Op 29 januari 2019 is te Oostende in de Heer ontslapen Iraida. Iraida was reeds sinds vele jaren een trouwe parochiaan in onze Orthodoxe parochies van Brugge en Oostende.
Iraida werd geboren op 23 december 1953 te Drabovichi, Wit-Rusland en is geboren voor de eeuwigheid op 29 januari 2019 te Oostende. Zij werd nog enkele uren voor haar heengaan gesterkt door het sacrament van de Heilige Ziekenzalving in aanwezigheid van haar kinderen, haar broer en zus.
De dienst van overledenen werd gevierd op 2 februari 2019 in de Orthodoxe kerk van de Heiligen Kyrillos en Methodios te Oostende en werd voorgegaan door Aartspriester Bernard Peckstadt, de rector van de parochie in concelebratie met aartspriester Bart D’Huyvetter en Priester Andreas D’hoe was in gebed aanwezig.
Wij bidden verder voor de dienares Gods Irina die ons is voorgegaan en we betuigen verder ons medeleven aan haar kinderen Viktor en Veronica, haar broer Viacheslav en zus Tamara en haar levensgezel Jacques.
Eeuwige gedachtenis ! Eeuwige gedachtenis ! Eeuwige gedachtenis !
†
TER NAGEDACHTENIS
VAN DE DIENARES GODS IRINA
Aartspriester Bernard Peckstadt
Dierbare familie,
Broeders en zusters in Christus,
Deze zomer zou het 20 jaar geweest zijn dat ze in België verbleef en dat ze als haar tweede vaderland beschouwde. Toen ze hier bijna 20 jaar geleden aankwam leerde zij heel vlug de Nederlandse taal en was ze hier snel ingeburgerd.
Later werd ze door de stad Oostende zelf verantwoordelijk gesteld om hier inburgerings-cursussen te geven voor de nieuw aangekomen allochtonen. Maar ze hield zich niet enkel aan het geven van deze cursussen overal waar ze kon was ze behulpzaam om de nieuwkomers te helpen en voor hen te vertalen waar nodig. Maar ook in onze parochies stond ze mij heel dikwijls bij met een helpende hand waar nodig.
Ze volgde ook de cursus aan het theologisch instituut te Gent en gaf vele jaren les in het orthodox onderwijs.
In onze parochie te Brugge verzorgde ze ook enkele jaren de kindercatechese samen met Agnes. Ze was ook actief in de vereniging van “Tsjernobyl kinderen” een vereniging die hier kinderen van daar op vakantie liet komen.
Iraida hielde ook erg van reizen. Ze reisde veel naar haar zoon Victor die in Amerika woont maar ook naar haar huisland in Wit-Rusland om bij haar familie te zijn. Maar ook een rustvakantie was haar niet vreemd. Nooit stelde Iraida zichzelf centraal: zij dacht eerder aan de anderen, aan hun noden, hun problemen.
Iraida tijdens de kindercatechese in onze parochie te Brugge
In haar fysische zwakheid, haar ziekte die haar overviel, was zij een voorbeeld van spirituele sterkte. Bij ieder woord, bij iedere gedraging getuigde zij in alle eenvoud van haar onwrikbaar vertrouwen in de Menslievende God, een vertrouwen dat de volledige onderwerping aan haar Heilige wil in hield. Iraida was echt “icoon van God”. Overal en altijd wist zij van Zijn aanwezigheid te getuigen.
Zo bracht ik haar regelmatig een bezoek en dan was ze steeds moedig en hoopte steeds dat alles wel vlug zou beteren. Steeds vertelde ze mij met veel moed dat men haar nog een therapie zou geven maar spijtig genoeg heeft dit niet verder mogen baten. Zo werd zij met heel veel liefde steeds gesteund en omringd door haar kinderen Victor en Veronica en haar kleinkinderen. Verder werd ze ook gesteund door haar vriend Jacques die alles gegeven heeft wat hij kon om haar zoveel mogelijk bij te staan.
Op dinsdag 29 januari bracht ik haar nog het sacrament van de Heilige ziekenzalving in aanwezigheid van haar kinderen Viktor en Veronica, haar broer Viacheslav, haar zus Tamara en haar vriend Jacques. Het was nog een heel innig moment van afscheid voor haar familie die allen ver van haar wonen maar toch steeds zo dicht en innig met haar verbonden waren. Maar een paar uur later ontvingen we reeds het droevige nieuws dat ze in de Heer ontslapen was.
