnen enkel de hoop koesteren om hem terug te ontmoeten, bij het krieken van de Dag die geen einde zal kennen, in het koor van het hemels Koninkrijk. Eeuwige gedachtenis!
Bron: http://www.orthodoxie.com/ecouter/il-a-rejoint-les-anges-le-fils-de-lange/#sthash.RXxic1Y9.dpuf
Dank aan Sofie Tobazidis voor de vertaling
In 2011 bracht Lycourgos Angelopoulos nog twee concerten in Vlaanderen
Protopsaltis Lykourgos Angelopoulos
Deze concerten werden ingericht door onze orthodoxe parochie van de HH. Konstantijn en Helena van Brugge samen met de orthodoxe parochie van de Heilige Apostel Andreas van Gent. Voor de twee concerten kwamen er ongeveer 300 personen luisteren en meebidden en genoten er van deze prachtige Byzantijnse muziek.
Dat het een succes was daar kunnen al diegenen die er waren nog van getuigen. Het was echt de hemel op aarde!
Het koor bleef er nog de volgende dag en luisterden er op zondag 6 februari 2011 de Pontificale Goddelijke Liturgie op, voorgegaan door Bisschop Athenagoras van Sinope in concelebratie met Vader Spyridon Tsekouras en Vader Bernard Peckstadt.
Concert met het wereld befaamde Byzantijns koor “Lykourgos Angelopoulos in de Sint-Jacobskerk te Brugge op 5 februari 2011
Lycourgos Angelopoulos in het midden (rechts) Bisschop Jozef De Kesel (Bisschop van Brugge) en Metropoliet Athenagoras van België, (links) ere-gouverneur Paul Breyne en Aartspriester Bernard Peckstadt
In Memorium Lykourgos Angelopoulos 1941 – 2014
“Meester in de Byzantijnse muziek”
Luister naar zijn muziek!
Zie hier onder enkele links waar u kan luisteren naar deze prachtige Byzantijnse muziek onder zijn leiding.
Alsook een uitzending met onze dierbare archon protopsaltis Lykourgos Angelopoulos.
1. In Memoriam Lycourgos Angelopoulos – Klik hier: Gloria Tv
2. Lycourgos Angelopoulos en zijn Grieks Byzantijnse muziek –
Klik hier: Een reportage
3. Concert met het Byzantijns koor: Lykourgos Angelopoulos – Klik hier: Concert
Bij het zingen van de Pontificale Goddelijke liturgie in onze kerk van de HH Konstantijn en Helena te Brugge ( 6 februari 2011)
Groepsfoto op het einde van de Goddelijke Liturgie te Brugge (06/02/2011)