Thans leeft zij echter verder, in nog inniger gemeenschap met God, met diezelfde God met wie wij ons dagelijks kunnen verenigen. Weet maar, dat tijdens iedere Goddelijke Liturgie gevierd in onze kerken in Oostende en Brugge dat men haar steeds zal gedenken, want in de Goddelijke Liturgie voelen wij ons in zijn Koninkrijk: daar is er geen scheidingsmuur tussen de levenden en de overledenen.
Langs deze weg blijft Iraida dicht bij haar kinderen Viktor en Veronica haar kleinkinderen, haar broer en zus, haar vrienden en dat ook haar gedachtenis levendig moge blijven.
Eeuwige gedachtenis! Eeuwige gedachtenis! Eeuwige gedachtenis!
Vader Bernard met de familie
IN MEMORIAM
Irina Cherekovich
Irina, ik wil je herinneren en koesteren als een sterke en warme vrouw
Een sterke vrouw die zich hier kwam vestigen in Oostende. Ik kan me voorstellen dat dat geen evidente keuze was. Je kwam van het verre Wit-Rusland, maar gaandeweg heb je hier toch je weg gevonden en een nieuw leven opgebouwd.
Je was een warme vrouw, een warme persoonlijkheid. Je trok je het lot van velen aan. Daar hoorden ook de Witrussische kinderen bij die zeer te lijden hebben onder de nucleaire ramp die in 1986 gebeurde in Tsjernobyl.
Zo kwam je jaren geleden terecht in de vereniging “Helpende Handen” die Witrussische kinderen hier een gezondheidsvakantie aanbood. Zo leerden wij je kennen. Je verzette bergen werk, bergen administratief en lobbywerk om de kinderen naar hier te halen. Je begeleidde ze en je sprak ze moed in als het eventjes wat moeilijk ging.
Toen de vereniging zich meer ging toespitsen op humanitair werk in Belarus, was je weer van de partij. Bel-Bel (België-Belarus) die toen onze naam werd, reisde naar jouw geboorteland om de handen letterlijk uit de mouwen te steken. Ik zie je nog voor me, met je werkhandschoenen aan en een kapje op je hoofd in Zabalotche, zeulend met een gevulde kruiwagen. We vroegen veel van je, maar je deed het met hart en ziel.
Irina, ik wil je herinneren en koesteren als een hardwerkend en intelligente vrouw
Je was een zelfstandige vrouw en je werkte hard. Als docente van de cursus Maatschappelijke Integratie en Inburgering gaf je je met hart en ziel. Naast deze hoofdactiviteit deed je ook nog tal van andere werken. Een ervan was, zoals ik reeds zei, je inzetten voor Bel-Bel. Je hebt menigmaal borsj voor ons gemaakt. En weet je nog, enkele jaren geleden, die Russische avond, met allerlei lekkers. Alles door jou hand gemaakt. Een stille kracht die altijd het beste van zich gaf.
Je was ook een intelligente vrouw. Hoe jij onze taal beheerste, was lovend. Ik hoorde je zo graag praten, rustig en zacht, zoekend naar de juiste woorden.
Irina, ik wil je herinneren en koesteren als een fijne en verfijnde dame
Je was belezen en cultureel onderlegd. Je wist zo veel af van boeken en geschiedenis. Je was onze brug naar Wit-Rusland. We leerden zo veel over jouw land en jouw cultuur.
Irina, als fiere mama van veronika en viktor en bovenal als de lieve baboesjka van je kleinkinderen, zullen wij jou missen.
Wat er al jaren boven jouw hoofd ging, is nooit een bron van klagen geweest. Je wist je zo sterk en krachtig te houden. Je wilde ons niet vervelen met te praten over jouw ziek- zijn. Je voelde je zelfs schuldig als je ons niet kon helpen met een of andere activiteit. Je kreeg het hard te verduren.
Maar oh, Irina, hadden we elk maar een stukje kunnen mee helpen dragen, hadden we maar een stukje van die last op jouw schouders kunnen verlichten, we zouden het met plezier gedaan hebben. Je bent ons nu ontvallen, maar in onze gedachten en in ons hart ben je er nog steeds. We hebben immers zo veel herinneringen en zo veel mooie momenten samen doorgebracht. Er is niks of niemand die dit van ons kan afnemen. Rust in vrede.
Maureen Impincs
